16.4 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Ρηνιώ Δραγασάκη, οι απαρχές μιας ελπίδας

Είδα το βραβευμένο στο Φεστιβάλ Δράμας «Ο μπαμπάς μου, o Λένιν και ο Φρέντι» δύο φορές απανωτά. Ένα κοριτσάκι νικά το φόβο και σώζει τον μπαμπά του από τον Φρέντι Κρούγκερ και τον Λένιν μαζί. Σενάριο έξυπνο, τρυφερό, διασκεδαστικό και γλυκά μελαγχολικό. Ταινία ζωντανή στη γραφή, εύληπτη, πιστή στην αναπαράσταση της εποχής, κινηματογραφημένη με πολλή σοβαρότητα και επαγγελματισμό. Η Ρηνιώ Δραγασάκη ξορκίζει τους δαίμονες και τους αγγέλους της παιδικής ηλικίας με κύρια εργαλεία της την πρωτοτυπία και την αυθεντικότητα. Η μικρού μήκους «Ο μπαμπάς μου, o Λένιν και ο Φρέντι» με την τρυφεράδα, την παιδικότητα και τη ζεστασιά που αποπνέει μοιάζει δώρο παιδικό, ζεστό ρόφημα σοκολάτας, μεταλλικό κουτί γεμάτο αναμνήσεις. Η μικρή ηρωίδα της, οικεία και συμπαθητική, μας γνέφει με μια φευγαλέα, χαριτωμένη ποιότητα να την ακολουθήσουμε στις δέλτους της παιδικότητας. Η δημιουργία της Ρηνιώς Δραγασάκη μοιάζει σαν τα πρώτα κομμάτια μιας χειροποίητης κατασκευής, που εν καιρώ, με γνώση και επιμονή, θα διαμορφώσουν ένα θαυμάσια ολοκληρωμένο έργο. Όπως τα πρώτα σπίτια που αποτελούν τις απαρχές μιας κατοπινά όμορφης πόλης. Σε μια εποχή που από άνοιξη και πρόσωπα ανοιξιάτικα έχει τόση ανάγκη ο τόπος μας, η Ρηνιώ είναι μια νέα σκηνοθέτις που εμφανίζεται για να μας γεμίσει ελπίδα και προσδοκίες.

Διαβάστε τη συνέντευξη

 

 

 

* Γεννήθηκα στην Αθήνα και κατάγομαι από την Κρήτη. 

Με τι καλλιτεχνικά ερεθίσματα μεγάλωσες;

* Μεγάλωσα βλέποντας σούπερ 8 στον τοίχο του σαλονιού, πολύ θερινό σινεμά, αλλά και πολλή τηλεόραση, από το «Θησαυρό της Βαγίας» και το «Θάνατο του Τιμόθεου Κώνστα» μέχρι «Goonies» και «Περιπέτειες μιας μπέιμπι σίτερ». 

Από πότε άρχισες να ενδιαφέρεσαι για την τέχνη του κινηματογράφου;

* Νομίζω ότι άρχισα να ενδιαφέρομαι πραγματικά για τον κινηματογράφο όταν έκανα την πτυχιακή μου ταινία «Decibel», πιο πριν απλά φλέρταρα μαζί του. (Kάτω, ο Γιάννης Τσορτέκης στο ρόλο του μπαμπά). 

Μαθήτευσες δίπλα σε κάποιους σκηνοθέτες και τι συμβουλές κράτησες από αυτούς;

* Δεν θεωρώ ότι μαθήτευσα δίπλα σε κάποιον. Υπήρχαν κάποιοι καθηγητές που με ενέπνευσαν με το μάθημά τους, όπως ο Νίκος Παναγιωτόπουλος (σεναριογράφος) και υπάρχουν και κάποιοι σκηνοθέτες που με ενέπνευσαν με το έργο τους (Στάνλεϊ Κιούμπρικ, Γούντι Άλεν κ.α.). 

Ποιο είναι το είδος του κινηματογράφου που θέλεις να κάνεις;

* Πάντα ζήλευα τους σκηνοθέτες που ήθελαν να κάνουν ένα είδος κινηματογράφου. Εγώ θέλω να κάνω πολλά είδη…     

Στην προηγούμενη ταινία σου, το «Αποχαιρετώντας», οι ήρωες ήταν αληθινοί. Σ’ αυτήν είναι; Και ποιο είναι το θέμα του «Ο μπαμπάς μου, o Λένιν και ο Φρέντι»;

* «Ο μπαμπάς μου, ο Λένιν και ο Φρέντι» είναι η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 που παρακολουθεί τον αριστερό, εργασιομανή πατέρα του να λείπει όλο και πιο συχνά από το σπίτι. Με αφορμή το μανιακό δολοφόνο Φρέντι Κρούγκερ που βλέπει σε μια ταινία αρχίζει να φαντασιώνεται ότι αυτός και ο Λένιν, που βρίσκεται σε μια προτομή πάνω στο γραφείο του μπαμπά της, ευθύνονται για την απουσία του.

Πρόκειται για βιωματική ταινία;

* Το σενάριο της ταινίας ξεκίνησε από προσωπικές μου αναμνήσεις και την αγάπη μου για τη δεκαετία του ’80. Το σενάριο όμως αυτό εξελίχθηκε. Αποφάσισα ότι ήθελα αυτή η ιστορία να είναι ένα σκοτεινό παραμύθι με στοιχεία θρίλερ και πολύ σαρκασμό. Τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο ήταν μια περίοδος που συνέβησαν πάρα πολλά γεγονότα. Έπεσε το Τείχος του Βερολίνου, στην Ελλάδα γίνονταν απανωτές εκλογές ώσπου έγινε οικουμενική κυβέρνηση, ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση, έπεσε η Σοβιετική Ένωση. Ένας αριστερός εκείνη την εποχή ζούσε ένα θρίλερ. Αυτό λοιπόν μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον τη στιγμή που ένα παιδί βιώνει το θρίλερ ότι του λείπει ο μπαμπάς του, ο ενήλικας βιώνει το δικό του πολιτικό και ιδεολογικό θρίλερ. (Πάνω, η μικρή Αύρα Βορδοναράκη, πρωταγωνίστρια της ταινίας).

Με ποιες δυσκολίες ήρθες αντιμέτωπη για να την πραγματοποιήσεις;

* Η ταινία «Ο μπαμπάς μου, ο Λένιν και ο Φρέντι» είναι μια παραγωγή της ΕΡΤ και της Guanaco Films, μιας εταιρείας παραγωγής που έχουμε φτιάξει 4 σκηνοθέτες – παραγωγοί, ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ. Έπρεπε λοιπόν να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας οποιαδήποτε οικονομική ανάγκη προέκυπτε, δεν είχαμε δηλαδή την κάλυψη κάποιας μεγάλης εταιρείας παραγωγής. Επίσης επειδή στην ταινία δούλεψαν πάρα πολλοί άνθρωποι και η βασική ηθοποιός είναι παιδί είχα τρομερή δυσκολία στο να συνδυαστούν οι χρόνοι όλων αυτών των ανθρώπων με αποτέλεσμα η ταινία να αναβληθεί δύο φορές. Τέλος,  μια ευχάριστη δυσκολία ήταν η αναβίωση της δεκαετίας του ‘80. Με αυτήν την ταινία κατάλαβα τι σημαίνει ταινία εποχής. Οτιδήποτε υπάρχει μέσα στο κάδρο σου πρέπει να αντιστοιχεί στην εποχή στην οποία βρίσκεται η ιστορία σου. Αυτό σημαίνει πολλή μελέτη και πολλή δουλειά. Με γοήτευσε τρομερά όλη αυτή η διαδικασία. (Πάνω και κάτω στις φωτογραφίες σκηνές από τη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία της Ρηνιώς Δραγασάκη,  «Ο μπαμπάς μου, o Λένιν και ο Φρέντι» με τις μικρές πρωταγωνίστριες Αύρα Βορδοναράκη και Κλειώ Παπατζανάκη – Χρυσοβέργη).

Η ανεύρεση πόρων πόσο δύσκολη είναι;

* Στις μέρες μας το να βρεις χρηματοδότηση για την ταινία σου μοιάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας, κυρίως για τις μεγάλου μήκους. Στις μικρού μήκους υπάρχει το παραθυράκι της ΕΡΤ και του Προγράμματος Μικροφίλμ το οποίο σου παρέχει ένα αξιοσέβαστο ποσό και παροχές ώστε να κάνεις μία μικρού μήκους ταινία. Αλλά και το Πρόγραμμα Μικροφίλμ εγκρίνει 8 ταινίες το χρόνο. Η δική μου ήταν μία από αυτές. Αν δεν την ενέκρινε το Μικροφίλμ, δεν νομίζω ότι θα είχα κάνει αυτήν την ταινία.

Η ταινία σου έφυγε με τρία βραβεία από το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας; Τι σημαίνει αυτή η διάκριση για σένα;

* Γενικά οι βραβεύσεις στο χώρο του κινηματογράφου είναι κάτι σχετικό. Δηλαδή έχω δει τρομερές ταινίες που με επηρέασαν βαθιά να μη βραβεύονται ποτέ και αντίστοιχα άλλες που εμένα μου φαίνονται κακές να συλλέγουν όλες τις διακρίσεις. Τώρα όσον αφορά τις διακρίσεις που πήρα, εννοείται πως ένιωσα πολύ όμορφα. Ήταν σημαντικό για μένα που πήρα διάκριση στη συγκεκριμένη ταινία γιατί ο μεγάλος μου φόβος ήταν αν αυτή η ταινία θα αφορά πολύ κόσμο.

Γιατί έκανες σχεδόν έξι χρόνια (από το 2005, αν δεν κάνω λάθος) να εμφανιστείς ξανά με ταινία;

* Από το 2005 μέχρι και τώρα δούλεψα πολύ στον κινηματογράφο και το 2007 πήγα στη Βαρκελώνη και έκανα ένα μάστερ στο ντοκιμαντέρ στην ESCAC. Εκεί γυρίσαμε σαν γκρουπ ένα ντοκιμαντέρ που λέγεται «Jumate/Jumate». Πέρα όμως από όλα αυτά η αλήθεια είναι ότι ο ρυθμός μου στο να βρίσκω ένα θέμα, να γράφω το σενάριο και να κάνω την ταινία είναι κάπως αργός γιατί θέλω αυτό που θα αποφασίσω να κάνω ταινία να με απασχολεί πολύ έντονα.

Έχεις αρχίσει να σκέπτεσαι την επόμενη ταινία σου; Θέλεις να πεις εν συντομία με τι θέμα θα ασχοληθείς αυτή τη φορά;

* Υπάρχει μια ιδέα για ένα σενάριο μεγάλου μήκους η οποία μου αρέσει πολύ και σκέφτομαι να την προχωρήσω. Λέγεται «Πανελλήνιος» και αναφέρεται στο γυμναστικό σύλλογο αλλά και όχι μόνο.

Ποιο το αγαπημένο σου βιβλίο;

* «Η Κασσάνδρα και ο Λύκος» της Μαργαρίτας Καραπάνου.

Έχεις κατοικίδιο;

* Είχα μια γάτα, το Τσιτσίνι.

* Στην ταινία λαμβάνουν μέρος οι ηθοποιοί: Αύρα Βορδοναράκη, Γιάννης Τσορτέκης, Κλειώ Παπατζανάκη – Χρυσοβέργη, Φωτεινή Κοντουδάκη, Ανδρέας Μαριανός, Θανάσης Δόβρης, Κρίτωνας Δωρής, Αλεξάνδρα Χασάνι.

Στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας 2011 η ταινία «Ο μπαμπάς μου, o Λένιν και ο Φρέντι» απέσπασε τις εξής διακρίσεις:

* 2ο Βραβείο Μυθοπλασίας.

* Τιμητική Διάκριση στην Πηνελόπη Βαλτή για τα σκηνικά.

* Τιμητική Διάκριση στην Άλκηστη Μάμαλη για τα κοστούμια.

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -