7.3 C
Athens
Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2025

Κωνσταντίνος Γιουρνάς: Όταν μπήκα στη Δραματική Σχολή του Ωδείου, ξεκίνησε μια δεύτερη ζωή μου…

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Πρωτοσυνάντησα τον Κωνσταντίνο Γιουρνά πριν ακόμα εισαχθεί στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, σε σεμινάρια υποκριτικής που παρακολουθούσαμε και οι δύο. Ήταν ένα πλάσμα με έμφυτη λάμψη, γεμάτος ταλέντο, έκπληξη και απορία για καθετί γύρω του. Ήταν αδύνατο να μην καταλάβω ότι επρόκειτο για καλλιτεχνική φύση.

Θυμάμαι συγκεκριμένα πράγματα από εκείνη την περίοδο, όπως το τραγούδι που μας τραγούδησε a cappella, τους ζεστούς κι ανεπιτήδευτους τρόπους του, τους υποβλητικούς και σκοτεινούς ευφάνταστους αυτοσχεδιασμούς του, την αίσθηση συνεργασίας που τον χαρακτήριζε, τη με αιθέρια πειθαρχία, βελούδινη απαγγελία του “Λαχταρώ” της Σάρα Κέιν και πολλά ακόμη. Γι’ αυτό και περίμενα. Γιατί ήξερα ότι θα τον έβλεπα στη σκηνή σε κάτι σίγουρα εντυπωσιακό, όπως και έγινε.

Έκτοτε μπήκε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, αποφοίτησε, ξεκίνησε μια “δεύτερη ζωή”, όπως το ίδιος ομολογεί και έχει ήδη παίξει στις παραστάσεις “Αλέξης Ζορμπάς” (2017), “Η κουζίνα” (2018), “ΤΣΕΧ-OFF” (2016), “Οιδίπους Τύραννος” (2017).

Την περασμένη άνοιξη τον είδα στο “Σχόλιο για την Ηλέκτρα”, μια έξοχη παράσταση της ομάδας μήνυμαL. εμπνευσμένη από την “Ηλέκτρα” του Σοφοκλή, που σε φέρνει αντιμέτωπο με το διαρκώς εξελισσόμενο σχέδιο του ανθρώπινου πολιτισμού.

Εξαιρετική σκηνοθεσία από τον Γιώργο Ματζιάρη, πυρετική αφήγηση, λεπτές αποχρώσεις, σχέσεις πάθους και ο Κωνσταντίνος Γιουρνάς να επωμίζεται τους ρόλους της Κλυταιμνήστρας και του Ορέστη, συνδυάζοντας ευρηματικότητα και ευαισθησία, προβληματισμό και ορμή σε μια εμφάνιση ολοκληρωμένη και λειτουργική. Στο “Σχόλιο για την Ηλέκτρα” διακρίνουμε στοιχεία σύγχρονα και πρωτοποριακά, στοιχεία ρεαλιστικά, στοιχεία συμβολικά που οδηγούν τον θεατή να δει την αλήθεια της τραγωδίας μέσα από ένα άλλο πρίσμα.

Έχοντας ως αφετηρία την αρχή των τριών υποκριτών, τρεις νέοι άντρες ηθοποιοί -οι Γιώργος Ματζιάρης, Φώτης Κουτρουβίδης, Κωνσταντίνος Γιουρνάς- αναλαμβάνουν να γίνουν φορείς του πιο αιματοβαμμένου μύθου, ανακαλύπτοντάς τον εκ νέου και χτίζοντας γέφυρες μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Τι είναι ήθος και τι δίκαιο; Μας ρωτούν κι αναρωτιούνται και οι ίδιοι.

Τι γίνεται όταν οι θεσμοί παραλύουν και η βαρβαρότητα κατακλύζει την πόλη; Η Ηλέκτρα είναι ένα σύμβολο του ασυνείδητου ή μια μορφή πολιτικών διαστάσεων; Ποια εξουσία δεν φτάνει στην κορυφή χωρίς το αίμα του αντιπάλου της και ποιος επόμενος εξουσιαστής δεν θα την αρπάξει με τον ίδιο τρόπο; Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε;

Η νέα γενιά των δημιουργών μας σε μια περίοδο μεγάλων ανακατατάξεων και ερωτημάτων συνομιλεί με το ίδιο το παρελθόν της για να βρει καθαρό βλέμμα να αντιμετωπίσει το παρόν. Ό,τι μεγαλώνει στη μοναξιά, γίνεται άγριο… και επιβιώνει.

Η παράσταση είναι δυνατή, χειμαρρώδης και καταιγιστική σαν καινοτόμος τροχός ερπύστριας και φέρει την αρχαία απλότητα και λιτότητα, την ποιητικότητα, το συναισθηματικό φορτίο ενός παραδοσιακού τραγουδιού, όπως το “Αμυγδαλάκι τσάκισα και μέσα σε ζωγράφισα”, που τόσο όμορφα και συγκινητικά ακούγεται κατά τη διάρκειά της…

Το “Σχόλιο για την Ηλέκτρα” στις 4 Νοεμβρίου 2019 ξεκινά τη δεύτερη χρονιά παραστάσεών του, στο θέατρο “Χώρος”.

Περισσότερα για την παράσταση αλλά και για τη ζωή του, το θέατρο, τα όνειρά του, τα επόμενα σχέδιά του που περιλαμβάνουν τηλεοπτικές εμφανίσεις στη νέα εκπομπή του Στέλιου Παρλιάρου και πρόβες για το έργο «This is how we die» σε σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη στο θέατρο Skrow, μας λέει ο Κωνσταντίνος στη συνέντευξη που ακολουθεί.

 

 

*Μεγάλωσα σε μια περιοχή που ενώ ήμουν πολύ κοντά στο κέντρο της Αθήνας, θύμιζε περισσότερο χωριό! Η περιοχή ονομάζεται Κόκκινος Μύλος (ή αλλιώς Moulin Rouge -χα χα) και βρίσκεται μεταξύ Μενιδίου και Νέας Φιλαδέλφειας! Είχαν μια ανεμελιά τα χρόνια αυτά με πολύ παιχνίδι, πολλά χτυπήματα γιατί από τότε ήμουν λίγο απρόσεκτος, παράλληλα όμως ένιωθες και κάποιους περιορισμούς λόγω της μικρής κοινωνίας.

Ποιες είναι οι πιο αγαπημένες αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία;

*Εννοείται καλοκαιρινές γιατί είμαι καλοκαιρινός τύπος έτσι κι αλλιώς. Θυμάμαι να τελειώνει το σχολείο και να πηγαίνω κατευθείαν στη γιαγιά μου και στον παππού μου, στο Αρκαδικό Χωριό (αυτό ήταν ένα παραλιακό χωριό που δημιουργήθηκε από το μηδέν, το 1992, για τους ομογενείς Αρκάδες) και να μένω μαζί τους μέχρι αρχές Σεπτέμβρη. Σε εκείνο το χωριό πέρασα τα ωραιότερά μου καλοκαίρια. Είχε τρομερό ενδιαφέρον γιατί τα υπόλοιπα παιδιά του χωριού ζούσαν το χειμώνα σε μια εντελώς άλλη πραγματικότητα, στην Αμερική και στον Καναδά! Οπότε εγώ κάθε καλοκαίρι ερχόμουν σε επαφή με μια εντελώς άλλη κουλτούρα που με εντυπωσίαζε πολύ!

Γιατί επέλεξες να γίνεις ηθοποιός;

*Δύσκολη ερώτηση. Μάλλον γιατί θέλω να γίνω πλούσιος (αστειεύομαι φυσικά). Ένιωθα πως είχα μια ενέργεια που με οτιδήποτε και αν καταπιανόμουν δεν μου αρκούσε. Όταν άρχισα να βλέπω θέατρο, κόλλησα πολύ. Το ερωτεύτηκα αρχικά ως θεατής. Και μετά άρχιζα να καταλαβαίνω πως θέλω να το δοκιμάσω και από τη μεριά του θεώμενου. Όταν ξεκίνησα κάποια σεμινάρια αντιλαμβανόμουν πως η ενέργειά μου κάπως άρχιζε να μπαίνει σε ένα αυλάκι. Αυτό μετά απέκτησε μια άλλη διάσταση όταν μπήκα στη σχολή, στο Ωδείο Αθηνών. Και εκεί ξεκινάει μια δεύτερη ζωή γιατί η εμπειρία ήταν τόσο μεγάλη που δεν ξέρω αν ποτέ θα τη χωρέσω… Από εκεί ξεκίνησα να βλέπω μονοπάτια που ούτε τα είχα σκεφτεί. Τα πράγματα γίναν πιο περίπλοκα αλλά και πιο βαθιά και η αναζήτηση του λόγου που θέλω να ασχοληθώ με την υποκριτική πιο θολή αλλά παράλληλα και πιο αναγκαία. Τελικά αποφασίζω να πω πως επέλεξα να γίνω ηθοποιός γιατί θέλω να συνεχίσω να παίζω και το εννοώ με την ευρεία έννοια γιατί όλα ένα παιχνίδι είναι. Προσοχή η τελευταία απάντηση μπορεί να αλλάξει εντός πέντε δευτερολέπτων. Χα! Χα!

Ποιοι δάσκαλοί σου καθόρισαν τη μετέπειτα πορεία σου;

*Ο Αργύρης Ξάφης είναι της ζωής μου ο ένας! Ήταν ο μάστερ του έτους μου και τελικά αποδείχτηκε ο μάστερ της σκέψης μου. Σίγουρα η Αμαλία Μουτούση και η Ιώ Βουλγαράκη ανήκουν σε αυτούς τους δασκάλους. Όπως και η Αμάλια Μπένετ και ο Χρήστος Παπαδόπουλος που παρότι δεν κάναμε υποκριτική μαζί τους αλλά χορό, διεύρυναν τους ορίζοντες της κινησιολογικής μου ευφυΐας.

 

 

Με τον Φώτη Κουτρουβίδη και τον Γιώργο Ματζιάρη παρουσιάζετε το “Σχόλιο για την Ηλέκτρα”. Γιατί επιλέξατε την Ηλέκτρα; Σε ποια ενδιαφέροντα και αναζητήσεις του σύγχρονου ελληνικού κοινού απαντάει η επιλογή αυτού του έργου;

*Η Ήλεκτρα έχει μια σκληρότητα που έχει τρομερό ενδιαφέρον να μεταφερθεί από άντρες ηθοποιούς. Παράλληλα είναι ένα έργο με πυρηνικά ζητήματα δικαιοσύνης, εξουσίας αλλά και ψυχολογικής φύσης μητέρας – κόρης, κόρης – πατέρα, πατέρα – γιου, γιου – μητέρας. Αυτά τα πυρηνικά ζητήματα την κάνουν κατά κάποιο τρόπο και σύγχρονη και κλασική.

Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τους ρόλους και τον καταμερισμό τους μεταξύ σας;

*Ο Γιώργος αφηγείται τον ρόλο της Ηλέκτρας, εγώ τον ρόλο της Κλυταιμνήστρας και του Ορέστη, ο Φώτης τον ρόλο της Χρυσοθέμιδας και του Παιδαγωγού!

Η παράσταση είναι ιδιαίτερη. Πώς αντιδρά το κοινό; Σας μιλούν μετά την παράσταση;

*Η δυναμική αλλά και η σκληρότητα του έργου ήταν αυτά που ήθελε να τονίσει ο Γιώργος. Ο ρυθμός και οι εναλλαγές συντελούν σε αυτή την κατεύθυνση οπότε το κοινό νομίζω αφήνεται μέσα σε αυτό! Υπάρχει ένα πάγωμα στο τέλος και σε αυτό στοχεύουμε αλλά μετά υπάρχει πολύ θετική ανταπόκριση και είναι πολύ ωραίο γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι με ελάχιστα μέσα και με τρεις ηθοποιούς κατάφερες να τους εντάξεις μέσα στον κόσμο αυτό.

Το «Σχόλιο για την Ηλέκτρα» θα συνεχίσει την πορεία του και πώς;

*Το «Σχόλιο για την Ηλέκτρα» θα συνεχίσει την πορεία του από τις 4 Νοεμβρίου 2019 και για κάθε Δευτέρα και Τρίτη για όλο τον Νοέμβριο στο Θέατρο Χώρος.

Σήμερα τι θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως βαρβαρότητα;

*Η βαρβαρότητα σήμερα έχει πάρει άλλες διαστάσεις… Βαρβαρότητα μπορούμε να ορίσουμε αυτό που συμβαίνει με τους αμάχους πληθυσμούς στους πολέμους και τους χιλιάδες νεκρούς μέχρι τη δολοφονία ενός βρέφους από τη μάνα που το πετάει στον κάδο των σκουπιδιών. Η βαρβαρότητα πλέον συναντάται παντού και το κακό είναι πως κι εμείς συνηθίζουμε μέσα σε αυτό τον κόσμο και βολευόμαστε. Γινόμαστε τελικά και εμείς βάρβαροι για να μπορέσουμε να αντέξουμε τη βαρβαρότητα των άλλων. Και αυτό τελικά διαιωνίζεται και αυξάνεται και… Καληνύχτα Κεμάλ…

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε;

*Γιατί η μνήμη είναι σύνδεση. Σύνδεση με το παρελθόν, σύνδεση με το μέλλον. Υπάρχει ένας αδιόρατος δεσμός. Ο Καζαντζάκης στην Ασκητική έγραψε: « Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει». Γι’ αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε γιατί είμαστε ο συνδετικός κρίκος του προηγούμενου με τον επόμενο.

Ποιο είναι το πρόβλημα της εξουσίας σήμερα;

*Αν μιλάμε για την εξουσία καθαρά πολιτικά, το πρόβλημά μου είναι πως είναι πολύ μακριά από μένα. Νιώθω δυστυχώς πως δεν με αφορούν γιατί με κάνουν να πιστεύω πως δεν τους αφορώ. Δεν ξέρω αν αυτό το συναίσθημα απέναντι στην εξουσία πηγάζει από την Τουρκοκρατία και βρίσκεται μέσα στο DNA μας αλλά αισθάνομαι χαμένος. Όλα είναι περίπλοκα και τίποτα δεν βγάζει νόημα. Σίγουρα ψηφίζω. Πιστεύω πως η αποχή δύσκολα μπορεί να αποτελέσει πολιτική θέση εκτός αν είναι καθολική, πράγμα αδύνατο. Δεν ξέρω πώς μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα. Σίγουρα όμως θέλω να ελπίζω σε αυτό.

Ποια είναι η σχέση σου με την πίστη;

*Πιστευτή πολύ στον άνθρωπο. Στην ενέργειά του. Καλή και κακή. Δεν είμαι σίγουρος αν πιστεύω σε κάτι ανώτερο. Το ψάχνω ακόμα και νομίζω πως θα το ψάχνω για παρά πολλά χρόνια ακόμα…

 

 

Πιστεύεις ότι έχουμε ικανή θεατρική παιδεία στην Ελλάδα;

*Έχουμε, ναι! Το πιστεύω. Όμως χάνεται. Χάνεται στις τόσες σχολές, εκχυδαΐζεται. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν τόσες δραματικές σχολές. Δεν ωφελεί κανέναν πραγματικά και αναγκαστικά το επίπεδο και η παιδεία πέφτει.

Ποιους ήρωες θα ήθελες να υποδυθείς;

*Θα ήθελα να υποδυθώ το Οθέλλο (αυτό είναι ένα inside joke με φίλους λόγω του χρώματος της επιδερμίδας μου) αλλά παρ’ όλα αυτά με γοητεύει ο Οθέλλος. Παράλληλα όμως μπορώ να πω πως με συγκινεί βαθιά και ο Ερωτόκριτος. Συνδέομαι έντονα με την παράδοση, ίσως γι’ αυτό!

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

*Τα επόμενα σχέδια μου πέρα από το «Σχόλιο για την Ηλέκτρα» είναι τηλεοπτικά και θεατρικά. Τηλεοπτικά θα βρίσκομαι στην εκπομπή του Στέλιου Παρλιάρου σε ένα πολύ ωραίο κόνσεπτ που αποκτά περισσότερο χαρακτηριστικά σειράς παρά εκπομπής. Ενώ θεατρικά ξεκινάω πρόβες από Δεκέμβρη με την παλιά μου ομάδα, κάποιους συμφοιτητές μου από το Ωδείο Αθήνων, για το έργο «This is how we die» σε σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη στο θέατρο Skrow.

Τέλος, ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;

*Τα αγαπώ υπερβολικά πολύ! Κυρίως τα σκυλιά (συγγνώμη Ειρήνη μου, έχω μια ελαφριά αλλεργία στις γάτες, γι’ αυτό). Συμβίωνα κάποτε με ένα μαλτέζ. Του είχα τρομερή αγάπη. Δυστυχώς έληξε άδοξα η συμβίωση αυτή…

-Φωτογραφία: Αλέξανδρος Χαρόβας

  • Αναλυτικά για την παράσταση διαβάστε εδώ:

“Σχόλιο για την Ηλέκτρα”: Ό,τι μεγαλώνει στη μοναξιά, γίνεται άγριο… και επιβιώνει στο θέατρο “Χώρος”

 

  • Διαβάστε επίσης:

Ένας «Χώρος» στον Βοτανικό γεμάτος με παραστάσεις σημαντικών νέων δημιουργών

«Σχόλιο για την Ηλέκτρα» – Σκηνοθετικό σημείωμα από τον Γιώργο Ματζιάρη

Γιώργος Ματζιάρης: Κανένα μεγάλο κείμενο δεν δίνει απαντήσεις, δεν κουνάει το δάχτυλο…

Φώτης Κουτρουβίδης: Αυτός που ξεχνά, είναι καταδικασμένος να επαναλάβει τα λάθη του

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -