Της Μαρίας Γεωργαντά
Γιατί με έφερες εδώ, Πνεύμα; Πάμε να φύγουμε, σε παρακαλώ. Δεν θέλω να θυμηθώ εκείνες τις μέρες. Πού είναι η ζακέτα μου; Κρυώνω, ξαφνικά. Φεύγουμε; Πού με πας; Τι θες να δω; Εγώ, στο σπίτι. Τσαλακώνω λευκές κόλλες και οι λέξεις μένουν στον αέρα. Ιδανική συνθήκη η απομόνωση, χωρίς ερεθίσματα άνοστη. Κανείς δεν μπορούσε να δημιουργήσει τότε. Μόνο η σιωπή. Μεγαλουργούσε η σιωπή. Βλέπεις; Η οικογένεια ενωμένη. Τα παιδιά παίζουν, όμως κάτι τους λείπει. Οι γονείς παίζουν, όμως κάτι τους λείπει. Η γιαγιά, ο παππούς, οι φίλοι σε βιντεοκλήση. Φιλάνε τις οθόνες σαν να αγγίζουν δέρμα. Να ζεις με τους δικούς σου αλλά να μην μπορείς να τους αγγίξεις.
Είχες ποτέ σώμα, Πνεύμα; Τα σώματα γεννήθηκαν για χάδια. Χάδια φιλικά. Χάδια ερωτικά. Έχεις δει σάρκες να αγκαλιάζονται; Να δίνει σχήμα η μία στην άλλην; Με την αγκαλιά οι σάρκες γεννούν ζωή. Εδώ, σε κάθε σπίτι ανασαίνει η ψυχή σε άσαρκο κορμί. Το ίδιο και η πόλη. Ερημική. Ανασαίνει χωρίς ανθρώπους, να ρυθμίζουν τον παλμό της. Μοιάζει με card-postale. Κάθε γωνιά της σαν «κλικάρισμα» φωτογραφίας – παγωμένη στο χρόνο. Και όλα αυτά, για έναν ιό που χτυπάει στην ανάσα. Α! Να, δύο άνθρωποι έχουν βγάλει βόλτα τα σκυλάκια τους. Σε αντίθετα πεζοδρόμια. Γνωρίζονται. Χαιρετιούνται από μακριά. Δεν μπορούν να πλησιάσουν και να κάνουν χειραψία. Χειραψία εμπιστοσύνης. Χαμογελούν ο ένας στον άλλον, προσπαθώντας να χωρέσουν σε μια έκφραση όλη τη χαρά τους.
Έχεις δει θεατρικές μάσκες; Με πόση ένταση είναι χαρούμενες ή λυπημένες; Έτσι ήταν όλοι τότε. Θεατρικές μάσκες αντί για πρόσωπα. Στάσου. Κοίτα μέσα σε αυτό το σπίτι. Ένας άνδρας κακοποιεί σεξουαλικά το παιδί του, ενώ σε λίγο θα σαπίσει στο ξύλο τη γυναίκα του. Ποιος είπε, ότι ο εγκλεισμός βγάζει τον καλύτερο εαυτό μας; Και να έχεις κάθε λογής «πνευματικό γκουρού» να μιλάει για την καραντίνα ως «ευκαιρία επαναπροσδιορισμού του εαυτού σου και των αξιών σου». Πώς; Υπό καθεστώς πολέμου;
Όταν βάζεις στο κλουβί έναν άνθρωπο με την απειλή του θανάτου διαρκώς, δεν ξέρεις, αν θρέφεις έναν άγγελο ή ένα κτήνος μέσα του. Λεπτή η ισορροπία. Για αυτό σου λέω. Πάρε με από εδώ, Πνεύμα. Πάμε παρακάτω, πάμε στην επόμενη φάση της ζωής μου. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο, τα έχει γράψει η Ιστορία. Μόνο στο Θεό σου. Γιατί μας μεταχειρίστηκε τότε με αυτόν τον τρόπο; Τόσο ανασφαλής είναι ο Θεός σου; Και οι δύο ξέρουμε ότι δεν είναι θέμα πίστης. Κανείς θεός δεν θέλει να είναι «λύση έκτακτης ανάγκης» σε εμπόλεμη ζώνη. Άσε, που η πίστη, στην ελευθερία φαίνεται. Ελευθερία. Το δώρο του Θεού σου σε εμάς. Τότε όμως, τι; Ένας πόλεμος. Μετρούσαμε ποια χώρα θα έχει λιγότερα θύματα, λες και ήταν παιχνίδι. Μετρούσαμε και τα θύματα εντός μας. Μετρούσαμε και τους ανθρώπους μας καθημερινά. Μη χαθεί κανείς στο μέτρημα. Αγωνιούσαμε. Αγωνιούσαμε για τα θύματα. Αγωνιούσαμε για τους ανθρώπους μας. Αγωνιούσαμε για εμάς. Αγωνιούσαμε για το μέτρημα. Οι φτωχοί αγωνιούσαν για το αν θα έχουν λεφτά, να πάρουν το ψωμί, που απολύμαιναν εκείνη τη στιγμή, για να μπει στο τραπέζι. Οι πλούσιοι αγωνιούσαν για τα συμφέροντα και τις συμφωνίες «κάτω από το χαλί». Οι επιστήμονες αγωνιούσαν για να φανούν αντάξιοι του όρκου τους. Και ο ιός αγωνιούσε να εκτίσει σωστά την ποινή του. Μέχρι και το καλοκαίρι αγωνιούσε τότε, αν θα φέρει μαζί του την Ανάσταση. Πάμε, επιτέλους! Πάμε παρακάτω. Έχει Φως μπροστά. Και χρώματα. Και χέρια ενωμένα σφιχτά. Και ανθρώπους αγκαλιά. Πάμε, Πνεύμα, μπροστά!
