13.2 C
Athens
Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2024

Αλεξάνδρα Χασάνι: “Θέλουμε να μας αντιμετωπίζει το σύστημα ως επαγγελματίες κι όχι ως χομπίστες”

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Παρακολουθώ συχνά τα τελευταία χρόνια στο θέατρο μια νεαρή ηθοποιό με ταλέντο που αποδίδει με ξεχωριστή δεινότητα καθετί με το οποίο καταπιάνεται. Είναι η γλυκιά και μετρημένη, γεμάτη ενέργεια και σπιρτάδα Αλεξάνδρα Χασάνι. Βλέποντάς την έχω την αίσθηση μιας ευγενικής ψυχής που αγαπάει πολύ την τέχνη της και παλεύει ειλικρινά γι’ αυτήν. Δεν το βάζει εύκολα κάτω και πιστεύω πως στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις καταστάσεις στο θέατρο βρίσκεται η ουσιαστική αξία και η ποιότητά της. Όπως άλλωστε εξομολογείται στο catisart.gr, αυτό που κρατάει πάντα είναι μια συμβουλή του Δημήτρη Καταλειφού που της είχε δώσει όταν βρισκόταν στο τέλος του δεύτερου έτους της δραματικής σχολής. Της είχε πει: «Εσύ θα τα πας καλά, εάν συνεχίσεις να δουλεύεις σκληρά».

Στοχαστική, συμπαθέστατη και χαριτωμένη, δραστήρια και άοκνη, η Αλεξάνδρα Χασάνι είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (2010). Στο θέατρο έχει συμμετάσχει -μεταξύ άλλων- στις παραστάσεις: “Βατρά-Χ” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη (2007), “Τιτανικός” σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου (2008), “Ηλέκτρα” σε σκηνοθεσία Μάρθας Φριντζήλα (2011), “Μελάνι” σε σκηνοθεσία Μπάμπη Γαλιατσάτου (2012), “Ο εφιάλτης μιας δεξίωσης” σε σκηνοθεσία Ζωής Ξανθοπούλου (2012), στην performance της Κάτιας Γκουλιώνη “Ευτυχισμένες μέρες στους τεφρούς κήπους” (2013), “Συγκρουόμενα” της Εύας Βλασσοπούλου (2015), “Γκιακ” του Δημοσθένη Παπαμάρκου σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη (2016). Επίσης, έχει κάνει παιδικό θέατρο με την ομάδα Μαρμελάδα (2010-2013).

Πρόσφατα τη χειροκροτήσαμε στη διαδραστική παράσταση “Αγάπη (ή Φαντάσματα ενός Μη Τόπου)” με την ομάδα Blow-Up και πιο πριν στο πρωτότυπο “Κομμώτριες / Η σιωπή δεν ταιριάζει στα κομμωτήρια” της Μαριτίνας Πάσσαρη.

Έχει παίξει επίσης στις ταινίες μικρού μήκους: “13 1/2 (2010)” σε σκηνοθεσία Χάρη Βαφειάδη, από την οποία κέρδισε τιμητική διάκριση καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ Δράμας (2010), ” Ο μπαμπάς μου, ο Λένιν και ο Φρέντυ (2011)” σε σκηνοθεσία Ρηνιώς Δραγασάκη, “Συμπτώσεις” σε σκηνοθεσία Ρ. Βάρναλη, «Tropical Dreams» της Βαγγελιώς Σουμέλη, καθώς και στην ταινία μεγάλου μήκους “The Republic” (2015), σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τζέτζα.

“Υπάρχουν παιδιά που έχουν βγει πρόσφατα από σχολές υποκριτικής και θέλουν ν’ αποκτήσουν πείρα. Οπότε, αναγκάζονται να πουν ναι σε δουλειές χωρίς πληρωμή (όπως έκανα κι εγώ στο παρελθόν). Έτσι, όμως, συνεχίζει να τροφοδοτείται η ίδια δυσμενής πραγματικότητα”, επισημαίνει για την πολυδιάσπαση στο θέατρο. “Εάν κάποιος πει «όχι» σε μία δουλειά, με απλήρωτες πρόβες, τότε σίγουρα θα βρεθεί κάποιος άλλος να πει το «ναι». Γιατί να το κρύβουμε άλλωστε; Μεγάλος ανταγωνισμός, λίγες ευκαιρίες…”, συμπληρώνει.

“Με ιντριγκάρει η ιδέα του ηθοποιού-χαμαιλέοντα, θα μου άρεσε να υποδυθώ άντρες, ζώα, θεούς…”, δηλώνει με θάρρος και ετοιμότητα, αν και δεν κρύβει πως ο κρυφός της πόθος ήταν πάντα να υποδυθεί την Οφηλία από το έργο “Άμλετ” του Σαίξπηρ.

Μας μεταφέρει αναμνήσεις από ένα σπίτι γεμάτο κόσμο και ζωή, το σπίτι των παιδικών της χρόνων στον Περισσό, θυμάται ένα ατύχημα, όταν ήταν τριών ετών, που της «πάτησε» ένα φυσικό τατουάζ – έγκαυμα στα πόδια. “Έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου, στο να αποδέχομαι τον εαυτό μου και τους γύρω μου όπως είναι, να βλέπω κάτω από την επιδερμίδα”, τονίζει.

“Πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος μας εάν ξαφνικά δεν ακουγόταν κανένα τραγούδι, δεν παιζόταν καμία ταινία και καμία σειρά;” αναρωτιέται.
“Για να υλοποιηθούν τα καλλιτεχνικά οράματα στον χώρο του θεάματος, πρέπει μια ομάδα επαγγελματιών (τεχνικοί, ηθοποιοί, σκηνογράφοι, υπεύθυνοι παραγωγής κτλ.) να συντονιστούν και να δουλέψουν συλλογικά!”, υποστηρίζει. “Θέλουμε να μας αντιμετωπίζει το σύστημα ως επαγγελματίες κι όχι ως χομπίστες”, καταλήγει.

 

Φωτογράφος: Ιωάννης Κωνσταντινίδης

 

*Οι πιο έντονες αναμνήσεις που έχω από τα παιδικά μου χρόνια είναι στο σπίτι που μέναμε, κάποτε, στον Περισσό. Ένα σπίτι γεμάτο από κόσμο και ζωή (καθότι είμαστε πολύτεκνη οικογένεια)!
Θυμάμαι το μεγάλο δωμάτιο των αδερφών μου και δίπλα ακριβώς μια πόρτα που οδηγούσε στο μικρό δωμάτιό μου. Ίσα ίσα που χωρούσε ένα κρεβάτι κι ένα γραφείο, όμως όλα τα παιδικά όνειρα και οι φόβοι μου χωρούσαν άνετα! Το μεγάλο μπαλκόνι γεμάτο μυρωδιές από πολύχρωμα λουλούδια και απέναντι μια μικρή πλατειούλα. Σ’ αυτό το σπίτι είχαμε πάντα κόσμο! Φιλοξενούσαμε, ανά διαστήματα, συγγενείς και φίλους που μετανάστευαν από Αλβανία μέχρι να βρουν δουλειά και δικό τους σπίτι.

Με τι καλλιτεχνικά ερεθίσματα μεγάλωσες;

*Είμαι παιδί μεταναστών, που ήρθα 3 ετών στην Ελλάδα. Στο σπίτι μου μιλούσαμε κυρίως αλβανικά, δυσκολευόμουν να εκφραστώ κι έτσι αναπτύχθηκε η εσωτερική ελευθερία – η φαντασία.
Είχα πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες να παρατηρήσω στο σπίτι για το πώς λειτουργούν ή νιώθουν.
Καλλιτεχνικό ερέθισμα ήταν τα πάντα γύρω μου:
-το ανεκπλήρωτο όνειρο της μητέρας μου να γίνει ηθοποιός που δεν τόλμησε να το κυνηγήσει! Κι ο μοναδικός τρόπος ερμηνείας της στα ποιήματα και τα τραγούδια που μου έλεγε!
-οι σπουδές μουσικής της αδερφής μου που διακόπηκαν λόγω της πτώσης του κομμουνιστικού καθεστώτος (ακόμα συνεχίζει να γελάει δυνατά και γάργαρα, όπως αρμόζει σε μία γνήσια σοπράνο)
-τα χρώματα στους τοίχους που μπογιάτιζε ο πατέρας μου σε σπίτια που πήγαινε για δουλειά και πήγαινα μαζί του για παρέα.

