Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
“Θα ήθελα να γράψουμε ένα βιβλίο για την περίοδο που ζήσαμε και ζούμε, εικόνες που τυπώθηκαν στην ψυχή και το μυαλό, εμπειρίες που ζωντανεύουν στα μάτια μας την αντοχή και την υπομονή μας. Ένα βιβλίο για τις μέρες του φόβου, του εγκλεισμού, του χάους, του θανάτου, γεμάτο μνήμες νωπές, παροντικές σχεδόν, μια ανθολογία της μη – λήθης”, προτείνει στο Catisart.gr η συγγραφέας Τζένη Δάγλα.
Η Τζένη Δάγλα είναι ένας άνθρωπος βαθυστόχαστος, με θετική ενέργεια και ακονισμένο μυαλό, μια γυναίκα χαρισματική και καλοπροαίρετη, μια συγγραφέας που με το τελευταίο της βιβλίο “Σονόρχ” μας βοηθά να δούμε τον κόσμο γύρω μας σαν ένα πιο βαθύ μέρος.
“Το βιβλίο που θα αγαπήσουμε ας το γράψουμε μαζί – συγγραφείς, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, άνθρωποι της τέχνης, να καταθέσουμε ένα ποίημα, ένα αστείο που λέγαμε στον συγγενή μας που νοσηλευόταν, μια selfie στη βεράντα με μάσκα και την πασχαλινή λαμπάδα στα χέρια”, επισημαίνει.
Σίγουρα οι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων έχουν από μόνοι τους πολλά να πουν για ό,τι συμβαίνει. Η Τζένη Δάγλα ρίχνει το γάντι για μια συλλογική διαδικασία. Μια πρόταση ενδιαφέρουσα, γόνιμη, ερεθιστική. Μια πρόταση που τιμά το catisart.gr. Την ευχαριστούμε!
Όταν μιλάμε για τα αγαπημένα μας βιβλία, αναφερόμαστε συνήθως στο παρελθόν: βιβλία που έχουμε διαβάσει και αγαπήσει. Ή στο παρόν: βιβλία που τώρα διαβάζουμε και αγαπάμε. Για να απαντήσω στην τιμητική πρόταση της κυρίας Αϊβαλιώτου να γράψω ένα άρθρο εδώ, σκέφτηκα το μέλλον: το βιβλίο που θα διαβάσουμε και θα αγαπήσουμε.
Θα ήθελα να σας πω από τη μεριά μου, πώς ονειρεύομαι αυτό το βιβλίο: Αυτή την ιδέα την είχα εκφράσει και παλιότερα, και πιστεύω ότι την έχουν σκεφτεί και άλλοι πολλοί: Να γράψουμε ένα βιβλίο συλλογικό. Πιστεύω στη δύναμη του συνόλου, στην ψυχή που υπερ-μεγεθύνεται όταν ενώνεται με άλλες. Τώρα αυτή η ιδέα είναι ίσως πιο επίκαιρη από ποτέ, έπειτα από όλα όσα περάσαμε.
Θα ήθελα να γράψουμε ένα βιβλίο για την περίοδο που ζήσαμε και ζούμε, εικόνες που τυπώθηκαν στην ψυχή και το μυαλό, εμπειρίες που ζωντανεύουν στα μάτια μας την αντοχή και την υπομονή μας. Ένα βιβλίο για τις μέρες του φόβου, του εγκλεισμού, του χάους, του θανάτου, γεμάτο μνήμες νωπές, παροντικές σχεδόν, μια ανθολογία της μη – λήθης.
Γνωρίζω βέβαια -και χαίρομαι για αυτό- ότι η δύναμη της ζωής είναι μεγάλη: μόλις ο κίνδυνος περάσει, όλα θα ξεχαστούν· βραδιές πλάι στο κύμα, συναυλίες, ταξίδια, νέα σχέδια για το μέλλον, η ζωή θα νανουρίσει το φόβο και θα συνεχίσουμε όλοι από εκεί που είχαμε σταματήσει.
Όμως το βιβλίο αυτό να το γράψουμε, γιατί το μάθημα που πήραμε ήταν πολύ σκληρό. Ο Πολιτισμός μας μοιάζει με τον Τιτανικό: Σαν τον Τιτανικό έπλεε καμαρωτός, σε θάλασσες ευμάρειας, πλούτου, αλαζονείας, εκζήτησης, με την αγάπη του στην προβολή, στην επίδειξη, στο περιττό. Σαν τον Τιτανικό είχε έλλειψη από σωστικά μέσα, τις ταπεινές “σωτήριες λέμβους”, αγαθά που δεν είναι λουσάτα, είναι όμως ζωτικά και ουσιώδη για την επιβίωση. Και σαν τον Τιτανικό, μόλις μας χτύπησε το παγόβουνο του ιού, βούλιαξε, έμπασε νερά, τρέχαμε να σωθούμε, πνιγήκαμε: χιλιάδες συνάνθρωποί μας “πνίγηκαν” στις εντατικές, θύματα του Τιτανικού Πολιτισμού μας.
Γι’ αυτό να γράψουμε το βιβλίο -να αφήσουμε ένα λουλούδι από λόγια στις σελίδες του, ένα λουλούδι μνήμης στις ψυχές που το ναυάγιο του Τιτανικού Πολιτισμού τις πήρε μαζί του για πάντα, ένα λουλούδι και ταυτόχρονα μια υπόσχεση: ότι θα αλλάξουμε ριζικά τον Πολιτισμό, όχι με λόγια αλλά στην πράξη, εκεί κρίνονται όλα, θα τον εφοδιάσουμε με τον στοιχειώδη βασικό εξοπλισμό που δεν “λάμπει” αλλά είναι απαραίτητος όταν “πνιγόμαστε” και σώνεται το οξυγόνο: με ένα σύστημα υγείας δυνατό, με επάρκεια νοσοκομείων, με γιατρούς, νοσηλευτές, ιατρικό υλικό -όποιο κι αν είναι το τίμημα. Είναι το μόνο που αξίζει να πληρώσουμε, αλλιώς θα το πληρώσουμε (ξανά) με τη ζωή μας.
Το βιβλίο που θα αγαπήσουμε ας το γράψουμε μαζί – συγγραφείς, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, άνθρωποι της τέχνης, να καταθέσουμε ένα ποίημα, ένα αστείο που λέγαμε στον συγγενή μας που νοσηλευόταν, μια selfie στη βεράντα με μάσκα και την πασχαλινή λαμπάδα στα χέρια.
Ονειρεύομαι αυτό το βιβλίο. Και αν δεν κάνω κατάχρηση της ευγενικής φιλοξενίας μου εδώ στη στήλη, θα ήταν υπέροχο την πρωτοβουλία για το κάλεσμα σε όλους μας να την αναλάβουν η κυρία Αϊβαλιώτου και ο κύριος Μήλας, οι φωτεινοί οικοδεσπότες. Θα μπορούσαν να συντονίσουν ομάδα εργασίας και θα ήταν υπέροχο να βαφτίσουν το βιβλίο όταν τελειώσει!
Αυτό το βιβλίο θα αγαπήσουμε. Λοιπόν, τι γνώμη έχετε; Θα το διαβάσουμε σύντομα;
***
Η Τζένη Δάγλα γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Αποφοίτησε με άριστα από τη Νομική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε επί δύο χρόνια στον τηλεοπτικό σταθμό Antenna και μετά ασχολήθηκε με τα νομικά σε ελεύθερο επάγγελμα.
Παρακολούθησε σεμινάρια θεάτρου στη Δανία και στην Ιταλία με τον Eugenio Barba, καθώς και στην Πολωνία, στην Αγγλία, στη Γερμανία και στην Ελλάδα με ηθοποιούς του Γέρζι Γκροτόφσκι και άλλους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες.
Έχει γράψει πέντε «θεατρικά σχόλια»: «Η Άγνωστη Χώρα» (θέατρο Αργώ, 2012), «Time, please!» (φεστιβάλ Αναλόγιο 2015), «Η Γυάλα» (θέατρο Φούρνος, 2017-2018) «Καραγκιόζ» και «Γουρούνα. Αθώος» (Φεστιβάλ Αναλόγιο 2020). Έχει συμμετάσχει σε διεθνή συνέδρια σχετικά με το σύγχρονο θέατρο.
Μιλά αγγλικά, γερμανικά, ρωσικά, γαλλικά.
Είναι πολίτης του κόσμου.
- Το τελευταίο βιβλίο της Τζένης Δάγλα με τίτλο «Σονόρχ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΘΕΡΜΑΪΚΟΣ 2020.
*Διαβάστε επίσης:
Τζένη Δάγλα: «Η διαδικασία της γραφής είναι παθητική»…
