Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Το πάθος για περιπέτεια διαδραματίζει για τον Γιώργο Δρίβα κομβικής και καίριας σημασίας ρόλο στη ζωή του. Συνδέεται άρρηκτα με την τάση να βιώνει καταστάσεις οι οποίες κινητοποιούν την ψυχή και γεννούν συναισθήματα. Συναισθήματα που αποτελούν για αυτόν μια ωφέλιμη υποθήκη συναισθηματικής εμπειρίας και γνώσης την οποία επενδύει στην τέχνη του.
Οι πιο έντονες αναμνήσεις του είναι από τότε που πιτσιρικάς και αργότερα έφηβος, στο Λαύριο που μεγάλωνε, είχε ένα ξεκάθαρο πάθος για παιχνίδια που κρύβανε μυστήριο και περιπέτεια. Όταν ήταν 14 ετών έτυχε να παρακολουθήσει μια παράσταση του Λάκη Καραλή και δοκίμασε τη μαγεία του θεάτρου. Σε ηλικία 16-17 ετών, με τον ίδιο τον αείμνηστο σκηνοθέτη και δάσκαλο, έπαιξε στην πρώτη του παράσταση. Παρ’ όλα αυτά έκανε πολλές δουλειές μέχρι τα 30 του. Τίποτα δεν του άρεσε. Όλα βαρετά και ανούσια του φαίνονταν. Από τη στιγμή που μπήκε όμως στη δραματική σχολή ένιωσε σαν ψάρι μέσα στο νερό. Γι’ αυτό έκανε τα πάντα για να το πάει μέχρι τέλους και να μην τα παρατήσει. Κάπως έτσι έγινε ηθοποιός και μάλιστα ένας πολύ καλός ηθοποιός.
Είναι από τους ανθρώπους που αγαπάνε την τέχνη τους με φλόγα. Τον είδα στη σκηνή, πριν από ένα χρόνο περίπου, όταν πρωτοπαίχτηκε το “Lemon”, να υποδύεται τον τρομπετίστα Τιμ Τούνυ, κι είχα την αίσθηση πως είναι από τους ανθρώπους με αποστολή. Από τους καλλιτέχνες που δίνονται ολοκληρωτικά. Από αυτούς που ζουν με τον πιο πλούσιο, ποιοτικό, περιπετειώδη και δημιουργικό τρόπο, ώστε η κάθε ημέρα τους να είναι μια νέα αρχή. Να είναι το έναυσμα για να αποκομίσουν μια πληθώρα δυνατοτήτων και ευκαιριών που μπορούν να αντλήσουν, με απώτερο σκοπό την προσωπική τους ανάπτυξη και ανέλιξη.
O Γιώργος Δρίβας είναι ένας εξαίρετος ηθοποιός που διαθέτει πλούσιο ταλέντο και κωμική φλέβα. Απόφοιτος της δραματικής σχολής “Μοντέρνοι Καιροί” και μυημένος στην υποκριτική για 5 χρόνια σε μεθόδους της “ρωσικής σχολής”. Έχει παίξει επίσης στην παράσταση “Υμπύ Τύραννος” του Alfred Jarry στο θέατρο “Σταθμός” σε σκηνοθεσία Έλενας Βόγλη.
Μαζί με τον Μελαχρινό Βελέντζα, που ερμηνεύει τον πιανίστα Χιλιαεννιακόσια, στην παράσταση “Lemon” υποδύονται και πολλούς ακόμα ρόλους ανθρώπων που γνώρισε όσα χρόνια έζησε αποκλειστικά μέσα στο πλοίο ο ήρωας. Το πλοίο που τον γέννησε, τον μεγάλωσε, τον σκότωσε.
Μετά τις επιτυχημένες καλοκαιρινές τους παραστάσεις πάνω σε αγκυροβολημένο ferry και σε λιμενοβραχίονα, οι Experimento αυτή τη φορά επιλέγουν την κεντρική αίθουσα του “Μπάγκειον”: το στεγασμένο με υαλοστάσια αίθριο του ιστορικού ξενοδοχείου στην πλατεία Ομονοίας, σύμβολο ενός παρηκμασμένου πια δημόσιου χώρου, θα μετατραπεί στο ατμόπλοιο Βιρτζίνιαν χαρίζοντας μία ξεχωριστή εμπειρία στους θεατές της παράστασης, που πρόκειται να κάνει πρεμιέρα στις 4 Οκτωβρίου 2019.
To 1900, πάνω στο Βιρτζίνιαν, που ταξίδευε από την Ευρώπη για την Αμερική, γεννιέται ένα αγόρι που θα γινόταν ο σπουδαιότερος πιανίστας που γνώρισε ποτέ ο Ωκεανός. To μωρό, μόλις δέκα ημερών, εγκαταλείφθηκε από τους μετανάστες γονείς του μέσα σε μία χαρτονένια κούτα από λεμόνια. Πάνω στο πιάνο με την ουρά στην αίθουσα χορού της πρώτης θέσης. Ο ναύτης που το βρήκε το ονόμασε Ντάννυ Μπούντμαν Τι Ντι Λέμον 1900.
Ο Τιμ Τούνυ, τρομπετίστας και ο μοναδικός φίλος του 1900, επιστρέφει στο ατμόπλοιο, το οποίο έχει πια παρακμάσει, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Βρίσκει τον 1900 πάνω στο δυναμίτη. Ανάμεσα σε αποκολλημένα επιχρίσματα από σοβάδες, την υγρασία των τοίχων, την τραυματισμένη επιφάνεια ενός καθρέφτη που αντανακλά τις αντιθέσεις της ζωής οι δύο φίλοι ξανασυναντιούνται φέρνοντας στην επιφάνεια το υπαρξιακό ερώτημα: εσείς πού νιώθετε ευτυχισμένοι; Λίγο πριν ή λίγο μετά την έκρηξη;
Με μια θυμόσοφη τσαχπινιά ο Γιώργος Δρίβας μας μιλά για τις παιδικές αναμνήσεις του, για το θέατρο, για τη φιλία με τον Μελαχρινό Βελέντζα και φυσικά για το “Lemon”, τη συναρπαστική παράσταση που πρέπει να παρακολουθήσετε για να μη χάσετε την ευκαιρία να νιώσετε μια εμπειρία. Το τελικό αποτέλεσμα της παράστασης επαληθεύει τη μαγική επίδραση της τέχνης σε καλλιτεχνικό και ανθρώπινο επίπεδο, ωθώντας ένα δημιουργό να φτάσει στα άκρα για την τέχνη του.
Μεγάλωσες στο Λαύριο. Θέλεις να μας περιγράψεις ποιες είναι οι πιο αγαπημένες αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία;
* Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά ουσιαστικά μεγάλωσα στο Λαύριο, αν και έχω ζήσει και αρκετά χρόνια και στην Αθήνα. Την παιδική μου ηλικία δυστυχώς την έχουν στιγματίσει κυρίως όχι τόσο αγαπημένες αναμνήσεις, διότι εκείνη την περίοδο ήταν που χωρίσανε οι γονείς μου και αυτό επισκίασε το μεγαλύτερο κομμάτι της μνήμης μου από τότε. Ωστόσο, επειδή αναφερθήκατε στο Λαύριο, οι πιο έντονες αναμνήσεις μου είναι από εκεί όταν ήμουν πιτσιρικάς και ιδιαίτερα αργότερα σαν έφηβος. Είχα ένα ξεκάθαρο πάθος για παιχνίδια που κρύβανε μυστήριο και περιπέτεια. Αν και ήμουν πολύ κλειστό παιδί θυμάμαι τη λαχτάρα μου να μιμούμαι πρόσωπα και να μηχανορραφώ διάφορες καταστάσεις για χάρη της παρέας. Ζούσα για να είμαι με φίλους όλη την ώρα και να σκαρφιζόμαστε πώς θα περάσουμε την ώρα μας. Νομίζω αυτό με άγγιζε περισσότερο από κάθε οικογενειακή θαλπωρή.
Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που παρακολούθησες στη ζωή σου; Πώς τη θυμάσαι;
* Το «Όνειρο καλοκαιρινής νυκτός» του Σαίξπηρ από τη θεατρική ομάδα του Δήμου Λαυρίου με σκηνοθέτη τον αείμνηστο Λάκη Καραλή. Δε θυμάμαι πολλά, μόνο ότι είχα νιώσει πολύ όμορφα και ότι η ατμόσφαιρα ήταν μαγευτική, πρέπει να ήμουν 14 χρονών. Σίγουρα βοήθησε το έργο σε αυτό, αλλά για μένα ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία ως παιδί. Αργότερα, σε ηλικία 16-17 ετών, έπαιξα την πρώτη μου παράσταση με την ίδια ομάδα και τον ίδιο σκηνοθέτη στο «Η νύφη της Κούλουρης» του Ευάγγελου Παντόπουλου. Αυτό και αν ήταν κάτι φανταστικό για μένα. Θυμάμαι παίζαμε στην ψαραγορά του Λαυρίου και μου βγαίνανε πράγματα να κάνω στις πρόβες και στην παράσταση σαν να ήμουν ηθοποιός κανονικός που δοκιμάζει πράγματα για να εμπλουτίσει τον ρόλο του.
Γιατί επέλεξες να γίνεις ηθοποιός;
* Είναι το μόνο πράγμα που με γέμιζε από τότε που ασχολήθηκα με το θέατρο. Έκανα πολλές δουλειές μέχρι τα 30 μου. Τίποτα δεν μου άρεσε. Όλα βαρετά και χωρίς ενδιαφέρον. Παράλληλα, έπαιζα ερασιτεχνικά θέατρο και μάλλον αυτό κάπως άγγιζε όσους με έβλεπαν, καθώς αρκετοί μου έλεγαν να πάω να το σπουδάσω. Φοβόμουν πολύ την οικονομική αβεβαιότητα του επαγγέλματος γι’ αυτό και το σκεφτόμουν πολύ καιρό, ώστε να το πάρω απόφαση να πάω σε δραματική σχολή. Από τη στιγμή που πήγα όμως στη σχολή ένιωσα σαν ψάρι μέσα στα νερά μου. Γι’ αυτό έκανα τα πάντα για να το πάω μέχρι τέλους και να μην τα παρατήσω. Κάπως έτσι έγινα ηθοποιός. Γιατί μου άρεσε αυτό που ανακάλυψα μέσα μου. Το προσωπικό μου υλικό σε σχέση με το θέατρο και την υποκριτική. Και το πώς θα μπορούσε να συνάδει όλο αυτό με τις γενικότερες πεποιθήσεις και αντιλήψεις μου.
Ποιοι δάσκαλοι σου διεύρυναν τους ορίζοντες;
* Δεν είναι δυνατόν να ξεχάσω τον πρώτο μου δάσκαλο, που υπήρξε η πρώτη μου επιρροή όταν ήμουν έφηβος, τον Λάκη Καραλή. Μ’ έριξε κατευθείαν στα βαθιά από την πρώτη μέρα. Με το που μπήκα στο χώρο όπου έκαναν πρόβες, μου έδωσε κείμενο να διαβάσω. Είχε έναν δικό του ξεχωριστό τρόπο να σου λέει ότι μπορείς να κάνεις θέατρο και να σε κάνει να πιστεύεις πολύ στον εαυτό σου. Στα χρόνια των επαγγελματικών σπουδών μου θεωρώ ότι κάτι γόνιμο πήρα από κάθε δάσκαλο που είχα. Αυτή που μου διεύρυνε τους ορίζοντες είναι σίγουρα η Λένα Φιλίπποβα, καθώς την είχα συνολικά πέντε χρόνια ως δασκάλα. Τρία χρόνια στη σχολή και άλλα δύο μετά σε επαγγελματικό εργαστήρι της. Ήταν σα να λέμε ότι με πήρε από το χέρι από μαθητούδι του πρώτου έτους και μαζί προχωρήσαμε μέσα στα επόμενα 5 χρόνια. Κυρίως όμως μου άλλαξε ολοκληρωτικά την οπτική και την αντίληψη γύρω από το θέατρο.
Πώς μπήκες στην περιπέτεια του «Lemon»;
* Με τον Μελαχρινό (Βελέντζα) είχαμε γνωριστεί σ’ ένα σεμινάριο υποκριτικής στο Rabbithole και μετά παίξαμε μαζί σε μία παραγωγή του θεάτρου. Επίσης είχε αναλάβει την επικοινωνία στον Υμπύ Τύραννο, που είχαμε ανεβάσει στο θέατρο “Σταθμός” και στην οποία πρωταγωνιστούσα. Μου άρεσε η σοβαρότητά του, η οργανωτικότητα και η πειθαρχία με την οποία έβλεπε κάθε τι σχετικά με το θέατρο. Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε για τις σκέψεις του γύρω από το Lemon (τότε δεν ξέραμε καν τον τίτλο), που θέλει να ξεκινήσει με δική του παραγωγή και ότι θέλει να με δει η σκηνοθέτης Γεωργία Τσαγκαράκη για τον ρόλο του Τιμ Τούνυ, αφηγητή και φίλου του 1900. Έτσι, ξεκίνησε και η δική μου συμμετοχή στους Experimento και στο Lemon.
Ποιος είναι ο τρομπετίστας Τιμ Τούνυ που υποδύεσαι στο «Lemon»;
* O Τιμ Τούνυ είναι ο μοναδικός φίλος του 1900 πάνω στο καράβι με τον οποίο παίζανε στην Atlantic Jazz Band, την ορχήστρα του ατμόπλοιου Βιρτζίνιαν. Στην παράστασή μας είναι και ο κύριος αφηγητής. Η αφήγησή του συνδέεται δομικά και με το κείμενο καθώς ο 1900 αφηγείται στον ίδιο τον Τιμ Τούνυ την ιστορία του δίνοντάς του έτσι το χρίσμα του αφηγητή. Στη δική μας διασκευή του θεατρικού ποιητικού μονολόγου Novecento του Alessandro Baricco οι δύο φίλοι, σαν φαντάσματα του παρελθόντος αλλά και του παρόντος, εμφανίζονται μαζί επί σκηνής για ν’ αφηγηθούν αυτή την ιστορία. Ο Τιμ Τούνυ είναι ένας φτωχός λαϊκός μουσικός, ένας άνθρωπος που δε διστάζει να ρισκάρει προκειμένου να περάσει καλά. Η τρομπέτα είναι το μόνο που έχει και ξέρει να κάνει. Όταν γνωρίζει τον 1900 γοητεύεται από τη μαγική και μυστήρια λάμψη του σπουδαιότερου πιανίστα του Ωκεανού και με οδηγό το χιούμορ του, τον αυθορμητισμό του και την αγάπη του για τη ζωή και τις περιπέτειες δένεται σε μεγάλο βαθμό μαζί του. Ευαίσθητος και ειλικρινής αλλά και με μεγαλείο ψυχής θα καταλάβει πολλά από την εμπειρία του πάνω σε αυτό το καράβι και από την αγάπη του για τον φίλο του.
Με τη θεατρική ομάδα Experimento ταξιδέψατε σε πρωτότυπους προορισμούς το καλοκαίρι για να παρουσιάσετε το Lemon. Ποια ήταν η απήχηση της παράστασης στο κοινό που σας παρακολούθησε;
* Όπου και να παίξαμε η αλήθεια είναι ότι η απήχηση στο κοινό ήταν τουλάχιστον ενθουσιώδης. Αυτό έχει να κάνει και με την ίδια την παράσταση ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα επί σκηνής, αλλά και με το γεγονός ότι είχε απόλυτη επιτυχία ως μια site specific ερευνητική δουλειά που προσαρμόζεται επιτυχημένα σε κάθε πρωτότυπο σκηνικό χώρο μετατρέποντας και το κοινό σε μέρος όλης αυτής της διαδικασίας.
Ποια θέματα πραγματεύεται το έργο;
* Τα ερωτήματα αν είμαστε καλά εδώ που είμαστε, αν πρέπει να κατέβουμε από το πλοίο που γεννηθήκαμε, να αλλάξουμε ζωή, να τολμήσουμε, να αλλάξουμε περιβάλλον, αν τελικά είμαστε ευτυχισμένοι με ό,τι έχουμε βρίσκουνε αντίκρισμα σε κάθε θεατή που παρακολουθεί το Lemon και ταυτίζεται με τις αντίστοιχες υπαρξιακές αναζητήσεις του Χιλιαεννιακόσια. Η ένωση και η φιλία ωστόσο των δύο ηρώων αποτελεί ένα θέμα από μόνο του. Ο τρόπος που βλέπουνε και φαντάζονται τον κόσμο μαζί, η ευαισθησία τους πάνω σε απλές στιγμές δημιουργεί μια ισχυρή αίσθηση ότι ένας καλός φίλος και μια καλή μουσική ως συνοδεία ίσως να αρκούν για να είναι τελικά κανείς ευτυχισμένος σε έναν κόσμο σκληρότητας που δεν μπορεί να σου παρέχει πολλές φορές ούτε τα βασικά αγαθά.
Το «Lemon» μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε κι ένα ταξίδι αυτογνωσίας;
* Για τον ηθοποιό σίγουρα. Κάθε θεατρική παράσταση μπορεί να εξελιχθεί και να γίνει ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Όταν η εργαλειοθήκη στη δουλειά σου είναι τα εκφραστικά σου μέσα, οι εσωτερικές αναζητήσεις και αναμιγνύεις υλικά σε επίπεδο νοητικό, ψυχικό και σωματικό ώστε να ανταποκρίνεσαι στον ρόλο κάθε φορά, τότε σίγουρα κάνεις και μια μικρή ή μεγάλη βουτιά αυτογνωσίας.
Για τους θεατές ισχύει επίσης αυτό, πολλές φορές οι εντυπώσεις των θεατών μετά το Lemon δείχνουν ότι έχουν κάνει το δικό τους ταξίδι αυτογνωσίας φεύγοντας προβληματισμένοι, συγκινημένοι και με ένα ερώτημα καθαρά προσωπικό γι’ αυτούς: είμαι καλά εδώ που είμαι; Να κατέβω από την «ασφάλειά μου»; Πόσο ευτυχισμένος νιώθω με τις επιλογές μου;
Ποιοι είναι οι συμβολισμοί της παράστασης;
* To Πιάνο ως σκηνικό αντικείμενο που παράλληλα λειτουργεί και ως ο τρίτος ηθοποιός της παράστασης είναι μια μήτρα συμβολισμών. Η γέννηση, ο θάνατος, το σπίτι του 1900, η ζωή του, το ταλέντο του βρίσκονται μέσα σε αυτό το μαγικό κουτί, όπως συνηθίζουμε να το λέμε. Κάθε σκηνικό αντικείμενο έχει τον δικό του ξεχωριστό συμβολισμό. Άλλωστε η παράσταση ακροβατεί μεταξύ ρεαλιστικού και μεταφυσικού, στροβιλίζει μέσα στον χρόνο και καθώς βασίζεται πολύ στην αφήγηση, κάθε μικρή σκηνή συμβολίζει και κάτι, ακόμα και οι ίδιοι οι ρόλοι έχουν έναν συμβολικό χαρακτήρα γιατί τον κάθε θεατή ξεχωριστά τον παραπέμπει σε ένα αντίστοιχα δικό του πρόσωπο, μία κατάσταση, έναν προβληματισμό.
Τι θα ήθελες να πεις για τη σκηνοθέτιδά σας, Γεωργία Τσαγκαράκη;
* Η Γεωργία είναι ένας πολύ θετικός άνθρωπος και η μεταδοτικότητα που έχει προς τον ηθοποιό είναι αφάνταστα ισχυρή. Έχει ένα μοναδικό τρόπο να σε πωρώνει στις πρόβες και να σε κάνει να πιστεύεις ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Εκπέμπει μια αισιοδοξία και μια λάμψη που στη σκηνή, όταν δουλεύεις μαζί της, τα μετατρέπεις σε ενέργεια και δυναμική. Χαίρεσαι να δουλεύεις μαζί της. Όλη η πολύ καλή δουλειά που έκανε στο Lemon αποδείχτηκε ότι όχι μόνο είχε άμεσα αποτελέσματα αλλά κυρίως ότι έβαλε θεμέλια ώστε στην πορεία αυτό να ζει και αναπτύσσεται. Τοποθέτησε βραδυφλεγείς βόμβες εξέλιξης.
Και τι θα ήθελες να πεις για το συνάδελφο και συμπαίκτη σου, Μελαχρινό Βελέντζα;
* Ο Μελαχρινός είναι ο ορισμός του δουλευταρά και του τολμηρού και σε θέματα παραγωγής όπου εκεί έχει καταφέρει πράγματα που θα μοιάζανε σχεδόν ουτοπικά για κάποιους άλλους που πάνε να ξεκινήσουν κάτι μόνοι τους. Αλλά και ως ηθοποιός είναι πολύ εργασιομανής, απαιτητικός και με διάθεση να βελτιώνεται και να εξελίσσεται συνεχώς. Μεταξύ μας υπάρχει μια ταύτιση σκέψεων για το πώς να αντιμετωπίζουμε το Lemon από παράσταση σε παράσταση. Το ταίριασμά μας και η χημεία μας επί σκηνής ίσως οφείλεται κατά πολύ ότι έχουμε κοινή αντίληψη και φιλοσοφία απέναντι στο θέατρο γενικότερα. Σε αυτό έχει βοηθήσει και η φιλική μας σχέση εκτός θεάτρου.
Στο ημερολόγιό σου ποια ημέρα της ζωής σου θα μείνει ανεξίτηλη;
* Δεν το ‘χω σκεφτεί ποτέ αυτό. Ανεξίτηλες θα έλεγα τις ημέρες που βγήκα ζωντανός από δύο σοβαρά τροχαία που είχα. Ανεξίτηλο είναι ένα περιστατικό όπου έζησα στην παιδική μου ηλικία όταν οι γονείς μου ήταν στα χωρίσματα. Ανεξίτηλες σε μια συναισθηματική κυρίως μνήμη είναι οι στιγμές που ερωτεύτηκα και νομίζω όλοι οι ρόλοι σχεδόν που έπαιξα. Όλοι μου έδωσαν κάτι να θυμάμαι και ίσως και να νοσταλγώ. Είναι κάθε ρόλος σα να γνωρίζεις ένα νέο σου εαυτό που ένα του κομμάτι ποτέ δεν αποχωρίζεσαι.
Ποια θεωρείς τα φλέγοντα ζητήματα της ανθρωπότητας σήμερα;
* Το τραγικό είναι ότι τα φλέγοντα ζητήματα της ανθρωπότητας παραμένουν ίδια με αυτά που υπήρχαν αιώνες πριν. Τριτοκοσμικές χώρες, πόλεμοι, θάνατοι από πείνα ή λειψυδρία, φτώχεια, κακοποίηση, εκμετάλλευση σε έναν κόσμο που όσο ο χρόνος περνάει εξελίσσεται, αλλά στην ουσία γίνεται χειρότερος. Αυτό όπως όλα δείχνουν έχει πλέον επιπτώσεις και στο φυσικό περιβάλλον με την ευρύτερη έννοια. Κλίμα, ζώα, γη, άνθρωποι που πληρώνουν την αδηφαγία άλλων ανθρώπων για κέρδος, εξουσία και ανισότητα. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου μας τυραννάει μια ελίτ πλουσίων μέσω των πολιτικών εξουσιών και μας κοιμίζει ή μας φανατίζει για λάθος λόγους κάποιο θρησκευτικό κήρυγμα. Η ανθρωπότητα, αντί να έχει λύσει προ καιρού βασικά θέματα επιβίωσης για όλους και να απολαμβάνουν όλοι τον ίδιο φυσικό πλούτο και τα ίδια κοινωνικά αγαθά, βυθίζεται συνεχώς σε έναν αυτό-κανιβαλισμό. Με αυτή την πλευρά της ανθρωπότητας αρνείται να έρθει αντιμέτωπος και ο 1900.
Με ποια θεατρικά έργα ή λογοτεχνικά κείμενα θα ήθελες να ασχοληθείς στο μέλλον;
* Όσο διαβάζω θεατρικά έργα ή λογοτεχνικά κείμενα, αυτή η λίστα συνεχώς ανανεώνεται ανακαλύπτοντας συνεχώς νέους ή άγνωστους προς εμένα δημιουργούς. Περιληπτικά θα πω ότι έχω μια «κλασική» αδυναμία στον Θείο Βάνια του Τσέχωφ, στο Θάνατο του Εμποράκου του Μίλερ, στο Γυάλινο Κόσμο του Ουίλλιαμς. Αλλά αυτά είναι περισσότερο απωθημένα. Θα ήθελα να καταπιαστώ με κάθε τι που έχει βάθος, ενδιαφέρον περιεχόμενο και θέτει κάποιους διαχρονικούς ή επίκαιρους προβληματισμούς.
Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
* Είμαστε σε συζητήσεις για κάτι νέο όσον αφορά τους Εxperimentο.
Η ανεξάρτητη παραγωγή μου έδειξε τον δρόμο και είναι πολύ πιο ανοιχτός, έντιμος και όμορφος από κάθε άλλον για να τον αφήσω.
Από την άλλη, σκηνοθετώ δύο ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες και θα ήθελα κάποια στιγμή να δημιουργήσω ένα θεατρικό οργανισμό που να λειτουργεί σε επαγγελματικά πλαίσια. Να μπορώ να έχω την οργάνωση και να σκηνοθετώ έχοντας ως στόχο κυρίως τη διάδοση μιας θεατρικής παιδείας σε περιοχές όπου το έχουν περισσότερη ανάγκη. Τη δημιουργία δηλαδή μιας δομής πολιτιστικής αποκέντρωσης.
Ποιο θεωρείς το κύριο χαρακτηριστικό της δύναμης του ανθρώπου;
* Την αγάπη του για τη ζωή και τον συνάνθρωπό του.
Και της αδυναμίας του;
* Το ευάλωτο πάθος του για εξουσία, κέρδος και επιβολή.
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου με λίγες λέξεις;
* Άνετα θα έμενα πάνω σε ένα καράβι μαζί με έναν 1900.
Πώς είναι η καθημερινότητά σου και ποιες οι αγαπημένες σου συνήθειες;
* Η καθημερινότητά μου πέρα από πρόβες χαρακτηρίζεται από το να δουλεύω συνεχώς στο μυαλό μου πράγματα για το θέατρο. Αυτή είναι η εσωτερική μου καθημερινότητα, η οποία συνδυάζεται με οτιδήποτε κάνω σαν πράξη.
Ο κινηματογράφος στο σπίτι είναι η αγαπημένη μου απαραίτητη συνήθεια απόδρασης και ξεκούρασης χωρίς να γίνεται ποτέ βαρετή.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
* Τσέχωφ, Μίλερ, Άλμπυ, Μπέκετ και Σαίξπηρ. Και από Έλληνες μου αρέσει πολύ η γραφή των Δημήτρη Κεχαΐδη και Παύλου Μάτεσι.
Ποια είναι η γνώμη σου για τον τρόπο που φέρεται ο Έλληνας στο περιβάλλον;
* Ελληνικότατη συμπεριφορά.
Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Ναι. Στο σπίτι μου εδώ και 4 χρόνια υπάρχουνε δύο γάτες. Η Κλοκλό και ο Μάξιμος.
Πώς θα χαρακτήριζες τον τρόπο που φερόμαστε ως λαός στα ζώα;
* Δεν θέλω να αναφερθώ σε όλους εκείνους που τα κακοποιούνε. Γενική παρατήρηση είναι ότι έχουμε πολλά αδέσποτα και αυτό μας έχει κάνει πιο ευαίσθητους και τρυφερούς, μας κινητοποιεί, αλλά το πρόβλημα παραμένει: έχουμε τόσα πολλά αδέσποτα.
- Διαβάστε επίσης:
“Lemon” (Χιλιαεννιακόσια). Ένα ευωδιαστό παραμύθι για τον “μεγαλύτερο πιανίστα που έζησε ποτέ”
Tο ιστορικό Μπάγκειον μετατρέπεται σε ατμόπλοιο Βιρτζίνιαν και φιλοξενεί το «Lemon»
Μελαχρινός Βελέντζας: “Εμείς δημιουργούμε τους δρόμους που θα περπατήσουμε”
