Ο κουτσός της γειτονιάς βγάζει βόλτα τον σκύλο του
πάντα
την ώρα που εγώ επιστρέφω
χωρίς την παλιά μου σκέψη
με δανεισμένη μια καινούρια
δίδυμη αδερφή μου.

(…)

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Πριν από λίγο καιρό έπεσε στα χέρια μου μια ποιητική συλλογή με τίτλο “Τα μέσα μου”. Την άνοιξα, περισσότερο από περιέργεια, στην πρώτη σελίδα και αυτό ήταν. Το βιβλίο έφυγε απνευστί, ενθουσιάζοντάς με με την περίτεχνη, αλλά διόλου προσποιητή γλώσσα του, το ύφος, την ικανότητα της σύνθεσης, την αμεσότητα, την ευρηματικότητα και τις πυκνές ιδέες που πραγματευόταν.

Η Φιλία Κανελλοπούλου φλέγεται από την ανάγκη της να πει την αλήθεια σε έναν κόσμο που μαστίζεται από την υποκρισία. Η ποίησή της εσωκλείει τη βούληση, την επιθυμία, την ενδοσκόπηση, την ευθύτητα, το αυτοσχόλιο, την αυτοκριτική. Είναι θαυμάσια η αμηχανία των μικρών λογοτεχνικών της θαυμάτων, χειροποίητη, στιγμιαία αστραπή της ποίησης, σαν να μεταφράζει τη ζωή σε λίγους στίχους.

Έχει σπουδάσει Υποκριτική στη δραματική σχολή “Δήλος” της Δήμητρας Χατούπη και Φιλοσοφία, Παιδαγωγική, Ψυχολογία, κατεύθυνση Φιλοσοφίας, στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Μιλάμε για έναν αναγεννησιακό άνθρωπο, που εμπνέεται από τον παλιό κόσμο, στόχος του όμως είναι το μέλλον. Όταν τη γνωρίζεις δεν προλαβαίνεις ν’ αποκωδικοποιήσεις αμέσως όλα όσα σου περιγράφει, επειδή ξαφνιάζεσαι διαρκώς με όσα ασχολείται ταυτόχρονα αλλά και με τις γνώσεις της. Πνευματώδης, ευφυής και χαριτωμένη αλλά παράλληλα ανθρώπινη, μετρημένη και σοβαρή. Συμπαθής, συνεπής, μεθοδική.

Μεγάλες της αγάπες, το θέατρο, η λογοτεχνία, η τέχνη, τα παιδιά, τα ζώα, η φύση, οι άνθρωποι.

Η Φιλία Κανελλοπούλου είναι μια εξαίρετη συνομιλητής, γιατί με τον λόγο της φωτίζει, σχολιάζει και καυτηριάζει μια μεγάλη σειρά από καλλιτεχνικά και κοινωνικά ζητήματα.

Αυτή η περίοδος είναι από τις πιο δημιουργικές στη ζωή της και τη σταδιοδρομία της. Προετοιμάζει δύο παρουσιάσεις της ποιητικής της συλλογής «Τα μέσα μου», μία στην Αθήνα τον Νοέμβριο και μία στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο. Ακόμη, ολοκληρώνει τη συγγραφή ενός σεναρίου και ασχολείται με την πραγμάτωσή του. Επίσης, ξεκινά πρόβες στη Θεσσαλονίκη για τα Εκπαιδευτικά Προγράμματα του ΚΘΒΕ, με τα οποία θα παρουσιάσουν παραστάσεις σε σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα. Επιπλέον βρίσκονται σε σκέψεις και ζυμώσεις με τη θεατρική της ομάδα «Neko» (σημαίνει γάτα στα ιαπωνικά) για τα επόμενα σχέδιά τους.

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με μια νεαρή καλλιτέχνιδα που στο μέχρι τώρα βίο της μπορεί να μην είδε πολλά ακόμη, παρατήρησε όμως πάρα πολλά, διάβασε ακόμα πιο πολλά και παραθέτει με παρρησία τις βαρύτιμες απόψεις της.

Η Φιλία είναι ένας άνθρωπος που σε ταξιδεύει ξεκλειδώνοντας αβίαστα πόρτες μυστικές μέσα σου, με το φως και τη δίψα για ζωή και δημιουργία που εκπέμπει.

Φωτογραφία: Σίλβια Τσομπανάκη

Μεγάλωσες στον Άγιο Δημήτριο, στην Αθήνα. Θέλεις να μας περιγράψεις μια εικόνα ή ένα γεγονός από την παιδική σου ηλικία;

*O Άγιος Δημήτριος ή αλλιώς πιο λαϊκά, το Μπραχάμι, είναι ένα προάστιο που κρατάει ακόμα στοιχεία γειτονιάς, πόσο μάλλον τη δεκαετία του ‘90 και του ΄00 κατά τις οποίες μεγάλωσα εγώ. Έχω πολλές ζωντανές αναμνήσεις από τότε γιατί παίζαμε πολύ και παίζαμε έξω. Ήμουν πολύ ζωηρό παιδί, γυρνούσα συνέχεια χτυπημένη και γεμάτη χώματα, χανόμουν και με ψάχνανε. Έχω πολλές εικόνες από ένα μέρος όπου μου άρεσε να παίζω και να παρατηρώ, το Ρέμα της Πικροδάφνης, το οποίο παρά τα μπαζώματα και τα σκουπίδια, έχει ακόμα σημεία με τρομερή χλωρίδα και πανίδα: πλατάνια, ιτιές, λεύκες, χελωνίτσες και τα βατραχάκια rana dalmatica. Υπάρχουν σε διάφορα σημεία του ρέματος γεφυράκια και μικρή απολάμβανα να πηγαίνω εκεί και να ακούω τους ήχους, εκεί ηρεμούσα.

Ποια ήταν τα παιδικά σου αναγνώσματα; 

*Το πρώτο μου παιδικό ανάγνωσμα, μην πω βρεφικό, ήταν η ιστορία ενός μικρού αγοριού που ξυπνάει τη νύχτα και παρατηρεί τον ουρανό. Στη συνέχεια ακολούθησαν ο Τριβιζάς, με το «Σεντούκι με τις πέντε κλειδαριές», η Ζωρζ Σαρή, η Άλκη Ζέη (των οποίων έχω διαβάσει όλα τα βιβλία), ο Μάνος Κοντολέων. Διάβασα και ξένη παιδική λογοτεχνία, με αγαπημένο το βιβλίο «Ανταλίν, το πεφταστέρι» που είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία μιας μικρής Ινδιάνας.

Φωτογραφία: Σίλβια Τσομπανάκη

Και οι πρώτες καλλιτεχνικές σου επιρροές;

*Ως πρώτη καλλιτεχνική επιρροή θεωρώ την οικογένειά μου, η οποία είναι και πολύ «θεατράλε». Η γιαγιά μου η Φιλιώ, όσο την πρόλαβα, τραγουδούσε, «Άσπρες κορδέλες τα κορίτσια φοράνε…» και άλλα ανάλαφρα τραγουδάκια. Το ταλέντο της το «πήραν» και οι δύο κόρες της, η θεία μου και η μητέρα μου, που έχουν υπέροχες φωνές και πάντα τραγουδούν όταν έχουν κέφια. Ο πατέρας μου συνέχεια αφηγούνταν και δραματοποιούσε ιστορίες και έτσι έμαθα τη μυθολογία, τα ομηρικά έπη και λίγη ιστορία! Η μητέρα μου έφτιαχνε παραμύθια για να κοιμηθούμε, επίσης είχε καταπληκτικό ταλέντο στο να μετατρέπει τις αγαπημένες μας ταινίες σε παραμύθι. Μαζί της παίζαμε και καραγκιόζη και βλέπαμε πολύ σινεμά και θέατρο. Η πρώτη παράσταση που πραγματικά με εντυπωσίασε και με επηρέασε ήταν θυμάμαι της Ξένιας Καλογεροπούλου.

Το «Μέσα μου» είναι η πρώτη σου ποιητική συλλογή και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οροπέδιο. Τι νιώθεις για την έκδοσή της;

*Νιώθω χαρά και ικανοποίηση. Είναι ένα καλό βιβλίο για το οποίο δουλέψαμε πολύ και εγώ και η Σίλβια Τσομπανάκη (εικαστικός) και είμαι πολύ ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα.

Το εξώφυλλο του βιβλίου “Τα μέσα μου”, εικαστικό της Σίλβιας Τσομπανάκη

Σε ποιο ποίημα από τη συλλογή αυτή έχεις ιδιαίτερη αδυναμία;

*Τα ποιήματα της συλλογής είναι όλα βιωματικά, είναι ιστορίες που τις έχω ζήσει εγώ ή οι γύρω μου κατά κάποιον τρόπο, συνεπώς δεν μπορώ να επιλέξω μόνο ένα. Θα πω ότι ξεχωρίζω το «0» που είναι αφιερωμένο στις παιδικές μου φίλες και σε όλες τις γυναίκες, το «11» που είναι γραμμένο για την αδερφή μου, το «17» που το έχω γράψει με αφορμή έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο και το «19» που το ‘χω γράψει για την αγαπημένη μου φίλη και συνεργάτιδα τη Χριστιάνα.

Γιατί γράφεις ποίηση;

*Γράφω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, γράφω από τότε που με θυμάμαι. Δεν ξέρω αν γράφω ποίηση, γράφω ιστορίες και πειραματίζομαι με τις μορφές τους. Γράφω τις εικόνες που έχω στο μυαλό μου για να εκφραστώ. (Τα) Γράφω όπως (τα) σκέφτομαι.

Εικαστικό της Σίλβιας Τσομπανάκη από το βιβλίο “Τα μέσα μου”

Τι σημαίνει ποίηση για σένα;

*Ποίηση για εμένα, είναι η ομορφιά αλλά και η ασχήμια του κόσμου! Είναι όλα τα ακραία συναισθήματα συγκεντρωμένα στο χαρτί, είναι εικόνες πλήρεις νοήματος, μικρά καρέ, φέτες ζωής.

Γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη την ποίηση;

*Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος έχει ανάγκη την ποίηση. Εγώ έχω την ανάγκη να διαβάζω και να γράφω ό,τι σκέφτομαι, για να αντιληφθώ καλύτερα εμένα και τον κόσμο. Θα το πρότεινα και «στον άνθρωπο», ίσως λειτουργεί, σίγουρα πάντως περισσότερο από το να μη διαβάζεις τίποτα.

Εικαστικό της Σίλβιας Τσομπανάκη από το βιβλίο “Τα μέσα μου”

Οι άνθρωποι που συναντάς σου δίνουν υλικό για να γράψεις;

*Μόνο οι άνθρωποι που συναντώ μου δίνουν υλικό για να γράψω.

Ποια μπορεί να είναι η σχέση του μέσου αναγνώστη με την ποίηση σήμερα, σε μια εποχή αναρίθμητων ψηφιακών αντιπερισπασμών;

*Δεν υπάρχει ο μέσος αναγνώστης, ή και αν υπάρχει εγώ δεν τα πάω καλά με τη στατιστική οπότε δεν τον αντιλαμβάνομαι. Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν διαβάζει, αλλά θεωρώ πως πάντα αυτοί που διάβαζαν, ήταν οι λιγότεροι. Δεν πιστεύω πως η τεχνολογία είναι αντιπερισπασμός, ίσα ίσα, φτάνει η πληροφορία πιο γρήγορα και σε όλον τον κόσμο. Τα πράγματα πάντα εξελίσσονται και αλλάζουν. Θεωρώ, ότι τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα από παλιότερα, οι νέοι έχουν πιο πολλές προσλαμβάνουσες από τη γενιά των γονιών τους. Είμαι υπέρ της ψηφιακής εξέλιξης και της μελλοντικής κατάργησης του εντύπου. Δεν μπορώ να βλέπω τη σπατάλη του χαρτιού, όταν υπάρχουν τόσα ψηφιακά μέσα και βιβλιοθήκες.

Φωτογραφία: Μαρίνα Μηλιάρη

Έχει συμβεί η τρέχουσα κοινωνική κατάσταση να αποθαρρύνει τη δημιουργικότητά σου;

*Όχι, καθόλου. Ίσα ίσα την ενθαρρύνει. Σε δύο χρόνια έχω ολοκληρώσει σχεδόν, τρία συγγραφικά projects.

Ποιος ήρωας της λογοτεχνίας θα ήθελες να είσαι;

*Οι ηρωίδες και οι ήρωες της λογοτεχνίας είναι οι περισσότερες-οι, τραγικές φιγούρες με ζωές γεμάτες πόνο και εμπόδια, τουλάχιστον αυτές-οι, που γοητεύουν εμένα. Οπότε θα ήθελα να μπω για λίγο στη ζωή τους αλλά μετά να επιστρέψω στη δική μου. Ιδιαίτερη γοητεία μου ασκεί η Μαντάμ Μποβαρί του Φλομπέρ, οι ηρωίδες του Μάρκες π.χ. η Ντελγαδίνα από το «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» ή η Σέρβια Μαρία από το «Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων», όλα τα γυναικεία πορτρέτα του Πόε, κάποιες ηρωίδες του Κούντερα. Θα ήθελα να είμαι για λίγο η Τζίνι Νίτρο η εξωγήινη του Μπουκόφσκι ή η Lady Death από το «Αστυνομικό» του, η Ασσόλ από «Τα πορφυρά πανιά» του Αλεξάντρ Γκριν, το ανδρόγυνο ον «Ορλάντο» της Βιρτζίνια Γουλφ.

Φωτογραφία: Μαρίνα Μηλιάρη

Σίγουρα έχεις διαβάσει πολλή ποίηση. Ποιο ποίημα από όσα έχεις διαβάσει μέχρι σήμερα είναι το αγαπημένο σου;

*Δεν έχω αγαπημένο ποίημα, υπάρχει όμως ένα, που θα ήθελα να το έχω γράψει εγώ, παρόλο που δεν γράφω κατά κόρον ερωτική ποίηση, η Αντίστροφη Αφιέρωση της Μάτσης Χατζηλαζάρου:

[…εσύ φεγγάρι που ένα σύννεφο αναβοσβήνει

εσύ δε βαριέσαι παράτα το το σύμπαν   έτσι που το ‘χουμε

αλαζονήσει

και δαύτο πώς να συναντηθούμε ποτέ

εσύ σε τρυφερό λόγο με το λόγο    έτσι δεν είναι πες

εσύ σελίδα μου

εσύ μολύβι μου    ερμηνευτή μου

σε ανοίγω συρτάρια

πώς γιατί δεν ήρθες τόσες φορές

σε ξεμάκρυνα εγώ λέω τώρα

δίχως τέλος λυπάμαι

σε κρυάδα γνώρισες ποτέ την καρδιά μου

σε μιαν έκπαγλη χρονιά ανταμώσαμε

σε ληστεύω από αλλουνού τα χέρια

σε ακούω από δω από κει

σε σιωπώ μες στην απέραντη τρυφερότητα

σιγά σιγά να καταλαγιάσουμε

όλα δεν τα ‘χω πει

ΜΕ ΕΚΡΙΖΩΝΕΙΣ .]

Φωτογραφία: Μαρίνα Μηλιάρη

Αν μπορούσες να καλέσεις για καφέ κάποιους δημιουργούς που θαυμάζεις, ζώντες ή τεθνεώτες, ποιοι θα ήταν;

*Θα ήθελα να καλέσω για καφέ τον Μάνο Χατζιδάκι

*Για μια βαρκάδα τον Νίκο Καββαδία

*Για μία μπίρα τον Charles Bukowski

*Για τσάι την Virginia Woolf

*Για μια βυσσινάδα τον Anton Chekhov

*Για ένα κοκτέιλ τον Νίκο Νικολαΐδη

*Για ένα τσιγάρο την Κατερίνα Γώγου

*Για μπάνιο στη θάλασσα τον Κώστα Καρυωτάκη

*Για ένα bourbon τον Tennessee Williams

*Για ένα μάθημα γαλλικών τον Arthur Rimbaud

*Για ένα σάκε την Aya Takano

*Για μια σαγκρία τον Dalí, τον Buñuel και τον Lorca.

Λέγεται πως πολλοί γράφουν αλλά λίγοι διαβάζουν στον τόπο μας. Ποια είναι η γνώμη σου;

*Λίγοι διαβάζουν. Λίγοι διάβαζαν πάντα. Πολλοί γράφουν. Δεν έγραφαν πάντα πολλοί. Δεν ήξεραν οι πολλοί γράμματα, δεν ήξεραν οι φτωχοί γράμματα, δεν ήξεραν οι γυναίκες γράμματα. Καλά κάνουν και γράφουν. Να γράφουν, όσοι θέλουν, ό,τι θέλουν, όπου θέλουν! Δεν απειλεί κανείς κανέναν, όλοι οι καλοί χωράνε! Το τι είναι ο καθείς και τι γράφει, ποιος αξίζει, ποιος δεν, ποιος θα μείνει, ποιος θα ξεχαστεί, θα το δείξει η ιστορία και έτσι κι αλλιώς όλα έχουν πια ειπωθεί! Εξαιρώ τα κείμενα μίσους, προς όποια κατεύθυνση. Κείμενα μίσους δεν πρέπει γράφονται και αν γράφονται, πρέπει να επεμβαίνουμε αμέσως!

Φωτογραφία: Μαρίνα Μηλιάρη

«Μας διώχνουν τα πράγματα, κι η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε», έχει γράψει ο Καρυωτάκης. Πόσο ταυτίζεσαι με αυτό;

* Πλήρως. Όπως στα περισσότερα με τον Καρυωτάκη.

Ποια βιβλία έχεις στο κομοδίνο σου αυτό τον καιρό;

1) Ίσια Δικαιώματα, Αλλοδαπές γυναίκες μιλούν, Μαρία Τσιμά, εκδόσεις Στερέωμα

2) Η Έκτρωση, Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν, μετάφραση Στάθης Ιντζές, εκδόσεις Ενύπνιο

3) Η Συμμορία Μπελίνι, Marco Philopat, μετάφραση Γ.Φ. και Παναγιώτης Καλαμαράς, εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα

4) Φιρντάους, Ναουάλ Αλ Σαντάουι, μετάφραση Ελένη Καπετανάκη, εκδόσεις Δώμα

5) Bringthenoise, Δεκαπέντε κείμενα για το χιπ χοπ, Συλλογικό, εκδόσεις Τέφλον

Φωτογραφία της Μαρίνας Μηλιάρη για τα κοσμήματα “Anthileia”

Εργάζεσαι ως ηθοποιός στο θέατρο. Ποια τέχνη, η συγγραφή ή η υποκριτική, σου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία;

*Δεν μπορώ να συγκρίνω τις δύο τέχνες. Νιώθω εκατό τοις εκατό ελεύθερη κάνοντάς τες και τις δύο, αλλά με διαφορετικό τρόπο.

Μίλησέ μας για τις δραστηριότητές σου αυτή την περίοδο!

*Αυτή η περίοδος είναι από τις πιο ωραίες μέχρι τώρα στη ζωή μου. Προετοιμάζω δύο παρουσιάσεις της ποιητικής μου συλλογής «Τα μέσα μου», μία στην Αθήνα τον Νοέμβριο και μία στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο, που θα τις κάνουμε από κοινού με την επίσης ποιήτρια και ηθοποιό Ιωάννα Λιούτσια για το βιβλίο της, «Η σιωπή σε δύο χώρους». Επιπλέον, ολοκληρώνω τη συγγραφή ενός σεναρίου και θέλω να ασχοληθώ με την πραγμάτωσή του. Και τέλος, ξεκινάμε πρόβες στη Θεσσαλονίκη για τα Εκπαιδευτικά Προγράμματα του ΚΘΒΕ, για να παίξουμε κατόπιν σε σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα και φυσικά συζητάμε και με την ομάδα «Neko», τα επόμενα σχέδιά μας.

Φωτογραφία του Νίκου Πανταζάρα από την παράσταση “Ο Βυσσινόκηπος”

Ποιο δικό σου σύνθημα θα ήθελες να ακουστεί;

*Δεν έχω δικό μου σύνθημα. Θα πω λοιπόν, αυτό που μας έλεγε η αγαπημένη μου δασκάλα στη δραματική σχολή, η Λένα Φιλίπποβα, κάτι που το λένε και κάποιοι από τον «σοφό λαό» αλλά όχι και όλοι: «Η ημιμάθεια είναι η χειρότερη αμάθεια!».

Η ενασχόλησή σου με τα παιδιά τι σε έχει μάθει;

*Η ενασχόλησή μου με τα παιδιά, με μαθαίνει κάθε μέρα, υπομονή, αφοσίωση, σεβασμό στον ατομικό χρόνο-ρυθμό και χώρο του άλλου.

Φωτογραφία της Μαρίας Τούλτσα από την παράσταση “Ιλλινόι” της ομάδας “Νοσταλγία”

Ετοιμάζεις νέο θεατρικό έργο;

*Έχω μια ολοκληρωμένη ιδέα για να ξεκινήσω να γράφω κάτι, όμως προς το παρόν ολοκληρώνω ένα άλλο γραπτό που έχει τη μορφή σεναρίου, οπότε το θεατρικό θα καθυστερήσει αρκετά.

Πώς θα χαρακτήριζες τους καλλιτέχνες της γενιάς σου;

*Θα μας χαρακτήριζα, ήρωες, εργάτες, γερά στομάχια και άλλα τέτοια, καθώς παλεύουμε μόνοι, χωρίς χρήματα, χωρίς επιβράβευση, κάνοντας άλλες δουλειές για να χρηματοδοτούμε την τέχνη μας και για να ζήσουμε, βλέποντας ανθρώπους με πλάτες από πίσω αλλά χωρίς ταλέντο, χωρίς προτάσεις, χωρίς ιδέες να προχωράνε πιο εύκολα. Δεν εννοώ μόνο τους ηθοποιούς ή τους συγγραφείς αλλά και τους εικαστικούς, τους φωτογράφους, τους μουσικούς, τους νέους καλλιτέχνες εν γένει.

Με τη Χριστιάνα Λαδοπούλου, για την παράσταση «Γυναίκες -ή και όχι- μόνες στην πόλη Ιούλιο μήνα με 40°C» της ομάδας “Neko”. Φωτογραφία του Θεόφιλου Τσιμά

Τι  θα ήθελες να μάθουμε για την ομάδα «Neko», της οποίας είσαι ιδρυτικό μέλος;

*Είμαι ένα από τα ιδρυτικά της μέλη και θα ήθελα να μάθετε ότι «Neko» στα ιαπωνικά σημαίνει γάτα! Και ότι αυτή η ομάδα αποτελείται από πέντε νέους ταλαντούχους, δουλευταράδες, καλλιεργημένους, ευγενείς, με τσαγανό αλλά και ταπεινούς συνάμα ανθρώπους, τον Τρύφωνα Ζάχαρη, την Ελένη Ζουρελίδου, τον Άρη Καλλέργη, τη Χριστιάνα Λαδοπούλου και εμένα.

Πώς θα ήθελες να είσαι επαγγελματικά, καλλιτεχνικά και προσωπικά σε δέκα χρόνια από τώρα;

*Θέλω σίγουρα να είμαι υγιής, ήρεμη και να μπορώ να ζω αξιοπρεπώς. Μακάρι να γράφω, μακάρι να κάνω θέατρο και να παίζω και μακάρι να μπορώ να ζω από την τέχνη μου.

Πώς είναι η καθημερινότητά σου στην πόλη που ζεις;

*Στη Θεσσαλονίκη, ζω τους τελευταίους έξι μήνες και η καθημερινότητά μου περιλαμβάνει την κλασική ρουτίνα. Συνήθως θα φύγω από το σπίτι πολύ νωρίς είτε για να πάμε να παίξουμε σε κάποιο σχολείο, είτε για την πρόβα. Το απόγευμα θα κάτσω να γράψω και το βράδυ ή θα συνεχίσω απλά να γράφω γιατί τότε λειτουργώ καλύτερα, ή θα βγω έξω στην πόλη κάποια βόλτα είτε για να πάω σε κάποια παράσταση, ειδάλλως θα δω κάποια ταινία ή θα διαβάσω στο σπίτι.  Είναι όμορφα, με ωραίους ανθρώπους, φίλους, συναδέλφους, τον συγκάτοικό μου.

Στην Αθήνα η καθημερινότητα είναι λίγο διαφορετική, επειδή ερχόμουν αυτό το διάστημα για διακοπές ή δουλειές, έτρεχα να προλάβω να τους δω όλους αφού έχω μεγαλώσει εδώ και οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι είναι εδώ αλλά ταυτόχρονα έπρεπε και να βιαστώ για να κάνω και τις δουλειές μου. Αυτές οι δύο πόλεις έχουν ακριβώς αντίθετους ρυθμούς, είναι σαφές.

Ποιους θαυμάζεις στη λογοτεχνία, στη ζωγραφική, στον κινηματογράφο αλλά και στο θέατρο;

*Λογοτέχνες έχω αναφέρει και προηγουμένως, τον Μάρκες, τον Πόε, τη Γουλφ, τον Γκριν, θα προσθέσω τον Ερνέστο Σάμπατο, τον Φραντς Κάφκα, τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, τον Εμίλ Ζολά, τον Κώστα Ταχτσή κ.α.

Από ζωγράφους και εικαστικούς, αγαπώ ιδιαίτερα τον Νταλί, τον Εγγονόπουλο, τον Edward Hopper, τον Δημήτρη Γέρο, τον Ζαν Μισέλ Μπασκιά, την Aya Takano και έχω και αδυναμία στα χαρακτικά της Βάσως Κατράκη.

Στον κινηματογράφο κι αν θαυμάζω πολλούς! Lynch, Almodóvar, τον παλιό Woody Allen, Tarantino, Jim Jarmusch, Wes Anderson, Kubrick, Bunuel, Polanski, Fellini, Hitchcock, Αγγελόπουλος, Νικολαΐδης, Οικονομίδης, Βούλγαρης, Λάνθιμος, Γραμματικός, Τσιώλης κ.α.

Στο θέατρο, μ’ αρέσαν οι παραστάσεις του Λευτέρη Βογιατζή όσες είχα δει, ο Βασίλης Παπαβασιλείου είναι φοβερός, θαυμάζω πολύ την Ελένη Ευθυμίου.

Από θεατρικούς συγγραφείς, αγαπώ πολύ τον Τένεσι Ουίλιαμς, τον Ευγένιο Ο’ Νιλ,  τον Άντον Τσέχοφ, τη Σάρα Κέιν, τον Μπέρτολτ Μπρεχτ, τον Λουίτζι Πιραντέλο, τον Ντάριο Φο και τη Φράνκα Ράμε, τη Λούλα Αναγνωστάκη, τον Θανάση Τριαρίδη, τον Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη κ.α.

Μίλησέ μας για τα επόμενα σχέδιά σου!

*Άμεσα, θέλω να γίνουν οι παρουσιάσεις του βιβλίου μου. Θέλω να ολοκληρώσω το σενάριο που γράφω και να ασχοληθώ αρκετά με αυτό, ίσως να κάνω κάποιο σεμινάριο και σίγουρα θα αναζητήσω επαφές με ανθρώπους που γνωρίζουν από κινηματογράφο. Θέλω να εκδώσω το πρώτο μου θεατρικό κείμενο το «Γυναίκες -ή και όχι- μόνες στην πόλη Ιούλιο μήνα με 40°C». Θέλω να κάνω ένα μεταπτυχιακό, είτε στον κινηματογράφο, είτε στο θέατρο.

Με τη Ζωή Κουσάνα, φωτογραφία της κοινωνικής οργάνωσης, υποστήριξης νέων, “Άρσις”, από το Εκπαιδευτικό πρόγραμμα του ΚΘΒΕ, “Η Αχίλλειος Πτέρνα μου”

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου προορισμός για διακοπές;

*Το Ξυλόκαστρο Κορινθίας, όπου επίσης μεγάλωσα, καθώς πηγαίναμε όλο το καλοκαίρι οικογενειακώς από πάντα.

Πώς θα χαρακτήριζες τη συμπεριφορά των Ελλήνων απέναντι στα ζώα και δη στα αδέσποτα;

*Ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου, πιστεύω, φαίνεται ξεκάθαρα, από το πώς φέρεται στο φυσικό περιβάλλον, στα ζώα και στο συνάνθρωπό του. Οι Έλληνες δεν έχουμε παιδεία, νιώθουμε ότι μας ανήκει το φυσικό περιβάλλον, χτίζουμε όπου να ‘ναι, καίμε τα δάση μας, πετάμε τα σκουπίδια μας στις παραλίες, κατά τον ίδιο τρόπο φερόμαστε και στα ζώα. Υπάρχουν τόσα αδέσποτα αλλά αν θέλω σκύλο θα πάω να αγοράσω, γιατί τι είμαι; λεφτά έχω! Και μετά, όταν τον βαρεθώ, θα τον αφήσω κι εγώ με τη σειρά μου στον δρόμο, γιατί μπορώ. Πιστεύω αυτοί οι άνθρωποι που δε σέβονται τα ζώα, δε σέβονται ούτε τον συνάνθρωπο, δεν σέβονται καμία ζωντανή ύπαρξη. Ωστόσο για να είμαι δίκαιη, δεν γνωρίζω αν είναι μόνο «ελληνική» αυτή η συμπεριφορά και πιστεύω ότι γενικώς η ανθρωπότητα πρέπει να επανεξετάσει τη σχέση με τη φύση, με το περιβάλλον, με τα ζώα.

Μίλησέ μας για τη δική σου σχέση με τα ζώα! Έχεις κατοικίδιο;

*Αγαπάω πολύ τα ζώα. Έχω αδυναμία στις γάτες αλλά και σε ζωντανά που δεν θεωρούνται κατοικίδια. Απολαμβάνω να παρατηρώ τα μεγάλα πτηνά. Αγαπώ τον ήχο που κάνουν οι βάτραχοι. Λατρεύω τα ελάφια. Θαυμάζω τους πιγκουίνους και τους ελέφαντες. Ωστόσο, δεν έχω κάποιο κατοικίδιο ούτε και θέλω να αποκτήσω, γιατί αρχικά είμαι κατά της εξημέρωσης των ζώων, η οποία φυσικά και ήταν αναγκαία όταν έγινε, εντούτοις κατέληξε στην αντικειμενοποίησή τους. Παραθέτω και τον ορισμό του κατοικίδιου ζώου από τη Βικιπαίδεια:  «Ένα κατοικίδιο ζώο είναι επιλεγμένο ζώο από κάποιον άνθρωπο για προστασία ή την ψυχαγωγία του». Πρέπει φυσικά, να υπάρχουν ζώα διασώστες, πρέπει να υπάρχουν ζώα συνοδοί, αλλά ζώα για την ψυχαγωγία μας; Ε όχι. Σιχαίνομαι το τσίρκο και τους ζωολογικούς κήπους. Είναι η μεγαλύτερη υποκρισία του ανθρώπου προς τα ζώα. Σας καταστρέψαμε το φυσικό σας περιβάλλον, σας πήραμε από εκεί, αλλά εδώ σας φροντίζουμε και σας ταΐζουμε.  Έχει ένα καταπληκτικό διήγημα ο Εμίλ Ζολά, το «Ένα κλουβί άγριων θηρίων» για τους ανθρώπους, τα ζώα και για τη σχέση τους!

Επιπλέον, θεωρώ πως για να έχεις ένα κατοικίδιο πρέπει να μπορείς να του προσφέρεις τα ίδια πράγματα που θα προσέφερες στο παιδί σου, τροφή, ασφάλεια, φροντίδα, να του αφιερώνεις χρόνο. Είναι και αυτοί, σοβαροί λόγοι για τους οποίους δεν μπορώ να έχω κατοικίδιο, θα ήταν πράξη ανευθυνότητας εκ μέρους μου.

Ευχαριστώ πολύ!

*Εγώ ευχαριστώ πολύ!

***

Η Φιλία Κανελλοπούλου σπούδασε Υποκριτική στη δραματική σχολή “Δήλος” της Δήμητρας Χατούπη (2013-2016) και Φιλοσοφία, Παιδαγωγική, Ψυχολογία, κατεύθυνση Φιλοσοφίας, στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (2009-2015).

Έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες και χορογράφους:

Μίτση Μαυρίδου, Γιώργο Σίμωνα (και ομάδα nostalgia), Ζωή Κολλάτου – Σταύρο Κώττα, Aντώνη Γαλέο και Έφη Θεοδώρου, Δήμητρα Χατούπη.

Ασχολείται ενεργά με τη συγγραφή. Το πρώτο της θεατρικό κείμενο “Γυναίκες – ‘Ή και όχι- Μόνες στην πόλη, Ιούλιο μήνα με 40 βαθμούς Κελσίου” ανέβηκε τον Ιούνιο του 2018 στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις, από την ομάδα NEKO της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος.

Έχει παρακολουθήσει τα εξής σεμινάρια και εργαστήρια:

Εργαστήρια υποκριτικής, στο πλαίσιο της 3ης Συνάντησης Νέων Καλλιτεχνών Νοτιοανατολικής Ευρώπης του ΚΘΒΕ, με θέμα «Αρχαίο δράμα και πολιτική», με εισηγητές, την Ιώ Βουλγαράκη στο σεμινάριο «Το σώμα σε άρση» και τον Arpad Schilling στο σεμινάριο «Θέατρο και Πολιτική» (2019)
“Εργαστήρι Νέων Θεατρικών Συγγραφέων” του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, από την ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος, με εισηγητές τους: Βαγγέλη Χατζηγιάννιδη, Μηνά Βιντιάδη, Ηρακλή Λογοθέτη, Παναγιώτη Μέντη, Σοφία Παπαδοπούλου, Μανίνα Ζουμπουλάκη (2017-2018)
Υποκριτική, κίνηση, λόγος με τους Ζωή Κολλάτου – Σταύρο Κώττα, (2016-2017)
Butoh, με τη Μαρία Μαλαξιανάκη, (2015)
Σωματικό σεμινάριο, studio Matejka από το Ινστιτούτο Grotowski, με την Αλεξάνδρα Καζάζου (α’ και β’ κύκλος 2013 και 2014)
Contact improvisation με τον Πάρη Μαντόπουλο (2012)

Έχει συμμετάσχει σε φιλοσοφικές ημερίδες και συνέδρια με παρουσίαση των εργασιών της: «Φύση και Φυσικότητα στο θέατρο» και «Σύγχρονη Ελληνική Δημιουργία σε Ιστορικά Πλαίσια» (2012 και 2013).

Έχει διδάξει θεατρικό παιχνίδι και μουσικο-κινητική αγωγή σε παιδιά, πέντε έως δεκαεφτά ετών (2009-2015) και εθελοντικά στη Μ.Κ.Ο “Η κιβωτός του κόσμου” (2016).

Συνεργασίες με το ΚΘΒΕ:

Η Αχίλλειος Πτέρνα μου / Μαυρίδου Μίτση (Σκηνοθεσία) – Σχολικές Αίθουσες (29/03/2019)

• “Τα μέσα μου”, είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή, η οποία γράφτηκε την περίοδο 2016-2018 και της οποίας το εικαστικό τοπίο ανέλαβε τον Δεκέμβριο του 2018 η Σίλβια Τσομπανάκη, εικαστικός – φωτογράφος. Η συλλογή κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2019 από τις εκδόσεις “Οροπέδιο”.

***

• Η αρχική φωτογραφία είναι της Σίλβιας Τσομπανάκη

***

• Διαβάστε επίσης:

«Τα μέσα μου»: Η ποίηση της Φιλίας Κανελλοπούλου σε εικαστικό περιβάλλον της Σίλβιας Τσομπανάκη