Η τραγωδία που συνέβη μας συγκλόνισε όλους -η χώρα μας έμεινε να μετρά πληγές, επιζώντες και «αθώες ψυχές»… Να είναι η μνήμη τους αιώνια, τον πόνο για τον χαμό τους θα τον νιώθουμε όλοι. Όμως οι τραγωδίες επιβάλλουν μιαν άλλη σκέψη, μια διαφορετική τοποθέτηση του κοινωνικού συνόλου, ή αλλιώς του καθενός από εμάς, ώστε να μην ξαναϋπάρξουν «αθώες ψυχές».
– Ποιες είναι αλήθεια οι «αθώες ψυχές»;
Οι αθώες ψυχές είμαστε εμείς.
– Πότε τις βλέπουμε τις «αθώες ψυχές»;
Όταν χαθούν.
Όσο ζουν οι «αθώες ψυχές», όλοι εμείς δηλαδή, υπάρχει μια εσωστρέφεια, μια μοναξιά, η κάθε «αθώα ψυχή» είναι και δρα μόνη, στον μικρόκοσμό της, στην προσωπική της χώρα. Και η χώρα αυτή διευρύνεται και γίνεται τεράστια, ας πούμε ότι αγγίζει τα σύνορα της ελληνικής επικράτειας, με κάθε φρέσκια τραγωδία: μόλις χαθούν «αθώες ψυχές», οι υπόλοιπες ψυχές ξυπνούν, εξανίστανται, κατηγορούν το κράτος, τους υπεύθυνους, την ολιγωρία των Αρχών. Μετά ο πόνος αμβλύνεται, ξεθωριάζει, και η χώρα καθενός μικραίνει πάλι, ξαναγυρίζει στα καθημερινά της μέτρα: στο μέτρο του εαυτού.
Όσο ζουν οι «αθώες ψυχές», όλοι εμείς δηλαδή, πιστεύουμε πως όλα θα πηγαίνουν καλά ερήμην μας, ως δια μαγείας, θα λειτουργούν όλα χωρίς προσωπικό μόχθο, χωρίς το μόχθο που άλλοι ευρωπαίοι πολίτες θεωρούν αυτονόητο να καταβάλλουν, για να προστατεύεται το περιβάλλον τους, για να ζουν ειρηνικά, με ασφάλεια στον τόπο τους. Υπάρχει απόσταση στη συνείδησή μας ανάμεσα στον πολίτη και το κράτος, χάσμα βαθύ τα χωρίζει, από τη μια είμαστε «εμείς» κι από την άλλη «αυτοί που ψηφίσαμε» και που ασφαλώς «φταίνε για όλα». Όμως είμαστε ένα, λαός και κράτος, πολίτες όλοι, συμ-πολίτες, συγ-κάτοικοι με ενιαία συνείδηση, αυτή που υπαγορεύει ότι δεν υπάρχει ατομική ασφάλεια και ευτυχία χωρίς τη συλλογική, και που επιτάσσει να φροντίζεις το συλλογικό σπίτι, τη Φύση σου, τη Χώρα σου, κι όχι να νοιάζεσαι -για παράδειγμα- να σπείρεις το αυθαιρετάκι, που σύντομα θα σου καεί: να φροντίζεις το σύνολο για να ευημερήσεις ως άτομο.
Θυμάμαι μια τραγωδία, δική μας πάλι, ήταν το καλοκαίρι του 2007, καιγόταν η Ελλάδα, και ήμουν λόγω δουλειάς στο Βερολίνο. Είχε προγραμματιστεί μια επίσκεψη στον υδροβιότοπο του ποταμού Spree, δύο ώρες έξω από την πόλη. Πριν μας πάνε για τη βαρκάδα στον ποταμό, μας έκαναν σύσταση να μην πειράξουμε ούτε ένα ποταμίσιο κουνούπι γιατί τα χρειάζεται το οικοσύστημά τους, μας έδειξαν σχετικό φιλμάκι, μας έδωσαν δώρο διαφημιστικά σπίρτα με το ποταμίσιο κουνούπι τυπωμένο επάνω και οι οδηγοί στις βάρκες μας έλεγαν να προσέχουμε να μη βγάζουμε έξω τα χέρια μας μην τυχόν και ενοχλήσουμε τα σμήνη από τα κουνούπια στις όχθες του ποταμού. Την ίδια ώρα η Ελλάδα καιγόταν ανελέητα, θύματα-ανθρώποι και θύματα-δέντρα, επισκέψεις υπευθύνων, αλληλοκατηγόριες, αφιερώματα -λίγο μετά το σβήσιμο της φωτιάς, έσβησε το ενδιαφέρον…
Θεωρώ ότι η επανεκπαίδευσή μας ως συμ-πολίτες και συγ-κάτοικοι με ενιαία συλλογική συνείδηση πρέπει να γίνει άμεσο προσωπικό αίτημα όλων, άρα συλλογικό: να οργανώσει η Πολιτεία σεμινάρια στους εργασιακούς χώρους, στα σπίτια μας, ή διαδικτυακά μαθήματα, να ξανακάτσουμε όλοι στα θρανία στο μάθημα της αγωγής του πολίτη, του συμ-πολίτη που δεν ανέχεται ούτε ένα τόσο δα σκουπιδάκι στο δάσος ΜΑΣ, που δεν πράττει τίποτα που να βάζει σε κίνδυνο τους συμπολίτες ΜΑΣ, τη Φύση ΜΑΣ, τη χώρα ΜΑΣ. Κι αν οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν τα πραγματοποιούν αυτά, ας μη διαμαρτυρόμαστε: είναι καθρέφτες μας, όταν θα είμαστε άλλοι εμείς, θα γίνουν άλλοι και αυτοί…
Σήμερα, τώρα, έχουμε μια χώρα που καίγεται: «καίγεται» στα χρέη και καίγεται στην πραγματικότητα. Εύχομαι να γίνει άμεση ανάληψη ευθύνης από τον καθένα μας και έμπρακτη απόδειξη ότι «βαπτιζόμαστε» στη νέα συλλογική συνείδηση -αλλιώς θα παραμείνουμε εμπρηστές, ώσπου κάποια στιγμή να γίνουμε «αθώες ψυχές» μόλις η αδιαφορία μας για αυτό τον τόπο (ξανα)περάσει ταμείο…
- Η Τζένη (Ευγενία) Δάγλα είναι συγγραφέας, αριστούχος της Νομικής Αθηνών και καταθέτει στο catisart.gr την άποψή της με αφορμή τη φονική και καταστροφική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου 2018, στο Μάτι Αττικής.
