7.1 C
Athens
Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2025

Αλεξάνδρα Χασάνι: «Το αναπόφευκτο του θανάτου δίνει άλλη αξία στη ζωή»

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Το «Goodbye, Lindita» του Μάριο Μπανούσι, που παρακολουθήσαμε πρόσφατα στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας. Μια σειρά από παράδοξα γεγονότα που συμβαίνουν στο σπίτι φέρνουν στην επιφάνεια έναν κόσμο κρυμμένο, φτιαγμένο από όνειρα και εφιάλτες, μια αντίστροφη πραγματικότητα με τους δικούς της κανόνες.
Κεντρικό αντικείμενο της παράστασης ο θάνατος, το συνταρακτικότερο γεγονός της φύσης. Θέμα της επιστημονικής έρευνας, της θρησκευτικής σκέψης, του φιλοσοφικού στοχασμού και της τέχνης. Η ιδέα του θανάτου, σ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης πορείας, απασχολεί τον άνθρωπο, που τον βιώνει σαν το τέλος της ύπαρξής του. Είναι όμως τέλος; Υπάρχει ζωή χωρίς φθορά; Τι αξία θα είχε η χαρά χωρίς τον πόνο; Τι θα ήταν η ευτυχία χωρίς τη δυστυχία;
Από την αρχαία εποχή φιλοσοφικές ή θεολογικές θέσεις προσπάθησαν να κατευνάσουν την ανθρώπινη ψυχή από την αγωνία του θανάτου. Το «Goodbye, Lindita» αξιοποιεί όλη την  πλούσια εθιμολογία των λαών των Βαλκανίων, που χαρακτηρίζεται τόσο από σεβασμό προς το νεκρό και τη μνήμη του όσο και από τη σκέψη να αποτραπεί ή να εξουδετερωθεί οποιοδήποτε κακό θα μπορούσε να προέλθει από το θάνατο ενός οικείου προσώπου.
Κεντρικό πρόσωπο του έργου η Lindita, που την υποδύεται η Αλεξάνδρα Χασάνι, μια ηθοποιός με ταλέντο, εκφραστικότητα και πνευματικότητα. Η Lindita είναι η νεκρή κόρη της οικογένειας που «έρχεται» να θυμίσει με την παρουσία της στ’ αγαπημένα της πρόσωπα την απώλειά της και πως πρέπει για άλλη μια φορά να την αποχαιρετήσουν.
Έξοχη η Αλεξάνδρα σε ένα θεατρικό τοπίο μαγικού ρεαλισμού, ενσαρκώνει την πρόωρα χαμένη θυγατέρα ως μια θαμπή μορφή, ένα παλιό δικό μας πρόσωπο με την αντηλιά του χρόνου να έχει σταματήσει στο βλέμμα. Κι ενώ είναι παρούσα ψυχή τε και σώματι σου δίνει την αίσθηση του εξωπραγματικού, κάτι άυλου και μακρινού. Ενός όντος αινιγματικού
κι ανεξιχνίαστου. Απόμακρου και ταυτόχρονα τόσο φιλικού, κάνοντας εντός μου την προβολή μιας άλλης παρουσίας. Με το σχήμα της στάσης της ν’ αχνίζει ακόμη στον δροσερόν αέρα, σχηματίζοντας ένα άλλο παιδί από υπόλευκη ζεστασιά. Είναι απτή ή μήπως

της φαντασίας μου αντικατοπτρισμός; Αναρωτήθηκα.

 

«Πιστεύεις πως οι νεκροί και οι ζωντανοί μπορούν να… συναντηθούν;» τη ρωτώ επηρεασμένη από την παράσταση, σε μια εκ βαθέων συνέντευξη που παραχώρησε στο www.catisart.gr.

«Ναι, μπορούν να συναντηθούν μέσα στη σκέψη και στη μνήμη των ζωντανών, μπορούν να
συναντηθούν μέσα από αντικείμενα, φωτογραφίες κι από κάθε γωνιά του σπιτιού όπου μοιράστηκαν κοινές στιγμές», απαντά. «Μπορούν να συναντηθούν τις στιγμές που αυτοί που έμειναν πίσω τους ονειρεύονται, τους μνημονεύουν, τους νοσταλγούν και τους αναπολούν σε συζητήσεις με λόγια αγάπης και θλίψης», συνεχίζει.
«Το αναπόφευκτο του θανάτου δίνει άλλη αξία στη ζωή», επισημαίνει.

