Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Η κόμμωση και η περιποίηση των μαλλιών είναι και μια ψυχολογική ανάγκη. Τα κομμωτήρια για κάποιους αποτελούν ένα μέρος που τους εμπνέει στην έκφρασή τους, για άλλους είναι απλώς ένας χώρος αναμονής. Το κομμωτήριο κυρίως είναι ένας χώρος όπου όλα συζητιούνται και αναλύονται με ελαφρότητα, ένα γυναικείο καφενείο. Μια κομμώτρια μπορεί να μεταμορφωθεί και σε ένα μικρό ψυχαναλυτή της καθημερινότητας.
Επιπλέον οι περισσότεροι πελάτες είναι ιδιαίτερα απαιτητικοί, γιατί όταν δεν νιώθουμε ικανοποιημένοι από τα μαλλιά μας, η αυτοπεποίθησή μας μειώνεται, η ανασφάλειά μας αυξάνεται και γινόμαστε πιο επικριτικοί απέναντι στον εαυτό μας. Μερικές φορές μάλιστα αμφισβητούμε ακόμα και τις ικανότητές μας. Γι’ αυτό και η δουλειά της κομμώτριας και του κομμωτή ακροβατεί ανάμεσα στο επάγγελμα και το λειτούργημα. Χρειάζεται υπομονή, διακριτικότητα και κατανόηση, ευγένεια, προσήνεια, ικανότητα επικοινωνίας και αντοχές.
Σε μια γειτονιά της Αθήνας
Η Μαριτίνα Πάσσαρη στο νέο της θεατρικό έργο επινόησε ένα ενδιαφέρον θέμα, θέτοντας στο επίκεντρο δύο κομμώτριες.
Μετά τον «Καναδά» και το επιτυχημένο ανέβασμα της παράστασης «Ο Καναδάς είναι ένα συναίσθημα που δεν μοιάζει με καλοκαίρι σε ελληνικό νησί», το οποίο βασίστηκε σε ένα διήγημα της βραβευμένης με Νόμπελ Άλις Μονρό και παίχτηκε την άνοιξη και το φθινόπωρο του 2018, στο θέατρο ΜΠΙΠ, αυτή τη φορά μεταφέρει τους θεατές σε ένα συνοικιακό κομμωτήριο. Σε μια γειτονιά της Αθήνας. Πριν από λίγο καιρό.
Η έμπειρη κομμώτρια Μαίρη – Μαιρούλα και η μαθητευόμενη Αλίνα, δύο γυναίκες της «διπλανής πόρτας», μπλέκουν μια μέρα την ιστορία τους με την ιστορία της Μόνικας, και κάθε άλλο παρά σιωπηλές μένουν.
Η σκηνοθεσία της Μαριτίνας Πάσσαρη, όπως και τα κείμενα, εμπλουτίζονται με επιρροές από τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και τη μουσική. Επί σκηνής γίνονται προβολές βίντεο και φωτογραφιών, που συμπληρώνουν το χτίσιμο των χαρακτήρων.
Η μια κομμώτρια βγάζει συνέχεια φωτογραφίες με το κινητό της και η άλλη έχει εμμονή με τον κινηματογράφο και ονειρεύεται να αποκτήσει μια κάμερα ώστε να γυρίσει μια ταινία.
Ο Χιλιανός συγγραφέας Ρομπέρτο Μπολάνιο Άβαλος, μάστορας της παραίσθησης και μέγιστος παραμυθάς, εμπλέκεται στην παράσταση δανείζοντας μια δική του παράξενη ηρωίδα στη Μαριτίνα Πάσσαρη.
Επιπλέον η σκηνοθέτις ακολούθησε τον ρυθμό μιας μπαλάντας των Rolling Stones και εμπνεύστηκε από την Αθήνα και τις ιστορίες της δημιουργώντας μια παράσταση απολαυστικά απροσδόκητη.
Το κορίτσι με τα ονειροπόλα μάτια
Το κομμωτήριο στο οποίο εργάζονται η Μαίρη και η Αλίνα, σε μια συνοικία του κέντρου της Αθήνας, βρίσκεται ανάμεσα σε ένα μαγαζί με κινητά, κι ένα γυμναστήριο.
Η Μαίρη δεν θέλει να έχει σχέσεις με κανέναν. Η Αλίνα είναι κόρη οικονομικών μεταναστών από την Αλβανία.
Μια μέρα προσλαμβάνεται στο κομμωτήριο ένα καινούργιο κορίτσι με ονειροπόλα μάτια, η Μόνικα.
Η τραγική της ιστορία, το αλλόκοτο φέρσιμό της φέρνει κοντά την Αλίνα και τη Μαίρη, που δεν χάνουν ευκαιρία πριν, μετά, κατά τη διάρκεια της δουλειάς, να κουβεντιάζουν, να σχολιάζουν, να την παρακολουθούν, να διηγούνται και να φτιάχνουν ιστορίες, προσπαθώντας να βρουν κοινά σημεία και διαφορές με τη μικρή, μυστηριώδη Μόνικα.
Έρωτας και παρελθόν
Η Μαίρη την κατανοεί, η Αλίνα την ανταγωνίζεται. Παίζοντας, πλέκουν έναν ιστό μυστηρίου γύρω από τη ζωή της Μόνικας. Στον ιστό αυτό εμπλέκονται και οι ίδιες.
Το κορίτσι, η Μόνικα, που δεν εμφανίζεται στην παράσταση, δεν υποψιάζεται τίποτα, ούτε οι κομμώτριες αντιλαμβάνονται πως η παρουσία της μικρής τις οδηγεί σε δικές τους ανάγκες και επιθυμίες.
Όσα φαντάζονται κι επινοούν έχουν κάποια σχέση με την πραγματικότητα ή είναι απλά «κουβέντες κομμωτηρίου»;
Όταν η Μόνικα εξαφανίζεται από τη δουλειά, η Αλίνα και η Μαίρη την αναζητούν για να ανακαλύψουν τελικά κάτι που δεν φαντάζονταν.
Η σχέση δύο γυναικών, της νεαρής κομμώτριας που ερωτεύεται για πρώτη φορά και της ωριμότερης, που δεν μπορεί να ξεπεράσει το παρελθόν της, γίνεται πιο σύνθετη. Εξελίσσεται και στην πορεία αποκαλύπτονται οι ιστορίες ζωής και των τριών. Μέχρι να διασταυρωθούν.
Ο Μπολάνιο μπολιάζει την ιστορία της Μόνικας με τις δικές του παράξενες ιστορίες γυναικών. Γυναικών που εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται αιφνίδια. Γυναικών που χάνονται, που δολοφονούνται, κι άλλων που δραπετεύουν. Επίσης το ύφος που ο Μικ Τζάγκερ ερμηνεύει το τραγούδι «Faraway eyes», ένα τραγούδι του 1978 των Ρόλινγκ Στόουνς που περιλαμβάνεται στο άλμπουμ «Some Girls», φλερτάροντας με την country μουσική, κοροϊδεύοντας και ξεγλιστρώντας ανάμεσα στα είδη, προσδίδει στην παράσταση μια αύρα από καθημερινή τραγωδία και κωμωδία.
Το μικρό και ταπεινό
Οι «Κομμώτριες» μας μιλούν για τη μοναξιά της ζωής και την αναζήτηση της αγάπης. Περιγράφουν με χάρη λεπτομέρειες που περνούν σχεδόν απαρατήρητες στην πραγματική ζωή και θίγουν ερωτήματα που συνήθως δεν συναντάμε στο θέατρο.
Μέσα από τις δύο ηρωίδες βλέπουμε τους ανθρώπους που νιώθουν μόνοι, τους ανθρώπους που αναγκάζονται να ξενιτευτούν και να αρχίσουν τη ζωή τους από το μηδέν. Τους ανθρώπους που κάνουν το ταξίδι της αλλαγής και αυτούς που εκφράζουν αισθητικά το μικρό και ταπεινό ενώ το εμβαπτίζουν στη φωτιά της ποιητικής έκφρασης.
Η φιλία
Το έργο «Κομμώτριες – Η σιωπή δεν ταιριάζει στα κομμωτήρια» ορίζει ένα θέατρο που κλίνει περισσότερο προς τη λογοτεχνία, και είναι ικανό να προσελκύσει κοινό που έχει τις ίδιες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Τολμηρό και όμορφο, ευχάριστο σαν μια ήρεμη καταιγίδα, παιγνιώδες και ποιητικό.
Η Μαριτίνα Πάσσαρη μας ξαφνιάζει με τη στοχαστική πυκνότητα και την ευρυμάθεια της γραφής της. Το κείμενο έχει έναν έξυπνο ρεαλισμό και η παράσταση μια αναζωογονητική κι απελευθερωτική δύναμη, που παλεύει με αισιοδοξία να μας δείξει πως ιστορίες αναπάντεχης φιλίας σαν αυτή της Μαίρης και της Αλίνας τις χρειαζόμαστε πάντα σε εποχές τεταμένης μισαλλοδοξίας.
Μας φέρνει αντιμέτωπους με έναν κόσμο που αναδύεται μέσα από τα ερείπια της γλώσσας ή της ευαισθησίας και είναι σαν να θέλει να μας πει πως δεν βλέπει κανείς καλά παρά μόνο με την καρδιά. Το ουσιώδες είναι αόρατο για τα μάτια.
Οι συντελεστές
Ενδιαφέρουσα δουλειά με ποιότητα και μεράκι από την Κυριακή Τσίτσα στα σκηνικά κοστούμια, τον Αργύρη Θέο στους φωτισμούς και την κινηματογράφηση, τον Στάθη Ιωάννου στην πρωτότυπη μουσική, τον Νίκο Σαββάτη στην επιλογή της μουσικής και τη Μυρτώ Δελημιχάλη στην κίνηση.
Η Μαριτίνα Πάσσαρη αποδεικνύει την ερμηνευτική της γκάμα, αποδίδοντας εξαιρετικά την αθηναϊκή κομψότητα της Μαίρης και η Αλεξάνδρα Χασάνι λάμπει γεμάτη ταλέντο και ενέργεια. Αξιοσημείωτη η δυνατή -μεταξύ τους- επικοινωνία.
Μια αστεία και συγκινητική παράσταση, που μας υπενθυμίζει τον αινιγματικό χαρακτήρα της ανθρώπινης κατάστασης.
Ταυτότητα παράστασης
«Κομμώτριες – Η σιωπή δεν ταιριάζει στα κομμωτήρια»
Της Μαριτίνας Πάσσαρη
Δραματουργία /Σκηνοθεσία Μαριτίνα Πάσσαρη
Σκηνικά κοστούμια: Κυριακή Τσίτσα
Φωτισμοί / Κινηματογράφιση: Αργύρης Θέος
Πρωτότυπη μουσική: Στάθης Ιωάννου
Επιλογή μουσικής: Νίκος Σαββάτης
Επιμέλεια κίνησης: Μυρτώ Δελημιχάλη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Μπαταγιάννη
***
Ερμηνεύουν
Μαριτίνα Πάσσαρη
Αλεξάνδρα Χασάνι
***
-Για τις προβολές συνεργάστηκαν: Άγγελος Παππάς, Αργύρης Θέος, Μαριτίνα Πάσσαρη, Στάθης Ιωάννου, Νίκος Σαββάτης, Παύλος Πάσσαρης.
-Στις προβολές εμφανίζονται οι ηθοποιοί: Μελαχρινός Βελέντζας, Ηλίας Βογιατζιδάκης, Ντίνος Γκελαμέρης, Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου,Τάσος Κορκός.
-Έπαιξαν οι μουσικοί: Στάθης Ιωάννου (σύνθεση, εκτέλεση, μίξη μουσικής)
Μανώλης Αγγελάκης (φωνή, κιθάρες, μίξη στο Faraway eyes)
***
Φωτογραφίες (δελτία Τύπου, αφίσα): Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Αφίσα/φυλλάδιο: Θάνος Κερμίτσης
Παραγωγή RM light
Η παραγωγή ευχαριστεί: Το κομμωτήριο Σκύρου 32 για το γύρισμα και τη φωτογράφιση, και το κατάστημα Beauty Shop Cosmetics, Τενέδου 14, Πλατεία Αμερικής για την περούκα. Το κομμωτήριο ΟΝΥΞ για τα μαλλιά και τον εξοπλισμό. Τη Μαρία Πρωτολάτη και την Αλεξάνδρα Κικίλια που βοήθησαν στο ράψιμο της κουρτίνας. Τέλος ευχαριστεί θερμά τους φίλους: Polly Gabriel, Παύλο Πάσσαρη, Ελένη Μπουκαούρη, Χρήστο Γιανναρά, Τάσο Βουρνά, Κώστα Μπαταγιάννη, Μαρία Τσίτσα, Συκυρί Χασάνι, Γιώργο Τασσόπουλο, Λυδία Τριγώνη, Αντιγόνη Δούμου, Λίνα Καμπούρογλου, Μαριλένα Βουγίδη, Κωνσταντίνο Κρητικό και όλο το προσωπικό του θεάτρου 104.
***
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
***
Θέατρο «104»
Σάββατο και Κυριακή στις 21:15
Για 10 παραστάσεις
***
Θέατρο 104
Ευμολπιδών 41, Αθήνα 118 54
Τηλέφωνο: 210-34.55.020
Μετρό, σταθμός «Κεραμεικός»
