Μέσα στη δίνη -και στη σκοτοδίνη- της κρίσης, μια μικρή έμπνευση έφερε ο στρόβιλος. Τη δημιουργία μιας ιστοσελίδας με θέμα δύο αγάπες μου μεγάλες, τις γάτες και το θέατρο, πρωτίστως -αλλά και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει.
Ψίθυροι και εμπειρίες
Χρόνια τώρα περιπλανιέμαι ανάμεσα σε ουρές που χορεύουν και τυλίγονται στις γάμπες μου, εμπειρίες θεατρικές και ψιθύρους λογοτεχνικούς. Το σπίτι μου αναγνωστήριο, τα έπιπλά μου ονυχοδρόμιο, τα χέρια μου γεμάτα γρατσουνιές και η σκέψη μου φωνές ηθοποιών. Το αρχείο, στο υπόγειο, κούτες ξέχειλες με προγράμματα θεατρικά, Ίψεν, Τσέχοφ, αρχαίων κλασικών. Τα καλοκαίρια μου μοιρασμένα ανάμεσα σε μικρή και μεγάλη Επίδαυρο.
Οι γάτες του βίου μου
Αναλογίζομαι τις γάτες του βίου μου, από τις πιο ολιγόλεπτες συναντήσεις μέχρι τις πιο μοιραίες, αυτές που με σημάδεψαν. Την ντελικάτη Γαριδούλα, την αστεία ασχημούλα Μπάρμπι, την άγρια Φιλενάδα, τη γλυκιά Παρδαλιλή, τον γελαστό Γατούλη της πισίνας, την απρόσιτη τρυφερή Φρουφρού, τον εξολοθρευτή Ομπριγάδο. Την αφρατούλα Μπέμπα της Σίφνου, τον Ραμπαγά την ώρα του καφέ στην Απολλωνία, τον καλοζωισμένο Πούσε στην «Εργίνα» της Μήλου, τη μονόφθαλμη παμπόνηρη στην παραλία της Λαγκάδας που μου έτρωγε την τυρόπιτα χωρίς να πάρω… μυρωδιά. Τον διάσημο Κοκκινούλη στο λιμάνι της Σύρου. Μια γάτα – αγελαδίτσα στις Αγκαθωπές στην Ντέλα Γκράτσια, η οποία με υποχρέωσε να της παραχωρήσω για το μεσημεριανό υπνάκο της την ολοκαίνουργια χνουδωτή πετσέτα μου. Τα μικρά θαύματα που κινούνταν στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου. Μια Κρητικιά σειρήνα σε απόμακρη αμμουδιά που μ’ έστειλε… αδιάβαστη να της ψάχνω φαγητό μέσα στο λιοπύρι κι ας ήταν φαγωμένη. Τις προστατευόμενες του Αγά Χαν στη μεσαιωνική Χώρα της Πάτμου. Δύο αδελφάκια κατάμαυρα, τα Φαντασματάκια, στον κήπο μας. Τον απειλητικό Ιαβέρη, το Σούσι, το Κουκούτσι, το Τιραμισού που χαρίσαμε. Την ντυμένη νύφη στα σκαλοπάτια της υπόγειας της ταβέρνας στο Γκάζι. Τον ρωμαλέο Μπους του γυμναστηρίου και πιο παλιά τη Σίσι, την ευλύγιστη.
***
Άνευ όρων παράδοση στη σαγήνη τους
Θυμάμαι ένα γάτο – φύλακα στο ναό της Αφροδίτης στην Κύπρο. Κάτι αριστοκράτισσες ξυπασμένες σ’ ένα αρχοντικό στο Κάρλοβι Βάρι. Κάποια που με περιέργεια με εξέταζε πίσω από ένα στολισμένο παράθυρο ποταμόσπιτου στο Άμστερνταμ. Ακόμα τις αρχαίες αιγυπτιακές θεότητες στην αγορά του Αλ Χαλίλ, τις αλητήριες γάτες στις συνοικίες της Ρώμης και τις αγαπησιάρες στο κάστρο της Λισαβόνας. Τις κομψές Ανατολίτισσες στα παζάρια της Κωνσταντινούπολης. Αλλά και μια μακρύτριχη πολυτελώς στολισμένη με σατέν φιόγκους, παρέα άστεγης στη Βαρκελώνη. Ποτέ δεν αντιστάθηκα στη σαγήνη τους. Παραδόθηκα άνευ όρων.
***
Περήφανη γατομαμά
Προπάντων δεν αντιστάθηκα στον έναν και μοναδικό, αυτόν που φταίει για όλα: τον αξεπέραστο γόη, το ακριβό μου μετάξι, τον πολύτιμό μου, τον Ζιζή μου, την πρώτη μου αγάπη, δεκαεπτά χρόνια πίσω. Γνωστός, πασίγνωστος και μη εξαιρετέος. Αυτός που με έχει κάνει μια περήφανη γατομαμά.
Διαρρήκτες κλειδωμένων αισθημάτων
Γάτες περήφανες και ανεξάρτητες, προαιώνιες μάγισσες, ισχυρές, γάτες φιλόσοφοι, γάτες ξωτικά, γάτες που σε χειραγωγούν να σκεφτείς αυτό που εκείνες επιθυμούν. Άγγελοι και δαιμόνια που σε οδηγούν σε λαβύρινθους μυθικούς. Χαριτωμένα χνάρια που σε παρασύρουν σε κόσμους συναρπαστικούς, σε σφαίρες ονειρικές. Πανέξυπνοι διαρρήκτες κλειδωμένων αισθημάτων.
Γάτες βρίσκονται παντού
Έχω ανακαλύψει και γάτες λογοτεχνικές, όπως τον Σοπέν και τον Σοπενχάουερ, που το χουρχούρισμά τους ξεπετάγεται μέσα από τις σελίδες του Άμος Οζ. Τις εφέστιες θεές, τις γάτες του Αϊ Νικόλα που ύμνησε ο Σεφέρης. Τις “γάτες των φορτηγών” του μαρκόνη της ποίησης Νίκου Καββαδία. Τον πεισματάρη κάτη (γάτος στα βυζαντινά) Ανανία του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Τις μυστηριώδεις γάτες της Κολέτ, τις εκδικητικές της Πατρίτσια Χάισμιθ, τις γάτες της Νέμεσης του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Τον Γέρο Πόσουμ του Τόμας Σ. Έλιοτ. Τη διαβολική γάτα Greymalkin από τον “Μάκβεθ” του Σαίξπηρ (ευχαριστώ Μικαέλα που μου τη θύμισες). Την Καλυψώ της “Λωξάνδρας”, από τη γοητευτικά περιγραφική Μαρία Ιορδανίδου. Κι επειδή βρίσκονται παντού, συνάντησα και γάτες οι οποίες διαβιούν σε θέατρα, όπως ο Φροίξος και ο Ορέστης του «Επί Κολωνώ». Τις πέντε γάτες της οικογενείας του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου», που ενίοτε κάνουν και το πέρασμά τους από τη σκηνή. Γάτες στον κινηματογράφο, όπως αυτή που παίρνει το πρόγευμά της μαζί με την Όντρεϊ Χέπμπορν στου “Τίφανι”. Στη μουσική βρήκα τις λατρεμένες “Cats” του Άντριου Λόιντ Βέμπερ και το εξαίσιο ντουέτο των σοπράνο του Ροσίνι με τα υπέροχα “μιάου”. Αλλά και τον “Γάτο τον Τούρκο” του δικού μας Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Τις εικαστικές που φιλοτέχνησαν οι Τζακομέτι, Ιερώνυμος Μπος, Γκογκέν, Τουλούζ Λοτρέκ και άλλοι ων ουκ έστιν αριθμός. Από τις αγαπημένες μου η λευκή γατίσια πλάτη που χαζεύει τον κήπο, του Χόκνεϊ. Κι εκείνη η ευτραφέστατη, σε λαϊκή γειτονιά της Βαρκελώνης, χαρακτηριστική της τέχνης του Μποτέρο. Να μην παραλείψω και τις εκφραστικότατες του Άντι Γουόρχολ.