Αλεξάνδρα, παίζεις στην παράσταση «Goodbye, Lindita» η οποία εστιάζει σε μια αρχέγονη ανθρώπινη εμπειρία, αυτή της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Πού χωράει στην εποχή μας μια παράσταση για την απώλεια;
•Έπειτα από μια εποχή όπου ο κόσμος σχεδόν «απαγορευόταν» ν’ αποχαιρετήσει τα αγαπημένα του πρόσωπα λόγω πανδημίας και σε μία εποχή όπου τα γραφεία κηδειών αναλαμβάνουν όλη την προετοιμασία της τελετής, δεν βιώνουμε καν τη στιγμή της συνειδητοποίησης ότι το αγαπημένο μας πρόσωπο έφυγε. Είναι σίγουρα το πιο σκληρό και δύσκολο συναίσθημα αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Επίσης στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα συμβαίνουν πολλά συνταρακτικά γεγονότα (πόλεμοι, φυσικές καταστροφές κ.λπ.) κι η είδηση του θανάτου και της απώλειας ανθρώπων φτάνει σε μας πολύ γρήγορα. Κι αν μη τι άλλο είναι κάτι που όλους μας αφορά.
Τι αξία θα είχε η χαρά χωρίς τον πόνο;
Τι θα ήταν η ευτυχία χωρίς τη δυστυχία;
Το αναπόφευκτο του θανάτου δίνει άλλη αξία στη ζωή.
Ποιος είναι ο ρόλος που υποδύεσαι;
•Υποδύομαι την Lindita, τη νεκρή κόρη της οικογένειας που “έρχεται” να θυμίσει με την παρουσία της στ’ αγαπημένα της πρόσωπα την απώλειά της και πως πρέπει για άλλη μια φορά να την αποχαιρετήσουν.

Ποια υπήρξε η προετοιμασία σου για την παράσταση;
•Η προετοιμασία ήταν σαν κομμάτια από παζλ.
Επικεντρώθηκα αρχικά στο να βρω την τεχνική να αναπνέω χωρίς να φαίνεται (δεν το πετυχαίνω πάντα καθώς είμαι ζωντανή) και να βρω τρόπο να είμαι ήρεμη αλλά και ταυτόχρονα ενεργή μέσα από την ακινησία.
Κι έπειτα έπρεπε όλοι οι ηθοποιοί να γεμίσουμε όλη αυτή τη σιωπή με λόγο ύπαρξης. Έφερε ο καθένας το δικό του κόσμο και τα δικά του βιώματα. Μοιραστήκαμε ιστορίες από προσωπικές εμπειρίες απώλειας κι ακολούθησε μία σειρά αυτοσχεδιασμών. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί είχαν επίσης ένα δύσκολο έργο, την ευθύνη του σώματός μου το σώμα της ηθοποιού που είναι ακίνητο. Είχαν συνέχεια το νου τους σε μένα κι όσο η εμπιστοσύνη χτιζόταν μέρα με τη μέρα, εγώ ένιωθα περισσότερη ασφάλεια.
Στην παράσταση συμβαίνουν διάφορα παράδοξα γεγονότα μέσα σε ένα ονειρικό σύμπαν. Παίζοντας σ’ αυτήν πιστεύεις πως οι νεκροί και οι ζωντανοί μπορούν να… συναντηθούν;
•Ναι, μπορούν να συναντηθούν μέσα στη σκέψη και στη μνήμη των ζωντανών, μπορούν να
συναντηθούν μέσα από αντικείμενα, φωτογραφίες κι από κάθε γωνιά του σπιτιού όπου μοιράστηκαν κοινές στιγμές. Μπορούν να συναντηθούν τις στιγμές που αυτοί που έμειναν πίσω τους ονειρεύονται, τους μνημονεύουν, τους νοσταλγούν και τους αναπολούν σε συζητήσεις με λόγια αγάπης και θλίψης.
Τα έθιμα και οι παραδόσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου είναι ένας άλλος τρόπος συνάντησης ζωντανώννεκρών.
Όταν έχασα το θείο μου ήμουν εφτά χρονών. Πήγαμε τότε οικογενειακώς στην Αλβανία για να τον αποχαιρετήσουμε. Θυμάμαι το θείο μου ξαπλωμένο και γύρω του γυναίκες και άντρες από το χωριό να τον κλαίνε για τρεις μέρες.
Μέσα από τη φαντασία ενός μικρού παιδιού που ήμουν, είδα το θείο μου να σηκώνεται, να με παίρνει στην αγκαλιά του και να φεύγουμε απ’ αυτό το δωμάτιο γεμάτο δάκρυα. Αυτή ήταν μια στιγμή συνάντησης.

Τι θα μπορούσες να απαντήσεις στο αιώνιο ερώτημα: Πώς λέμε αντίο σε ένα πολυαγαπημένο πρόσωπο;
•Πιστεύω ότι ο αποχαιρετισμός είναι μια άκρως προσωπική διαδικασία για τον καθένα κι αδυνατώ να την ερμηνεύσω με λόγια.
Αισθάνεσαι ως ηθοποιός ευθύνη για τη δουλειά σου;
•Αισθάνομαι ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου πρώτα απ’ όλα γι’ αυτό που φέρω επάνω στη σκηνή, να είμαι ειλικρινής και παρούσα σε αυτό που συμβαίνει.

Είναι πολιτική πράξη να σηκώνεις τους ανθρώπους από τον καναπέ για να έρθουν στο θέατρο;
•Πολιτική πράξη είναι οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας, το πώς υπάρχουμε, το πώς στεκόμαστε απέναντι στα πράγματα καθημερινά και με τι επιλέγουμε να διαδράσουμε.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για τους επόμενους μήνες;
•Τα σχέδιά μου είναι να είμαι υγιής, να είμαι καλά και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν, που λένε.
Σ’ ευχαριστώ πολύ, Αλεξάνδρα, που μου παραχώρησες αυτή τη συνέντευξη.
•Κι εγώ ευχαριστώ!

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -