Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Η Λένα Παπαληγούρα, το αγαπημένο κορίτσι του θεάτρου μας, το τρυφερό πλάσμα που μοιάζει με αερικό, η ηθοποιός που μας συναρπάζει με τα ρεσιτάλ ερμηνείας που δίνει, η ζεστή κι αφοσιωμένη νεαρή μανούλα, μιλά στο catisart.gr για τη ζωή στην καραντίνα, όπως την έζησε σε κατάσταση εγκυμοσύνης.
Επίσης, καταθέτει την άποψή της για το θέατρο εν μέσω πανδημίας και τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών, “ανεξάρτητες από κομματικές παρατάξεις, μαζικές και συγκινητικές”. “Έρχονται ημέρες πολύ δύσκολες για το θέατρο”, αναφέρει προβληματισμένη. “Καθώς είναι πολύ πιθανό να μην μπορέσουμε για καιρό να επιστρέψουμε σε μια «κανονικότητα», στη δουλειά μας πρέπει η πολιτεία να μεριμνήσει ώστε να βρεθεί τρόπος στήριξης των ανθρώπων της τέχνης”, δηλώνει.
Περιμένοντας το δεύτερο παιδί της, που πολύ σύντομα θα έρθει στη ζωή, έχοντας δημιουργήσει μια οικογένεια όμορφη και δυνατή σαν γροθιά, απευθύνει μήνυμα ευγνωμοσύνης στους γιατρούς και στο προσωπικό των νοσοκομείων. “Είναι αναμφισβήτητα ήρωες”, τονίζει.
“Είναι πολύ σημαντική και δύσκολη η διαχείριση της οικονομικής κρίσης που προκύπτει από την πανδημία και μου προκαλεί τρόμο η επόμενη μέρα”, υπογραμμίζει. Πιστεύει όμως πως “θα τα καταφέρουμε”. Άλλωστε ο γιος της, Αναστάσης, την κρατάει αισιόδοξη. “Η αθωότητά του, η τρυφερότητά του, τα παιχνίδια του”, λέει χαρακτηριστικά, με απέραντη μητρική στοργή, ενώ μας χαρίζει και μια selfie από το δωμάτιό του.
“Εύχομαι να βρεθούν τρόποι για να μην καταστραφούν ολοκληρωτικά οι άνθρωποι της τέχνης. Και όχι μόνον αυτοί… Είναι απαραίτητο να υπάρξει μέριμνα από το κράτος για όλους εκείνους τους ανθρώπους που η υπάρχουσα πραγματικότητα δε θα τους επιτρέψει να εργαστούν”, καταλήγει.
Με τη σειρά μας τής ευχόμαστε να ζήσει την κάθε ώρα, την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή. Να προστατεύσει το νέο θησαυρό που κρύβει στα σπλάχνα της και μ’ έναν πόνο να τον φέρει στον κόσμο για να του χαρίσει τη λάμψη της.
***
Λένα, τι σου πήρε η καραντίνα, και τι σου άφησε τώρα που έληξε;
*Στην παρούσα φάση με ένοιαζε μόνο να είμαστε καλά. Όλα τα άλλα ήταν για καιρό σε δεύτερη μοίρα. Δε σκεφτόμουν το μέλλον. Πράγμα σπάνιο για εμένα. Τώρα Προσπαθώ να μην πανικοβάλλομαι γιατί η πραγματικότητα είναι άγρια. Αντιλαμβάνομαι πια, όχι στη θεωρία αλλά στην πράξη, ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όλα μπορούν να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη. Εξακολουθώ όμως να σκέφτομαι διαρκώς ότι προέχει να έχουμε την υγεία μας. Η απειλή της αρρώστιας είναι πάντα παρούσα και τρομακτική.
Τι σε κρατάει σε αισιοδοξία εν μέσω μιας τόσο δύσκολης περιόδου, όπως αυτή μιας πανδημίας;
*Το παιδί μου. Η αθωότητά του, η τρυφερότητά του, τα παιχνίδια του.
Μετά απ’ όλο αυτό που ζούμε, τι θεωρείς ότι θα αλλάξει στο θέατρο;
*Νομίζω ότι θα διαπιστώσουμε πόσο αλλάξαμε όταν όλο αυτό… τελειώσει. Μάλλον τίποτα δε θα είναι ίδιο. Αλλά θα μας πάρει καιρό να το επεξεργαστούμε. Να το συνειδητοποιήσουμε. Φοβάμαι πολύ και κυρίως αδυνατώ να συλλάβω ακριβώς αυτό που ζούμε. Έρχονται ημέρες πολύ δύσκολες για το θέατρο. Καθώς είναι πολύ πιθανό να μην μπορέσουμε για καιρό να επιστρέψουμε σε μια «κανονικότητα», στη δουλειά μας πρέπει η πολιτεία να μεριμνήσει ώστε να βρεθεί τρόπος στήριξης των ανθρώπων της τέχνης. Εάν δε γίνει αυτό, οι άνθρωποι του εγχώριου πολιτισμού κινδυνεύουν με αφανισμό. Γίνονται αυτές τις μέρες κινητοποιήσεις από τους καλλιτέχνες, ανεξάρτητες από κομματικές παρατάξεις, μαζικές και συγκινητικές. Πρέπει να αντισταθούμε στην απαξίωση του πολιτισμού.
Συνέβη κάποιο περιστατικό κατά τη διάρκεια της καραντίνας που έχει μείνει στη μνήμη σου;
*Δε θα ξεχάσω ποτέ όταν πήγα να κάνω υπέρηχο. Ήταν λίγες μέρες αφού άρχισε η καραντίνα. Ήταν απαραίτητο να πάω γιατί η εγκυμοσύνη μου πια είναι προχωρημένη και πρέπει να γίνεται τακτικός έλεγχος. Εννοείται φορούσα μάσκα και γάντια, έπρεπε να περιμένω απέξω από το κτήριο ώσπου να φύγει ο προηγούμενος ασθενής και δεν επιτρεπόταν στον άνδρα μου να είναι παρών. Ήμασταν μόνον εγώ και η γιατρός σε ένα απόλυτα αποστειρωμένο περιβάλλον. Από τη μια μέρα στην άλλη όλα ήταν διαφορετικά. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα τι είναι αυτό που βιώνουμε. Όλος ο πλανήτης, όλη η ανθρωπότητα, σε κίνδυνο.
Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους γιατρούς και το προσωπικό των νοσοκομείων;
*Ευγνωμοσύνης. Είναι αναμφισβήτητα ήρωες.
Μιας και τα όνειρα δεν μπαίνουν σε καραντίνα, τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
*Να είμαστε καλά και αγαπημένοι. Και θα τα καταφέρουμε. Αυτό λέω διαρκώς στον εαυτό μου. Επίσης εύχομαι να βρεθούν τρόποι για να μην καταστραφούν ολοκληρωτικά οι άνθρωποι της τέχνης. Και όχι μόνον αυτοί… Είναι απαραίτητο να υπάρξει μέριμνα από το κράτος για όλους εκείνους τους ανθρώπους που η υπάρχουσα πραγματικότητα δε θα τους επιτρέψει να εργαστούν. Είναι πολύ σημαντική και δύσκολη η διαχείριση της οικονομικής κρίσης που προκύπτει από την πανδημία και μου προκαλεί τρόμο η επόμενη μέρα.