Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Εκεί, όπου κάποτε γράφτηκε μία μελανή σελίδα της πολύπαθης ιστορίας μας, μπροστά στο άγαλμα της Αθηνάς, στο Πεδίον του Άρεως, φέτος παρακολουθήσαμε να γράφεται μια σελίδα τέχνης και ομορφιάς.
Τον Δεκέμβριο του 1916, στο αποκορύφωμα του εθνικού Διχασμού, η αντιβενιζελική παράταξη, πρωτοστατούσης της Εκκλησίας, καλούσε το λαό να ρίξει τον «λίθο του αναθέματος» κατά του Βενιζέλου.
Ο κάθε διαδηλωτής έριχνε μία πέτρα και επαναλάμβανε την κατάρα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Θεόκλητου: «Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδα, ανάθεμα έστω».
Επτά νύμφες
Στις μέρες μας λοιπόν, σ’ ένα από τα πιο όμορφα αθηναϊκά πάρκα, ένα ζεστό δειλινό του Ιουνίου, ακολουθήσαμε επτά ολόγλυκες νύμφες που, μαζί με τη σκηνοθέτιδά τους Άντζελα Δεληχάτσιου, μας δρόσισαν το διψασμένο πνεύμα. Η παράστασή τους ξεκίνησε από αυτό ακριβώς το σημείο, το άγαλμα της Αθηνάς. Ήταν οι Κατερίνα Δρακοπούλου, Κατερίνα Κλειτσιώτη, Μάγδα Κρυσταλλινού, Ιωάννα Κυρίτση, Βασιλική Νομίδου, Νατάσσα Νταϊλιάνη, Δήμητρα Σκέμπη.
Συνειδητοποιώντας το ανείπωτο, το ανέκφραστο ποιητικά, της τέχνης το αιώρημα ακολουθήσαμε τις επτά Μούσες στις γωνιές του Πεδίου του Άρεως και τους παραδοθήκαμε. Ακολουθήσαμε την ποίηση, μια ποίηση που δονείτο από αυθορμητισμό και έντονα αισθήματα.
Αφεθήκαμε να βιώνουμε, να ακούμε το Λόγο, που καλούσε τον θεατή – περιπατητή σ’ ένα μυστικό κι αισθησιακό κάλεσμα.
Κι όταν κάποιος ανεβεί τα ύψη ποιητικής ελευθερίας, όταν εισέλθει «στο άγριο των οραμάτων», όπως λέει η σπουδαία μας ποιήτρια Τζένη Μαστοράκη, ίσως ολόγυρά του Ποίηση να αναδίδει κι ο ίδιος.
Σαπφώ
«…πάλι ο Έρωτας που παραλύει, με συγκλονίζει, αυτό το γλυκόπικρο ερπετό, που είναι αδύνατο να του ξεφύγεις…» (Σαπφώ)
Πάλι ο Έρωτας, λοιπόν. Αυτό το «γλυκύπικρον ἀμάχανον ὄρπετον». Γλυκόπικρος ο έρωτας, μια λέξη με ευδιάκριτο το νόημά της, που περιγράφει όλη την εσωτερική ένταση, την εναλλαγή ανάμεσα στο πάθος και την ηρεμία, ανάμεσα στην ευτυχία και τη δυστυχία.
Μια συγκεχυμένη εσωτερική κατάσταση, που την καλωσορίζεις και ταυτοχρόνως την απεχθάνεσαι. Ένα ερπετό λοιπόν ο έρωτας, που παραλύει τα μέλη και δεν μπορείς να του ξεφύγεις. Ακόμα κι αν σε πονά…
Η Σαπφώ θεωρείται με την ποίησή της, που ήταν γραμμένη στην αιολική διάλεκτο, ως η σημαντικότερη λυρική ποιήτρια της αρχαιότητας. Ο Πλάτων την ονομάζει «σοφή» και «δέκατη Μούσα», ο Ανακρέων «ηδυμελή», ο Λουκιανός «μελιxρόν αύχημα Λεσβίων», οι Ιουλιανός και Αντίπατρος «θηλυκό Όμηρο» και «τιμή Λεσβίων γυναικών», ενώ ο Στράβων «θαυμαστόν τέρας». Ο Οράτιος στη 2η ωδή του μας λέει ότι ακόμα και οι νεκροί στον κάτω κόσμο ακούν τα τραγούδια της με θαυμασμό σε ιερή σιγή.
Μια προσωπική φωνή, άμεση και πρωτάκουστη είναι η Σαπφώ για την εποχή της, που δεν περιγράφει πια μάχες και περιπέτειες ενός μακρινού παρελθόντος, αλλά καταγράφει, εν θερμώ, υποκειμενικά συναισθήματα και αντιδράσεις, κάποτε αντισυμβατικές.
Τους λουλουδιασμένους κάμπους του έρωτα, με τη γυαλιστερή δροσιά και όλη την πλούσια βλάστησή του περιγράφει στην ποίησή της. Μια ποίηση που η λαχτάρα είναι απαλή και σκεπασμένη με στοργή.
Ένας τόπος μαγγανείας αλλά και αποξένωσης, χωρισμού και σπαραγμού. Ένας τόπος που μας οδηγεί στον πυρήνα της ερωτικής μυθολογίας: τη συντροφικότητα σωμάτων και ψυχών.
Τζένη Μαστοράκη
Η Τζένη (Ιφιγένεια) Μαστοράκη είναι σύγχρονη ποιήτρια και μεταφράστρια, με ιδιαίτερο μεταφραστικό έργο στη λογοτεχνία του φανταστικού. Μια ποιήτρια που παρατηρεί χωρίς να μυθοποιεί αλλά παραμυθοποιώντας την εμπειρία.
Αρθρώνει έναν λόγο απλό, εφηβικό, φορές φορές οργισμένο, άλλες φορές παραπονεμένο, άλλοτε νικά η πίκρα, άλλοτε η απογοήτευση, άλλοτε η δύναμη και η ορμή.
Στήνεται στην ποίησή της ένα πολυάνθρωπο σκηνικό φτιαγμένο από παιδικές μνήμες, εφηβικές πληγές και νεανική ορμή.
Μάτση Χατζηλαζάρου
Η ποιήτρια Μάτση Χατζηλαζάρου γεννήθηκε το 1914 στη Θεσσαλονίκη και εμφανίζεται με την πρώτη της συλλογή το 1944 (Μάης, Ιούνης και Νοέμβρης) υπογράφοντας ως Μάτση Ανδρέου. Η περιπετειώδης ζωή της, η θυελλώδης σχέση της με τον Ανδρέα Εμπειρίκο κι ο γάμος της μαζί του (τρίτος για εκείνη), οι έντονα ερωτικοί δεσμοί της με τον ποιητή Ανδρέα Καμπά, τον κυβιστή ζωγράφο Ξαβιέρ Βιλατό και τον Κορνήλιο Καστοριάδη, υποδεικνύουν μια παράφορη φύση που καθοδηγείται από την επιθυμία.
Στην παράσταση η ποίησή της προσεγγίζεται ερμηνευτικά με οξυδέρκεια, ευαισθησία και γνώση του έργου της ποιήτριας.
Στην ποίησή της φαίνεται πως οι ιστορίες του έρωτα ποτέ δεν τελειώνουν, ούτε αρχίζουν. Απλά υπάρχουν και είναι αυτές που είναι. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν όπου υφίσταται ο ποιητικός λόγος ως λόγος ύπαρξης, ως δεδομένη ανάσα για την ανθρώπινη ζωή.
Στο Φαράγγι
Η ομάδα με σκηνοθέτιδα την Άντζελα Δεληχάτσιου, είχε ήδη παρουσιάσει πριν από τρία χρόνια την περιπατητική περφόρμανς «Διάλειμμα χαράς-Joy Break» στο Φαράγγι του Λυκαβηττού. Τότε μας είχε ξεναγήσει σ’ ένα σχεδόν άγνωστο φαράγγι στο κέντρο της Αθήνας, οδηγώντας ταυτόχρονα σε ένα υπερβατικό ταξίδι μέσα από ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη και του Ουώλτ Ουίτμαν.
Τώρα μας πρόσφεραν το «Ερπετό γλυκόπικρο» στο Πεδίον του Άρεως, ένα bootcamp (εντατικό πρόγραμμα εξάσκησης) για τον έρωτα…
Η σκηνοθέτις
Η Άντζελα Δεληχάτσιου είναι ηθοποιός, σκηνοθέτις και εκπαιδεύτρια από την Αμερική. Έχει MA in Acting από την ομάδα Song of the Goat Theatre στην Πολωνία και το Manchester Metropolitan University. Έχει MFA in Contemplative Performance από το Naropa University, και ΒΑ in Social Sciences από το Harvard University. Έχει καθοδηγήσει σεμινάρια υποκριτικής στην Αθήνα, και στην Αμερική στις πόλεις Boulder, Colorado και Boston, Massachusetts. Πρόσφατες παραστάσεις της στην Αμερική και στην Πολωνία είναι: exotic exile, Drawing on Schulz, Finders Keepers Losers Weepers, Big Love, Good Girls Don’t But I Do, Swimming Upstream.
Το σώμα στο ύπαιθρο
Μπορεί να έχουμε συνηθίσει να εκφραζόμαστε καλλιτεχνικά σε κλειστούς χώρους, αλλά το σώμα λειτουργεί διαφορετικά όταν είναι σε ανοιχτό φυσικό περιβάλλον.
Γνωρίζοντάς το, αποφασίζουν οι συνδημιουργοί – ερμηνεύτριες Κατερίνα Δρακοπούλου, Κατερίνα Κλειτσιώτη, Μάγδα Κρυσταλλινού, Ιωάννα Κυρίτση, Βασιλική Νομίδου, Νατάσσα Νταϊλιάνη, Δήμητρα Σκέμπη μαζί με τη σκηνοθέτιδά τους να διερευνήσουν ξανά τη συνθήκη σώμα και αισθήσεις στο ύπαιθρο. Να συνδέσουν με το σώμα, το περιβάλλον -έναν υπαίθριο χώρο/ ένα αστικό πάρκο στην Αθήνα- και την ομάδα, μέσα από πρακτικές σωματικού θεάτρου.
Το πάρκο
Διάλεξαν το Πεδίον του Άρεως γιατί, ενώ πρόκειται για ένα πανέμορφο πάρκο με ωραία διαρρύθμιση και αρχιτεκτονική, έχει επίσης μια σκοτεινή πλευρά. Έχει περάσει δύσκολα χρόνια, ειδικά με τους πολλούς τοξικοεξαρτημένους που σύχναζαν το χώρο, την παραμέληση και άλλα θέματα που το υποβάθμισαν. Ακόμα έρχεσαι αντιμέτωπος με την αναπόφευκτη οσμή της αμμωνίας σε κάποια σημεία, με τον ανθρώπινο πόνο στο πρόσωπο των αστέγων και των επήλυδων, τις νησίδες απορριμμάτων, τις κάτισχνες γάτες που εκλιπαρούν για τροφή.
Αυτό το διπολικό χαρακτηριστικό του πάρκου ταίριαζε με τη θεματική της παράστασης, που αναλύει τις διάφορες φάσεις του έρωτα όπως βιώνεται από τη γυναίκα, από τις θετικές όπως την επιθυμία και την ηδονή και την εκπλήρωση μέχρι τις δύσκολες όπως την απώλεια και τις πολιτικές/κοινωνικές προσδοκίες.
Να σημειώσουμε εδώ πως τα τελευταία δύο χρόνια συγκριτικά η κατάσταση στο πάρκο έχει βελτιωθεί αρκετά. Πολύς κόσμος όμως εξακολουθεί να το φοβάται και να το αποφεύγει. Οπότε μια επιπλέον φιλοδοξία της παράστασης ήταν να προσελκύσουν ξανά κόσμο στο πάρκο, κάνοντας site-specific σωματικό θέατρο, με διάφορες τεχνικές εμβάθυνσης στα ιδιαίτερα σημεία που διαθέτει ο μοναδικός αυτός χώρος.
Η Γυναίκα
Η θεματική της παράστασης έχει να κάνει με πράγματα που δεν τα περιμέναμε ως γυναίκες, για τα οποία δεν νιώθαμε προετοιμασμένες, και που δεν εμφανίζονται πολύ συχνά στην τέχνη και στην κουλτούρα, σαν να είναι ταμπού.
Επελέγησαν ποιήματα της Μάτσης Χατζηλαζάρου και της Τζένης Μαστοράκη, επειδή ταίριαζαν σε ορισμένες πτυχές τους με την ποίηση της Σαπφούς που αποτελεί το βασικό κορμό της παράστασης και της δίνουν έναν διαχρονικό χαρακτήρα. Πρόκειται για τη σοφία των γυναικών μέσα στους αιώνες.
Πώς η γυναίκα μαθαίνει την κατάστασή της, πώς τη βιώνει, σε τι είδος σύμπαντος βρίσκεται εγκλωβισμένη, ποιους τρόπους διαφυγής έχει;
Ποια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι γυναίκες που, έχοντας κληρονομήσει ένα βαρύ παρελθόν, προσπαθούν να χτίσουν ένα καινούργιο μέλλον;
Ενώ η φεμινιστική ουτοπία ξεφτίζει και καθώς σεξιστικές και πρακτικές αντιλήψεις επανέρχονται σε πολλά σημεία του πλανήτη, η παράσταση αυτή αξίζει να ιδωθεί και ως ορόσημο της ιστορίας της γυναίκας.
Χώρος αναψυχής
Περιδιαβαίνοντας το πάρκο συναντάμε παιδιά, μεταναστών κυρίως, να παίζουν μπάλα δίνοντας ζωή στις πλατείες του, ανθρώπους να αθλούνται ή να κάνουν βόλτα με το σκύλο τους, ηλικιωμένους να συζητάνε πάνω από καφέδες, μικρογεύματα και κάποιο φορητό σκάκι.
Σε κάποια σημεία εστίες σκουπιδιών -ειδικά κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές- έχουν αναπτύξει τον δικό τους βιότοπο. Από τις υδάτινες διαδρομές δεν λειτουργεί καμιά – τα τριαντάφυλλα του ροδώνα είναι ξερά και τα κανάλια, αφού το φυσικό ρυάκι που προϋπήρχε σκεπάστηκε με τσιμέντο, στέγνωσαν σε ξερά ρυάκια με πλαστικά και σακούλες στην κοίτη τους. Το υπέδαφος διασχίζουν ρυάκια που κυλάνε υπόγεια από τα Τουρκοβούνια, όμως δεν βρίσκουν διέξοδο.
Το Πεδίον του Άρεως αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους και ομορφότερους χώρους πρασίνου μέσα στην πόλη, που θα μπορούσε να αποτελεί διέξοδο για τους Αθηναίους που ζουν σε μια ατελείωτη κρίση.
Πριν από δεκαετίες
Ως παιδί δεν μεγάλωσα σ’ αυτή την περιοχή, αλλά κάπως μακρύτερα, στα νότια προάστια. Παρ’ όλα αυτά θυμάμαι να ερχόμαστε τακτικά στην περιοχή για επισκέψεις σε συγγενείς και φίλους. Μια περιοχή που τότε ήταν μια καλαίσθητη και νοικοκυρεμένη γειτονιά.
Θυμάμαι που μαζί με συνομηλίκους μου παίρναμε τα ποδήλατα και περνούσαμε στο πάρκο από την υπόγεια διάβαση που υπήρχε εκεί.
Θυμάμαι πως στην τεχνητή σπηλιά του Πάνα είχε γυρίνους και βατράχια, που για μας τα παιδιά ήταν κάτι πολύ εντυπωσιακό.
Θυμάμαι στον χώρο με τα πλατάνια και τη μεγάλη υδάτινη διαδρομή να περνούν μικρά ρυάκια και εμείς να παίζουμε εφευρίσκοντας καινούργια παιχνίδια και αλλάζοντας τις ροές των ρυακιών. Λασπωνόμασταν, τρέχαμε και λαχανιάζαμε από μια απίστευτη έκσταση χαράς.
Τους τελευταίους μήνες το τοπίο έχει αλλάξει ξανά. Μία από τις πιο ελπιδοφόρες ειδήσεις των ημερών είναι ότι το πάρκο μπορεί και πρέπει να αναβαθμιστεί. Να συνδεθεί οργανικά το Πεδίον του Άρεως με την κοινωνία. Μια πεζοπορία κάτω από τα ψηλά δέντρα, στις πεζοδρομημένες και τις χωμάτινες διαδρομές του πάρκου –με τα πρόσφατα φυτεμένα πολύχρωμα καλλωπιστικά φυτά στα διαζώματα που είναι ακόμα ανθισμένα –, είναι αρκετή για να πιστοποιήσει κάποιος την απίστευτη ομορφιά του.
Η περφόρμανς
Κατά τη διάρκεια της περφόρμανς αντικρίσαμε χαριτωμένες σκηνές που φτάνουν στα όρια του σουρεαλισμού. Μια άστεγη κυρία με όλο της το βιος γύρω της να ατενίζει περήφανα το κοινό, κάτω από το επιβλητικό άγαλμα της Αθηνάς. Παιδιά να μπαίνουν και να βγαίνουν παρορμητικά και ασυγκράτητα στα δρώμενα. Περαστικούς να παρακολουθούν και να ακολουθούν έκπληκτοι και μαγεμένοι. Πρόσφυγες να θαυμάζουν και έκθαμβοι να ακούν τους στίχους της Σαπφούς σε μια άγνωστη γι’ αυτούς γλώσσα. Αδέσποτα και δεσποζόμενα ζώα να συμμετέχουν ανύποπτα. Ανθρώπους να βγάζουν σέλφι με φόντο την παράσταση.
Ως αρχετυπικές φιγούρες οι επτά γυναίκες ηθοποιοί παρέπεμπαν στη θεά κυνηγό του έρωτα. Μια θεά που αναζητά σύντροφο εκτός συνόρων και ορίων με γνώμονα την ικανοποίηση ενός ίμερου φανταστικού που προσιδιάζει στη σεξουαλική έκφανση του πρωτόγονου ενστίκτου.
Μέσα στο πάρκο, με τις φυλλωσιές των δέντρων να παίζουν παιχνίδι με τον ήλιο και τη ροή του ποιητικού λόγου να θεραπεύει την ακοή ακολουθήσαμε οι θεατές τα χνάρια του έρωτα.
Όταν η περιπλάνηση ξεκίνησε, στο σημείο εκκίνησης που ήταν το άγαλμα της θεάς Αθηνάς, η είσοδος του πάρκου από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στα πρόσωπα των θεατών ήταν ζωγραφισμένη έντονα η ανυπομονησία για το αντάμωμα με το άγνωστο.
Φιλόξενες, ζεστές, γεμάτες ζωντάνια και τρυφερότητα οι ηθοποιοί – συνοδοί – ξεναγοί μας.
Πολλές οι ανταμοιβές της φύσης, της ποίησης και της ιστορίας για τον πεζοπόρο θεατή αλλά και οι πίκρες που θα εισπράξει από την ανθρώπινη αδιαφορία…
Ωστόσο οι λέξεις είναι λίγες και οι φωτογραφίες μικρές για να χωρέσουν την περιγραφή ενός υπέροχου περιπάτου. Περιπάτου που έγινε στη σκιά μιας ήπιας βλάστησης από διάφορα άγρια και καρποφόρα δένδρα, η οποία σε ορισμένα σημεία σκοτεινιάζει το φως και δημιουργεί την αίσθηση του περάσματος. Η φύση κάνει πάρτι και είναι μεθυστική στο δεύτερο μεγαλύτερο πάρκο της Αθήνας, που πρέπει να το διατηρήσουμε ως κόρην οφθαλμού. Να μην ξεπέσει ξανά, να μην παρακμάσει. Κάθε αξία, κάθε ιδανικό, κάθε κήπος, βρίσκεται αντιμέτωπος με την οδύνη της παρακμής. Η παρακμή είναι ο δρόμος που οδηγεί στο σκοτάδι, στη χώρα της φθοράς και της λήθης.
Η απόσταση ανάμεσα στο αστικό τοπίο και τον παράδεισο που επιφυλάσσει το Πεδίον του Άρεως στον περιπατητή είναι ελάχιστη, όσο ένα βήμα… για να ξεκινήσει η πορεία προς την ποίηση.
Ο ρόλος της ποίησης, οι λειτουργίες του ηθοποιού, η ευλογία να μοιράζεσαι το αμετάδοτο, ο κοινωνός αποδέκτης. Αλλάζει ποιητική ματιά, εκφραστικούς τρόπους, ένταση και χροιά φωνής.
Δεν ήτανε ανάγκη βασίλισσα να με κάνεις του Περού.
Ανάγκη ήτανε να σκύψεις από πάνω μου, να δω στα μάτια σου
εκείνα τα δυο φωσάκια. Φωσάκια που λένε ότι είμαι
τ’ ονειρεμένο σου νησί στην Ωκεανία, ξωτικό, πρωτόγονο,
ηλιοπλημμυρισμένο, καθάρια γαλάζια τα νερά του,
κι οι βυθοί του ανθόσπαρτοι σαν το πιο γόνιμο χωράφι.
(Μάτση Χατζηλαζάρου)
Από τις 27 Μαΐου 2019 και τα επόμενα Δευτερότριτα μέχρι το τέλος του Ιουνίου, το Πεδίον του Άρεως μετατράπηκε σ’ ένα πεδίο για μια σύγχρονη τελετουργία ερωτικής ενδυνάμωσης.
Πώς οι γυναίκες βιώνουν τον κύκλο του έρωτα και πώς επι-βιώνουν απ’ αυτόν;
«όμως το ξέρω πως δε γίνεται ποτέ
κανείς να ελπίζει σ’ ολάκαιρη την ευτυχία•
ένα μικρό μερίδιο να προσδοκάει μονάχα•
κει που δεν το περιμένει…»
(Σαπφώ, μετάφραση Οδυσσέα Ελύτη)
Το κοινό παρακολούθησε την ιδιότυπη δοκιμασία μιας ομάδας γυναικών κατά τη διάρκεια μιας περιπατητικής περφόρμανς χτισμένης πάνω στην ποίηση της Σαπφούς, της Μάτσης Χατζηλαζάρου και της Τζένης Μαστοράκη.
Πώς μπορούν οι τρεις ποιήτριες μέσα στον χώρο και τον χρόνο να αποτελέσουν ένα σημείο πρόκλησης και υποστήριξης;
«Η χαρά της μητρότητας»
Τα βράδια κάνω επικίνδυνες δουλειές.
Δένω μεγάλους σπάγκους
από παράθυρο σε παράθυρο
και κρεμάω παράνομες εφημερίδες.
Τί τα θες, η ποίηση πια δε φτουράει.
Μας τα ’παν κι άλλοι, σου λένε.
Κι έπειτα, έχει κάμποσες να τραγουδήσουν
τη χαρά της μητρότητας.
Η κόρη μου γεννήθηκε
σαν όλα τα παιδιά.
Καταπώς φαίνεται,
θα κάνει και γερά ποδάρια,
να τρέχει γρήγορα στις διαδηλώσεις.
(Τζένη Μαστοράκη, Το σόι, Κέδρος)
Αφιερωμένο στη Ρόζα κι όσες τις μικρές Ρόζες τούτου του κόσμου, μιας και η μικρή με την όψη του ξωτικού ξεπρόβαλε μέσα από τα φυλλώματα κι έτρεξε με λαχτάρα στην αγκαλιά της μάνας της. Μια από τις πιο όμορφες σκηνές της περφόρμανς αλλά και η πιο συγκινητική.
Μέσα από τον ποιητικό λόγο και τη σωματική αλληλεπίδραση με τον χώρο, οι περφόρμερς αναμετρώνται με το γλυκόπικρο ερπετό του έρωτα, καλώντας τους θεατές σε μια διαφορετική ανάγνωση του πάρκου και του αστικού τοπίου και στη χρήση του ως καμβά για τη δική τους ερωτική αναθεώρηση.
Στους τόνους του μπλε -από σκούρο έως γαλάζιο-, με ροζ λεπτομέρεις, τα απλά λειτουργικά κοστούμια που είχε φιλοτεχνήσει η Μαργαρίτα Δοσούλα και λυτρωτικής απόλαυσης η πρωτότυπη μουσική που είχε συνθέσει η σκηνοθέτις Άντζελα Δεληχάτσιου.
Στους θεατές είχαν δοθεί σχεδιαγράμματα της πορείας και ελαφριά πτυσσόμενα σκαμνιά για να κάθονται στους σταθμούς της παράστασης. Ως σκηνικά αντικείμενα χρησιμοποιήθηκαν με ευφάνταστο τρόπο ένα καρότσι του σούπερ μάρκετ, ένα παιδικό ποδήλατο, πέτρες, μερικά μέτρα αλουμινόχαρτο, κλαδιά, ένα βάζο γλυκό σταφύλι και άλλα μικροαντικείμενα από τα οποία προέκυψαν μικρά θαύματα.
Ολόκληρη την παράσταση όμως διαπερνούσε σαν αιμάτινο νήμα, το κόκκινο χρώμα, μια ολοκόκκινη μπάλα γυμναστικής, μια κόκκινη κορδέλα, κόκκινες γαλότσες, το κόκκινο στη φορεσιά της δίχρονης Ρόζας που λίγο έλειψε να κλέψει την παράσταση με το δίλεπτο πέρασμά της.
Γιατί «η επανάσταση και ο έρωτας έχουν ίδιο δυνατό χρώμα», ένα κύμα πληγές που ξεσπούν. Γιατί κατακόκκινο και μεθυσμένο είναι το κρασί, κόκκινο στάζουν οι λέξεις και οι πέτρες, το κόκκινο κάνει τα όνειρα αληθινά.
- Όμορφη εμπειρία, αυθεντική και σπάνια, ονειρική και συναρπαστική, με το στοιχείο του αυθόρμητου και του ενθουσιασμού, του ερωτισμού και της θηλυκότητας. Εύχομαι κάποια στιγμή να μπορέσουν να την απολαύσουν κι άλλοι θεατές, πολύ περισσότεροι.
Ταυτότητα της παράστασης
Ερπετό γλυκόπικρο
στο Πεδίον του Άρεως
Σύλληψη – Σκηνοθεσία:
Συνδημιουργοί – Ερμηνεύτριες: Κατερίνα Δρακοπούλου, Κατερίνα Κλειτσιώτη, Μάγδα Κρυσταλλινού, Ιωάννα Κυρίτση, Βασιλική Νομίδου, Νατάσσα Νταϊλιάνη, Δήμητρα Σκέμπη
Ενδυματολόγος: Μαργαρίτα Δοσούλα
Σύμβουλος δραματουργίας: Νατάσσα Νταϊλιάνη
Πρωτότυπη Μουσική: Άντζελα Δεληχάτσιου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ιωάννης Βασιλόπουλος, Δήμητρα Λούπη
Γραφιστική επιμέλεια: Ιωάννα Κυρίτση
Φωτογραφίες: Σπύρος Αγριανίτης
Επικοινωνία: Στέλλα Πεκιαρίδη
***
Πληροφορίες: www.flagrantedeli.com, facebook: https://www.facebook.com/erpetoglykopikro/
- Διαβάστε επίσης:
