Γράφει η θεατρολόγος Μαρία Μαρή
Η «Μήδεια», το έργο του Μποστ, είναι μια σουρεαλιστική κατασκευή με χαρακτηριστικά αριστοφανικής κωμωδίας, με συστατικά δημοτικής γλώσσας και καθαρεύουσας γραμμένη σε δεκαπεντασύλλαβο.
Ο λόγος του, είναι απλός αλλά και αιφνιδιαστικός, λαϊκός και εκλεπτυσμένος άρρηκτα συνδεδεμένος με το παρόν με παιχνιδιάρικο τρόπο.
Όπως ο ίδιος ο Μποστ αναφέρει χαρακτηριστικά: «Πρόκειται για ένα έργο που επικρίνει τους επικριτάς, προβληματίζει τους κριτάς και ελευθερώνει τους θεατάς».
Η βασίλισσα Μήδεια προσλαμβάνει στο παλάτι της, την καλόγρια Πόλυ σαν φύλακα των παιδιών της. Η καλόγρια στην αρχή του έργου μονολογεί πώς έγινε μοναχή. Η ίδια μετά από απρεπείς ερωτικές περιπέτειες ζητά στέγη από τη βασίλισσα. Η υπόθεση του έργου εξελίσσεται καθώς επισκέπτονται το παλάτι, διάφοροι χαρακτήρες. Πρώτος καταφθάνει ο εξόριστος Οιδίποδας μαζί με την κόρη του Αντιγόνη, οι οποίοι ζητάνε από τη Μήδεια να τους βοηθήσει να βρουν δουλειά στον Βόλο.
Στη συνέχεια του έργου εμφανίζεται ο δραματουργός Ευριπίδης ζητώντας από τη Μήδεια να τον βοηθήσει να εμπνευστεί από την ίδια της τη ζωή αλλά και την προσωπικότητά της, ώστε να συγγράψει τη γνωστή του τραγωδία «Μήδεια».
Τελευταίος επισκέπτης είναι ένας καλόγερος, παλιός εραστής της καλόγριας. Η τροφός και ο χορός του παλατιού έχουν ενεργό ρόλο, καθώς εμφανίζονται συνεχώς στην αυλή χορεύοντας και τραγουδώντας.
Στο τέλος του έργου εμφανίζεται στο παλάτι ο Ιάσωνας ο οποίος συγκρούεται με τη Μήδεια για την απιστία του με την καλόγρια Πόλυ που φιλοξενούν. Ο Ιάσωνας αποκαλύπτει ότι τα παιδιά τους, δεν ενδιαφέρονται πια για το σχολείο και έχουν παραστρατήσει. Η Μήδεια, φανερά εξοργισμένη από τις εξελίξεις, σκοτώνει τα παιδιά και την καλόγρια.
Το έργο τελειώνει με ένα επιμορφωτικό άσμα. Τα παιδιά να μην αποζητούν την ασυδοσία και να μελετούν, γιατί θα καταλήξουν σαν τα παιδιά της Μήδειας.
Η παράσταση
Έχει ρυθμό, κάτι που γνωρίζει καλά η σκηνοθέτις Ευγενία Σάλτα, ως μουσικός, πολύ σημαντικό για τον ιδιαίτερο λόγο του Μποστ και οι ηθοποιοί είναι απολύτως συντονισμένοι είτε στον τρόπο εμφάνισής τους, είτε καθώς παίζουν μουσική και τραγουδούν.
Οι εμφανίσεις του Χορού κάθε τόσο από διαφορετική μάλιστα πλευρά της σκηνής, οι παρεμβολές, τα τραγούδια στη σωστή στιγμή, το ίδιο και οι αντιδράσεις ευνοούν τον γρήγορο ρυθμό της κωμωδίας και προκαλούν το γέλιο, που είναι το πιο δύσκολο στο θέατρο.
Όλοι οι ηθοποιοί έχουν ωραίες φωνές και τραγουδούν και κινούνται με μπρίο.
Ο Παπάς (Βίκυ Φατούρου) φλερτάρει ψέλνοντας. Η μουσική έχει κομβικό ρόλο, ενώ η κίνηση αναπτύσσεται σε όλη τη σκηνή.
Η ωραία Ελένη (Έλενα Κονταργύρη) εμφανίζεται για να δηλώσει ότι στον Βόλο τους αρέσει το «φιστίκι» και να υπονοήσει τα ελαφρά ήθη της περιοχής.
Δημιουργείται ένα εξαιρετικό μιούζικαλ. Ο Ευριπίδης (Βίκυ Φατούρου) με μουσική ραπ στην πρόταση της Μήδειας για τραγωδία για μια μητέρα που σφάζει τα παιδιά της, την κόρη της την Ανεργίτσα και τον γιο της τον Πειναλέων, δεν δείχνει ικανοποιημένος, θεωρεί ότι λείπουν οι συγκρούσεις.
Η εμφάνιση των μπαλτάδων σήμα κατατεθέν, το ίδιο και το ευφάνταστο σκηνικό της Ευγενίας Σάλτα, του Στέφανου Αφρικανού και του Δημήτρη Μανώλη με μπαλτάδες στο θρόνο της Μήδειας, όλα να παραπέμπουν στο ειδεχθές έγκλημα.
Την εκπληκτική κίνηση και τις χορογραφίες δίδαξε η Μαρισία Σπίνου, που είναι και βοηθός σκηνοθέτιδας και στο έργο έχει τον ρόλο της Καλογριάς.
Τους παραδοσιακούς χορούς δίδαξε ο Γιώργος Σάλτας, που στο έργο κρατούσε τους ρόλους του Ιάσωνα και του Μουσικού.
Δημιουργούν δικά του γκαγκ, όπως όταν ο Ιάσων (Γιώργος Σάλτας) λέει στη Μήδεια ότι δεν του αρέσουν τα μύδια και έφαγε στιφάδο με κρεμμύδια και της κάνει «χου!» για την αναπνοή του που μυρίζει.
Η Μήδεια (Μαρία Καραντώνη), μια γυναίκα στυγνή, κακούργα δολοφόνισσα, που έσφαξε τα παιδιά της επειδή ήτανε κάτι παλιόπαιδα, που δεν παίρνανε τα γράμματα και δεν θέλανε να δουλέψουν, μια γκροτέσκο φιγούρα με τρομερή κίνηση και λόγο, κυριαρχική πάνω στη σκηνή μαζί με τη φοβερή φιγούρα της Τροφού (Νίκος Σάλτας), ένα θέαμα μόνοι τους.
Γνήσιο γέλιο και πολλά υπονοούμενα.
Οι μουσικοί επί σκηνή Βαγγέλης Αρναούτης– Κιθάρα, Ευγενία Σάλτα – Κιθάρα και Γιώργος Σάλτας – Ακορντεόν, συντόνιζαν μουσικά την παράσταση δίνοντας της μια αυθεντική πνοή.
Όλοι οι ρόλοι: Βαγγέλης Αρναούτης (Ψαράς, Δημοσθένης Παππάς, Μουσικός), Κωνσταντίνος Βασιλείου (Κρητικός, Καλόγερος, Χορός), Αλέξανδρος Δάλλας (Παιδί Μήδειας, Χορός), Μαρία Καραντώνη (Μήδεια), Έλενα Κονταργύρη (Ωραία Ελένη), Στέβη Κουριδάκη (Δούλα), Έλενα Μανώλη (Αντιγόνη, Χορός), Δημήτρης Μανώλης (Οιδίποδας, Χορός), Αθηνά Μήλεση (Μητέρα Καλόγριας, Χορός), Κωνσταντίνα Παπαγιάννη (Παιδί Μήδειας, Χορός), Γιώργος Σάλτας (Ιάσωνας, Μουσικός), Νίκος Σάλτας (Τροφός), Μαρισία Σπίνου (Καλόγρια), Βίκυ Φατούρου (Ευριπίδης, Παπάς, Χορός).
Είναι αξιέπαινο πως οι άνθρωποι αυτοί «στρατεύτηκαν» για την εκπλήρωση αυτής της παράστασης, έπαιξαν ρόλους, μουσική, δίδαξαν και κατασκεύασαν σκηνικά και κοστούμια και όντως δόμησαν μια ολοκληρωμένη παράσταση, που λόγω υποχρεώσεών τους, επειδή εργάζονται, δεν παίχτηκε παρά λίγες φορές.
Για όσους την απολαύσαμε, είναι κέρδος, όπως και για τους συντελεστές της. Τέτοιες πρωτοβουλίες, από ανθρώπους που γνωρίζουν καλά τη δουλειά τους, όπως η Ευγενία Σάλτα, και που ξέρει πώς να συγκεντρώνει δίπλα της αντίστοιχους συνεργάτες πρέπει να ενθαρρύνονται για την εκπαίδευση μιας κοινότητας.
Η «Μήδεια» του Μποστ στο Δημοτικό Θέατρο Μεγάρων σε σκηνοθεσία της Ευγενίας Σάλτα
