Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Βλέπω τακτικά νέους καλλιτέχνες να νοιάζονται πραγματικά γι’ αυτό που κάνουν και αυτό με χαροποιεί. Βλέπω νέους ηθοποιούς να μοιράζονται κοινή φιλοσοφία, να ανταλλάσσουν ιδέες και πρακτικές και να δημιουργούν, καταλαβαίνοντας ότι το να μοιράζεσαι σε κάνει πιο δυνατό. Όταν υπάρχει επικοινωνία και αγάπη, ναι ακόμα και ένας μικρός στενός χώρος στο επίπεδο της πολυσύχναστης Βεΐκου μπορεί να στεγάσει το όνειρό σου.
Είδα τον Παναγιώτη Καστρίτση να δίνει ρεσιτάλ ενδοσκοπικής ερμηνείας στην ενδιαφέρουσα παράσταση «Τερμίτες», της οποίας είχε αναλάβει και τη σκηνοθεσία, όπου δημιουργούσε με επιτυχία ψυχικές καταστάσεις και έδινε ζωντάνια στην ιστορία ενός ανάπηρου νέου ο οποίος ζει με την αδελφή του.
Στη χώρα μας, όταν ασθενεί σοβαρά ένα μέλος της οικογένειάς μας, στις περισσότερες των περιπτώσεων, την αποκλειστική του φροντίδα αναλαμβάνει κάποιο υγιές και κατά κανόνα νεότερο μέλος της.
Έπειτα από μισό χρόνο έρευνας, μέσα στην οποία συμπεριλήφθηκαν και συνεντεύξεις ατόμων που έχουν την αποκλειστική νοσηλεία των ανθρώπων τους, γεννήθηκαν οι «Τερμίτες».
Μαζί με τους συναδέλφους του και συμπαίκτες του στη σκηνή Δανάη Ντέμου και Ηλία Καρακωνσταντάκη αλλά και τον καλλιτεχνικό συνεργάτη Κωνσταντίνο Σιώζο εργάστηκαν κατά τη διάρκεια των προβών αρκετά με αυτοσχεδιασμούς, έβαλαν πολύτιμα κομμάτια του εαυτού τους, των γνώσεών τους, των εμπειριών τους και δημιούργησαν την παράστασή τους. Οι «Τερμίτες», γράφει στο σκηνοθετικό του σημείωμα ο Παναγιώτης Καστρίτσης, «είναι ένα έργο για τις γυναίκες της ζωής μου, που με μεγάλωσαν, με προστάτεψαν και μου μάθανε μερικά βασικά πράγματα για τη ζωή».
Η παράσταση καταπιάνεται με το θέμα της αναπηρίας, από μια άλλη σκοπιά από ό,τι συνήθως, εστιάζοντας στον συγγενή – φροντιστή και στο πώς η κοινωνική ζωή του και οι προσωπικές του φιλοδοξίες περιορίζονται και παραμελούνται.
Βλέποντας τον Παναγιώτη στη σκηνή -σ’ έναν πολύ απαιτητικό ρόλο- μπορείς να αναβιώσεις μέσα σου το τραύμα, να το δεις και να ξεκινήσεις την αντιμετώπισή του.
Είναι από τους ηθοποιούς στους οποίους υποκλινόμαστε γιατί βλέπουμε μέσα τους τον άνθρωπο. Πιο πολύ φαίνεται η ψυχή του στην ερμηνεία του κι εκεί αποτυπώνεται το ανθρώπινο δράμα.
Η επόμενη δουλειά στην οποία θα έχουμε την τύχη να απολαύσουμε τον Παναγιώτη Καστρίτση είναι στο έργο «Το σώμα που άφησα πίσω μου», το οποίο επιστρέφει για 2η χρονιά, στη σκηνή του Reκτιφιέ. Μια παράσταση αφιερωμένη στο σώμα και σε όλα αυτά που μας βαραίνουν και χρειάζεται να εγκαταλείψουμε, να αφήσουμε μια και καλή πίσω μας για να καταφέρουμε να ζήσουμε όπως θέλουμε.
«Ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο, αλλά αυτό δεν το βλέπω να έρχεται άμεσα και θα αργήσει πολύ μέχρι να καταλάβουν πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της Τέχνης στην κοινωνία και πόσω μάλλον στην Παιδεία. Για μένα από εκεί ξεκινάνε όλα κι αν δεν ασχοληθείς σε αυτά τα τόσο σημαντικά χρόνια της προσχολικής ηλικίας μέχρι και την εφηβεία, τα βλέπεις μπροστά σου βγαίνοντας στο δρόμο», τονίζει στη συνέντευξή του στο catisart.gr.
Όσο για το μέλλον, εύχεται να υπάρχει περισσότερο γέλιο. «Όταν περπατάω κι έχω τις μαύρες μου, αν ακούσω ένα γέλιο, αυτόματα μου αλλάζει τη διάθεση», προσθέτει.
Παναγιώτη, πού γεννήθηκες και ποια είναι η καταγωγή σου;
*Εδώ στην Αθήνα έχω γεννηθεί, αλλά έχω μεγαλώσει στο Κερατσίνι στο οποίο ζω ακόμα.
Τι δεν ξεχνάς από τα παιδικά σου χρόνια;
*Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα όμορφα καλοκαίρια στη γειτονιά. Κάθε πρωί έβγαινα και πήγαινα λίγα στενά πιο πέρα από το σπίτι μου για να παίξω στο δρόμο. Το μεσημέρι γυρνούσα να φάω και να δω κάνα παιδικό στην ΕΡΤ μέχρι να πάει 18:00 στο ηλεκτρονικό μου ρολόι και να ξαναβγώ. Όταν βράδιαζε πήγαινα λίγο πιο πέρα στο σπίτι της γιαγιάς μου που έβγαζε καρέκλες για να κάτσουμε στο πεζοδρόμιο.
Πώς και πότε μπήκε το θέατρο στη ζωή σου;
*Το θέατρο στη ζωή μου μπήκε πραγματικά στα 18. Ήθελα να δώσω για να μπω σε Δραματική Σχολή και μου μίλησε ένας τύπος που γνώρισα στην Ικαρία για τον Παντελή Καψάλη και την Ομάδα Θεάτρου «Άντωση» στον Περισσό. Είχα κάτι πολύ διαφορετικό στο μυαλό μου για το θέατρο μέχρι τότε κι όταν πήγα στο χώρο της ομάδας για πρώτη φορά εκείνον τον Σεπτέμβρη του ‘13 ενθουσιάστηκα.
Είσαι ο σκηνοθέτης και ο εμπνευστής της παράστασης «Τερμίτες», η οποία παίζεται κάθε Κυριακή στις 19:30 το απόγευμα, στο «Θέατρο Κ4» στο Κουκάκι. Τι δηλώνει ο τίτλος της παράστασης;
*Ο τίτλος ήταν μια αφορμή. Φυσικά στον καθένα που θα τη δει θα γεννήσει κάτι διαφορετικό αλλά θυμάμαι μια μέρα που καθόμασταν με τη Δανάη στο σπίτι μου και όπως γράφαμε πέταξε την ιδέα από το πουθενά, με αφορμή μια απολύμανση που έκανε στο σπίτι της κι έτσι αρχίσαμε να χτίζουμε πάνω σε αυτό.
Έχεις και κάποια βιωματική σχέση με το έργο;
*Όλα για τη μητέρα μου. Αυτό.
Πώς θα χαρακτήριζες τη συνεργασία σου με τους συναδέλφους σου και συμπαίκτες σου στην παράσταση, Ηλία Καρακωνσταντάκη και Δανάη Ντέμου;
*Η Δανάη κι ο Ηλίας είναι δύο άτομα με τα οποία έχω δουλέψει πολλά χρόνια από τότε που μπήκαμε μαζί στη Δραματική Σχολή. Ήταν σημαντικό για μένα στην πρώτη μου σκηνοθεσία να τους έχω δίπλα μου επειδή νιώθω ασφαλής κοντά τους. Δεν πιστεύω ότι θα έφτανα τόσο κοντά στους στόχους μου αν δεν τους είχα μαζί μου σε αυτή την παράσταση. Επίσης σε αυτό το σημείο να πω ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο Κωνσταντίνος Σιώζος, που βοήθησε πάρα πολύ στην έρευνα και την υλοποίηση του έργου.
Ποιες δυσκολίες προέκυψαν κατά τη διαδικασία υλοποίησης της παράστασης;
*Σε μια χώρα που ο πολιτισμός βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα, αν όχι κάτι χειρότερο, και ένας άνθρωπος που προσπαθεί να κάνει τα πρώτα του βήματα στο χώρο πρέπει να πάρει όλο το ρίσκο μόνος του, έτσι και εγώ χωρίς κάποια στήριξη ή κάποια επιχορήγηση από κάποιο φορέα πέρασα μεγάλο άγχος για να γίνουν αυτές οι παραστάσεις.
Πώς βλέπεις να επιβιώνει η τέχνη μέσα στην κοινωνική κρίση;
*Έλα ντε! Ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο, αλλά αυτό δεν το βλέπω να έρχεται άμεσα και θα αργήσει πολύ μέχρι να καταλάβουν πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της Τέχνης στην κοινωνία και πόσω μάλλον στην Παιδεία. Για μένα από εκεί ξεκινάνε όλα κι αν δεν ασχοληθείς σε αυτά τα τόσο σημαντικά χρόνια της προσχολικής ηλικίας μέχρι και την εφηβεία, τα βλέπεις μπροστά σου βγαίνοντας στο δρόμο.
Ποια είναι τα πλάνα σου για το άμεσο μέλλον;
*Θέλω τώρα που τελειώνουν οι παραστάσεις να πιάσω το έργο και να το ξαναδουλέψω.
Συμβαίνει να εμπλέκεσαι συναισθηματικά στις δουλειές που συμμετέχεις;
*Ναι και γι’ αυτό έχω σταματήσει πλέον να τρέχω σε ακροάσεις και διάφορα άλλα καλέσματα. Δεν είναι μόνο τα φράγκα κι η εικόνα. Όχι πως δεν με αφορούν αλλά προσπαθώ να κάνω επιλογές και τον τελευταίο χρόνο βαδίζω περισσότερο σε ένα μονοπάτι που έχω επιλέξει.
Έχεις πρόβλημα να έρχονται οι θεατές να σου μιλάνε μετά την παράσταση ή όταν σε πετυχαίνουν στον δρόμο;
*Η αλήθεια είναι πως δεν με έχει σταματήσει ποτέ κάποιος στο δρόμο για να μου σχολιάσει κάποια παράσταση στην οποία έπαιξα αλλά χαίρομαι όταν κάποιος με πλησιάζει βγαίνοντας από το θέατρο για να μοιραστεί μαζί μου τις εντυπώσεις του.
Όταν είσαι στη σκηνή, βλέπεις, παρατηρείς τι συμβαίνει στο κοινό;
*Κάποιες φορές ναι, αλλά γενικά το αποφεύγω. Τις προάλλες ήρθε να με ξαναδεί η μητέρα μου ακριβώς την επόμενη της πρεμιέρας και δεν το περίμενα. Όταν βγήκα την είδα από κάτω να μου κάνει μια γκριμάτσα, πήγε να με πιάσει νευρικό σε παράσταση για πρώτη φορά. Ε, τώρα το αποφεύγω περισσότερο.
Έχεις θέμα με την απόρριψη;
*Ναι. Δεν μου αρέσει.
Πώς πιστεύεις ότι θα σε περιέγραφε ένας δικός σου άνθρωπος;
*Δυσκολεύομαι να σου πω. Μάλλον θα χρησιμοποιούσε λέξεις όπως κλειστός και παρατηρητικός.
Τι σε απογοητεύει και τι σου δίνει χαρά;
*Με απογοητεύει όταν βλέπω κάποιον να πετάει τα σκουπίδια του κάτω. Μου δίνει χαρά μεγάλη όταν κάνω θεατρικό παιχνίδι.
Πώς ορίζεις την αγάπη;
*Σήμερα το πρωί ξύπνησα και το κορίτσι μου, μου είχε αφήσει ένα μήνυμα για να πάρω μαζί στο σχολείο κάτι που μου είχε φτιάξει. Αυτό για μένα, είναι αγάπη.
Μια ευχή για το μέλλον…
*Εύχομαι να υπάρχει περισσότερο γέλιο. Όταν περπατάω κι έχω τις μαύρες μου, αν ακούσω ένα γέλιο, αυτόματα μου αλλάζει τη διάθεση.
Σε ποιον τόπο θα επιθυμούσες να ζεις;
*Θα ήθελα πολύ να ζήσω για λίγο καιρό στην Ιαπωνία. Δεν έχω πάει ποτέ αλλά είναι το όνειρό μου να πάω κάποια στιγμή.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Υπάρχει κάποιο κατοικίδιο με το οποίο μοιράζεσαι τη ζωή;
*Λατρεύω τα αιλουροειδή. Τα θεωρώ πολύ γοητευτικά πλάσματα. Δεν έχω κατοικίδιο αυτή την περίοδο.
Παναγιώτη, σε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή τη συζήτηση.
*Κι εγώ ευχαριστώ το Catisart για τη φιλοξενία.
Ταυτότητα παράστασης
«Τερμίτες»
Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Καστρίτσης
Κείμενο: Δανάη Ντέμου, Παναγιώτης Καστρίτσης
Καλλιτεχνικοί συνεργάτες: Βάλια Καλογρίδη, Κωνσταντίνος Σιώζος
Σκηνικά – Κοστούμια: Μυρτώ Στέλλα Σπανού
Επιμέλεια κίνησης: Στέλλα Κουλούβαρδη
Φωτογραφίες: Μάκης Σέμπος
Σχεδιασμός αφίσας: Κική Παναγιωτάκη
Εκτέλεση παραγωγής: Γκάνμπατε Theatre Company
Παίζουν:
Ηλίας Καρακωνσταντάκης, Δανάη Ντέμου, Παναγιώτης Καστρίτσης
***
Χώρος Τεχνών Κ4
Βεΐκου 28
Κουκάκι, Αθήνα 11742
Τηλέφωνο κρατήσεων: 694 151 6226
Δίπλα στους σταθμούς μετρό «Ακρόπολη» και «Συγγρού – Φιξ»
