15 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Θανάσης Δόβρης. Βαλκάνιος, μεταμοντέρνος, ευαίσθητος και ορθολογιστής…

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

H εικόνα ενός ανθρώπου είναι σαν την αγκαλιά της ψυχής του. Σαν τους στοχασμούς του και σαν τις σκέψεις του. Αυτό λες όταν αντικρίζεις αυτό το φιλικό και ζεστό άνθρωπο. Το βιβλικό του πρόσωπο, την ευγενική του παρουσία, τα μελαγχολικά μάτια, τα χαρακτηριστικά μιας παλαιάς ελαιογραφίας, τη ζωγραφισμένη εκφραστικότητα.

Τον ευθύ κι ευχάριστο τρόπο ομιλίας με μια μικρή παιγνιώδη διάθεση στη συμπεριφορά. Είχα δει τον Θανάση Δόβρη πριν από μερικά χρόνια στο Απλό Θέατρο. Έμεινε στο μυαλό μου ως ένας εξαιρετικός ηθοποιός.

Τους τελευταίους μήνες τον είδα ξανά, τρεις φορές σε δύο παραστάσεις. Πώς γίνεται αυτό; Απλούστατα, τον «Μεσοπόλεμο» του θιάσου Κανιγκούντα τον παρακολούθησα δύο φορές, καθόσον ήθελα να επαναλάβω την εμπειρία της μοναδικής αυτής παράστασης.

Η άλλη ήταν στο έξοχο “Είμαι αριστερόχειρ ουσιαστικά”, σκηνοθετημένος από την Αλεξία Καλτσίκη. Τον είδα να δίνει σε κάθε συγκίνηση μια προσωπικότητα, σε κάθε ψυχική κατάσταση μια ψυχή. Και πράγματι νομίζω πως δεν υπάρχει τίποτα πιο πραγματικό από αυτό που περιγράφεται καλά στην τέχνη.

Ο Θανάσης Δόβρης έχει κατακτημένη γνώση και ελευθερία, αυτοέλεγχο και περίσκεψη. Είναι ευαίσθητος και ορθολογιστής, ένας μεταμοντέρνος και υποψιασμένος Βαλκάνιος καλλιτέχνης.

Δεν έρχεται να επιδειχθεί ούτε να αποδείξει, έρχεται να βγει από την ταυτότητά του και να ερμηνεύσει τον άνθρωπο. Όλη η δραστηριότητά του, όλος ο πυρετός του, μόνον ένα στόχο έχουν, να διασχίσει το σώμα του και να εισέλθει στη σκηνή ως ηθοποιός.

Ο Θανάσης βρίσκεται σε μια καρποφόρα στιγμή, παίζει στο καθηλωτικό θεατρικό έργο «Χ-Τόκιο» που παρουσιάζεται στο “Από Μηχανής Θέατρο”, έχει περίσσεια εικόνων, έχει ιδέες και ενδιαφέροντα. Ο κόσμος του διαθέτει φαντασία, ήθος και πνευματική εμβέλεια. Κι όταν βγαίνει στο σανίδι γνωρίζει πώς πρέπει να μιλήσει αλλά και πώς μπορεί να κάνει το σανίδι να μιλήσει…

Διαβάστε τη συνέντευξη.

Φωτογραφίες: catisart

* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λάρισα. Η καταγωγή μου είναι από τα Λαγινά Έβρου, ένα χωριό κοντά στο Σουφλί. Σαν παιδί θυμάμαι ότι ήμουν πολύ ήσυχος. Σαν βουβός λίγο.

Πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σου;

* Είχα ένα συμμαθητή, τον Παναγιώτη, στο σχολείο στην πρώτη Λυκείου, που είχε κολλήσει με τον «Νονό» του Κόπολα, τον Ντε Νίρο και όλα τα συναφή, και αυτόματα με κόλλησε και μένα. Από εκεί ξεκίνησε να μπαίνει στο μυαλό μου.

Ποιους θεωρείς δασκάλους σου;

* Δεν πιστεύω στους “δασκάλους”. Ίσως επειδή δεν έτυχε να τους συναντήσω ή να τους διακρίνω. Συνάντησα όμως ανθρώπους σε κομβικές στιγμές της ζωής μου, που μου “έμειναν”. Ο Λευτέρης Βογιατζής, η Βίκυ Γεωργιάδου, ο Γιώργος Κέντρος. Επίσης, τα αδέρφια μου, οι γυναίκες γενικά, οι συνάδελφοί μου από παραστάσεις, οι φίλοι και πολλοί άλλοι, και όλοι γίνονται δάσκαλοι στην καθημερινότητα, με τον τρόπο τους. Ερήμην τους. Κι αυτό είναι ωραίο.

Στην παράσταση “Μεσοπόλεμος”, στην οποία συμμετέχεις, αναφέρετε τη φράση του Βύρωνα Λεοντάρη “…Είμαστε Μεσοπόλεμος σου λέω, ανίατα Μεσοπόλεμος”. Πιστεύεις ότι σήμερα διανύουμε όντως ένα Μεσοπόλεμο;

* Ο Βύρων Λεοντάρης χρησιμοποιεί τις λέξεις, “είμαστε” και “ανίατα”. Δηλαδή πάντα ζούμε σ’ έναν μεσοπόλεμο ιστορικά σαν ανθρώπινο γένος, και πάντα είμαστε εμείς μεσοπόλεμος. Μέσα μας, είμαστε πάντα σ’ έναν πόλεμο.

Σήμερα μπορούμε να δούμε το “από εδώ και πέρα”; Έχουμε κάποια οπτική του μέλλοντός μας;

* Όχι. Δεν μπορούμε. Μπορούμε όμως να φτιάξουμε παιδαγωγούς, να γίνουμε οι ίδιοι παιδαγωγοί. Αυτό είναι η πιο γερή βάση. Αν προλάβουμε.

Στην παράστασή σας πάλι, το «Μεσοπόλεμο», σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη, που παρουσιάζεται σε ένα χώρο – μουσείο, την Οικία Κατακουζηνού, έχετε την ψευδαίσθηση της Ιστορίας; Επίσης, κατά τη διάρκειά της, αισθάνεσαι να αναπτύσσεται σχέση μεταξύ ηθοποιών και θεατών;

* Ο χώρος νομίζω ότι λειτουργεί αυτόνομα. Η ουσία είναι στα κείμενα της εποχής του ’30 που διαπραγματευόμαστε. Ναι, αυτά δημιουργούν ψευδαίσθηση. Όσο περισσότεροι θεατές ανακαλύπτουν αυτή την ψευδαίσθηση, τόσο το καλύτερο. Είναι και η Βουλή στο βάθος…

Πρόσφατα έπαιξες το ρόλο ενός μανιώδη αναγνώστη του Μανώλη Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Αλεξίας Καλτσίκη, στον βαθιά εξομολογητικό μονόλογο “Είμαι αριστερόχειρ ουσιαστικά”. Ποιος είναι ο “άλλος” Αναγνωστάκης που μας αποκαλύπτεται σ’ αυτήν την παράσταση;

 

 

 

*

*Ο Αναγνωστάκης, νομίζω, δεν είχε τίποτα να κρύψει. Είναι αυτό που είναι. Είναι πάντα εκεί χωρίς να σου κάνει τη χάρη να έρθει προς το μέρος σου. Ξένος.

Η μουσική και το τραγούδι τι ρόλο παίζουν στη ζωή σου;

* Με ηρεμούν, με ησυχάζουν.

Τι αποτελεί πρόκληση για σένα και τι σου προξενεί άγχος;

* Μια συνεργασία – συνεύρεση, είναι μια πρόκληση και ένα μεγάλο άγχος. Μεγαλύτερο, το άγχος της επιβίωσης και οι προκλήσεις της.

Είσαι καλλιτέχνης. Τι συμβαίνει με το βιοπορισμό και τους κατ’ ανάγκην συμβιβασμούς που καλείται να κάνει σήμερα ένας νέος καλλιτέχνης;

* Στο συγκεκριμένο τόπο, τη συγκεκριμένη περίσταση, είναι τρομερά δύσκολο να επιβιώνεις υλικά και πνευματικά από την τέχνη. Εκτός αν έχεις χρήμα. Τότε η τέχνη είναι, ίσως, πιο αναίμακτη. Όπως και να ’χει πάντως, και στη μία περίπτωση και στην άλλη, έχεις πάρει μιαν απόφαση. Είναι ευκαιρία να μετρήσεις το πώς, και κατά πόσο ισχύει αυτή σου η απόφαση.

Το θέατρο για τον ηθοποιό είναι μια σκληρή δοκιμασία των αισθήσεων;

* Εξαρτάται από τον τρόπο που επιλέγει o ηθοποιός (ή ο τρόπος τον ηθοποιό…), να ασχοληθεί με την τέχνη του θεάτρου. Μπορεί να μην παθαίνει τίποτα και να είναι όλα τέλεια. Μπορεί να είναι ή να δείχνει μύστης της τέχνης. Μάρτυρας. Κάπου στη μέση είναι το πράγμα, όπως όλοι οι άνθρωποι.

Τι σε γοητεύει περισσότερο, όταν στη σκηνή υποδύεσαι ένα χαρακτήρα ή όταν κατά τη διάρκεια των δοκιμών ερευνάς ένα χαρακτήρα;

* Στη σκηνή ο ηθοποιός ασχολείται -δυστυχώς- περισσότερο με τον εαυτό του. Στις πρόβες δίνει και λίγο χρόνο στο λόγο του συγγραφέα..! Πάντως και οι δύο διαδικασίες έχουν τη γοητεία τους.

Είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου;

* Προσπαθώ να είμαι δίκαιος.

Στην Ελλάδα έχουμε υψηλό θεατρικό επίπεδο;

* Τελείως υποκειμενικά, πιστεύω, ότι το υλικό μας (ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς, μουσικοί, φωτιστές, σκηνογράφοι) εμπεριέχει μια βαλκανική “αλητεία”. Με την καλή έννοια, και συγγνώμη για την αυθαίρετη λέξη. Νομίζω λοιπόν ότι το υλικό μας, είναι τρομερά ενδιαφέρον. Μένουν ίσως λίγες δεκαετίες δουλειάς -αν όλα πάνε καλά και προλάβουμε- αυτό το υλικό να γίνει και προσωπική σφραγίδα.

Μπορεί το θέατρο σήμερα να δώσει το κάτι παραπάνω στο θεατή;

* Όχι δεν μπορεί. Στην ιδανική μορφή του, το θέατρο μπορεί να δημιουργήσει μερικά δευτερόλεπτα ουσιαστικής “συνομιλίας”, μεταξύ του θεατή και του εαυτού του. Αλλά μόνον αυτό. Τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση.

Πότε μια θεατρική παράσταση, κατά τη γνώμη σου, έχει πετύχει;

Όταν πετύχει αυτά τα δευτερόλεπτα που λέγαμε πριν, πολλές φορές. Και όταν το θέατρο είναι πάντα γεμάτο. Μοιραία.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;

* Ο Παπαδιαμάντης και ο Ντοστογιέφσκι.

Ποιους ρόλους ονειρεύεσαι να ερμηνεύσεις;

* Είναι μεγάλη χαρά και μόνο να βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή. Πού να παίζεις και ένα μεγάλο ρόλο. Πάντως ένα όνειρό μου είναι, κάποια στιγμή, να φτάσει ο ηθοποιός να αντιμετωπίζεται (και ο κάθε εργαζόμενος -πια- σ’ αυτόν τον τόπο), ως επαγγελματίας και όχι σαν μελλοθάνατος χομπίστας.

Υπάρχουν στιγμές που μπορεί να χάσεις το κουράγιο σου;

* Πάρα πολλές. Και πάρα πολλές που το ξαναβρίσκω.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν πολιτικό κι έναν καλλιτέχνη;

* Ο πολιτικός, βραχυπρόθεσμα, είναι πιο καθοριστικός για τη ζωή ενός ανθρώπου. Αν το δεις και πρακτικά. Συνήθως, ο πολιτικός και ο καλλιτέχνης, επιζητούν, ζητιανεύοντας, τον έλεγχο και τη χειραγώγηση. Θεωρητικά, ο καλός πολιτικός (ψύλλος στ’ άχυρα) και ο αληθινός καλλιτέχνης δεν επιζητούν τίποτα απ’ αυτά.

Η καθημερινότητά μας έχει ποιότητα;

* Εμείς καθορίζουμε την ποιότητα της καθημερινότητάς μας. Πάνω απ’ όλα “θέλει καλή ψυχολογία”, όπως λέει και ένας φίλος μου.

Ποιο τραγούδι σιγοτραγουδάς συχνά;

* Έχω συνέχεια μουσική στ’ αυτιά μου. Μ’ αρέσει να είμαι συνέχεια μέσα σ’ ένα ρυθμό.

Θέλεις να ενημερώσεις τους αναγνώστες για την καινούργια παράσταση “Χ-Τόκιο” και το ρόλο σου σε αυτήν;

* Η παράσταση “Χ-Τόκιο”, ανεβαίνει στο “Από Μηχανής Θέατρο”, είναι μία συμπαραγωγή της εταιρείας Συν-Επί (+, Χ) και της ομάδας blind spot. To κείμενο έγραψε ο Στέλιος Λυκουρέσης, το σκηνοθετεί ο Μιχάλης Κωνσταντάτος και το ερμηνεύουν ο Γιώργος Φριντζήλας, η Γιώτα Αργυροπούλου και εγώ. Η παράσταση ξεκινά στις 3 του Δεκέμβρη, και θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη, μέχρι τα τέλη του Φλεβάρη. Είναι μια ανάκριση ενός ανθρώπου, από δύο -καταρχάς- συνανθρώπους του. Αυτό. Τα υπόλοιπα, επί σκηνής. Έχει τρομερό ενδιαφέρον, πάντως.

Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;

* Εδώ στην Αθήνα δεν έχω, ακόμα. Στη Λάρισα, είχαμε σκύλο και πάρα πολλά παπαγαλάκια και καναρίνια. Έχω την καλύτερη των σχέσεων με τα ζώα. Ελπίζω και αυτά να έχουν την ίδια άποψη με μένα για τη σχέση μας.

Ευχαριστώ πολύ.

* Ευχαριστώ και εγώ.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -