Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Τη μυστήρια αγάπη της για τη ζωή δεν έχει άλλον τρόπο να την εκφράσει: κάνει θέατρο. Παίζει, σκηνοθετεί, διδάσκει. Σχήμα της είναι η ομορφιά, ντύσιμό της το ταλέντο. Με αντάρτισσα γιαγιά να τυλίγει γλυκά τα μάτια και την αγκαλιά της, αντάρτισσα ψυχή και η ίδια, ανατράφηκε στη σκιά δύο χωρών. Της Ελλάδας και της Πολωνίας. Η Αλεξάνδρα Καζάζου γεννήθηκε στη γοτθική πόλη του Wroclaw (Βρότσλαβ) και μεγάλωσε στη Λάρισα. Σπούδασε στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εργάστηκε ως ηθοποιός στην Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης». Παράλληλα, με φίλους και συνεργάτες, ίδρυσε στην Αθήνα τη θεατρική ομάδα Asypka. Το 2009 επέστρεψε στη γενέτειρά της όπου και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές MA (Master of Art) in acting υπό την αιγίδα του Manchester Metropolitan University. Την έχουμε ήδη δει στις παραστάσεις «Στην εξοχή», «Νυχτερίδες», «Είμαι αίμα» και στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά», στο ρόλο της αντάρτισσας Κούλας. Από το 2010 είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης στο Ινστιτούτο Γκροτόφσκι. Επίσης είναι μέλος του Studio Matejka στο Ινστιτούτο Γκροτόφσκι, της Ομάδας Jubilo και του Odra Ensemble στο Song of the Goat Theater και διδάσκει Αρχαία Ελληνική Τραγωδία στο Πανεπιστήμιο του Wroclaw (Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2016). Κύριο ερευνητικό της πεδίο, η λειτουργία του Χορού στο αρχαίο δράμα και η σύνδεσή του με καταστάσεις και γεγονότα της καθημερινής ζωής. Το σώμα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της υποκριτικής της. Η ακρίβεια της σωματικής πράξης στις ερμηνείες της είναι το ίδιο απαραίτητη όπως και η κειμενική παρτιτούρα. Νομίζω ότι προσπαθεί να εκφράσει αυτό που κρύβει η ζωή. Όπως ο έρωτας κρύβει αυτό που μας κάνει ερωτευμένους. Το θέατρο λοιπόν είναι πράξη ερωτική; Ή μήπως πράξη απόγνωσης; Ή μήπως και τα δύο; Μαγεία; Απόδραση; Διαφυγή; Απλή εκτόνωση; Λύτρωση; Ένας χορός σε σκοινί σχοινοβάτη; Τι είναι επιτέλους αυτό το μαγικό που λέγεται θέατρο και που όταν κοινωνείται από καλλιτέχνες σαν την Αλεξάνδρα Καζάζου προσφέρει τόση συγκίνηση; Στο στούντιο Matejka η δουλειά είναι ιδιαίτερα απαιτητική και σκληρή. Πρόκειται για την εξερεύνηση της δυναμικής του συνόλου και ενός θεάτρου συνόλου επίσης. Διαρκής αναρώτηση, πειθαρχία, συγκέντρωση και πολλή αγάπη για τον άλλον. Το θέατρο είναι ομαδική υπόθεση. Είναι η αλήθεια της ζωής, σε μια συγκροτημένη έκφραση, οργανωμένη, που δίνει μια άρτια εικόνα της ανθρώπινης κατάστασης. Με τη «Χαρμολύπη» της ταξίδεψε σε πολλές χώρες αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Μια παράσταση που βασίστηκε σε προσωπικές ιστορίες της, τις οποίες ερμήνευσε μέσα από το σώμα της. Ένα χάρτη με τις σκέψεις και τις περιπέτειες μιας γυναίκας, η οποία προσπαθεί να ανακαλύψει τη χαμένη της ισορροπία, ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Στο πρώτο της αυτό σόλο υπήρχαν ενσωματωμένα αποσπάσματα από τη «Λήθη» του Δημήτρη Δημητριάδη. Κείμενα του ίδιου συγγραφέα την ταξιδεύουν από πολύ νωρίς στη δουλειά της. Ερμήνευσε την Κασσάνδρα στο έργο του “Ο ευαγγελισμός της Κασσάνδρας”, σε σκηνοθεσία της Ιούς Βουλγαράκη. Η Κασσάνδρα, που στην Πολωνία έγινε “Kassander”, αγκαλιάστηκε από το κοινό το οποίο ανταποκρίθηκε συγκινητικά. Οι θεατές µίλησαν για την ποίηση του κειµένου και της ερμηνείας της, πολλοί εκθείασαν το χιούµορ, την ευαισθησία και τη θηλυκότητά της. Όταν σκηνοθέτησε το «Αναπάντεχο» στο Ινστιτούτο Grotowski χρησιμοποίησε απόσπασμα από το «Πεθαίνω σαν Χώρα» και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη όπου και σκηνοθετεί μια άλλη δημιουργία του συγγραφέα, το έργο του «Τρωάς», με Τούρκους ηθοποιούς. Τον επόμενο μήνα την περιμένουμε να μας παρουσιάσει σε σκηνοθεσία Πέτρου Σεβαστίκογλου στο Θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου το «Insenso» -πάλι του Δημητριάδη- μόνο για 4 παραστάσεις (22 – 25 Σεπτεμβρίου) σε παραγωγή του Ινστιτούτου Γκροτόφσκι και της Avant Art. Την ιστορία μιας γυναίκας που εξουθενώνεται από τον έρωτά της, που ακροβατεί στα όρια της λογικής, που καταπατά τη φρόνηση. Μην τη χάσετε. Είναι μια ηθοποιός εκπληκτικά μοναδική. Μια καλλιτέχνις που φτερώνει τις ελπίδες μας, που αθανατίζει τις θαρραλέες πράξεις μας, που διαλαλεί σε όλο τον κόσμο την ομορφιά του θεάτρου. Εκτός από τα να αναπτύσσει τη δύναμή της, την ευκινησία της και την επιδεξιότητά της, εκτός από το να επικοινωνεί με το σώμα της, μέσα από ένα ευρύ φάσμα ιδεών, εικόνων και λέξεων, εκτός από το να εξερευνά τις σύγχρονες τεχνικές σωματικής έκφρασης και performance, η Αλεξάνδρα εργάζεται εθελοντικά και για τα ζώα. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, μιλά με την οξύνοια της εμπειρίας της για θέματα τέχνης και κοινωνίας. Επίσης επισημαίνει ένα γεγονός που οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπόψη: “…ο εθνικισμός μεγαλώνει παντού και επιστρέφει ένα είδος πολύ επικίνδυνου συντηρητισμού”.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Φωτογραφίες: Karol Jarek
* Μεγάλωσα στη Λάρισα. Κρατώ φυλαχτό τις υπέροχες φιλίες μου και τις παιδικές αλητείες μας. Κρατώ φυλαχτό το χωριό της γιαγιάς μου Άννας στον Κλειτσό Ευρυτανίας και τις πολύωρες συζητήσεις με τον παππού Σωτήρη για το αντάρτικο και την προσφυγιά. Κρατώ τα οικογενειακά ταξίδια και τις εξερευνήσεις μας σε μέρη άγρια και υπέροχα. Κρατώ την κιθάρα του πατέρα και τα τραγούδια του.
Το να ασχοληθείτε με την υποκριτική υπήρξε αναπόφευκτο;
* Νομίζω ότι άκουσα το ένστικτό μου την κατάλληλη στιγμή καθώς και τα κατάλληλα λόγια τότε που έπρεπε. Ναι, θεωρώ πως όλοι οι δρόμοι με οδηγούσαν εκεί, τώρα που αναλογίζομαι το παρελθόν. Θυμάμαι τα λόγια του Πέτρου Ζηβανού: «Αλεξάνδρα η υποκριτική δεν είναι τουρισμός, είναι διακονία».
Υπάρχουν δάσκαλοι που τους θυμάστε με ευγνωμοσύνη;
* Τους ευγνωμονώ όλους. Έναν προς έναν. Γιατί κάθε ένας από αυτούς πρόσθεσε και ένα ερώτημα μέσα μου, άνοιξε κι από μία μικρή άγνωστη πόρτα. Και δεν εννοώ μόνο τους δασκάλους της υποκριτικής φυσικά.
Θα μας παρουσιάσετε στο Θέατρο Τέχνης το «Insenso» του Δημήτρη Δημητριάδη. Πώς προσεγγίζετε στην παράσταση την ιστορία μιας γυναίκας που «παραφρονεί» από έρωτα;
* Η Λίβια Σερπιέρι βρίσκεται στην κατάσταση της αναμονής. «Είσαι ερωτευμένος; Ναι, γιατί περιμένω», λέει ο Ρολάντ Μπαρτ. Όμως η Λίβια έχει πολλή δουλειά να κάνει την ώρα της αναμονής. Αν δεν είχε, θα πέθαινε. Αυτήν την κατάσταση προσεγγίζουμε με τον Πέτρο (σ.σ. Σεβαστίκογλου), αυτή τη δουλειά προς την Κάθαρσή της, προς την επανάστασή της.
Ο έρωτας τυφλώνει τον άνθρωπο ή μας κάνει να δούμε καλύτερα;
* Αν μπορούμε να πούμε ότι ο έρωτας προέρχεται από το ρήμα ερωτώ, τότε το νόημα του έρωτα δεν είναι πως όσο είμαι ερωτευμένος έχω ερώτηση για τον άλλον; Συνεχή και αδιάκοπη, δραστική, δεν έχω χρόνο για τίποτε άλλο. Ο άλλος είναι ο ρυθμός που βλέπω τον κόσμο. Δεν πιστεύω λοιπόν πως ο έρωτας μάς τυφλώνει ούτε ότι μάς κάνει να βλέπουμε καθαρότερα τα πράγματα. Πιστεύω πως αλλάζει τη ρυθμολογία της καρδιάς. Και αυτό επεκτείνεται στον τρόπο που βιώνουμε, αναπνέουμε, βλέπουμε, δρούμε στο καινούργιο εδώ και τώρα. Και σίγουρα επαναπροσδιορίζει κάθε λογής όρια και σύνορα. Επαναστατικός ο Έρωτας, είτε νικητής, είτε ηττημένος.
Ποια είναι η ατμόσφαιρα που επικρατεί στο έργο και σε ποια εποχή τοποθετείται;
* Η παράσταση δεν τοποθετείται σε κάποια συγκεκριμένη εποχή. Υπάρχει η αίσθηση πως ο χρόνος έχει σταματήσει, τα ρολόγια έχουν ξεχαστεί και αυτό που έχει απομείνει είναι ο παλμός της καρδιάς, για όσο… Επίσης ο χώρος. No Man’s Land. Και μία αέναη αναμονή.
Πόσο επίκαιρο είναι σήμερα το «Insenso»;
* Νομίζω πολύ. Καταρχάς ο Δημητριάδης έχει στα κείμενά του μία ποιότητα μανιφέστου και το χάρισμα της προοικονομίας. Στο «Insenso» η προσωπική επανάσταση μπορεί να φέρει τη συλλογική. Μήπως αυτό δεν χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ, τώρα;
Το σώμα και η κίνηση τι ρόλο παίζουν στην ερμηνεία σας;
* Το σώμα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της υποκριτικής. Και δεν εννοώ την κίνηση. Η ακρίβεια της σωματικής πράξης είναι το ίδιο απαραίτητη όπως και η κειμενική παρτιτούρα. Τα δύο αυτά στοιχεία είναι αλληλένδετα, αναπόσπαστα, δεν νοείται το ένα δίχως το άλλο. Ακόμη και στην απόλυτη ακινησία, ακόμη και στην απόλυτη σιωπή.
Είχατε δει το «Insenso» σε άλλη παράσταση;
* Ναι, του δασκάλου και φίλου Μιχαήλ Μαρμαρινού. Ήταν μία υπέροχη χορική, εικαστική, βαθιά ποιητική σύνθεση.
Για μια ακόμη φορά ερμηνεύετε Δημητριάδη. Τι σας συγκινεί στη γραφή του;
* Η γραφή του Δημητριάδη με ταξιδεύει από πολύ νωρίς στη δουλειά μου. Δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνομαι με τα κείμενα του Δημήτρη. Στο πρώτο μου σόλο «Χαρμολύπη» υπάρχουν αποσπάσματα από τη «Λήθη», στο «Αναπάντεχο» που σκηνοθέτησα στο Ινστιτούτο χρησιμοποίησα απόσπασμα από το «Πεθαίνω σαν Χώρα» και τώρα βρίσκομαι στην Κωνσταντινούπολη όπου και σκηνοθετώ το έργο του «Τρωάς» του με Τούρκους ηθοποιούς. Με τον Δημήτρη μας συνδέει φιλία και αλληλοεκτίμηση χρόνων. Η γραφή του είναι σωματική και μπορεί σε πολλά σημεία του να εκφράσει αυτό που μόνο το σώμα μπορεί.
Γιατί επιλέξατε να ζήσετε στην Πολωνία ξανά;
* Η Πολωνία είναι η γενέτειρά μου. Και το Wroclaw η πόλη που ζει η μισή μου οικογένεια. Από μικρή ταξίδευα εκεί και στα 22 μου συνάντησα το θέατρο Piesn Kozla και ξεκίνησα να δουλεύω σεμιναριακά μαζί τους. Μέχρι που το 2009 έκανα το μεταπτυχιακό MΑ in Acting και όταν τελείωσε μου προτάθηκε δουλειά με τον παιδαγωγό του Grotowski Institute, Matej Matejka, καθώς και δουλειά στο πανεπιστήμιο του Wroclaw. Έτσι και έμεινα. Εδώ και ένα χρόνο όμως, η βάση μου είναι η Αθήνα και εκτός από την Ελλάδα ταξιδεύω για δουλειά στην Πολωνία, την Αμερική και την Τουρκία κυρίως.
Ποια είναι η θέση του ηθοποιού στην Πολωνία σε σχέση με την Ελλάδα;
* Υπάρχει μία βαθιά παράδοση στην τέχνη του ηθοποιού και εκτίμηση στο πρόσωπό του. Δυνατή εκπαίδευση επίσης. Πειθαρχία, συστηματικότητα και σκληρή δουλειά που δεν μπορεί να εξηγηθεί με λόγια. Λιγότεροι ηθοποιοί επίσης, σε σχέση με την Ελλάδα, σε μία χώρα που είναι πενταπλάσια. Τα κριτήρια εισαγωγής στις ακαδημίες θεάτρου είναι πολύ υψηλά και ο αριθμός των ακαδημιών λιγότερος επίσης. Η Ελλάδα πάσχει από την εκπαίδευση του ηθοποιού. Το ότι ένας ηθοποιός ή σκηνοθέτης είναι καλός στη δουλειά του δεν σημαίνει καθόλου ότι είναι και καλός παιδαγωγός. Μας λείπει η μεθοδολογία και η πρακτική θεατρική παιδεία. Το θέατρο εξελίσσεται, δεν είναι μουσειακό είδος, έχει χρέος να πάλλεται και όσο εξελίσσεται να σκάβει βαθύτερα να βρει τις ρίζες του. Πρέπει να αλλάξουν συστηματικά τα συστήματα εκπαίδευσης για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για τη θέση του μελλοντικού ηθοποιού στη χώρα μας.
Στην Πολωνία σας αναφέρουν ως Ελληνίδα ηθοποιό;
* Μάλλον Ελληνοπολωνέζα, όπως και στην Ελλάδα!
Οι Έλληνες ηθοποιοί έχουν κάτι το ιδιαίτερο στην ερμηνεία τους, σε σχέση με άλλους λαούς;
* Υπάρχει ένας συναισθηματικός κόσμος πολύ μεγάλος. Αυτό βέβαια μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ αν δεν διοχετευτεί σωστά. Είναι πολλές φορές που με συν-κινεί ιδιαίτερα κάποια ερμηνεία, όταν νιώθω πως ο ηθοποιός πράγματι γίνεται αγγελιαφόρος. Πατά γερά στο έδαφος και τρέχει τον μαραθώνιο δρόμο του από την ανάγκη να μεταφέρει το μήνυμα. Μα και οι Πολωνοί είναι πολύ ιδιαίτεροι, οι Τούρκοι μήπως δεν είναι; Οι χώρες αυτές όπως και η δικιά μας πάντα πάλλονται σαν ακορντεόν. Γεωγραφικά καταρχάς μα τίποτα γεωγραφικό δεν είναι μόνον γεωγραφικό.
Ασφαλώς και στη χώρα που ζείτε θα υπάρχουν φαινόμενα ρατσισμού, αν δεν απατώμαι. Ποια θεωρείτε ότι είναι τα αίτια και οι ρίζες της ρατσιστικής συμπεριφοράς κάποιων ανθρώπων εις βάρος ευάλωτων ή ηττημένων συνανθρώπων τους;
* Αυτό που συμβαίνει στην Πολωνία, στην Ελλάδα, συμβαίνει σε όλον τον κόσμο. Στα ταξίδια πια το νιώθω όλο και πιο έντονα. Η άκρα δεξιά ξεχειλίζει, ο εθνικισμός μεγαλώνει παντού και επιστρέφει ένα είδος πολύ επικίνδυνου συντηρητισμού. Ο φόβος, όπως είναι γνωστό, είναι η μεγαλύτερη μάστιγα που μας «φορούν» και που δημιουργεί τις μεγαλύτερες δυνάμεις επίθεσης στο μέλλον. Ο ρατσισμός είναι μία από τις εκφάνσεις αυτού του φόβου. Καμιά φορά νιώθω σαν να βρισκόμαστε κάπου εκεί στο 1937. Διανύουμε πολύ επικίνδυνες εποχές σε όλα τα επίπεδα. Και βρίσκω το «Πεθαίνω σαν Χώρα» του Δημητριάδη επίκαιρο όσο ποτέ.
Όταν έρθουμε να σας παρακολουθήσουμε στο “Insenso”, τι μας συμβουλεύετε να προσέξουμε ιδιαίτερα;
* Δεν θέλω να σας συμβουλέψω τίποτα. Ελπίζω και εύχομαι να ταξιδέψετε για μία ώρα με το “Insenso”.
Τι νόημα δίνετε στη λέξη καριέρα;
* Καριέρα για μένα στη δουλειά μας δεν είναι ούτε η δημοσιότητα, ούτε τα εξώφυλλα. Καριέρα είναι ο πρωταθλητισμός, με την έννοια του συνεχούς ερωτήματος, της συγκέντρωσης, της μελέτης, της συστηματικής άσκησης πνεύματος και σώματος. Τα εργαλεία του ηθοποιού πάντα πρέπει να βρίσκονται σε εγρήγορση και ετοιμότητα. Έτσι ανοίγουν δρόμοι για μία καριέρα του ηθοποιού, κυνηγού του ηθοποιού Διόνυσου, όπως λέει και ο Θόδωρος Τερζόπουλος.
Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σας, το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σας;
* Όταν σε κάτι πιστέψω, βουτάω στα βαθιά. Σε όλους τους τομείς.
Είστε ηθοποιός, σκηνοθέτις, δασκάλα. Ποια ιδιότητα προέχει;
* Και οι τρεις ιδιότητες στην πραγματικότητα με φέρνουν πιο κοντά στην υποκριτική. Και η εξερεύνησή της από διαφορετικές πλευρές είναι μαγική. Για μένα προέχει η συνάντηση. Είναι πάντα μια καινούργια γέννα.
Ποια είναι η βάση της τεχνικής του Studio Matejka;
* Η ομάδα δημιουργήθηκε από τον παιδαγωγό Matej Matejka και οκτώ ηθοποιούς από διαφορετικά σημεία του κόσμου. Εντατική δουλειά και εργαστήρι εξερεύνησης των εργαλείων του ηθοποιού μέχρι τις πιο λεπτές χορδές του. Η ακρίβεια της σωματικής έκφρασης είναι το κυρίαρχο στοιχείο της δουλειάς, αλλά όχι μόνο. Η εξερεύνηση της δυναμικής του συνόλου και ενός θεάτρου συνόλου επίσης. Η δουλειά είναι απαιτητική πολύ. Και η ερώτηση πάντα υπάρχει. Ποιο είναι το επόμενο βήμα;
Είστε μέλος ενός από τα πιο σημαντικά θεατρικά εργαστήρια του κόσμου, του Grotowski InsKtute. Πόσο περήφανη σας κάνει αυτό το γεγονός και πόσο πειθαρχημένη και υπεύθυνη;
* Το Ινστιτούτο είναι το καλλιτεχνικό μου σπίτι τα τελευταία χρόνια. Έψαχνα, από φοιτήτρια ακόμη, αυτόν τον χώρο και αυτούς τους ανθρώπους πού δουλεύουν μαζί, συστηματικά και σε βάθος χρόνου και εκεί κάτι τέτοιο είναι γεγονός. Στάθηκα τυχερή επίσης αλλά δούλεψα σκληρά και με αγάπη. Και περήφανη με κάνει και πειθαρχημένη και υπεύθυνη. Σε ό, τι αφορά τη διαδικασία στην πρόβα ως ηθοποιός είτε ως σκηνοθέτης, είτε τη διαδικασία του μαθήματος, οι κανόνες παραμένουν οι ίδιοι. Συνεχής ερώτηση, συγκέντρωση και άφθονη αγάπη καταρχάς για τον άλλον. Το θέατρο είναι ομαδική υπόθεση.
Ο σκηνοθέτης οδηγεί τον ηθοποιό ή ανοίγει τη συναίσθησή του έτσι ώστε να μπορούν να αλληλεπιδράσουν;
* Ο σκηνοθέτης αφουγκράζεται την ενέργεια και τον κόσμο, το υλικό του ηθοποιού. Έπειτα αλληλοοδηγούνται και αλληλοεμπνέονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Ο σκηνοθέτης είναι το μυαλό, ο ηθοποιός το σώμα. Ο σκηνοθέτης είναι η παρτιτούρα και ο ηθοποιός η μουσική που πάλλεται. Υπάρχει πάντα το όραμα, το «Τι» της διαδικασίας. Ένας διαρκής έρωτας μεταξύ ηθοποιού και σκηνοθέτη.
Ποιοι ρόλοι σας ενδιαφέρουν περισσότερο;
* Όλοι οι ρόλοι που μυρίζουν γη, χώμα, ρίζα, παλμό. Μία εσωτερική κίνηση καταρχάς. Αυτοί που με συν-κινούν.
Όταν ο ηθοποιός καλείται να ενσαρκώσει έναν αρνητικό χαρακτήρα, πόσο εύκολο είναι να απενεργοποιήσει τον προσωπικό του ηθικό κώδικα και να τον προσεγγίσει χωρίς να τον κρίνει;
* Δεν υπάρχουν για μένα αρνητικοί χαρακτήρες για έναν ηθοποιό. Ούτε ηθικοί κώδικες τέτοιου είδους. Ο ηθοποιός καλείται να είναι χαμαιλέων στη δουλειά του. Ο μόνος αρνητικός χαρακτήρας είναι η ψεύτικη αναπαράστασή τους.
Πώς θα θέλατε να είστε επαγγελματικά, καλλιτεχνικά και προσωπικά σε δέκα χρόνια από τώρα;
* Είμαι άνθρωπος που βλέπει το αύριο όχι το μετά από δέκα χρόνια. Κάθε βήμα, κάθε επιλογή σε φέρνει σε ένα άλλο ταξίδι. Και αυτό αγαπώ. Τη διαδικασία της ζωής με όλα τα απρόβλεπτά της σε όλα τα επίπεδα.
Τι διαβάζετε αυτή την εποχή;
* Αυτή την περίοδο έχω βυθιστεί στον Κωστή Παπαγιώργη. Μεγάλος φιλόσοφος της ζωής και μεγάλη έμπνευση. Δίπλα μου έχω το «Περί Μνήμης».
Τι απεχθάνεστε;
* Το ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας, είναι τόσο εμφανές ποιος και γιατί τα κάνει και οι συνειδήσεις μας, τα σώματά μας βρίσκονται σχεδόν σε κατάσταση ύπνωσης και μοναξιάς. Και έπεται συνέχεια…
Τι θαυμάζετε;
* Θαυμάζω τη γενναιοδωρία. Μία κίνηση, μία χειρονομία που κάνει κανείς από καρδιάς. Το φιλότιμο. Που δεν ζητά ανταπόδοση. Εκφράζει πραγματική ελευθερία. Αυθεντία. Δέος αισθάνομαι μπροστά στη φύση. Τόσο μεγάλη και κυρίαρχη. Και πρώτα από όλα τη θάλασσα.
Με τι γελάτε;
* Γελώ με το παραμικρό. Και τα ξεσπάσματα σπαστικού γέλιου είναι γνωστά σε αυτούς που με ξέρουν καλά.
Τι σας συγκινεί;
* Με συγκινούν οι άνθρωποι, ναι. Αγαπώ να ακούω ιστορίες, το είχα από μικρή.
Τι μπορεί να σας κάνει να ντραπείτε;
* Το νευρικό μου γέλιο…
Ποια ασχολία σάς ξεκουράζει;
* Να ψάχνω ποιος είναι ο επόμενος προορισμός των ταξιδιών που τόσο αγαπώ. Να ψάχνω το καλύτερο κρασί Syrah και να το γεύομαι με τους αγαπημένους μου. Να ακούω Leonard Cohen, εμμονικά. Να διαβάζω, να μελετώ. Να κρατάω σημειώσεις σε οτιδήποτε με ενδιαφέρει.
Μιλήστε μας και για το κατοικίδιό σας αλλά και για τη σχέση σας με τα ζώα;
* Είχα τον σκύλο Μπόμπικ. Πέθανε σε ηλικία 17 χρονών. Από τότε δεν έχω. Αλλά μόνο και μόνο γιατί μετακινούμαι συνεχώς. Τα παρατηρώ όμως πολύ. Κρίμα πού χάσαμε την ουρά μας και μαζί και τα ζωικά ένστικτα. Η αδερφή μου δουλεύει στο Αττικό Πάρκο και συχνά βρίσκομαι εκεί. Σαν εθελόντρια επίσης. Η αδερφή μου λέει πως η ζωή της δίπλα στα ζώα την κάνει να επαναπροσδιορίζει τις αξίες της και τον εγωισμό της. «Όταν καταλάβουμε πως δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου, πολλά μπορούν να αλλάξουν».
“Τίποτα περισσότερο δεν υπάρχει για τον άνθρωπο από ένα άνθρωπο.
Μόνον ο άνθρωπός δίνει. Άλλο υπέρτατο απ’ αυτό δεν υπάρχει”
Το Θέατρο Τέχνης παρουσιάζει την παράσταση που άνοιξε στις 15 Ιανουαρίου 2016 την αυλαία της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης στο Βρότσλαβ της Πολωνίας και εγκαινιάζει στις 18 Οκτωβρίου 2016 τη Θεατρική Ολυμπιάδα, που θα πραγματοποιηθεί στην ίδια πόλη.
Πρόκειται για την πολωνική παραγωγή «Insenso» του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Πέτρου Σεβαστίκογλου με πρωταγωνίστρια την Αλεξάνδρα Καζάζου. Μια παραγωγή του Ινστιτούτου Γκροτόφσκι και της Avant Art, μόνο για 4 παραστάσεις στη σκηνή της Φρυνίχου.
Το Insenso είναι η ιστορία μιας γυναίκας που «παραφρονεί» από έρωτα, που ο έρωτας εξωθεί πέρα της λογικής της, πέρα του μέτρου, πέρα από κάθε αποδεκτού ορίου: Insenso, ολοσχερής ήττα της φρόνησης – εξουθενωτικός θρίαμβος των αισθήσεων, ακροβασία στα όρια της λογικής.
Ο Δημήτρης Δημητριάδης ορίζει το έργο του Insenso σαν μια όπερα χωρίς μουσική όπου ο λόγος και το ανθρώπινο σώμα αποτελούν τα μοναδικά όργανα. Κίνηση, λόγος σε αντίστιξη, σε αρμονία ή δυσαρμονία. Ένστικτο και λογική σε μια αιώνια συνομιλία. Ένα θέατρο όπου η κίνηση, το σώμα, δεν αποτελούν το αναγκαίο υπόβαθρο του λόγου αλλά που μπαίνουν σε μια διαλεκτική σύγκρουση μαζί του. Θέατρο της έξ-στασης που αναζητεί την ψυχική και σωματική μετακίνηση από τη στασιμότητα του αποδεκτού.
Για τον Δημητριάδη ο έρωτας είναι από τα πιο επαναστατικά στοιχεία της ζωής. Μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από ό, τι έχουμε μάθει, να σπάσουμε τα όρια του καθώς πρέπει, για να μπορέσουμε να δούμε καλύτερα. Το Insenso είναι αυτή η παράλογη, μη λογική, προσπάθεια να γκρεμιστούν οι τοίχοι που χτίζουμε γύρω μας, σε μια τολμηρή πορεία προς την «άλλη πλευρά». Με ρίσκο, με πόνο να διεκδικήσουμε το ανέφικτο. Να βυθιστούμε στο μη κοινωνικά και ηθικά αποδεκτό. Το Insenso είναι πιο πολύ επίκαιρο από ποτέ σε μια εποχή που επιβάλλει πια να γκρεμίσουμε ό, τι θεωρούμε δεδομένο για να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι ύπαρξης προσωπικοί, πολιτικοί και κοινωνικοί.
* 1 με 9 Οκτωβρίου η παράσταση θα παρουσιαστεί στη Μονή Λαζαριστών της Θεσσαλονίκης, καλεσμένη από το ΚΘΒΕ.
Η παράσταση πραγματοποιείται στα ελληνικά.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Πέτρος Σεβαστίκογλου
Ερμηνεία: Αλεξάνδρα Καζάζου
Σκηνικά: Πέτρος Σεβαστίκογλου
Κοστούμι: BajkaTworek
Φωτισμοί: Karol Jarek
Παραγωγή: Grotowski institute, Avant Art
Βιογραφικό
* Η Αλεξάνδρα Καζάζου είναι Ελληνοπολωνέζα, γεννημένη στο Βρότσλαβ. Μετά τις θεατρικές της σπουδές στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., εργάζεται ως ηθοποιός στην Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης». Παράλληλα, με φίλους και συνεργάτες, ιδρύει στην Αθήνα, τη θεατρική ομάδα Asypka. Το 2009 επιστρέφει στη γενέτειρά της και κάνει μεταπτυχιακές σπουδές MA in acting υπό την αιγίδα του Manchester Metropolitan University. Είναι μέλος του Studio Matejka στο Ινστιτούτο Γκροτόφσκι, της Ομάδας Jubilo και του Odra Ensemble στο Song of the Goat Theater και διδάσκει Αρχαία Ελληνική Τραγωδία στο Πανεπιστήμιο του Βρότσλαβ. Κύριο ερευνητικό της πεδίο, είναι η λειτουργία του Χορού στο αρχαίο δράμα και η σύνδεσή του με καταστάσεις και γεγονότα της καθημερινής ζωής. Από τις σπουδαιότερες εμπειρίες που έχει ζήσει, η επίσκεψή της − για ερευνητικούς λόγους − στη βάση του Γκουαντάναμο, στην Κούβα. Από το 2010 ηθοποιός και σκηνοθέτης στο Ινστιτούτο Γκροτόφσκι. Το έργο Χαρμολύπη, παραγωγή του Ινστιτούτου το 2013, περιόδευσε σε πολλές χώρες του κόσμου αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. To 2014-15 σκηνοθετεί το Αναπάντεχο του Fabrice Melqiuot καί ερμηνεύει την Κασσάνδρα στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη, “Ο ευαγγελισμός της Κασσάνδρας”, σε σκηνοθεσία της Ιούς Βουλγαράκη, παραγωγές του Ινστιτούτου Γκροτόφσκι. Η Αλεξάνδρα Καζάζου παραδίδει σεμινάρια σε πολλές χώρες του κόσμου πάνω στο Σωματικό Θέατρο και τις τεχνικές του Studio Matejka.
Πληροφορίες
INSENSO
του Δημήτρη Δημητριάδη
Μόνο για 4 παραστάσεις
22 – 25 Σεπτεμβρίου
Ώρα 21.15 | Διάρκεια 60 λεπτά
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν
Φρυνίχου 14, Πλάκα
Τηλέφωνα ταμείου: 2103222464 & 2103236732
* To catisart.gr ευχαριστεί τον Karol Jarek για τις φωτογραφίες.
* INSENSO
* ΤΡΩΑΣ