Kάποτε θα συναντηθούν οι δρόμοι σας
Όσοι έχουν βιώσει γατίσιες αγάπες θα με καταλάβουν. Όσο για τους υπόλοιπους, μάλλον δεν ήρθε ακόμα το πλήρωμα του χρόνου. Όμως μην απογοητεύεστε και μη ζηλεύετε, για τον καθένα υπάρχει η κατάλληλη γάτα, απλώς δεν έτυχε να συναντηθούν οι δρόμοι σας.
Η ζωή μου “ντουμπλ-φας”
Για μένα γάτα και θέατρο (και τέχνη) είναι ένας συνδυασμός αδιάσπαστος. Μια αύρα που πλανιέται στη ζωή μου. Δύο πλευρές που μπερδεύονται. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Σαν εκείνα τα ενδύματα των δύο όψεων, που τα φοράς κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη. “Η ζωή σου ντουμπλ-φας, μέσα κι έξω τη φοράς”, που λέει κι ένα άσμα του Δήμου Μούτση. Ένα ταλέντο που αναγνωρίζω στον εαυτό μου είναι του θεατή, άντε κι αυτό του αναγνώστη. Αν έχω και της γατομαμάς, θα σας το πουν οι γάτες μου.
* Το παραπάνω κείμενο περιλαμβάνεται, μαζί με άλλα διηγήματα, στο βιβλίο “Τη Νύχτα που με ακολούθησε”, Ειρήνη Αϊβαλιώτου (Άνεμος Εκδοτική).
***
Σ’ όλες τις γλώσσες αν μπορούσα να το πω
Το ευχαριστώ σ’ όλες τις γλώσσες θα ‘θελα να το πω. Στα αγγλικά θα ‘λεγα thanks, merci στα γαλλικά, spasibo στη γλώσσα του Τσέχοφ, tesekkurler αν ήμουν στην Τουρκία, obrigada αν ζούσα στην πατρίδα του Ζοζέ Σαραμάγκου, gracias στη χώρα του Αλμοδόβαρ, danke στη γλώσσα του Γκαίτε, grazie λένε οι συμπατριώτες του Ουμπέρτο Εκο, toba raba όπως θα ‘λεγε ο Αμος Οζ, hvala ο Μίλοραντ Πάβιτς και arigato ο Γιασουχίρο Τανιζάκι. Ευχαριστώ, λοιπόν, τα μάλα (όπως θα έλεγαν κι οι καθαρευουσιάνοι):
* Τον Π.Μ., για τις γερές δόσεις στήριξης, τρυφερής συνενοχής, καυστικού χιούμορ, ανεμελιάς, ευτυχισμένης αταξίας που μου προσφέρει. Επίσης για την αίσθηση του καταφύγιου και της διαρκούς ευθυγράμμισης.
* Τον Γ.Ζ., δημιουργό εικόνων και φιλόσοφο ταξιδευτή, για την αλληλεγγύη του και τη συμπαράστασή του. Πώς με ανέχτηκες, φίλε; Ανυπόφορη; Είναι γιατί δεν θεωρώ τίποτα πιο ενοχλητικό από τις εκκρεμότητες.
* Τους φίλους και συναδέλφους για την ενθάρρυνσή τους. Ξέρουν αυτοί.
Ειρήνη Αϊβαλιώτου
Μέλος Ενωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, με μακρά διαδρομή στα ΜΜΕ και στις εκδόσεις.
***
(«Οι τέχνες ανθούν και τα λουλούδια ανθίζουν». Κάπως έτσι το λέγαμε στην εφημερίδα. Κάπως παιδικά. Σαν στιχάκι. Για να μην ξεχνούν οι συνάδελφοι τη διαφορά του ρήματος «ανθώ» από το ρήμα «ανθίζω». Όμως δεν υπάρχουν απαράβατοι κανόνες. Το διαπίστωσα όταν έλαβα αυτό το γράμμα από κάποιους όμορφους και νέους ανθρώπους, που διαβιούν στους πράσινους λειμώνες του χρόνου και κουβαλούν μέσα τους την ομορφιά και τη γενναιοδωρία. Και τότε σκέφτηκα: Να κάποιοι που ανθούν κι ανθίζουν ταυτόχρονα. Ανθοφορούν κι ευδοκιμούν …Όμως την ίδια στιγμή ένας κόμπος από αρωματικό μέλι λουλουδιών στάθηκε στο λαιμό μου και δεν με άφησε να συνεχίσω. Να ‘ταν από ευχαρίστηση; Να ‘ταν από βουλιμία; Να ‘ταν από έκπληξη; Να ‘ταν από συγκίνηση; Να ‘ταν από την τύχη που μου χαμογελούσε; Ή μήπως ήταν από αγάπη; Eίπα να το χαρούμε, να το μοιραστούμε, να το θαυμάσουμε, να το διασκεδάσουμε. Με αυτοπεποίθηση. Δίχως αγκυλώσεις, περιττές σεμνότητες και δήθεν ταπεινότητα. Διαβάστε το γράμμα και κρίνετε μόνοι σας).
***
Φύσηξε ένας άνεμος ξαφνικός και δυνατός στο μικρό κήπο. Φυσούσε συχνά και ήταν ήδη αρχές φθινοπώρου, όμως ο άνεμος αυτός είχε κάτι το πρωτόγνωρα άγριο. Τα λουλούδια του κήπου φοβήθηκαν πολύ και ήθελαν να τρέξουν να κρυφτούν, αλλά δεν πρόλαβαν. Εξάλλου δεν ήξεραν πού να πάνε. Εκεί ήταν όλη τους τη ζωή.
Μερικά αγκαλιάστηκαν σφιχτά, τα πιο γέρικα έγειραν πάνω από τα νεότερα, αλλά όπως ήταν φυσικό, τα περισσότερα τα βρήκε απροετοίμαστα, ειδικά εκείνα που είχαν ορθάνοικτα τα πέταλά τους για να προσφέρουν απλόχερα τα χρώματα και την ομορφιά τους στους άλλους. «Εγώ θα συνεχίσω να αρωματίζω έστω και έτσι», είπε ένα μικρό λουλούδι αποφασιστικά.
Ο Άνεμος φύσηξε κι άλλο και το σήκωσε, αποχωρίζοντάς το από τα πέταλά του, που άρχισαν να στροβιλίζονται στον αέρα και να απομακρύνονται προς όλες τις κατευθύνσεις.
Ξαφνικά, συνέβη κάτι μαγικό. Τα πέταλα των λουλουδιών άρχισαν να πετούν το ένα δίπλα στο άλλο, και έδωσαν υπόσχεση να ξανασυναντηθούν και να ξαναφτιάξουν το λουλούδι τους. Κάποια έδωσαν τα χέρια, και άρχισαν να χορεύουν στον αέρα μαζί.
***
Ο άνεμος καταλάγιασε, και τα πέταλα άρχισαν να πέφτουν σιγά σιγά στο έδαφος, για να ξαναφτιάξουν το λουλούδι τους.
Ένα μικρό πέταλο προσγειώθηκε πρώτο. Και άρχισε να μας διηγείται μια μικρή ιστορία.
Ήταν ένα πέταλο τρυφερό…
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας, οι περισσότερες νομίζω, που αισθανόμαστε ασφάλεια, ηρεμία, ζεστασιά, ίσως και αγάπη.
Έχουμε ένα σπίτι, κάποιον να μας νοιάζεται, είμαστε χορτάτοι, είμαστε καλά.
Εκείνες τις στιγμές, με εξασφαλισμένα τα απαραίτητα μπορούμε να κατακτήσουμε τόσα πολλά.
Εκείνες τις στιγμές και τα δύσκολα μας φαίνονται απλά.
Συμβαίνει όμως πολλές φορές να το φέρουν έτσι οι καταστάσεις της ζωής, οι αναποδιές της, και να βρεθούμε κάπως… χαμένοι, με οποιοδήποτε τρόπο, κάπως… μετέωροι.
Το αύριο φαντάζει αβέβαιο, καμιά φορά και το σήμερα…
Το γνωρίζουμε, το αφουγκραζόμαστε και αυτό μας κάνει να νιώθουμε ρίγος και πανικό, μούδιασμα και παραλυσία… και φόβο.
Στιγμές που προσευχόμαστε… από μέσα μας ή και φωναχτά, να βρεθεί κάποιος, κάτι να μας βγάλει από αυτή τη δύσκολη θέση. Να μας δοθεί μια χάρη, μια ευκαιρία, μια σωτηρία.
Είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι ξέρετε σε τι ακριβώς αναφέρομαι.
Σ’ αυτές τις στιγμές εύχεσαι σε ένα θαύμα… να συνωμοτήσει κάτι από το σύμπαν μαζί σου, αλλά είσαι τόσο μικρός και ασήμαντος που το σύμπαν όχι μόνο δεν σ’ ακούει αλλά μάλλον αγνοεί και την ύπαρξή σου… αλλά… μόνο σ’ ένα θαύμα μπορεί να ελπίσεις.
Σε μια τέτοια στιγμή γνώρισα Εκείνη, ήταν το θαύμα που ζητούσα μεταμφιεσμένο σε άγγελο και είχε τη μορφή της.
Εμφανίστηκε από το πουθενά… με έπιασε προσεκτικά από τις μασχάλες, με στήριξε στα πόδια μου, και αφού σιγουρεύτηκε ότι μπορούσα να σταθώ και πάλι, με έστειλε απαλά πίσω στη ζωή, φροντίζοντας διακριτικά να έχω όλα όσα χρειάζομαι για την πορεία. Και έτσι αθόρυβα όπως εμφανίστηκε, έφυγε ξανά.
Τη στιγμή αυτή στη ζωή μου δεν την ξεχνάω ποτέ, όπως και οι τόσοι άλλοι φαντάζομαι που έτυχαν παρόμοιας μεταχείρισης από Εκείνη.
Δεν περίμενε καν να την ευχαριστήσω, αποσύρθηκε διακριτικά για να συνεχίσει να κάνει αυτό που νομίζει Εκείνη ότι είναι χρέος της… αλλά για μένα και για πολλούς άλλους όπως γνωρίζω πια, ήταν και είναι ο λόγος που υπάρχω.
Σ’ ευχαριστώ.
Οι εικόνες που έχω όταν τη σκέφτομαι είναι…
Ένας Χαμογελαστός Άγγελος με πολύ οικεία μάτια, τρυφερά χέρια και ζεστή φωνή.
Τυλιγμένη σε ένα πέπλο με πολύχρωμα φτερά, που το απλώνει και σε τυλίγει, χαρίζοντας σε όσους βρεθούν κοντά της ζεστασιά, αγάπη, ευλογία και Ειρήνη.
***
Ύστερα ήρθε ένα πέταλο… επαναστατικό…
Μια φορά κι έναν καιρό, σε χώρα μικρή και μακρινή, υπήρχε ύφεση, οικονομική και πολιτιστική, και ανέχεια, αδιέξοδο και δυστυχία. Η συχνότητα των γέλιων ήταν αντιστρόφως ανάλογη της κακοδαιμονίας, το ποσοστό των εξαθλιωμένων ιδιαίτερα υψηλό και για να μην προβούμε στη χρήση στατιστικών πινάκων και μακρηγορούμε, αναφέρουμε ενδεικτικά πως 10 στους 10 κατοίκους της χώρας δήλωναν και ήταν δυστυχείς.
Ώσπου γεννήθηκε το κίνημα της Κυρίας Έψιλον, αρχικά ως σύλληψη, έπειτα ως πραγματικό γεγονός. (Το πώς και γιατί προέκυψε το συγκεκριμένο κίνημα δε θα μας απασχολήσει αυτή τη στιγμή και θα κριθεί από την ίδια την Ιστορία).
Το κίνημα της Κυρίας Έψιλον περιλάμβανε υποχρεωτική παρακολούθηση των παρακάτω σεμιναρίων:
1. Βασικές αρχές του Λόγου. Ο Λόγος οφείλει να είναι αληθής, αισθητικός και ει δυνατόν ιαματικός (γραπτά διαγωνίσματα σε εβδομαδιαία βάση).
2. Θεωρία της γενναιοδωρίας/προσφοράς (πρακτική εξάσκηση στο τέλος κάθε κύκλου μαθημάτων).
3. Συναισθηματική νοημοσύνη (οι εμψυχωτές συνομιλούν με ανθρώπους του επαγγελματικού και οικογενειακού περιβάλλοντος του εκάστοτε συμμετέχοντα μετά από κάθε κύκλο μαθημάτων).
4. Μαθήματα αλληλεγγύης και κατανόησης (αναφορά σε παραδείγματα της σύγχρονης ιστορίας).
5. Ψυχοθεραπευτικές μέθοδοι για την καταπολέμηση του άγχους (με υποχρεωτική ωριαία καθημερινή εξάσκηση στο σπίτι).
6. Μαθήματα συνύπαρξης, διαλόγου και συνεργασίας (ομαδικές εργασίες, διαδραστικά παιχνίδια).
7. Μαθήματα θεάτρου, αγωγής λόγου (προφέρω ίσον προσφέρω), υποκριτικής τέχνης (δυνατότητα επιλογής κωμικών ή δραματικών ρόλων).
8. Απαλλαγή από εξαρτησιογόνες ουσίες π.χ. νικοτίνη (τα επιπλέον κιλά από τη διακοπή του καπνίσματος είναι θεμιτά και επιβραβεύονται – ισχύει για τους λιπόσαρκους πρώην καπνιστές).
Σταδιακά, αυξήθηκε το ποσοστό της αισιοδοξίας, της ευδιαθεσίας, της ελπίδας, της προσμονής των κατοίκων αυτής της μικρής, μακρινής χώρας. Και, επαγωγικά, βελτιώθηκαν οι ανθρώπινες σχέσεις, επαναπροσδιορίστηκαν οι αξίες και τα ιδανικά. Και η μικρή, μακρινή χώρα δεν έφερε καμία ομοιότητα με την παρελθοντική της κατάσταση.
Τότε ήρθε η ώρα που το κίνημα της Κυρίας Έψιλον πήρε μορφή βιβλίου, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και τυπώθηκε σε χιλιάδες αντίτυπα που θα διανέμονταν δωρεάν στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου (βλ. αποτελεσματικότητα μαθημάτων γενναιοδωρίας).
* Σημείωση: Το βιβλίο «Το κίνημα της Κυρίας Έψιλον στο εγώ μου» δεν πέρασε ποτέ τα σύνορα της χώρας. Μόλις το περιεχόμενό του έγινε γνωστό, οι εκδοτικοί οίκοι παγκοσμίως διέκοψαν τις συναλλαγές με τη μικρή, μακρινή χώρα. Τα σύνορα έκλεισαν οριστικά για ανταλλαγή αγαθών, αλλά και πληθυσμού.
Μαθαίνουμε ακόμα νέα από τη μικρή, μακρινή χώρα, παρά τη δυσκολία στην επικοινωνία. Μαθαίνουμε ακόμα, πως το βιβλίο διδάσκεται τώρα πια στα σχολεία και πως σύντομα η μικρή, μακρινή χώρα θα είναι έτοιμη για εξαγωγές ανταγωνιστικών υπηρεσιών, προϊόντων. Αν ποτέ ανοίξουν τα σύνορα…
Μάρω Αγρίτη
***
Τα πέταλα συνέχιζαν να έρχονται… με καταιγιστικούς ρυθμούς… πότε βγαλμένα μέσα από τη φαντασία, πότε από ένα παραμύθι, πότε από τη μυθολογία, πότε από την αλήθεια που υπάρχει γύρω μας και μερικές φορές δεν την προσέχουμε αρκετά… τα πέταλα όμως ήρθαν να μας τη θυμίσουν.
Ένα πέταλο στο Διαδίκτυο
Η αλήθεια είναι πως μόνο αν έπαιζα έναν αντίστοιχο ρόλο στο σινεμά και ήταν γραμμένο στο σενάριο, θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνω μια φιλία και μάλιστα πολύ σημαντική μέσω Διαδικτύου. Και ακόμα πιο φανταστικό μου φαινόταν αυτή η γνωριμία να γίνει μέσω Facebook! Το οποίο σημειωτέον δεν το ήθελα και καθόλου!
Γι’ αυτό ποτέ μη λες ποτέ!
Δεν ξέρω αν εμείς διαλέγουμε τους φίλους μας ανάλογα μ’ αυτό που έχουμε ανάγκη τη δεδομένη χρονική στιγμή της ζωής μας ή αν αυτό είναι καθαρά ζήτημα τύχης.
Πάντως εμένα η «θεά» αυτή μου χαμογέλασε. Όχι… Δεν κέρδισα χρήματα… Κάτι πολύτιμο ναι. Η γνωριμία μου με εκείνη ήταν κάτι που επισφράγισε μια ήδη δρομολογημένη μετατόπιση μέσα μου, την Πίστη. Ποια πίστη θα μου πεις ρε φίλε; Εδώ όλα καταρρέουν. Συμφωνώ. Αν όμως καταρρέουν αυτά που είναι απ’ έξω σου και συμπαρασύρουν κι αυτά που είναι από μέσα σου τότε μιλάμε για πραγματική κατάρρευση. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η κατάρρευση γίνεται απλά πτώση -για μην πω περίπτωση. Με λίγα λόγια… πέφτεις και ξανασηκώνεσαι κάτι το οποίο ζεις από παιδί ούτως ή άλλως.
Στη δική μου περίπτωση συνέβη το αντίθετο της πτώσης -ας πούμε ανάταση για να τελειώνουμε με τις κομψευόμενες λέξεις.
Η γυναίκα αυτή απ’ την πρώτη μας -ζωντανή- συνομιλία είχε την ενέργεια στην ομιλία που έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μπορούν να εκφέρουν καθαρά και γεμάτα τις φράσεις. Δείγμα καθαρότητας ψυχής. Μόνο τα παιδιά λένε τόσο θαρρετά τις λέξεις. Και τις εννοούν κιόλας. Κυρίως αυτό. Αφού στην αρχή νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα. Μπα, λέω, δεν γίνεται.
Μετά υπήρχε και το άλλο. Τι ήταν αυτό πάλι; Αυτό το συναντάς πια σπάνια σε μεγάλους. Τη γενναιοδωρία, εννοώ. Συνήθως όλοι χρωστάνε κάπου ή όλοι απαιτούν χρωστούμενα από κάπου. Τι σας θύμισα τώρα, ε; Καλά, χτύπησα φλέβα που λένε.
Όχι αγαπημένοι μου! Δεν πολιτικολογώ.
Το σύνθημά μου όμως θα το πω! Το τζάμπα είναι μαγκιά!
Και δεν εννοώ φυσικά να μην πληρώνει κανείς φόρους. Δεν θέλω να ‘χω μπλεξίματα με εφοριακούς. Εγώ εννοώ μια άλλη εφορία καλύτερη. Αυτή του να προσφέρεις αλλά και να δέχεσαι χωρίς να σε νοιάζει τίποτα. Μήπως το λένε και ελευθερία αυτό -ή αγάπη; Δεν ξέρω.
Πάντως είναι κάτι πολύ ωραίο και εκείνη ήταν που μου έμαθε πως υπάρχουν τελικά άνθρωποι που το κάνουν. Και πως δεν έχει χαθεί -φτάνει να πιστεύουμε σ’ αυτό.
Αυτά που σας λέω τώρα, εκείνη ασφαλώς δεν τα ξέρει. Ούτε πρέπει να τα μάθει. Γι’ αυτό… τσιμουδιά!
Θα μπορούσα να μπω σε λεπτομέρειες αλλά δε θα το κάνω. Δεν χρειάζεται. Θα μου πεις γιατί μας τα λες αυτά ρε φίλε τόση ώρα; Ποια είναι τέλος πάντων. Μας έσκασες.
Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι κοιμάται λίγο και συνήθως ξημερώματα, χωρίς να είναι βρικόλακας, κάνει γυμναστική στο μυαλό και στο σώμα χωρίς να χρησιμοποιεί «αναβολικά», αγαπάει όλα τα ζώα αυτού του πλανήτη συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου χωρίς να παραβρίσκεται σε φιλοζωικές και φιλανθρωπικές οργανώσεις ή γκαλά, βρίσκεται παντού, βοηθάει πολύ κόσμο χωρίς να είναι ο αστυνόμος Σαϊνης, γράφει, γράφει, γράφει, χωρίς να είναι η Έμιλι Μπροντέ. Καλά γι’ αυτό δεν παίρνω και όρκο… και γενικώς ασχολείται με τις τέχνες-όχι τις πολεμικές.
Κι αν κουραστήκατε και θέλετε να μάθετε το πού μπορεί να βρίσκεται αυτή η γυναίκα -η απάντηση είναι απλή, δίπλα σας..!
Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος
***
Ένα πέταλο ήρθε χαρούμενο…
Μια μέρα που είχα μόλις γυρίσει στο σπίτι από μία αρκετά κουραστική μέρα… βάζω καφέ, ανοίγω τον υπολογιστή και μπαίνω στο Facebook.
Πέφτω πάνω σε ένα τιγρέ τριχωτό πανέμορφο πλάσμα που γέμιζε όλη μου την οθόνη και με κοιτούσε αφοπλιστικά!!
Ξανακοιτάω… Όχι!! Αποκλείεται!! Δεν θα βλέπω καλά… μα αφού αυτό, το ίδιο το έχω εδώ δίπλα μου να με κοιτάζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο… είναι ο γάτος μου!!
– Ο γάτος μου έχει διακτινιστεί στην οθόνη του υπολογιστή μου!! Μα τι λέω; Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Κκαι κάπου εκεί είναι που αντίκρισα το όνομα της φωτογραφίας: “Zιζής”!!
– Δεν είναι ο δικός μου, σκέφτηκα.. αλλά είναι ένα “Mούτσου” (έτσι αναφωνώ τα τριχωτά μου παιδιά…) που είναι ολόιδιο με το δικό μου… αυτό και έγραψα σαν σχόλιο στη φωτογραφία..
Κάπως έτσι έγινε η γνωριμία με την κηδεμόνα του Ζιζή… Έπειτα από λίγες μέρες, το “μούτσου” μου, πέφτει απ’ το μπαλκόνι του 6ου ορόφου (για δεύτερη φορά) και εγώ καταφέρνω ύστερα από ένα παραλίγο έμφραγμα να το σώσω… το πάμε στο γιατρό και μας λέει ότι θα τον κρατήσει για να ελέγξει για εσωτερική αιμορραγία… οι ώρες ήταν κρίσιμες..
Στέλνω μήνυμα στη γλυκύτατη κυρία που έχω γνωρίσει μέσω του Ζιζή, καθώς είχα παρατηρήσει ότι είναι γατόφιλη και έχει και site ονομαστικά σχετικό με γάτες..
Είναι απ’ αυτά τα αυθόρμητα συναισθήματα που με κατακλύζουν καμιά φορά -ειδικά όταν βρίσκομαι σε τέτοιες δύσκολες στιγμές- να απευθύνομαι σε ανθρώπους που μπορεί να μην τους ξέρω καλά προσωπικά, αλλά ωστόσο να έχω αναπτύξει κάποια σχετική οικειότητα μαζί τους και για κάποιο λόγο, μου έχουν δημιουργήσει μία ανείπωτη αίσθηση ότι μπορώ να τους μιλήσω για κάποια πράγματα… (ξεχωριστά στον καθένα…). Πιστεύω δηλαδή ότι εκείνη τη δεδομένη στιγμή θα με καταλάβουν, θα συμπάσχουν μαζί μου, θα μου δώσουν τη θετική τους ενέργεια και τη συμβουλή τους που τόσο έχω ανάγκη… Έτσι και έγινε!! Το ένστικτό μου λειτούργησε περίφημα!! Η κυρία αυτή μου είπε ό, τι ακριβώς είχα ανάγκη να ακούσω… μου έδωσε τόση θετική ενέργεια και σκέψη, όση δεν μπορούσα να φανταστώ!! Σε λίγη ώρα μας πήρε ο κτηνίατρος να μας πει ότι ο Άμλετ (έτσι τον ονόμαζα για λίγο καιρό μετά τη δεύτερη απόπειρα…) τη γλίτωσε φτηνά και αυτήν τη φορά και ότι όλα θα πάνε καλά..
Ακόμα πιστεύω ότι εκτός απ’ την πρακτική βοήθεια του γιατρού και τη δική μας αγωνία, η θετική σκέψη της συγκεκριμένης γυναίκας υπήρξε καταλυτικός παράγοντας για να είναι εδώ κοντά μου, αυτήν τη στιγμή το λατρεμένο τιγρέ τριχωτό πλάσμα μου!!!
Μικαέλα Ζούστη
***
Ένα πέταλο αυθόρμητο…
Τη γνώρισα πρώτη φορά στη «Φαίδρα», ένα βράδυ που τραγουδούσε η Μάνια Παπαδημητρίου. Συνοδευόταν από το σύζυγό της. Είχα πολύ καιρό να γνωρίσω μια ΚΥΡΙΑ. Ευγενική, κομψή, αξιοπρεπέστατη και ουσιώδης. Χαρακτηριστικά που σπανίζουν στην εποχή μας. Μιλούσε μαλακά και η φωνή της ήταν σαν ένα ουράνιο τόξο -πολύχρωμη. Τα μάτια της έλαμπαν. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο άκουγε τις απόψεις μας.
Δεν άργησα να καταλάβω από τα λεγόμενά της τις εξής δύο αδυναμίες της. Την τέχνη και… μα φυσικά τις γάτες. Άκουγε με ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία, και καταλάβαινα από το ζεστό της βλέμμα ότι είναι ένας άνθρωπός τόσο ξεχωριστός. Θα μπορούσα να πω με σιγουριά ότι η γυναίκα αυτή τελικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια βρεφοκόμος. Ο τρόπος που αγκαλιάζει τους καλλιτέχνες και η τρυφερότητα που επιδεικνύει είναι σαν το ζεστό άγγιγμα μιας βρεφοκόμου απέναντι σε ένα μικρό παιδί -που έχει τόσα πολλά να πει και να εκφράσει με τις λιγοστές λέξεις και κινήσεις του, αλλά όλοι οι μεγάλοι αδιαφορούν γύρω του.
Μάνος Καπερώνης
***
Κι ένα πέταλο μαγικό…
Έκλεισε το ημερολόγιό της κι έριξε μια ματιά στο ρολόι που ήταν κρεμασμένο στον τοίχο. Ο χρόνος έτρεχε αλλά εκείνη απολάμβανε μια ζεστή κούπα πράσινο τσάι χωρίς καμία βιασύνη. Ήξερε καλά πως η μαγεία του κόσμου βρίσκεται στην ηρεμία και την καθαρότητα, τόσο της ψυχής, όσο και του νου. Το μόνο που έπρεπε να θυμηθεί να κάνει πριν ανοίξει την πόρτα για να βγει έξω, ήταν να γυαλίσει το μαγικό της ραβδί, ώστε να μπορεί να σκορπίζει αρμονία και αγάπη χωρίς παρεμβολές και να γεμίσει τις τσέπες της με χρυσόσκονη. Κάθε φορά που κουνούσε τα χέρια της για να κάνει τις απαραίτητες συστάσεις στις διάφορες συγκεντρώσεις που οργάνωνε, προηγουμένως άρπαζε κρυφά μια χούφτα χρυσόσκονη και τη σκορπούσε στον αέρα δήθεν τυχαία. Οι περισσότεροι δεν το αντιλαμβάνονταν, αλλά εκείνη ήξερε χωρίς όμως να γνωρίζει και μερικές φορές αφουγκραζόταν χωρίς καν να ακούει… Οι γάτες που είχαν μαζευτεί τριγύρω της, γουργούριζαν μεταξύ τους ευτυχισμένες. Είτε νιαούριζαν για τα κατορθώματά της, είτε για τις αυθόρμητες και γεμάτες ενθουσιασμό στιγμές της, είχαν οργανώσει μία συμμορία εξαιτίας της, όπως έλεγαν και στόχος τους ήταν να συνεχίσουν επάξια το έργο της με σκοπό να της μοιάσουν.
Κατά τη μυθολογία, ήταν θυγατέρα του Δία και της Θέμιδας, θεάς της δικαιοσύνης και αδελφή της Ευνομίας και της Δίκης. Το γλυπτό που την απεικονίζει να κρατά στα χέρια της τον πλούτο, είναι από τα πιο γνωστά που φτιάχτηκαν γι’ αυτήν και ο μεγάλος αστεροειδής που ανακαλύφτηκε το 1851, πήρε το όνομά του από τη μυθική αυτή θεότητα.
«Δεν είναι η απουσία πολέμου: είναι μια αρετή, μια νοητική κατάσταση, μια διάθεση για καλοσύνη και δικαιοσύνη», Σπινόζα.
«Δεν είναι η έλλειψη πολέμου, αλλά η αρετή που αναβλύζει μέσα από τη δύναμη της ψυχής», Ρολάν.
«Είναι η ελευθερία εν ησυχία», Κικέρων.
«Είναι η στοργική μάνα της γης», Ησίοδος.
«Είναι το διάστημα μεταξύ δυο πολέμων», Ζιροντού Ζ.
«Είναι αυτό που λέμε Cat is Art», Γκομπολίνο Κ.
Γιώργος Μηλιώτης
***
Ήρθε ένα σοφό πέταλο…
Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που είχα… απευθείας σχέση με τα λεγόμενα κατοικίδια. Εννοείται τα τετράποδα, γιατί από δίποδα… ουκ έστιν αριθμός. Δεν είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση, αλλά δεν θα έλεγα και ότι οι σχέσεις μας ήταν ειρηνι – κές… Ενδεχομένως, όμως, να έφταιγε το γεγονός ότι δεν υπήρχε το έναυσμα, η θρυαλλίδα, το ερέθισμα… Αυτά που λείπουν όταν το αίσθημα είναι εν υπνώσει… Όταν η καθημερινότητα ρίχνει βαριά τη σκιά της σε όλα αυτά που θέλουμε, αλλά δεν μπορούμε να τα αγγίξουμε… Και αναγκαστικά τα έχουμε τοποθετήσει ψηλά στο ράφι… Για να μην τα φτάνει κανείς… Εκτός από τη θέλησή μας… Που κι αυτή περιμένει… Να την πιάσει κάποιος από το χέρι… Και να τη φέρει σε επαφή. Με έναν άλλο κόσμο… Εκεί που συναντιέται ο πολιτισμός, η ευγένεια, η αγάπη προς τη ζωή -δίποδη ή τετράποδη- που κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει, με την ανυπόκριτη φιλία. Σε έναν κόσμο που βρίθει από υποκρισία, σοβαροφάνεια και οσφυοκαμψία, είναι όαση το να σε αγκαλιάζουν συμπεριφορές που κάνουν τη διαφορά. Συμπεριφορές που έχουν σημείο αναφοράς τη διαρκή προσφορά στους πάσχοντες, τους αδύναμους… Για να πούμε «όχι» στον πόλεμο των ημι-πολιτισμένων… Για να αγκαλιάσουμε την ΕΙΡΗΝΗ της προσφοράς και του πολιτισμού, την ΕΙΡΗΝΗ της άοκνης προσπάθειας. Την ΕΙΡΗΝΗ ημών και υμών…
Κωνσταντίνος Παναγιωτόπουλος
***
Ένα πέταλο ήρθε τραγουδώντας…
Ξέρεις… Είμαι τυχερή. Πολύ τυχερή…
Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν έχουν δει ποτέ στη ζωή τους το «Πηγάδι του Ήλιου»… Κάποιοι μάλιστα δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή του! Δεν θα μιλήσω όμως τώρα γι’ αυτούς. Όσο και αν με στενοχωρεί η άγνοιά τους, όσο κι αν θέλω να αναφερθώ στους λόγους ύπαρξής της και όσο κι αν μέρος της ζωής μου σπαταλιέται για να εξαφανιστούν αυτοί οι λόγοι, θα κρατηθώ. Και τώρα δεν θα μιλήσω γι’ αυτούς. Και για όλα αυτά που χάνουν επιμένοντας να μένουν τυφλοί. Θα αφεθώ και θα απολαύσω αυτή μου την τύχη. Και θα μιλήσω γενναιόδωρα γι’ αυτή μου τη γνώση και τη γνωριμία. Χωρίς να καυχιέμαι. Με λύπη για όσους την αγνοούν, μα με χαρά που εγώ την έχω. Ναι, θα αφεθώ σε αυτή τη χαρά.
Θα κάνω πάρτι και γιορτή για το ότι γνωρίζω το «Πηγάδι του Ήλιου»!
Ναι, σήμερα θα το γιορτάσω!!!
Το βρήκα μία μέρα τυχαία!!! Όσο τυχαία δηλαδή μπορεί να είναι μια τέτοια γνωριμία….
Και έκτοτε χαμογελώ. Κάθε που πέφτω, κάθε που μελαγχολώ, κάθε που χάνω τις δυνάμεις μου, αυτό είναι εκεί!!! Ρίχνω απλώς μία ματιά μέσα του και γεμίζω… ΦΩΣ!!! Γεμίζω και είμαι έτοιμη για όλα! Τι τύχη!
Μα τι τύχη!!!
Ήταν μία μέρα όμορφη, μπορώ να πω. Δύσκολη, μα όμορφη. Τίποτα δεν μαρτυρούσε όμως ότι θα ήταν και εξαίσια. Ούτε ήταν μαύρη και μελαγχολική, για να ειπωθεί κατόπιν της γνωριμίας το «όταν φτάσεις στον πάτο, μόνο η άνοδος ακολουθεί», ούτε ήρθε να προστεθεί σε μία υπέροχη μέρα και να επιβεβαιώσει την παροιμία «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται». Ήταν μία μέρα σαν όλες τις άλλες… Σαν όλες τις άλλες που δεν θυμάμαι από τη ζωή μου. Και τι δώρο, ε; Το βρήκα μία μέρα τέτοια, που αλλιώτικα θα ήταν μία μέρα ξεχασμένη…
Ήμουν στο δεύτερο σπίτι μου. Εκεί όπου ζω βασικά και αναπνέω. Εκεί όπου όλα μου τα όνειρα γίνονται αληθινά μες στο μυαλό μου ή και όχι μόνο. (Δεν θα μπορούσα να βρω και το «Πηγάδι του Ήλιου» αλλού φαντάζομαι…).
Μόλις είχε τελειώσει η μέρα μου εκεί, μόλις είχα τελειώσει με την ύφανση μίας μεταξωτής ονειροπαγίδας και ήμουν έτοιμη να επιστρέψω στο πρώτο σπίτι μου, εκεί όπου κοιμάμαι.
Το πρώτο πράγμα που γνώρισα από το «Πηγάδι του Ήλιου» ήταν ο ήχος του. Σαν σφύριγμα ανέμου ανάμεσα από βουνοπλαγιές του Ολύμπου; Σαν χτύπημα μικρού κρυστάλλινου ρυακιού πάνω σε λείες πλατιές πέτρες;
Γύρισα απότομα. Το ένιωσα ότι εκεί υπήρχε κάτι.
Δεύτερα λοιπόν, μαγεύτηκαν τα μάτια μου. Πέτρες χωρίς τραχιές και κοφτερές γωνίες, σαν σμιλευμένες από έμπειρο τεχνίτη. Όλες ίδιες. Συμμετρικές. Η μία πάνω στην άλλη. Κάθε σειρά ολόισια. Η αρχή της μίας πέτρας πάνω από τη μέση μίας άλλης. Ενωμένες όλες με μία βελούδινη κορδέλα. Στη βάση του είχε σε πλάτος 20 εκατοστών και ολόγυρά του λίγο γκαζόν. Κοντό καταπράσινο χορτάρι. Και ανά 10 εκατοστά πάνω σε αυτό το πλάτος, και από ένα πολύχρωμο λουλούδι. Ένα λουλούδι με όλα τα χρώματα από το ουράνιο τόξο πάνω του!
Το απίθανο ήταν ότι δεν με φόβισε! Μία τέτοια ανακάλυψη, θα πείτε, δεν μπορεί παρά να κρύβει και παγίδες! Κι όμως όχι! Το «Πηγάδι του Ήλιου» είναι πιο φιλικό από ό, τι μπορεί να φανταστεί ο οποιοσδήποτε!!! Σου δίνει όλο το φως του. Σου δίνει χαμόγελο, αγάπη, αισιοδοξία, ελπίδα, κέφι, όρεξη, ενέργεια, ζωή και όλα αυτά στα δίνει απλόχερα… Γενναιόδωρα… Χωρίς κόστος, χωρίς παγίδες!
Εγκλωβισμένη στην υπερβολικά γυμνασμένη λογική μου και δυσπιστία δεν κρατήθηκα… Το ρώτησα!
«Πώς γίνεται να λέγεσαι και να ‘σαι του Ήλιου το Πηγάδι, κι όμως να εμφανίζεσαι τόσο απότομα, δίχως να ζητάς ανταλλάγματα ή έστω λίγο κόπο από τον παρατηρητή σου; Πώς έχεις τόσα πλούτη, κι όμως τα σκορπάς σε όποιον σε κοιτάξει τυχαία; Πώς έρχεσαι εδώ εμπρός μου, γνωρίζοντας το τίποτα για εμένα και για το αν αξίζω να σε δω; Πώς εμφανίζεσαι χαμογελώντας τόσο σίγουρο;».
«Δεν ήρθα αγάπη μου εγώ!», μου απάντησε. «Δεν εμφανίζομαι σε όλους κι ούτε κοιτούν και όλοι μέσα μου», συνέχισε. «Δεν τα σκορπώ εγώ τα πλούτη μου. Απλώς… τα έχω. Και είναι αστείρευτα. Όποιος τα δει, τα γεύεται. Όποιος μπορεί, τα παίρνει. Φωτίζει κι αυτός λιγάκι παραπέρα. Δεν ήρθα εγώ σε σένα. Εσύ με κάλεσες. Εσύ με έψαχνες τόσο καιρό»,
…κι έκλεισε αποκαλώντας με…
«Γλυκιά μου ΦΙΛΕΝΑΔΑ»!!!
…Και όλα αυτά στο δεύτερο το σπίτι μου… Εκεί όπου όλα μου τα όνειρα γίνονται αληθινά μες στο μυαλό μου (ή και όχι μόνο).
Δήμητρα Σύρου
***
Ένα πέταλο ήρθε με διάθεση τρυφερή…
Ζεστός Ιούνης, νωρίς το πρωί. Η μέρα προμηνύεται καυτή – παιδί του καύσωνα. Αθήνα, στην καρδιά της πόλης, κάποιος τρέχει μέσα σ’ ένα μικρό διαμέρισμα. Ρούχα από δω, πράγματα από κει, πέρα-δώθε στο κουζινάκι. Το λεωφορείο φεύγει σε λίγη ώρα για Θεσσαλονίκη –άλλο ένα ταξίδι, απ’ τα πολλά– και κάποιος ακόμα, αργοπορημένος, ετοιμάζεται σαν σίφουνας. Ξαφνικά, το τηλέφωνο χτυπά –«ποιος να ‘ναι τώρα; Θ’ αργήσω!»- άγνωστο νούμερο· μα κάτι σιγομουρμουρίζει αυτό το νούμερο. Κάτι που θα φανεί αμέσως. Ένα «λέγεται» και μια γλυκιά, ήπια φωνή ανταποκρίνεται. Ποιο τρέξιμο; Ποια ανοιχτή βαλίτσα; Ποιο αποπνικτικό κουζινάκι; Φωνή πράα, φιλική, σαν κάποιου καλού συγγενή, σαν κάποιου δικού· απαντά. Σταθερή, γεμάτη αυτοπεποίθηση ζητά με τον πιο καλοσυνάτο τρόπο μια συνέντευξη. Δεν τίθεται θέμα σκέψης, η συνέντευξη θα γίνει πάση θυσία· θα είναι αξιόλογη, προσεγμένη, σοβαρή. Αρχή και τέλος της: ο δημιουργός που αποκτά την προσοχή και το σεβασμό του έργου του. Η συνέντευξη ήταν η αρχή. Μια φιλία, μια ανθρώπινη επαφή, λύσιμο με ένα μόνιμο χαμόγελο. Το ίδιο νούμερο, το ίδιο γνωστό νούμερο, η ίδια φωνή. Τι χρώμα θα ‘ταν, άραγε, αυτή η φωνή; Υπάρχει χρώμα για το χαμογελαστό; Για το ανθρώπινο; Το οικείο; Το ζωντανό; Κάποιο τέτοιο χρώμα αναζητώ. Χρώμα που να μπορεί να πει «Ειρήνη» και να ‘ναι ολόκληρη εκεί!
Παναγιώτης Φερεντίνος
***
Ήρθε και ένα κατακόκκινο πέταλο, που του άρεσε να ντύνεται ασπρόμαυρα…
Μια μέρα μια όμορφη γυναίκα που μιλούσε ελάχιστα αποφάσισε ότι ήθελε να αλλάξει την καθημερινότητά της. Είχε κουραστεί να κάνει τα ίδια και τα ίδια και να μη μιλά και αποφάσισε ότι έπρεπε να κοιτάξει πιο βαθιά μέσα της, τότε που ήταν ακόμα παιδί, και να δει τι ήταν αυτό που της έδινε λαχτάρες και χαρά και να μιλήσει γι’ αυτά. Ξεκίνησε λοιπόν να φτιάχνει ένα χάρτη.
Ένα χάρτη που θα είχε μέσα ό, τι αγαπούσε πολύ. Έβαλε μέσα όλες της τις αγάπες. Έβαλε τις πόλεις που είχε επισκεφτεί και της είχαν κάνει εντύπωση, τα ζώα που είχε αγαπήσει και πονέσει, τους ανθρώπους που θαύμαζε και που της έδιναν έμπνευση. Σιγά σιγά ο χάρτης αυτός της αγάπης μεγάλωνε. Ένιωθε τεράστια χαρά γιατί αυτόν το χάρτη τον έβλεπαν πολλοί και τους άρεσε. Και πήγαιναν και αυτοί και σημείωναν και δικά τους πράγματα που τους έδιναν μεγάλη χαρά. Ήταν δε τόσο μεγαλόκαρδη που ήθελε να τους χωρέσει όλους μέσα. Και τους άφηνε να σημειώνουν και να βάζουν και ο χάρτης της γινόταν ολοένα και πιο μεγάλος.
Όμως την τόση καλοσύνη της και ευγένειά της κάποιοι τη φθονούσαν. Είχε όμως τόσο αγνή καρδιά που δεν προέβλεψε τη ζήλια τους. Μια μέρα λοιπόν ήρθε κάποιος και της έσκισε το χάρτη. τον έκανε χίλια κομματάκια.
Η πραγματική αγάπη όμως δεν σκίζεται εύκολα και ούτε κομματάκια την κάνεις.
Σιγά σιγά ξανάρχισε από τη αρχή.
Μάζεψε τα κομμάτια του σκισμένου χάρτη και άρχισε να τον ξαναφτιάχνει.
Και επειδή την είχαν μάθει πια πολλοί, τη βοήθησαν όλοι και ξαναέγινε πολύ πιο γρήγορα. Και ίσως μια μέρα πάλι κάποιος να ξαναβρεθεί και να τον ξανασκίσει. Όμως δεν έχει σημασία πλέον.
Γιατί και αυτή και οι άλλοι πλέον γνώριζαν ότι όλα μπορούν να γίνουν. Αρκεί να ρίξουμε το βλέμμα μας βαθιά, και να βρούμε τι είναι αυτό που μας δίνει λαχτάρα και χαρά. Τι μας κάνει να χαμογελάμε και την καρδιά μας να σκιρτά. Περνώντας ο καιρός η όμορφη κυρία άρχισε να γράφει τις ιστορίες της και να τις διηγείται. Και όλοι περίμεναν πια με ανοιχτά αυτιά να τις ακούσουν…
Αντώνης Ψαρράς
***
Τέλος, έφτασε ένα πέταλο… αγαπημένο…
RO-RO
Την εποχή που έκανα τη θητεία μου, διάβασα σε ένα εβδομαδιαίο περιοδικό τις απόψεις κάποιων αναγνωστών σε ένα αφιέρωμα που είχε κάνει το περιοδικό για τον πολιτισμό. Μου έκαναν εντύπωση οι σκέψεις πίσω από ένα γυναικείο ψευδώνυμο. Θέλησα να τη βρω. Είμαστε στα χρόνια που δεν υπάρχει ούτε google, ούτε facebook, ούτε sms, ούτε msn, ούτε, ούτε… Οπότε η αναζήτηση ενός προσώπου που απλά έχει στείλει τις απόψεις του σε ένα περιοδικό δεν είναι και ό, τι πιο εύκολο. Όμως με λίγη προσπάθεια όλα μπορούν να έχουν αίσιο τέλος. Έτσι κι έγινε και μέσα στις όχι τόσο ευχάριστες συνθήκες διαβίωσης στη στρατιωτική μονάδα, υπήρχε ένα φως που ερχόταν μόλις άνοιγε ο φάκελος αλληλογραφίας. Σίγουρα περίεργη γνωριμία και στη συνέχειά της με πολλές ανατροπές και αναπάντεχες εξελίξεις. Σαν σενάριο… Σαν μυθιστόρημα… Σαν διήγημα…
Η γνωριμία μέσα από ένα κείμενο είναι σαν ένα όνειρο που όταν ξυπνάς το βλέπεις ολοζώντανο μπροστά σου… Δεν χρειάζεται να τσιμπηθείς για να διαπιστώσεις αν είσαι ξύπνιος… Το ταξίδι άρχισε –και συνεχίζεται– με όλα όσα μπορεί να κρύβει ένα ταξίδι. Ακόμη και το να μείνεις από βενζίνη… Η περιπέτεια αυτή θα μπορούσε να έχει το όνομα Ro-Ro. Ένα όνομα που θυμίζει παιχνίδι, που θυμίζει ανέμελα χρόνια, που θυμίζει οικογενειακές ιστορίες και αναμνήσεις ακόμη και από αγαπημένα πρόσωπα που ζούσαν στη μακρινή Αμερική. Αμέτρητοι οι πρωταγωνιστές σε αυτό το παζλ. Όλοι αγαπημένοι, όλοι μαζί συνθέτουν μια μοναδική μελωδία που τη διευθύνει σαν μαέστρος η Ro-Ro…
Εικόνες
– Σε λίγο θα είμαι έτοιμη.
– Δεν αργώ.
– Σε μισό λεπτό έρχομαι.
– Μην ξεχάσω τη δεύτερη τσάντα.
– Ωχ! Και το φουλάρι.
– Να πάρω και την καμπαρτίνα. Μπορεί να χρειαστεί αργότερα. Ίσως βάλει δροσιά το βραδάκι.
– Δοκίμασε λίγο. Είναι βιολογικό μπιφτέκι. Με σόγια…
Παναγιώτης Μήλας
***
Τα πέταλα συγκεντρώθηκαν και πάλι. Με συγκίνηση άρχισαν να αγγίζονται και ενώθηκαν πάλι στο όμορφο λουλούδι του κήπου, που είχε δείξει από την αρχή την αποφασιστικότητά του, να αντισταθεί στη μανιασμένη διάθεση του ανέμου, στη διαβρωτική και καταστροφική του πορεία.
Ο άνεμος έμαθε το μάθημά του: μερικά λουλούδια όσο εύθραυστα και τρυφερά και αν δείχνουν, είναι δυνατά και σίγουρα. Και αυτά δεν μπορείς να τα λυγίσεις. Γιατί η δύναμή τους είναι η αγάπη, η διάθεσή τους για ανατροφοδότηση, η επιθυμία τους να αρωματίσουν το περιβάλλον τους, και να το ομορφύνουν. Αυτή είναι η Τέχνη τους.
