Έλα, να ξαποστάσουμε εδώ για λίγο. Λένε ότι τα βράδια μυρίζει όμορφα η γη. Σαν πούδρα σε δέρμα νεογέννητου μωρού. Σαν γιασεμί στα χέρια ενός πρώιμου αμούστακου έρωτα που περιμένει με λαχτάρα στη γωνία. Μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου. Θα σου κάνω χάδια στην πλάτη, να κοιμηθείς – τρέμεις; Ο Χρόνος έχει χαράξει πάνω σου αυλακιές. Αν ακούσεις κραυγές, μην τρομάξεις. Είναι οι θαυματοποιοί που έμειναν άστεγοι κάτω από δέντρα που βρέχονται. Καμιά φορά, μάλιστα, λένε ότι κάνουν παράξενους κρότους με όνειρα αιχμηρά για την περίσσια πραγματικότητα. Αγριεύουν οι αισθήσεις, αν μείνουν ορφανές. Και όμως τα βράδια μυρίζει όμορφα η γη. Σαν αγκαλιά που ρέει το αίμα καυτό – κρυώνεις; Αν φύγεις ξαφνικά, άφησε το πουκάμισό σου. Σε μυρίζουν τα αγρίμια, όταν είσαι μόνος. Να το φορέσω, να είμαστε δύο. Έλα, δώσ’ μου το χέρι σου. Κι ας το έχεις ματώσει με τα χαλινάρια. Στο άγγιγμα βρίσκεται η αλλαγή. Από το δέρμα σου στο δέρμα μου και πάλι πίσω. Ανθρώπινη διαδρομή…
- Φωτογραφία: Gabriel Figueroa – Καρέ από την ταινία «Rio Εscondido» του 1947