Πότε για πρώτη φορά σου πέρασε η ιδέα από το μυαλό ότι θα ασχοληθείς με το θέατρο;

*Πίστευα πάντα ότι πήρα την απόφαση στα 15, όταν μου δόθηκε η «ευκαιρία» σε μία σχολική παράσταση και η ανταπόκριση των συμμαθητών και των δασκάλων μου ήταν πολύ θετική.
Αλλά, εν μέσω καραντίνας, είχα όλο το χρόνο να ψαχουλέψω και να βάλω σε τάξη τις αναμνήσεις μου. Έτσι ανακάλυψα μία έκθεση που είχα γράψει στο Δημοτικό (με πολλά ορθογραφικά λάθη), με θέμα «τι θέλετε να γίνετε όταν μεγαλώσετε». Κι είχα γράψει πως θέλω να γίνω μια σπουδαία ηθοποιός. Δεν ξέρω γιατί το είχα γράψει έτσι και τι εννοούσα τότε. Οπότε μάλλον το ήθελα, πολύ πιο πριν.
Επιπλέον ήμουν τυχερή γιατί υπήρχαν άνθρωποι που με στήριξαν και με βοήθησαν να το κάνω πραγματικότητα. Κι η σημαντικότερη από αυτούς ήταν η Ξένια Φερεντίνου που δούλευε στο πνευματικό κέντρο Νέας Ιωνίας. Ήρθε στη σχολική παράσταση, με είδε και μου έκανε την πρόταση να συμμετέχω αν θέλω στις παραστάσεις του δήμου κι αργότερα με βοήθησε στην προετοιμασία για τις εισαγωγικές εξετάσεις του Εθνικού Θεάτρου.

Τι είναι για σένα η τέχνη;

*Τέχνη είναι οι σκέψεις και τα συναισθήματα που γίνονται πράξη, λέξεις, ήχοι, χρώματα…
Είναι η αλήθεια του καλλιτέχνη που ενεργοποιεί τον νου και γιατρεύει την ψυχή στους ανθρώπους.
Είναι η ταυτότητα του κάθε πολιτισμού και της κάθε εποχής.

Τι είναι για σένα θέατρο;

*Θέατρο είναι το μοναδικό κουτάκι στον κόσμο που σου δίνει ελευθερία έκφρασης.
Είναι ο χώρος όπου διαδραματίζονται σημαντικά γεγονότα.
Είναι το μοίρασμα μιας κοινής εμπειρίας με τους συναδέλφους και τους θεατές.
Παρακολούθησα μία παράσταση online που είχα δει στο παρελθόν από κοντά αλλά δεν ήταν το ίδιο! Έλειπαν ο «ιδρώτας» του ηθοποιού, η ανάσα των θεατών, το χειροκρότημα, η ενέργεια…

 

Φωτογράφος: Μαρία Καπσή

 

Δίπλα σε ποιους δασκάλους μαθήτευσες και τι συμβουλές κράτησες από αυτούς;

*Θεωρώ ότι είναι σημαντικό να τους αναφέρω όλους γιατί απ’ τον καθένα ξεχωριστά αποκόμισα κάτι.
Υποκριτική: Ακύλλας Καραζήσης, Δημήτρης Λιγνάδης, Μάρθα Φριντζήλα, Μαρία Κεχαγιόγλου, Γιάννης Μαργαρίτης, Νίκος Χατζόπουλος.
Κινηματογράφος: Πέτρος Σεβαστίκογλου.
Υποκριτική με προσωπείο: Γιώργος Ζαμπουλάκης.
Μουσική: Διονύσης Μαλλούχος, Μελίνα Παιονίδου, Γιάννης Φίνας, Τάκης Φίνας, Χαρά Κεφαλά.
Κίνηση: Βίκυ Παναγιωτάκη (τεχνική Alexander), Αμάλια Μπένετ, Φωκάς Ευαγγελινός, Θάνος Δερμάτης (σκηνική πάλη).
Ιστορία θεάτρου-δραματολογία: Σάββας Κυριακίδης, Ιωάννα Ρεμεδιάκη, Πλάτων Μαυρομούστακος.
Λογοτεχνία: Διονύσης Καψάλης.
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: Μαρία Κονομή.
Ιστορία σκηνοθεσίας: Αλέξανδρος Ευκλείδης.
Αγωγή λόγου: Κατερίνα Βλάχου, Αθηνά Τρέβλια.
Η συμβουλή που μου αποτυπώθηκε, πιο έντονα, ήταν του κ. Καταλειφού στο τέλος του δεύτερου έτους. Μου είχε πει: «Εσύ θα τα πας καλά, εάν συνεχίσεις να δουλεύεις σκληρά».

Τι αρετές πρέπει να διαθέτει -κατά τη γνώμη σου- ένας ηθοποιός για να πετύχει ως καλλιτέχνης;

*Εξαρτάται τι θεωρούμε πετυχημένο καλλιτέχνη.
Στον δικό μου τρόπο σκέψης δεν είναι εύκολο να είσαι καλλιτέχνης.
Χρειάζεται συνεχής δουλειά με τον εαυτό σου.
Να είσαι ανήσυχος για κοινωνικά ζητήματα, να παρατηρείς την κοινωνία και τον εαυτό σου μέσα σε αυτήν, να έχεις διορατικότητα, να διαβάζεις, να εξελίσσεσαι, να είσαι ειλικρινής και θαρραλέος!

Υπάρχει πολυδιάσπαση στο θέατρο;

*Σαφώς και υπάρχει πολυδιάσπαση στο θέατρο.
Συνυπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι με διαφορετικά θέλω και με τόσο ασαφείς κανόνες εργασίας στον κλάδο μας.
Για παράδειγμα υπάρχουν παιδιά που έχουν βγει πρόσφατα από σχολές υποκριτικής και θέλουν ν’ αποκτήσουν πείρα. Οπότε, αναγκάζονται να πουν ναι σε δουλειές χωρίς πληρωμή (όπως έκανα κι εγώ στο παρελθόν). Έτσι, όμως, συνεχίζει να τροφοδοτείται η ίδια δυσμενής πραγματικότητα. Εάν κάποιος πει «όχι» σε μία δουλειά, με απλήρωτες πρόβες, τότε σίγουρα θα βρεθεί κάποιος άλλος να πει το «ναι». Γιατί να το κρύβουμε άλλωστε; Μεγάλος ανταγωνισμός, λίγες ευκαιρίες…
Πιστεύω πάντως πως είναι περισσότερα τα σημεία που μας ενώνουν παρά αυτά που μας χωρίζουν.

Πώς θα χαρακτήριζες τη σημερινή κατάσταση;

*Κρίσιμη, ανασφαλής…
Ο κλάδος μας είναι συνηθισμένος στην ανασφάλεια. Τώρα, λόγω της σημερινής κατάστασης, η ανασφάλεια έχει πολλαπλασιαστεί. Δυστυχώς, είναι προφανές, πως η κυβερνητική πολιτική δεν λαμβάνει, καθόλου, υπ’ όψιν της τους ανθρώπους του πολιτισμού.

Τι σου πήρε η καραντίνα και τι σε δίδαξε;

*Δεν ξέρω, ακόμη, ακριβώς. Ίσως χρειαστεί να περάσει περισσότερος καιρός για να ωριμάσουν μέσα μου τα τελευταία γεγονότα. Πέρασα, όμως, σίγουρα από διαφορετικά στάδια.
Σίγουρα όταν απειλείται η ίδια σου η ζωή, η ζωή των αγαπημένων σου και των συνανθρώπων σου ο φόβος κυριαρχεί.

Είσαι αισιόδοξη;

*Η αισιοδοξία μπορεί να αποδειχθεί σε ορισμένες περιπτώσεις συναίσθημα πλάνης!
Γενικά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και στα πολύ δύσκολα βοηθάει να παραμείνεις δυνατός.
Προσπαθώ να επικεντρώνομαι περισσότερο στη θετική όψη.
Πάντα ενδέχεται να έρθουν δυσκολότερες εποχές, αλλά στο “τέλος” όλα θα πάνε καλά!
(Με βοηθάει όταν το λέω και μ’ αρέσει ακόμη περισσότερο όταν μου το λένε).

Υπάρχουν ρόλοι που ονειρεύεσαι να υποδυθείς;

*Υπάρχουν αρκετά κλασικά κείμενα που μ’ αρέσουν κι έχουν πολυδιάστατους χαρακτήρες με κόσμους μέσα τους να εξερευνήσεις.
Δεν θα κρύψω πως ο κρυφός μου πόθος ήταν πάντα να υποδυθώ την Οφηλία από το έργο “Άμλετ” του Σαίξπηρ. Ωστόσο, πέρα από τα κλισέ και χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο νου μου, με ιντριγκάρει η ιδέα του ηθοποιού-χαμαιλέοντα, θα μου άρεσε να υποδυθώ άντρες, ζώα, θεούς…

Κινηματογράφος ή θέατρο; Πού νιώθεις πιο ελεύθερη;

*Νιώθω ελεύθερη και στα δύο! Είναι αυτό που επέλεξα και με επέλεξε! Είναι η δουλειά μου!
Ήταν το παιδικό μου όνειρο να κάνω αυτό που κάνω! Δεν μπορούσα να φανταστώ, βέβαια, το πόσο δύσκολο είναι να υλοποιηθεί στην ελληνική πραγματικότητα.
Έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία στον κινηματογράφο. Ίσως με σαγηνεύει αυτή η δύναμη που έχει να «χαράσσει» ένα έργο στην αιωνιότητα και να βλέπουν οι επόμενες γενιές πίσω στο παρελθόν.

Υπάρχει κάτι που σε έχει σημαδέψει στη ζωή σου;

*Θα πάρω την ερώτηση κυριολεκτικά.
Σημάδεμα ίσον σημάδι-σημάδι κορμιού-αναγνωριστικό στοιχείο. Όλα τα σώματα είναι έργα τέχνης κι έχουν μια ιστορία να πουν. Όλα τα σώματα είναι μοναδικά.
Οπότε, με σημάδεψε ένα ατύχημα, όταν ήμουν τριών ετών, λίγο πριν μεταναστεύσουμε Ελλάδα και μου «πάτησε» ένα φυσικό τατουάζ-έγκαυμα στα πόδια. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου, στο να αποδέχομαι τον εαυτό μου και τους γύρω μου όπως είναι, να βλέπω κάτω από την επιδερμίδα.

Τι εκτιμάς σ’ έναν άνθρωπο και τι σ’ ενοχλεί;

*Γενικά εκτιμώ τους ανθρώπους που έχουν ενσυναίσθηση και δεν μου αρέσει καθόλου η αγένεια.

Τι ελπίζεις να προκύψει από τον αγώνα των εργαζομένων στην τέχνη για τα δικαιώματά τους;

*«Ελπίζω όλα ν’ αλλάξουν», όπως λέει η Οφηλία.
Πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος μας εάν ξαφνικά δεν ακουγόταν κανένα τραγούδι, δεν παιζόταν καμία ταινία και καμία σειρά;
Για να υλοποιηθούν τα καλλιτεχνικά οράματα στον χώρο του θεάματος, πρέπει μια ομάδα επαγγελματιών (τεχνικοί, ηθοποιοί, σκηνογράφοι, υπεύθυνοι παραγωγής κτλ.) να συντονιστούν και να δουλέψουν συλλογικά! Θέλουμε, λοιπόν, να μας αντιμετωπίζει το σύστημα ως επαγγελματίες κι όχι ως χομπίστες.

 

 

Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;

*Οι γονείς μου είχαν βρει τον μπελά τους μαζί μου.
Κάθε φορά που γυρνούσα απ’ το σχολείο έφερνα και μία αδέσποτη γάτα στο σπίτι.
Αυτή τη στιγμή έχω έναν σκύλο, την Adele. Έχει φοβερή συναισθηματική νοημοσύνη, με νιώθει.
Δεν τη θεωρώ κατώτερο ον από μένα. Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς μπορεί κάποιος να ασκήσει βία σ’ αυτά τα πλάσματα που μας κάνουν τη χάρη να μας συντροφεύουν και να μη νιώθουμε μόνοι!

  • Αρχική φωτογραφία: Μαρία Καψή

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -