Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Η Κατερίνα Παρισσινού είναι μια νέα ηθοποιός που αποφεύγει συστηματικά την πρόκληση της ευκολίας. Η ενσυναίσθησή της τής είναι απαραίτητη, διότι με τη συντροφιά της παράγει. Με τις ερμηνείες της προσδίδει μια άλλη διάσταση στην πραγματικότητα, που κάθε φορά συγκινεί τον θεατή – αποδέκτη της. Φέτος παίζει στο «Σπίτι με τα δώρα» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη σε σκηνοθεσία Λευτέρη Παπακώστα, που παρουσιάζεται στο θέατρο «Χώρος».
Η ίδια μας λέει για το έργο: «Είναι ένα έργο σκληρό, που πραγματεύεται τη βία απέναντι στις γυναίκες. Με πολλούς τρόπους είτε σωματική, είτε ψυχολογική. Τέτοια ακραία βία που οδηγεί τις ηρωίδες στον φόνο ή την ίδια τους τη δολοφονία».
Η Κατερίνα Παρισσινού με το συντριπτικό μονόλογο της Ιωάννας επιδεικνύει μια σπάνια ποιότητα, τιμώντας το θέατρο και την υποκριτική τέχνη στον τόπο μας.
«Η Ιωάννα», εξηγεί στη συνέντευξή της στο catisart.gr, «είναι ένα πλάσμα φοβισμένο, που ακόμα κι έτσι προσπαθεί να προσπεράσει τα εμπόδια και να ζήσει ελεύθερο. Με μια θέληση που πηγάζει από τόσο βαθιά που είναι αδύνατον να μην την ακολουθήσει. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Καθώς στο τέλος η Ιωάννα ή καλυτέρα Γιάννης δολοφονείται».
Επίσης η Κατερίνα παίζει αυτή την περίοδο στο «Μαζί Ποτέ: Αιτία υπάρχει…για ό,τι δεν πάει καλά» του Τσιμάρα Τζανάτου, που ανεβαίνει στο BIOS, πάλι σε σκηνοθεσία Λευτέρη Παπακώστα.
Εκεί βλέπουμε άλλη μια μεταμόρφωση της ταλαντούχας ηθοποιού, που η διαδρομή της από τις αρχές του 2017 όταν πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή, χαρακτηρίζεται από επαγγελματισμό, σκληρή δουλειά και διαρκή εξέλιξη. Και κυρίως τσαλάκωμα της εικόνας της από τα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας της.
Θέατρο είναι κάθε φορά που κάποιος περνά τον ουδέτερο χώρο και παρακολουθείται από ένα άλλο πρόσωπο. Τι συμβαίνει όμως στην παράσταση; «Κάθε παράσταση είναι διαφορετική, κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο. Πρέπει να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου, με τον ρόλο, με το κείμενο. Είναι ένας αγώνας –όχι πάντα εύκολος και όχι απαραίτητα δύσκολος-, μια πρόκληση. Περιμένεις να δεις τι θα γεννηθεί εκείνη την ώρα, κάθε φορά. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός», τονίζει η Κατερίνα Παρισσινού. «Μπορούν να συμβούν τα πάντα. Αυτή όμως είναι και η μαγεία του θεάτρου», συμπληρώνει.
Άλλωστε η αφετηρία και η βάση του θεάτρου, όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η ποίηση και η μαγεία. Αν λείψουν αυτά, δεν υπάρχει θέατρο. Η μαγεία μιας παράστασης, όπως αυτή του «Σπιτιού με τα δώρα» με τους συγκλονιστικούς μονολόγους των τριών κοριτσιών (Μαρία Καρακίτσου, Μικαέλα Δανά, Κατερίνα Παρισσινού) μπορεί να σε ταξιδέψει χωρίς όρια.
Πού γεννήθηκες, πού μεγάλωσες και τι δεν ξεχνάς από τα παιδικά σου χρόνια;
*Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Δεν ξεχνάω τα καλοκαίρια, τα παιχνίδια στη θάλασσα, τα μεσημέρια, τις εξερευνήσεις με τα ποδήλατα, τους χωματόδρομους και τα βράδια με ιστορίες στις κούνιες.
Πώς ξεκίνησες με το θέατρο και την υποκριτική; Ποια υπήρξαν τα πρώτα ερεθίσματα και οι αφορμές;
*Νομίζω ήταν κάτι που το ήθελα από νωρίς, όμως μου πήρε χρόνο η διαδικασία από τη συνειδητοποίηση στην απόφαση και μετέπειτα στην πράξη. Είναι τρόπος έκφρασης.
Ποιων δασκάλων σου η ανάμνηση διατηρείται άσβεστη στην καρδιά σου και γιατί;
*Όλων. Ο καθένας με τον τρόπο του και για τις γνώσεις που μου προσέφερε απλόχερα.
Φέτος εμφανίζεσαι στην παράσταση «Το σπίτι με τα δώρα» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη σε σκηνοθεσία Λευτέρη Παπακώστα. Τι θα ήθελες να γνωρίζουμε για την παράσταση;
*Είναι μια παράσταση που αν και το κείμενο γράφτηκε πριν από 24 χρόνια, είναι τόσο επίκαιρο. Είναι ένα έργο σκληρό, που πραγματεύεται τη βία απέναντι στις γυναίκες. Με πολλούς τρόπους είτε σωματική, είτε ψυχολογική. Τέτοια ακραία βία που οδηγεί τις ηρωίδες στον φόνο ή την ίδια τους τη δολοφονία. Τη βία μέσα στην οικογένεια και τη βία της κοινωνίας που αντί να προστατέψει ή να βοηθήσει όσους έχουν ανάγκη, τους αφήνει έρμαιο των συνθηκών που η ίδια έχει δημιουργήσει.
Τι χαρακτήρας είναι η Ιωάννα, την οποία υποδύεσαι;
*Είναι ένα πλάσμα φοβισμένο, που ακόμα κι έτσι προσπαθεί να προσπεράσει τα εμπόδια και να ζήσει ελεύθερο. Με μια θέληση που πηγάζει από τόσο βαθιά που είναι αδύνατον να μην την ακολουθήσει. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Καθώς στο τέλος η Ιωάννα ή καλυτέρα Γιάννης δολοφονείται. Πρώτα από την ίδια του την οικογένεια, αργότερα από τους γύρω του και τέλος από την ίδια την κοινωνία, που δεν αγκαλιάζει μα τροφοδοτεί το μίσος απέναντι σε αυτό που δεν καταλαβαίνει και που θεωρεί διαφορετικό.
Ο μονόλογος στο θέατρο είναι πολύ δύσκολο είδος. Πώς ένιωσες όταν σου ανατέθηκε ο συγκεκριμένος;
*Πρόκληση και αγωνία. Το πρώτο γιατί ήταν η πρώτη φορά που αναμετρήθηκα με μονόλογο. Αγωνία γιατί είναι ο συγκεκριμένος μονόλογος. Πώς θα προσεγγίσεις ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, έναν εύθραυστο ήρωα που εξαιτίας της σεξουαλικότητάς του οδηγείται στον ομαδικό βιασμό και τέλος στη δολοφονία του. Κείμενο με υπαρκτούς και αφανείς ήρωες που καλείσαι να φέρεις στην επιφάνεια και να το επικοινωνήσεις. Έναν να καταφέρεις να αγγίξεις, ένας να δει διαφορετικά τα πράγματα έχεις κερδίσει το στοίχημα. Υπάρχει ελπίδα.
Ποια είναι τα στοιχεία που απαιτεί αυτό το κείμενο;
*Ανθρωπιά, ενσυναίσθηση, κατανόηση και θάρρος για να μεταφέρεις τις ιστορίες και των τριών μονολόγων.
Πώς θα χαρακτήριζες τη συνεργασία σου με τον σκηνοθέτη της παράστασης, Λευτέρη Παπακώστα;
*Με τον Λευτέρη εκτός από συνεργάτες, είμαστε και ζευγάρι. Οπότε υπάρχει κατανόηση και κώδικας επικοινωνίας.
Τι θα ήθελες να πεις για τους συγγραφείς του έργου, Αντώνη και Κωνσταντίνο Κούφαλη;
*Είναι μεγάλη χαρά να συναντάς τέτοιους ανθρώπους. Ανοιχτούς, με ιδέες και διάθεση να ακούσουν και να ανταλλάξουμε απόψεις. Είναι τιμή μου που συνεργαστήκαμε με αφορμή «Το Σπίτι με τα Δώρα». Αλλά κυρίως που συναντηθήκαμε, μιλήσαμε και γνωριστήκαμε δημιουργώντας μια ουσιαστική σχέση.
Τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της παράστασης;
*Κάθε παράσταση είναι διαφορετική, κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο. Πρέπει να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου, με τον ρόλο, με το κείμενο. Είναι ένας αγώνας –όχι πάντα εύκολος και όχι απαραίτητα δύσκολος-, μια πρόκληση. Περιμένεις να δεις τι θα γεννηθεί εκείνη την ώρα, κάθε φορά. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Μπορούν να συμβούν τα πάντα. Αυτή όμως είναι και η μαγεία του θεάτρου.
Κάνω θέατρο σημαίνει…
*Δίνω ζωή στον ρόλο, δεν μένει στις σελίδες. Έχει υπόσταση. Και που ξέρεις κάποιος μπορεί να ακούσει, να καταλάβει και ίσως τελικά να τον βοηθήσεις.
Επιλέγεις κωμωδία ή δράμα;
*Και τα δύο. Αν και πιστεύω ότι το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο. Υπάρχουν δραματικά κείμενα με τρομερό χιούμορ, όπως και το αντίστροφο.
Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου όνειρο;
*Δεν το ξέρω ακόμα!
Τι σε προσβάλει;
*Η αγένεια.
Η γνώμη των άλλων σε ενδιαφέρει;
*Παλιότερα περισσότερο. Πλέον με ενδιαφέρει η γνώμη αυτών που με ενδιαφέρουν.
Τι σε πληγώνει;
*Η αχαριστία και το ψέμα.
Μέχρι στιγμής τι κέρδισες από το θέατρο;
*Το να κάνω κάτι που μου αρέσει και αγαπώ, είναι νομίζω το μεγαλύτερο κέρδος. Πάντα με τις όποιες δυσκολίες ή ευκολίες που μπορεί να προκύψουν στην πορεία.
Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου θεατρικό έργο;
*«Το Σπίτι με τα Δώρα» είναι ένα από τα ποιο ωραία θεατρικά έργα που έχω διαβάσει. Και είμαι τυχερή που είχα την ευκαιρία να αναμετρηθώ με έναν τέτοιο ρόλο.
Αν δεν ήσουν ηθοποιός, τι θα ήσουν;
*Πραγματικά δεν ξέρω… και ελπίζω να μη χρειαστεί να μάθω!
Υπάρχει ποίημα που έχεις διαβάσει και ποτέ δεν ξεχνάς;
Εξωραΐζει η απόσταση.
βλέπεις το τρομακτικό, οικείο.
Το αφόρητο επιθυμητό.
Φυλάγομαι από παιδί –
Μην πω εκείνο το απελπιστικό:
“Τι ωραία που ήταν τότε παλιά…”»
Του Τσιμάρα Τζανάτου.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτό τον καιρό;
*Για να πω την αλήθεια δεν διαβάζω κάτι αυτό το διάστημα.
Τι εκτιμάς στους ανθρώπους;
*Την ειλικρίνεια.
Τι θέλεις να ξεχαστεί;
*Τίποτα. Ξεχνώντας κάνουμε ξανά τα ίδια λάθη – συνήθως.
Ένιωσες ποτέ ανασφάλεια;
*Αρκετές φορές. Δεν είναι πάντα κακό. Ίσως στο θέατρο η ασφάλεια να είναι επικίνδυνη.
Δημιουργώ σημαίνει;
*Εκφράζομαι, μοιράζομαι.
Η σχέση σου με το χρόνο;
*Πάντα στο τρέξιμο, στο όριο, στην τελευταία στιγμή. Αγχωτική σχέση.
Ποια είναι η ωραιότερη ημέρα της ζωής σου μέχρι τώρα;
*Πολλές. Αν πω μια θα αδικήσω όλες τις άλλες!
Αγαπημένοι σου συγγραφείς και θεατρικοί ήρωες;
*Ο Κωνσταντίνος και ο Αντώνης Κούφαλης. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν, οι λέξεις τους, σε τρυπάνε. Έχουν τον τρόπο και ακουμπάνε πολλά και διαφορετικά σημεία, ξυπνάνε συναισθήματα. Σε κάνουν μέρος τους. Όσο για τους θεατρικούς ήρωες.. Η Ιωάννα ή Γιάννης από το θεατρικό έργο τους «Το Σπίτι με τα Δώρα», με έχει κερδίσει την/τον έχω αγαπήσει. Οπότε δεν μου είναι δύσκολο να πω, πως αυτή/ός η/ο θεατρική/ός ηρωίδα/ήρωας είναι η/ο αγαπημένη/ος μου.
Τα επόμενά σου σχέδια;
*Αυτή την περίοδο είμαι στο BIOS κάθε Τέταρτη και Πέμπτη, στην παράσταση «Μαζί Ποτέ – Αιτία υπάρχει… για ό,τι δεν πάει καλά» του Τσιμάρα Τζανάτου, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Παπακώστα.
Τέλος, ας μιλήσουμε για τους συντρόφους μας στη ζωή, τα ζώα. Υπάρχει κάποιο κατοικίδιο στη ζωή σου;
*Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει… αν και πολύ θα ήθελα κάποια στιγμή να ξαναϋπάρξει.
Ευχαριστώ πολύ, Κατερίνα!
*Κι εγώ ευχαριστώ το Catisart για τη φιλοξενία.
***
«Το σπίτι με τα δώρα» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη: Ένας αφηγηματικός θρίαμβος
