Επιμέλεια: Παναγιώτης Μήλας
«Στη μεταπολεμική Αθήνα των εμφυλίων συγκρούσεων και σπαραγμών έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια ο μικρός διαισθητικός Λευτέρης, ένα χαριτωμένο, όμορφο μάλιστα κατά γενική ομολογία, αγοράκι, χαϊδεμένο από τη μάνα του. Η πρώτη λέξη του “λουλούδι”, όσο περίεργο κι αν μπορεί να φανεί αυτό σε όσους γνωρίζουν την υφή του σχηματισμού των πρώτων λέξεων. Κι όμως, η μεγάλη λαχτάρα αυτού του παιδιού για την ομορφιά, το μεγάλο του πάθος, μπορεί πράγματι να έσπασε το φράγμα του «μπα-μα-μα-μπα» και να έγινε όπως βεβαίωνε η μαμά του: “λου-λού-ντι”».
Αυτά γράφει μεταξύ των άλλων η Ειρήνη Λεβίδη στο άρθρο της με τον τίτλο «Η περιπέτεια της δημιουργίας: Σχέδιο εργοβιογραφίας του Λευτέρη Βογιατζή» με το οποίο ανοίγει το αφιέρωμα του περιοδικού «Σύγχρονα θέματα» στο μεγάλο Έλληνα σκηνοθέτη.
Ο κυρία Λεβίδη μας θυμίζει ότι «o Λευτέρης Βογιατζής γεννήθηκε στην Αθήνα, στην Καλλιθέα, έξι η ώρα τα ξημερώματα στις 12 Οκτωβρίου του 1944. Σε λίγες ώρες η Αθήνα θα γιόρταζε την απελευθέρωσή της από τη γερμανική κατοχή. Πολύ σύντομα αυτή η απελευθέρωση θα αποδεικνυόταν ανάπηρη… Το νεογέννητο όμως, όμορφο μωρό, ονομάστηκε Ελευθέριος. Ποιος να το φανταζόταν ̶ ρητορική ερώτηση αλλά και πόσο πραγματική ̶ πως μέσα στην αναμπουμπούλα εκείνης της ιστορικής μέρας, σε μία βασανισμένη από τον πόλεμο γειτονιά της Αθήνας, είχε γεννηθεί ένα παιδάκι που θα ανήκε κι αυτό στην ιστορία, στην ιστορία του νεοελληνικού πολιτισμού, του νεοελληνικού θεάτρου».
Σύμπτωση που φέτος η παρουσίαση του προγράμματος του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων, έγινε την ημέρα των γενεθλίων του, την ημέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Γερμανούς το 1944.
Τη μέρα αυτή «ήρθε» πάλι ο Λευτέρης Βογιατζής για να προσφέρει ένα «λουλούντι» στους συνεργάτες του, στο κοινό που τον αγάπησε και σε εκείνους που τώρα μαθαίνουν για το έργο του και για τους συνεχιστές του οράματός του.
Για αυτό το πολύχρωμο και ευωδιαστό λουλούδι που άνθισε και φέτος στην οδό Κυκλάδων μίλησε στη συνέντευξη Τύπου η κυρία Ειρήνη Λεβίδη, η διευθύνουσα σύμβουλος της Νέας Σκηνής, η οποία έχει και την καλλιτεχνική ευθύνη του Θεάτρου.
Τι έγινε και τι προγραμματίζεται
«Η δουλειά που γίνεται είναι πάντα διερευνητική, δηλαδή ακόμα ψάχνουμε τη φυσιογνωμία και τον ρόλο αυτού του θεάτρου στη σημερινή θεατρική πραγματικότητα.
Είναι αυτονόητο ότι οι χώροι όπου εργάστηκαν σημαντικοί δημιουργοί, δεν κλείνουν και δεν εγκαταλείπονται. Αυτή είναι η παγκόσμια πρακτική.
Είπαμε, από την πρώτη κιόλας ώρα, αναλαμβάνοντας την τεράστια ευθύνη να κρατήσουμε το θέατρο ανοιχτό, ότι οι γενικές κατευθυντήριες γραμμές μας θα ήταν ρεπερτόριο, συνεργάτες και γενικότερο πνεύμα λειτουργίας να είναι αντάξια της δουλειάς που έχει γίνει εδώ μέσα για 30 συναπτά έτη. Όχι όμοια, όχι ίδια… όχι συνέχεια, αλλά παλμός, δημιουργικότητα, πνευματικότητα, αναζήτηση… πολλή δουλειά και πολλές δοκιμές».
«Πρέπει εδώ να αναφέρω τη σημαντική συμβολή του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος που κατανόησε την ανάγκη να συνεχίσει να υπάρχει αυτός ο χώρος και ανέλαβε να μας εξασφαλίσει το ενοίκιο του θεάτρου για δύο ακόμα χρόνια», συνέχισε.
Σήμερα τι θα έκανε ο Βογιατζής;
«Ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου του Λευτέρη Βογιατζή χωρίς τον Λευτέρη Βογιατζή; Κι αν εκείνος σήμερα ξεκινούσε τι θα έκανε;
Ερωτήματα αναπάντητα που τριβελίζουν όμως το μυαλό και δεν σε αφήνουν σε ησυχία.
Ένα όμως είναι βέβαιο, ότι ο Λευτέρης θα προέτασσε την ανάγκη της καλλιτεχνικής δημιουργίας κι ότι αυτή χρειάζεται από χρόνο, αφοσίωση, ταλέντο…».
«Το ελληνικό θέατρο σήμερα παρουσιάζει μια αξιοπρόσεχτη και δυναμική εικόνα, τολμηρούς και ζωηρούς νέους δημιουργούς με μια ευρύτατη γκάμα προτάσεων. Πολλές, πάμπολλες διασκευές λογοτεχνικών κειμένων, διασκευές και απόπειρες προσέγγισης μεγάλων κλασικών θεατρικών κειμένων (πολύς Σαίξπηρ, τραγωδία κ.τλ.), επιλογές που υποπτεύομαι ότι έχουν πιο πολλή σχέση με τις συνθήκες του θεάτρου μας σήμερα περισσότερο ευκαιριακές και «προσαρμοσμένες» και λιγότερη με την επιθυμία και την εσωτερική ανάγκη. Έχω την εντύπωση πώς η έλλειψη των χρημάτων, το στρίμωγμα του χρόνου και ο στριμωγμένος χρονικά επίσης χώρος δεν βοηθάνε τους δημιουργούς να βρουν το προσωπικό τους στίγμα, να το δοκιμάσουν, να το απορρίψουν και να το επεξεργαστούν…
Εννοείται πως υπάρχουν οι εξαιρέσεις… και δεν μιλώ γι’ αυτές. Αν αναφέρομαι σ’ αυτήν την εικόνα είναι γιατί αναρωτιέμαι ποιος θα μπορούσε να είναι ο ρόλος αυτού του θεάτρου σε σχέση με αυτήν την πραγματικότητα».
«Γύρω μας παρατηρούμε πανομοιότυπα πήγαινε – έλα. Νέοι καλλιτέχνες, στων οποίων το όνομα όλοι ομνύουμε, σωρεύονται ως θραύσματα σιδήρου γύρω από μαγνήτες, πότε στον ένα χώρο πότε στον άλλον, από τον πιο μικρό στον μεγαλύτερο, όπου βρούνε στέγη τελικά. Είναι απόλυτα κατανοητό, αλλά φοβάμαι, όχι πολύ μακροπρόθεσμα, επικίνδυνο».
«Κατά την πρώτη περίοδο της λειτουργίας μας κινηθήκαμε στον άξονα άξιοι δημιουργοί της νεώτερης και νεότατης γενιάς.
Έξι νεοελληνικά έργα
»Συγκεκριμένα, κι αυτό είχε μιαν ιδιαιτερότητα, οι νέοι σκηνοθέτες παρουσίασαν νεοελληνικά έργα. Από την άνοιξη του 2014 ως την άνοιξη του 2015 ανέβηκαν τα πιο διαφορετικά 6 νεοελληνικά έργα: Το τάβλι, του Δημήτρη Κεχαΐδη, Το κορίτσι που έπεσε στο πηγάδι αλλά δεν ήθελε να πεθάνει, της ομάδας Κουρσκ, Ραμόνα της Γλυκερίας Μπασδέκη, Το θείο τραγί του Γιάννη Σκαρίμπα, Φαέθων του Δημήτρη Δημητριάδη, Σχέδιο για Ηλέκτρα σχέδιο για Ιφιγένεια του Γιώργου Βέλτσου, από 7 νέους σκηνοθέτες με τη σειρά που εμφανίστηκαν: Νίκος Κουρής και Μάκης Παπαδημητρίου, Χάρης Φραγκούλης, Γιάννης Σκουρλέτης, Άρης Μπινιάρης, Δημήτρης Καραντζάς, Γιάννης Λεοντάρης, Αργύρης Πανταζάρας – με Μπέκετ αυτός.
Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να μιλήσουμε γι’ αυτά, να οργανώσουμε μια συζήτηση γύρω απ’ αυτήν την απίστευτη ποικιλία των ελληνικών φωνών που εμπνέουν τη νέα γενιά των σκηνοθετών.
Και φυσικά η θαυμάσια απόδοση του “Αίαντα” του Σοφοκλή που είχαμε την τύχη να διαβαστεί εδώ από τον ίδιο τον Δημήτρη Μαρωνίτη αλλά και από την Αμαλία Μουτούση και τον Γιώργο Γάλλο, ένα ακόμα διαμαντάκι της νεοελληνικής γλώσσας.
Είχαμε και τα δευτεριάτικα διαβάσματά μας, διαβάσαμε ποίηση θεωρώντας ότι η ποίηση πορεύεται χέρι χέρι με το θέατρο…
Έκθεση φωτογραφίας στο Φουαγιέ με επιμέλεια της Νίνας Κασσιανού και του Κώστα Ορδόλη, που είναι και ο φωτογράφος των περισσότερο παραστάσεων».
Οι δευτεριάτικες εκδηλώσεις
»Κάποιες Δευτέρες και εκδηλώσεις σχετικές με τις παραστάσεις του Λευτέρη θα συνεχιστούν και κατά τη νέα θεατρική περίοδο
Αρχής γενομένης από την παρουσίαση του βιβλίου της Δήμητρας Κονδυλάκη «Ο θεατρικός Δημήτρης Δημητριάδης – εξερευνώντας τη δυνατότητα του αναπάντεχου», που θα γίνει τη Δευτέρα 9 Νοεμβρίου.
Κάποιες Δευτέρες λοιπόν θα συνεχίσουμε να διαβάζουμε, κάποια Δευτέρα να διαβάσουμε Ηλία Λάγιο και κάποια άλλη Νίκο Καρούζο.
Θα ακολουθήσει ένα αφιέρωμα στον ποιητή Χάουαρντ Μπάρκερ, το οποίο επιμελείται η Έλση Σακελλαρίδου».
Η Ειρήνη Λεβίδη θύμισε επίσης:
«Το πρόγραμμα 2015-16, άρχισε εκτάκτως 3 μέρες πρώτου αναγγελθεί, με την παράσταση του Θεάτρου Κυδωνία των Χανίων της Κρήτης και του Μιχάλη Βιρβιδάκη “Ο Ελευθέριος Βενιζέλος στη Βουλή των Ελλήνων την άνοιξη του 1932″».
Η μουσική στη ζωή του Λευτέρη
«Χαίρομαι ιδιαίτερα -είπε η κυρία Λεβίδη- που το «επίσημο» πρόγραμμα αρχίζει με μία μουσική και τελειώνει με μία μουσική εκδήλωση. Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί η αγάπη του Λευτέρη για τη μουσική, το τραγούδι και την όπερα, αποτέλεσε συστατικό στοιχείο για τη δουλειά του αλλά και για την αισθητική του αντίληψή γενικότερα.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που ξεκινάμε με τον Διονύση Σαββόπουλο και τελειώνουμε με μία όπερα δωματίου, την «Αλτσίνα» του Χέντελ από τη νεανική και τόσο ποιοτική ομάδα όπως είναι η Ραφή».
«Χαίρομαι ιδιαίτερα, συνέχισε, που ο Διονύσης Σαββόπουλος επέλεξε το θέατρο του Λευτέρη Βογιατζή για να ξεκινήσει τις εκδηλώσεις για τα 50 του χρόνια στη μουσική. Θα πει, όπως τότε, 11 τραγούδια μόνος με την κιθάρα του και άλλα 11 μαζί με την Ελένη Βιτάλη. Γιατί ο Διονύσης ως κορυφαίος καλλιτέχνης που είναι αφουγκράζεται τους χώρους και τα πράγματα, συνδέεται με αυτά και τα τιμά αναλόγως».
«Το πρόγραμμά μας φέτος δεν είναι όσο πυκνό ήταν πέρυσι και αυτό παρά τις ενδιαφέρουσες προτάσεις που δεχτήκαμε. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι παραστάσεις θέλουν χρόνο για να προετοιμαστούν αλλά θέλουν και χρόνο για να υπάρξουν, για να γράψουν στη συνείδηση του θεατρικού κοινού, να λειτουργήσει το στόμα με στόμα, η επιθυμία να δεις μια παράσταση και να προετοιμαστείς γι’ αυτήν. Έχουμε λοιπόν κοντά μας για τη θεατρική περίοδο 2015-16 τρεις νέους σκηνοθέτες που δοκιμάζονται στο ξένο κλασικό ρεπερτόριο: Αρχίζουμε στο τέλος αυτού του μήνα με τη Μαρία Μαγκανάρη και τη «Φθινοπωρινή Σονάτα» του Μπέργκμαν, τον Θέμελη Γλυνάτση, δύο φορές, στη «Σαλώμη» του Όσκαρ Ουάιλντ τον Νοέμβριο και στην «Αλτσίνα» του Χέντελ τον Μάιο, τον δικό μας Γιώργο Σκεύα της «Ήμερης» και των «Γυμνών χεριών», με την Αμαλία μας (σ.σ. Μουτούση) στον ρόλο της Νόρας στο «Κουκλόσπιτο» του Ίμπσεν. Έχουμε επίσης κοντά μας τον Περικλή Μουστάκη για δεύτερη στη σειρά χρονιά, ο οποίος μετά τη μεγάλη περσινή του επιτυχία στον “Φαέθωντα” του Δημητριάδη, παίζει και σκηνοθετεί μια περφόρμανς όπως τη χαρακτηρίζει, ένα άκρως ενδιαφέρον εγχείρημα τα «Οστέα ξηρά» από τις προφητείες του Ιεζεκιήλ, σε μετάφραση του ποιητή Γιώργου Κοροπούλη.
Μαζί μας, αγαπημένοι ηθοποιοί, αρχίζοντας από τη Μαρία Κεχαγιόγλου, την αξέχαστη Σελιμέν στον “Μισάνθρωπο” του Μολιέρου το ’96, τη Μαρία στο «Σε σάς που με ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη.
Με τη Θεοδώρα Τζήμου, στις «Σχέσεις του κυρίου Πήτερς», η αξέχαστη Μέριλυν.
Θα είναι ακόμη μαζί μας: Η Αμαλία Μουτούση. Ο Άρης Λεμπεσόπουλος. Ο Θανάσης Δόβρης. Η Μαρία Ζορμπά και η Μαρία Ευστρατιάδου».
Με αυτά τα λόγια έκλεισε την παρουσίαση του προγράμματος για το 2015-2016 η Ειρήνη Λεβίδη και στη συνέχεια έδωσε τον λόγο στους συντελεστές των παραστάσεων. Όλοι με συγκίνηση μίλησαν για τη χαρά που νιώθουν εργαζόμενοι στο ιστορικό Θέατρο και ανέλυσαν με λίγα λόγια το έργο που προετοιμάζουν.
* Ας δούμε αναλυτικά τις παραστάσεις που θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε:
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2015
Διονύσης Σαββόπουλος
50 χρόνια
Συναυλία υπέρ των Προσφύγων
Δευτέρα 19 και Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015
* Τη Δευτέρα ο Διονύσης Σαββόπουλος διαλέγει από το 50χρονο ρεπερτόριό του 22 τραγούδια και ερμηνεύει 11 από αυτά μόνος με την κιθάρα του, κι άλλα τόσα με την Ελένη Βιτάλη. Η βραδιά, που θα επαναληφθεί και την επομένη, 20 Οκτωβρίου, αφιερώνεται στη μνήμη του Λευτέρη Βογιατζή για να υπογραμμίσει την ιστορική και καλλιτεχνική σημασία αυτού του τόσο αγαπημένου χώρου.
Τα έσοδα θα διατεθούν υπέρ των παιδιών των προσφύγων, μέσω της Εθελοντικής-Κοινωνικής Οργάνωσης ΑΡΣΙΣ, που δραστηριοποιείται στο συνοριακό σταθμό της Ειδομένης.
Πληροφορίες: Τηλέφωνο: 210- 821.78.77. Τιμή εισιτηρίου: 16 ευρώ. Πώληση: Οι θέσεις του θεάτρου είναι περιορισμένες και η πώληση των εισιτηρίων θα γίνει μόνο ηλεκτρονικά από την: www.ticketservices.gr
«Φθινοπωρινή σονάτα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
Μετάφραση, Διασκευή, Σκηνοθεσία: Μαρία Μαγκανάρη
Σκηνικός χώρος, Κοστούμια: προτσές
Φωτισμοί, Σχεδιασμός Ήχου: Μαρία Γοζαδίνου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδριάνα Χαλκίδη
Παίζουν: Μαρία Κεχαγιόγλου, Ανθή Ευστρατιάδου
Πρεμιέρα, Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015
* Η «Φθινοπωρινή Σονάτα», το σπουδαίο έργο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ζωντανεύει στη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων με τη Μαρία Κεχαγιόγλου και την Ανθή Ευστρατιάδου, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη. Ξεκινώντας από την αριστουργηματική ταινία του 1978, με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν και τη Λιβ Ούλμαν, η ομάδα “προτσές” επιχειρεί να ερευνήσει σκηνικά τα όρια του επιχειρήματος και της βίας του λόγου, την υποκειμενικότητα και την αλήθεια της κοινής ιστορίας, την απόκρυψη και την αποκάλυψη του εαυτού, τη συνάφεια βιολογικού και ψυχολογικού ρόλου, μέσα από την πλέον αρχετυπική σχέση: τη σχέση μητέρας και κόρης.
Η μητέρα και η κόρη ξανασυναντιούνται έπειτα από πολλά χρόνια. Η καθεμία έχει τις δικές της λέξεις για να περιγράψει την πραγματικότητά της. Όταν όμως τις ανταλλάσσουν, οι λέξεις αυτές δεν έχουν αξία. Γιατί, όπως λέει ο Στρίντμπεργκ στη «Σονάτα των Φαντασμάτων», η σιωπή δεν μπορεί να κρύψει τίποτα, ενώ τα λόγια μπορούν. Η κόρη ρωτάει: «Τι λάθος έκανα;». «Κανένα λάθος», απαντάει η μητέρα, χωρίς όμως να την κοιτάει. Αργότερα, η μητέρα με τη σειρά της θα ρωτήσει: «Τι λάθος έκανα;». Και τότε, το κοινό τους παρελθόν θα εμφανιστεί σαν φάντασμα, που ξαναζωντανεύει ζητώντας επίμονα κάτι. Τα λάθη, οι ενοχές, η τιμωρία και η συγχώρεση θα παλέψουν με την αγάπη, που στέκει αμήχανη και ανέκφραστη. Ανάμεσα στις δύο γυναίκες, θα παρεμβάλλεται πάντα η μουσική…
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2015
«Σαλώμη» του Όσκαρ Γουάιλντ
Σκηνοθεσία/Μετάφραση: Θέμελης Γλυνάτσης
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Κοστούμια: Ελευθερία Αράπογλου
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Διανομή: Θεοδώρα Τζήμου (Σαλώμη), Νέστωρ Κοψιδάς (Ηρώδης), Θανάσης Δόβρης (Ιοακαναάν), Αλεξάνδρα Ντεληθέου (Ηρωδιάδα), Βασίλης Λιάκος (Ναραμπόθ), Δημήτρης Τσιγκριμάνης (Ο ακόλουθος της Ηρωδιάδας / Ναμαάν), Σωτήρης Τσακομίδης (Ένας δαίμονας)
Πρεμιέρα, Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015
* Γραμμένο στα τέλη του 19ου αιώνα στα Γαλλικά, η Σαλώμη του Όσκαρ Γουάιλντ είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο γοητευτικά και προκλητικά κείμενα της ευρωπαϊκής δραματουργίας. Η Βιβλική ιστορία της πριγκίπισσας της Ιουδαίας που χόρεψε μπροστά στον Ηρώδη για να πάρει ως αντάλλαγμα το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή μεταμορφώνεται από τον Γουάιλντ σε ένα κείμενο που ξεχειλίζει με ένταση, ερωτισμό και μια περιρρέουσα αίσθηση παρακμής. Η Σαλώμη είναι επί της ουσίας μια εξαντλητικά επαναλαμβανόμενη ελεγεία στο παράνομο βλέμμα, που δημιουργεί πλέγματα και τροχιές επί της σκηνής με ένα μοναδικό τρόπο. Το έργο συνομιλεί απευθείας με την ουσία της θεατρικής μηχανής, αποκαλύπτει δηλαδή τη βαθύτατη φετιχιστική πλευρά του θεάτρου και τη μεταμόρφωση του θεατρικού χαρακτήρα σε αντικείμενο θέασης, απογύμνωσης και φυσικά ερωτικής φαντασίωσης. Ο Γουάιλντ είναι πεντακάθαρος: το παραστατικό σώμα είναι αναγκαστικά ερωτικό, και ο θεατής είναι επί της ουσίας ένας πεφωτισμένος ηδονοβλεψίας. Ένας θίασος καταξιωμένων, αλλά και νέων ηθοποιών, ενώνουν τις δυνάμεις τους στην παρουσίαση αυτής της ιστορίας της «κόρης του πάθους», όπως αποκαλούσε ο Γουάιλντ την ηρωίδα του, σε μια σκηνοθετική ανάγνωση που δίνει έμφαση στον ερωτισμό, την κοινωνική αποσύνθεση και την ποιητικότητα του κειμένου.
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016
«Το κουκλόσπιτο» του Χένρικ Ίμπσεν
Απόδοση – Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Σκεύας
Σκηνοθεσία: Γιώργος Σκεύας
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Μουσική – Σχεδιασμός ήχου: Σήμη Τσιλαλή
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Σκεύας
Παίζουν: Αμαλία Μουτούση, Άρης Λεμπεσόπουλος, Μαρία Ζορμπά, Γιώργος Συμεωνίδης, Νικόλας Παπαγιάννης.
Πρεμιέρα, Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016
* Το Κουκλόσπιτο (Νόρα) του Χένρικ Ίμπσεν, παρουσιάζεται από τον Ιανουάριο του 2016 στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα, και την Αμαλία Μουτούση στον εμβληματικό ρόλο της Νόρας. Γραμμένο το 1879, το έργο του μεγάλου Νορβηγού συγγραφέα, συντάραξε την εποχή του και υπήρξε καταλυτικό στην εξέλιξη της θεατρικής τέχνης. Εκατόν σαράντα χρόνια σχεδόν, μετά την πρώτη του εμφάνιση στην ευρωπαϊκή θεατρική σκηνή, το αριστούργημα του Ίμπσεν, διατηρεί αναλλοίωτη τη δύναμή του, χάρη στην ανατρεπτική του φύση και την εκρηκτική του ένταση. Η Νόρα –πρόσωπο μυθικό για τη σύγχρονη δραματουργία– γίνεται πια στην εποχή μας, ένα σύμβολο όχι μόνο για τη γυναίκα, αλλά γενικότερα για τον άνθρωπο, ανεξαρτήτως φύλου. Μέσα από την ποιητική διάσταση του λόγου, ο Ίμπσεν καλεί τον θεατή σ’ ένα ταξίδι αυτογνωσίας, προτρέποντάς τον να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να γκρεμίσει τους τοίχους του δικού του «Κουκλόσπιτου».
ΜΑΡΤΙΟΣ 2016
«Οστέα ξηρά» με τον Περικλή Μουστάκη
Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Περικλής Μουστάκης
Μετάφραση κειμένου: Γιώργος Κοροπούλης
Σκηνική επιμέλεια χώρου-Κοστούμια: Άγγελος Αγγελής
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Μουσική επιμέλεια-Βοηθός σκηνοθέτης: Ντίνα Σταματοπούλου
Παίζουν: Περικλής Μουστάκης, Ελένη Γαρυφαλλή
* Με αφορμή το όραμα του προφήτη Ιεζεκιήλ όπου ξηρά οστά αποκτούν και πάλι ζωή, η περφόρμανς εισχωρεί στον ανοίκειο κόσμο της πνευματικότητας του θανάτου αποκαλύπτοντας μιαν άλλη πραγματικότητα…
Πρεμιέρα, Τρίτη 8 Μαρτίου 2016
Παραστάσεις: Δευτέρα-Τρίτη, 21.00
* (3) «Άνθρωπε», με ρώτησε, «μπορούν να γίνουν ζωντανοί άνθρωποι αυτά τα κόκαλα;». Κι εγώ απάντησα: «Κύριε, Θεέ, εσύ ξέρεις». (4) Τότε μου είπε: «Μίλα εκ μέρους μου σ’ αυτά τα κόκαλα και πες τους “κόκαλα εσείς ξερά, (5) ο Κύριος, ο Θεός σάς λέει: Προσέξτε. Εγώ θα φέρω πνοή μέσα σας και θα πάρετε ζωή. (6) Θα σας δώσω νεύρα και θα κάνω να ‘ρθει πάνω σας σάρκα και θα τη σκεπάσω με δέρμα· μετά θα σας δώσω πνοή και θα πάρετε ζωή. Τότε θα μάθετε ότι εγώ είμαι ο “Κύριος”». (7) Προφήτεψα, λοιπόν, κατά πως διατάχθηκα. Και εκεί που προφήτευα, έγινε ένας θόρυβος και ακούγονταν τριξίματα· τα κόκαλα πλησίαζαν το ένα το άλλο. (8) Ύστερα, κοίταξα και είδα ότι νεύρα και σάρκες φύτρωναν πάνω στα κόκαλα και μετά ντύθηκαν με δέρμα· ζωή όμως δεν υπήρχε ακόμα μέσα τους. (Απόσπασμα από την Παλαιά Διαθήκη, Ιεζεκιήλ κεφ. 37: 3-8, μτφ. Εκδόσεις Ελληνική Βιβλική Εταιρία).
ΜΑΪΟΣ 2016
«Αλτσίνα», Όπερα δωματίου τού Χέντελ
Σκηνοθεσία: Θέμελης Γλυνάτσης
Μουσική διεύθυνση-διδασκαλία-τσέμπαλο: Μιχάλης Παπαπέτρου
Ερμηνεύουν: Λένια Ζαφειροπούλου, Αναστασία Κότσαλη, Λητώ Μεσσήνη, Μάιρα Μηλολιδάκη κ.α.
Πρεμιέρα, Δευτέρα 4 Μαΐου 2016
* To Θέατρο της Οδού Κυκλάδων φιλοξενεί, για πρώτη φορά στην ιστορία του, παράσταση όπερας, ένας φόρος τιμής στον Λευτέρη Βογιατζή, με το μπαρόκ αριστούργημα «Αλτσίνα», του G.F. Handel. Η ιστορία της εγκαταλειμμένης μάγισσας, που ξελογιάζει και ξελογιάζεται από τον θαλασσοπόρο θνητό (με ευθείες αναφορές στον οικείο μύθο της Ομηρικής Κίρκης), συναρπάζει με το χιούμορ και το πάθος της. Για τη συγκεκριμένη παραγωγή, η Ομάδα Μουσικού Θεάτρου, Ραφή, μετά την επιτυχία της Cendrillon στο θέατρο Skrow, συμπράττει πάλι με τον σκηνοθέτη Θέμελη Γλυνάτση. Στο ρόλο της Αλτσίνα η Λένια Ζαφειροπούλου.
Η Ομάδα Mουσικού Θεάτρου Ραφή ιδρύθηκε το 2012 από τις μουσικούς Αναστασία Κότσαλη, Λητώ Μεσσήνη και Μάιρα Μηλολιδάκη και τον μαέστρο Μιχάλη Παπαπέτρου. Οι παραγωγές της περιλαμβάνουν κυρίως άγνωστα έργα όπερας δωματίου. Επόμενό της project ο “Πυγμαλίωνας” του J.P. Rameau τον Οκτώβριο, σε σκηνοθεσία Πάρι Μέξη, στο Θέατρο Πόρτα.
Πληροφορίες
Θέατρο της Οδού Κυκλάδων Λευτέρης Βογιατζής, Κεφαλληνίας και Κυκλάδων 11, Κυψέλη
Κρατήσεις: Τηλέφωνο 210- 821.78.77
Ticketservices.gr και www.neaskini.gr
Χορηγοί:
Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση
Φωτογραφίες
1. Φωτογραφική σύνθεση που κοσμεί το φετινό πρόγραμμα.
2. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, με μια μεγάλη συναυλία σε έναν μικρό χώρο.
3. Μαρία Κεχαγιόγλου. Θα τη δούμε στη «Φθινοπωρινή Σονάτα».
4. Αμαλία Μουτούση, έρχεται στο «Κουκλόσπιτο».
5. Θεοδώρα Τζήμου, στη «Σαλώμη».
6. Περικλής Μουστάκης, παρουσιάζει τα «Οστέα ξηρά».
7. «Αλτσίνα», όπερα δωματίου: Αναστασία Κότσαλη, Λητώ Μεσσήνη και Μάιρα Μηλολιδάκη με τον μαέστρο Μιχάλη Παπαπέτρου.
