Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει η σκηνοθέτις Κατερίνα Κιαγιά
ΕΧΑΣΑ…
…Δεν θα μπορούσα ποτέ να προβλέψω όσα συνέβησαν τη χρονιά που πέρασε. Ήταν μια χιονοστιβάδα τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά κι επανέρχεται συνέχεια στο μυαλό μου μια λέξη: μεταμόρφωση. Προϋπόθεση βέβαια κάθε είδους μεταμόρφωσης είναι η απώλεια. Η παλιά μορφή χάνεται και τη θέση της παίρνει η καινούργια, εξελιγμένη εκδοχή της.
Σε προσωπικό επίπεδο, έχασα τις περισσότερες από τις ψευδαισθήσεις μου και μαζί τους έφυγε κι ένα μεγάλο κομμάτι βολικής νωθρότητας. Αυτό είχε ως συνέπεια να στερηθώ σε μεγάλο βαθμό την ηρεμία και την άνεση, που όμως έτσι κι αλλιώς βασίζονταν σε σαθρό έδαφος. Άλλωστε, η ζωή δεν προορίζεται να είναι οπωσδήποτε βολική ή ήρεμη, αλλά κυρίως ζωντανή.
Σε συλλογικό επίπεδο, οι απώλειες νομίζω ήταν αντίστοιχης φύσης, αλλά σε ασύγκριτα μεγαλύτερη κλίμακα. Φάνηκε το πιο άσχημο και προβληματικό κομμάτι μας, χωρίς τη δυνατότητα να αμβλυνθεί καμία γωνία του, χωρίς να μπορούμε να κοιτάξουμε αλλού πια. Ο τρόπος διαχείρισης της πανδημίας, η περιφρόνηση της σημαντικότητας της τέχνης μπροστά σε δήθεν κρισιμότερες κοινωνικές προτεραιότητες, το ελληνικό #me_too, οι γυναικοκτονίες, σχεδόν μας ανάγκασαν να αφήσουμε πίσω οποιαδήποτε ελπίδα για μια «κανονικότητα», η οποία εν τέλει δεν υπήρξε ποτέ. Υποχρεωθήκαμε να χάσουμε και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις ότι μπορούμε ακόμα να κάνουμε «σαν να μη συμβαίνει τίποτα» μέχρι να «ξεχαστεί» το κακό.
ΚΕΡΔΙΣΑ…
…Σε προσωπικό επίπεδο, χάνοντας όλα αυτά, κέρδισα μια νέα εαυτή. Κέρδισα την αγάπη για τις ευθύνες των πραγματικών μου επιθυμιών και την ελευθερία που αισθάνεται κανείς στην προσπάθεια πραγματοποίησής τους. Κέρδισα την πίστη που τροφοδοτεί η συνεχής δουλειά για την κατάκτηση ενός στόχου. Κέρδισα το κουράγιο να φοβάμαι χωρίς να παραλύω. Κέρδισα την ικανότητα να ζω στο παρόν μου.
Σε συλλογικό επίπεδο, πιστεύω κερδήθηκε η ευκαιρία για θεραπεία. Χάνοντας τις συλλογικές μας ψευδαισθήσεις, μπορέσαμε να ονομάσουμε και να παρατηρήσουμε τα τραύματα κι αυτό είναι το πρώτο βήμα για να τα θεραπεύσουμε. Δεν λέω ότι από μόνο του είναι αρκετό, αλλά είναι η αρχή. Ο κόσμος αλλάζει ξανά κι όσο κι αν αυτή η συλλογική μεταμόρφωση καθυστερήσει, όσο κι αν εμποδιστεί, όσο κι αν της αντισταθούμε, όσο κι αν τη φοβόμαστε, θα ολοκληρωθεί. Έτσι γινόταν κι έτσι θα γίνεται πάντα.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ…
…Τώρα περιμένω να καρποφορήσουν όσα έσπειρα τη χρονιά που πέρασε. Όχι παθητική, όπως όταν αναμένουμε, αλλά πλήρως ενεργή, όπως όταν προσδοκούμε.
***
Αυτήν την περίοδο γράφω το σενάριο για την πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία κι ετοιμάζομαι να φοιτήσω στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Film Directing του California Institute of the Arts.
