Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Η φετινή Χρυσόθεμις γεννήθηκε καλλιτεχνικά σε ένα σταυροδρόμι εποχής και ανθρώπων, στο Αμόρε – Θέατρο του Νότου, με την παράσταση «Χιόνι στο στόμα» του Δημήτρη Καραντζά το 2008 (αυλαία για το Αμόρε). Κατόπιν τη γνωρίσαμε σιγά σιγά και μετά ορμητικά, σε μια πρωτοποριακή και δημιουργική ομάδα θεατρικής τέχνης, μια ομάδα πρωτοβουλιών και καινοτομιών, με σεβασμό στο κοινό της, τη Helter Skelter Company που ίδρυσε ο Θάνος Παπακωνσταντίνου.
Η Ελένη Μολέσκη μας έχει προσφέρει αλησμόνητες στιγμές στο «Colossus» – Κολοσσός (2017), το «Pedestal» – Βάθρο (2013), το «Venison» – Κρέας από κυνήγι (2012) -τη σκηνική τριλογία «Carnage» (Σφαγή) με την οποία η Helter Skelter Company πρότεινε τόσο δραματουργικά όσο και σκηνοθετικά μια ελεύθερη απόδοση της «Ορέστειας» του Αισχύλου- αλλά και στην παράσταση της Έφης Μπίρμπα «Τα ωραία χέρια μας» (2015) σε κείμενο Ευθύμη Φιλίππου. Έχει παίξει επίσης στην πολύγλωσση, πολυμεσική παράσταση «De-Fences» (2010) της Μαρίλλης Μαστραντώνη, στις παραστάσεις “Άμλετ, ο Πρίγκηπας της Δανίας” (2011) σε διασκευή – σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου, «Δωδέκατη Νύχτα ή ό,τι προτιμάτε» (2015) του William Shakespeare σε μετάφραση Νίκου Χατζόπουλου και σκηνοθεσία Δήμητρας Δερμιτζάκη.
Όταν την είχα πρωτοδεί είχα μείνει έκθαμβη από την ατμόσφαιρα, την αδιάκοπα υποβλητική, που δημιουργούσε στη σκηνή, καθώς και από την αύρα της παράξενης κι ευλαβικής παρουσίας της, τη σοβαρή γλυκύτητα που εμφυσούσε στο θεατή, το σφρίγος το ερμηνευτικό, την όμορφη ποιότητα των σιωπών της, την κυριαρχική της οικειότητα. Λες και κάποιες χειρονομίες, ένα βλέμμα, μια έκφραση πύκνωναν στο χρόνο και ενίσχυαν την πίστη της αφήγησης στο κοινό. Κάπως έτσι είχα την αόριστη διαίσθηση ότι επρόκειτο για λαμπρό πλάσμα. Και όταν τη γνώρισα επιβεβαιώθηκε η διαίσθησή μου. Επρόκειτο για μια βαθιά καλλιεργημένη νέα γυναίκα με πίστη και αφοσίωση στην τέχνη της. Με μια ισορροπία κατακτημένη, ένα κοίταγμα δυνατό και ταυτόχρονα ψύχραιμο. Μια αίσθηση ευγένειας. Ακόμα και ο τρόπος που απαντά είναι μια πράξη δημιουργίας. Οι φράσεις της έχουν τη δύναμη του στοχασμού που προηγουμένως τις ζυγίζει και τις αποτιμά, καθώς η επιθυμία για γνώση είναι πυξίδα στη ζωή της.
Η Ελένη Μολέσκη μεγάλωσε στην Κύπρο, στη Λευκωσία. Σε μια οικογένεια όπου οι τέχνες και τα γράμματα ήταν κυρίαρχες. Με πατέρα ποιητή και μητέρα κριτικό θεάτρου. Με μνήμες από την Αρμενία και τη Ρωσία, με μια γιαγιά που έφερνε τη «μοσχοβίτικη» μυρωδιά στο σπίτι.
Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στην Αθήνα. Μετά τις σπουδές της στο θέατρο, πήγε για μεταπτυχιακές σπουδές στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου. Έχοντας την πεποίθηση πως Ιστορία και Θέατρο δεν είναι δύο διαφορετικές πορείες, είναι μία.
Σε λίγες ημέρες (Παρασκευή 20 Ιουλίου και Σάββατο 21 Ιουλίου 2018) θα τη δούμε να εμφανίζεται στην ορχήστρα της Αρχαίας Επιδαύρου, υποδυόμενη την αδελφή της Ηλέκτρας, μια ηρωίδα η οποία «λειτουργεί αντιθετικά από την Ηλέκτρα γιατί επιλέγει να πιστέψει στους ζωντανούς κι όχι στους πεθαμένους, επιλέγει να διατηρήσει τη θέση της στο παλάτι, να αποφύγει τον βασανισμό, να λειτουργήσει με τα δεδομένα που έχει μπροστά της».
Από τις πλέον προσδοκώμενες παραστάσεις του φετινού καλοκαιριού και του Φεστιβάλ Επιδαύρου η «Ηλέκτρα», σε σκηνοθεσία του οραματιστή Θάνου Παπακωνσταντίνου, έχει ως θέμα την εκδίκηση της Ηλέκτρας για τον θάνατο του πατέρα της. Γραμμένη στη σκιά του Πελοποννησιακού Πολέμου, η τραγωδία αυτή του Σοφοκλή είναι από τα πιο «άγρια» έργα του ποιητή. Μια έκρηξη φρεσκάδας και ασέβειας, ένα μυστήριο τελετουργικό, που είναι ταυτόχρονα μυθικό και βάρβαρο.
Ας αφήσουμε όμως την Ελένη να μας τα πει καλύτερα…
* Μεγάλωσα στην Κύπρο, στη Λευκωσία. Σε μια πολύ διαφορετική οικογένεια από το γύρω περιβάλλον. Οι τέχνες και τα γράμματα ήταν κυρίαρχες στο σπίτι. O πατέρας μου είναι ποιητής και η μητέρα μου κριτικός θεάτρου. Η μητέρα μου είναι από την Αρμενία και ζούσε στη Μόσχα. Εκεί γνωρίστηκαν με τον πατέρα μου. Αυτό ενίσχυε τη «διαφορετικότητα» της οικογένειας. Είμαστε τρία αδέλφια και σχεδόν όλες μου οι αναμνήσεις είναι συνδεμένες μαζί τους. Θυμάμαι πολύ έντονα τις επισκέψεις της γιαγιάς μου. Την ανυπομονησία για τα δώρα και τη μυρωδιά τους. Έχω μια θεωρία ότι τα πράγματα που έφερνε η γιαγιά από τη Μόσχα είχαν μια «μοσχοβίτικη» μυρωδιά.
Σπούδασες Αρχαιολογία. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να στραφείς στο θέατρο;
* Σπούδασα Ιστορία και Αρχαιολογία. Σ’ αυτή τη σχολή διαμορφώθηκα σε μεγάλο βαθμό ως άνθρωπος. Εκεί γνώρισα και τους πιο κοντινούς μου φίλους στην Ελλάδα. Από μικρή ήθελα να σπουδάσω αυτά τα δύο πράγματα, ιστορία και θέατρο. Ήθελα να γίνω ηθοποιός από αλλά ένιωθα ότι χρειαζόμουν πρώτα πανεπιστημιακή μόρφωση. Η επιθυμία μου για γνώση είναι πυξίδα στη ζωή μου. Γι’ αυτό και μετά τις σπουδές μου στο θέατρο, πήγα στο Λονδίνο για μεταπτυχιακές σπουδές, στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου. Σ’ ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα που συνδύαζε δημιουργικά και θεωρία και πράξη. Εκεί ένιωσα ότι χωρούσα ολόκληρη κι ότι οι πρώτες μου σπουδές τροφοδοτούσαν προωθητικά το θέατρο. Για εμένα Ιστορία και Θέατρο δεν είναι δύο διαφορετικές πορείες, είναι μία.
Είχες παίξει στο «Χιόνι στο στόμα» του Δημήτρη Καραντζά, την εποχή που έριξε αυλαία το «Αμόρε». Τι θυμάσαι και τι αισθάνεσαι για την εποχή εκείνη;
* Ήμουν ακόμα στη σχολή όταν μου πρότεινε ο Δημήτρης Καρατζάς να παίξω στο έργο του. Ένιωσα φοβερή χαρά όταν μου πρωτοείπε. Βασανιζόμουν από φοβέρες ανασφάλειες αν θα μπορούσα να γίνω ηθοποιός και η πρότασή του ήταν ένα φως. Έπαιζε και ο Θάνος Παπακωνσταντίνου σ’ αυτό. Όλα ήταν πολύ μεγάλα και πρωτόγνωρα. Και η δυσκολία και η χαρά. Η συνύπαρξη στη σκηνή με τη καθηγήτριά μας τότε, Άννα Μακράκη και ιδιαίτερα μια συγκεκριμένη στιγμή είναι ανεκτίμητη ανάμνηση. Ξέραμε ότι το θέατρο θα έκλεινε κι αυτό φόρτιζε την ατμόσφαιρα.
Είσαι μέλος της ομάδας Helter Skelter Company που ίδρυσε ο Θάνος Παπακωνσταντίνου. Πώς προέκυψε η ομάδα και πώς έγινες μέλος της;
* Η πρωτοβουλία ανήκε στον Θάνο Παπακωνσταντίνου. Το συζητούσαμε έντονα από τη σχολή. Ο Θάνος πάντα ενδιαφερόταν για να αναπτύξει μια δική του ολοκληρωμένη θεατρική γλώσσα. Ένα δικό του σκηνικό σύμπαν. Γύρω από αυτόν διαμορφώθηκε ένας πυρήνας αξιόλογων και αγαπημένων συνεργατών με ουσιαστική καλλιτεχνική σύμπνοια. Με τη Νίκη Ψυχογιού και τον Μάριο Παναγιώτου γνωριζόμασταν από πολύ παλιά, με την Ελεάνα Γεωργιάδου, τον Αντώνη Μόρα, τη Χαρά Κότσαλη, τη Χριστίνα Θανάσουλα γνωριστήκαμε στην πορεία. Δεν λειτουργούμε με την αποκλειστικότητα της ομάδας αλλά με μια πιο γόνιμη καλλιτεχνική σχέση,που συνεχώς επαναπροσδιορίζεται ανάλογα με το ζητούμενο.
Τι ελπίζετε και ονειρεύεστε για την πορεία της;
* Μετά την ολοκλήρωση της τριλογίας Carnage, ο Θάνος Παπακωνσταντίνου έχει στόχο τη δημιουργία μιας νέας τριλογίας που θα συνομιλεί με το γερμανικό ρομαντισμό και την ιδέα της ολοκληρωτικής πίστης σε κάτι απόλυτο και πώς αυτό οδηγεί στην καταστροφή. Της πίστης σ’ ένα φως απόλυτο και μοναδικό, που δεν μπορεί παρά να καταστρέψει και να καταστραφεί. Ελπίζω να γίνει και να φέρει νέα δημιουργικά μονοπάτια.
Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον Θάνο Παπακωνσταντίνου;
* Ο Θάνος είναι οραματιστής σκηνοθέτης. Μέσα στο μυαλό του δημιουργεί ένα δικό του αισθητικό σύμπαν. Για να λειτουργήσει κανείς ως ηθοποιός μέσα σε αυτό χρειάζεται να εμπλακεί, ασχολούμενος όχι μόνο με τον ρόλο του, αλλά μελετώντας τις καταβολές αυτού του σύμπαντος. Η ισορροπία μεταξύ φόρμας και περιεχομένου είναι ιδιαίτερα λεπτή και ευαίσθητη. Για να τη συναντήσεις πρέπει να βυθιστείς καθολικά μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Να του παραδοθείς. Επίσης, στις παραστάσεις του Θάνου φορέας νοήματος δεν είναι μόνο ο λόγος και ο ηθοποιός. Υπάρχει μια «δημοκρατία» ανάμεσα σε όλα στοιχεία της παράστασης όσον αφορά την παραγωγή νοήματος. Τίποτα δεν είναι απλά περιγραφικό.
Είσαι σε πρόβες για την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή που σκηνοθετεί ο Θάνος Παπακωνσταντίνου και θα δούμε σε λίγες μέρες στην Επίδαυρο. Η «Ηλέκτρα» είναι η τραγωδία της ανταπόδοσης;
* Νομίζω ότι ο Σοφοκλής σε αυτό το έργο μιλάει για το φαύλο κύκλο της βίας, ένας κύκλος που δεν κλείνει αλλά γίνεται μια δίνη που καταπίνει τα πάντα. Η ταχύτητα του τέλους και η εκκρεμότητα του θανάτου του Αιγίσθου, σε αφήνει με κομμένη την ανάσα. Τίποτα δεν τακτοποιείται. Τίποτα δεν επιλύεται. Η τελετουργία της ανταπόδοσης εκτρέπεται και τα πρόσωπα μένουν αντιμέτωπα με τις πράξεις τους.
Ο Σοφοκλής παρουσιάζει τη Χρυσόθεμη ως δειλή και αδύναμη, με στόχο να γίνει πιο εμφανής ο ηρωισμός της Ηλέκτρας, κατά τον ίδιο τρόπο που η δειλία της Ισμήνης σκιαγραφεί το θάρρος και το δυναμικό ήθος της Αντιγόνης στην ομώνυμη τραγωδία;
* Δεν σκέφτομαι τον ρόλο μέσα από αυτούς του χαρακτηρισμούς αλλά προσπαθώ να ακούσω και να συνδεθώ με τα επιχειρήματα που φέρνει για τη στάση της. Η Χρυσόθεμις λειτουργεί αντιθετικά από την Ηλέκτρα γιατί επιλέγει να πιστέψει στους ζωντανούς κι όχι στους πεθαμένους, επιλέγει να διατηρήσει τη θέση της στο παλάτι, να αποφύγει τον βασανισμό, να λειτουργήσει με τα δεδομένα που έχει μπροστά της. Πιστεύει ότι η Ηλέκτρα έχει δίκαιο, ένα δίκαιο όμως που οδηγεί στη συμφορά. Θεωρεί μάταιους τους θρήνους της γιατί οι δύο τους είναι αποδυναμωμένες. Έχει επιχειρήματα για τη στάση της και έχεις μέσα στην τραγωδία μια συγκλονιστική διαδρομή. Από τον φόβο, στην ελπίδα, στη διάψευσή της και την τελική ρήξη της με την Ηλέκτρα.
Για τη Χρυσόθεμη η σιωπή είναι μια μορφή ελευθερίας;
* Η Χρυσόθεμις λέει «Αλλά πρέπει στα αντίξοα να κατεβάζω τα πανιά και να επιπλέω προσέχοντας μην κάνω κάτι και προξενήσω κακό σε κανέναν». Το ρήμα επιπλέω μου δίνει την αίσθηση μιας αθόρυβης και συνεχώς μετέωρης παρουσίας που ακροβατεί σε λεπτές ισορροπίες. Αυτός είναι ο τρόπος της να παραμείνει ελεύθερη, όπως εννοεί αυτή την ελευθερία. Ελεύθερη να διατηρήσει την αρχοντική της θέση, όχι ελεύθερη να μιλάει και να λέει αυτά που πιστεύει, όπως η Ηλέκτρα.
Η Χρυσόθεμις τελικά με την ατολμία της αποσπά τη συμπάθεια του κοινού;
* Νομίζω πως είναι ο ρόλος που οι περισσότεροι από εμάς ταυτιζόμαστε αλλά θα χρησιμοποιούσα δίπλα στη λέξη ατολμία και τη λέξη συμβιβασμός. Μάλλον αισθανόμαστε ότι κι εμείς κάνουμε ανάλογους συμβιβασμούς για να επιβιώσουμε. Οι τραγικοί ήρωες, όπως η Ηλέκτρα, υπερβαίνουν το μέτρο και γι’ αυτό βρίσκονται στο κέντρο της τραγωδίας.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχεις να αντιμετωπίσεις με το ρόλο αυτό;
* Οι προκλήσεις είναι καθημερινές. Συνεχώς έρχομαι αντιμέτωπη με το όριά μου. Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με τον ανοικτό χώρο και μάλιστα με αυτόν της Επιδαύρου. Έχει τους δικούς του κανόνες… Όποτε χάνομαι επιστρέφω στο λόγο του Σοφοκλή και ξαναρχίζω.
Όταν παρακολουθείς μια παράσταση, νιώθεις θεατής ή ηθοποιός;
* Λατρεύω να παρακολουθώ παραστάσεις. Από πάρα πολύ μικρή οι γονείς μου με πήγαιναν σχεδόν σε όλες τις παραστάσεις που γινόντουσαν στην Κύπρο. Όχι μόνο εμένα αλλά και τα αδέλφια μου. Όταν η παράσταση με συνεπάρει τότε ναι, είμαι σίγουρα μαγεμένος θεατής. Αρχίζω να αισθάνομαι ότι παρακολουθώ σαν ηθοποιός, όταν δεν με κερδίσει κάτι στην ολότητά του. Τότε, ενώ παρακολουθώ, ταυτόχρονα συνεχώς αναζητάω τι δεν δουλεύει…
Το κοινό είναι παρτενέρ ή αντίπαλος;
* Μπορεί να γίνει και τα δύο και πολλά άλλα. Ιδανικά ο ρόλος του μεταβάλλεται στη διάρκεια μιας παράστασης. Το ζητούμενο είναι να μην είναι παθητικό, βολικά καθισμένο στη σκοτεινή πλατεία.
Η δουλειά του ηθοποιού εμπεριέχει και αντιφάσεις;
* Μόνο αντιφάσεις. Αυτό αρχίζω να καταλαβαίνω. Διαισθάνομαι ότι περιέχει και τον έλεγχο και την απώλειά του, και τη συνέπεια και τον παρορμητισμό, και την εσωστρέφεια και την εξωστρέφεια. Ποτέ δεν βολεύεσαι σε σιγουριές σ’ αυτήν τη δουλειά. Ανακαλύπτω ακόμα τι είναι η δουλειά του ηθοποιού… και ειδικά αυτή την περίοδο καθημερινά.
Αν μπορούσες να ξεχωρίσεις μία ή δύο αγαπημένες ηρωίδες που θα ήθελες να ερμηνεύσεις, ποιες θα ήταν και γιατί;
* Δεν σκέφτομαι τόσο ρόλους, όσο συνεργασίες με σκηνοθέτες που θαυμάζω κι έργα. Θα ήθελα πολύ να ασχοληθώ κάποτε με τον “Προμηθέα” του Αισχύλου.
Ασχολείσαι και με το θέατρο και με την τηλεόραση. Ποιο από τα δύο σου δίνει μεγαλύτερο αίσθημα ελευθερίας;
* Σίγουρα το θέατρο. Αν καταφέρεις να βρεις μια ροή στη λειτουργία που έχεις σε μια παράσταση είναι φοβερά απελευθερωτικό.
Με ποιους χαρακτήρες ανθρώπων δυσκολεύεσαι να συνεργαστείς;
* Η δουλειά μας περιλαμβάνει συνεχώς να συνεργάζεσαι με καινούριους ανθρώπους. Η σύμπραξη με τους άλλους είναι και μέρος της γοητείας της τέχνης μας. Είναι κάτι γοητευτικό αλλά είναι και δύσκολο. Όχι τόσο γιατί οι άλλοι είναι δύσκολοι. Για μένα το μεγαλύτερο στοίχημα είναι να διαχειριστώ τον εαυτό μου σε σχέση με το καινούριο πλαίσιο που βρίσκομαι κάθε φορά. Αυτό είναι το πρώτο νομίζω.
Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι σε χαρακτηρίζει;
* Δεν ξέρω… Το οκτάχρονο ανιψάκι μου λέει, η επιμονή μου.
Ποια είναι η προετοιμασία σου πριν από την παράσταση, πώς ξεπερνάς το άγχος και το τρακ;
* Μάλλον, δεν το ξεπερνώ. Είναι εκεί πάντα. Βοηθάει λίγο να σπάω τον μεγάλο αγώνα σε μικρότερες μάχες και να επιτρέπω στην χαρά γι’ αυτό που θα κάνω, να βρίσκει το χώρο της.
Τι σημασία έχει για τον καλλιτέχνη η συνέπεια και η πειθαρχία;
* Ξεκίνησα από τον κλασικό χορό. Εκεί η πειθαρχία και η συνέπεια είναι το παν. Στο θέατρο το σώμα σου και η φωνή σου είναι το όργανό σου. Πρέπει να το σέβεσαι και το δουλεύεις για να είναι διαθέσιμο τη στιγμή που το χρειάζεσαι. Μέσα όπως από την πειθαρχία και τη συνέπεια πρέπει συνεχώς να ανακαλύπτεις περιθώρια απροσδόκητης ελευθερίας και στιγμές ανατροπής. Τότε είσαι στα αλήθεια δημιουργικός. Είναι μια μεγάλη αντίφαση που με δυσκολεύει.
Το νεανικό κοινό τι ερεθίσματα έχει; Το απασχολεί η ποιότητα;
* Το νεανικό κοινό είναι ένα κοινό που έχει διαμορφωθεί όχι μόνο σε μια εποχή εικόνας αλλά και σε εποχή που με τις εικόνες αφής μπορεί να επέμβει στις εικόνες αυτές, αλλοιώνοντάς τις όπως θέλει. Είναι ένα κοινό που ενώ μιλάει στο κινητό, παρακολουθεί μια ταινία, στέλνει ένα mail ή διαβάζει ένα άρθρο. Σ’ αυτό το κοινό απευθυνόμαστε πια. Δεν εννοώ ότι η ενσωμάτωση τεχνολογίας στη σκηνή είναι η λύση, μπορεί η λύση να είναι και το ακριβώς αντίθετο αλλά δεν μπορούμε να δημιουργούμε θέατρο αγνοώντας την πραγματικότητα των νέων τεχνολογιών και της μεταβολής που έφερε στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Σε δουλειές των σκηνοθετών όπως η Katie Mitchell και ο Ivo Van Hove αισθάνομαι ότι αυτό συμβαίνει με γόνιμες προοπτικές.
Αν η κρίση δεν είχε εμφανιστεί, πώς νομίζεις ότι θα λειτουργούσαν τα πράγματα στο θέατρο;
* Αυτό, δυστυχώς, δεν μπορώ να το φανταστώ . Τέλειωσα τη σχολή το 2009. Η κρίση ήταν ήδη γεγονός. Δεν έχω επαγγελματική αναφορά σε μια εποχή που να μην υπήρχε. Κι αυτό είναι κάπως επικίνδυνο… ότι έχει χαθεί η αναφορά σε μια λιγότερο έκρυθμη λειτουργία των πραγμάτων. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να αναρωτιέται κανείς πώς θα ήταν αν… Βρίσκω πιο δημιουργικό να ψάχνεις τις εναλλακτικές που έχεις τώρα.
H δημοσιότητα βοηθά τον καλλιτέχνη;
* Σίγουρα τον βοηθά να προσεγγίσει ένα ευρύτερο κοινό και να προβάλει τη δουλειά του. Ωστόσο θρέφει και τον ναρκισσισμό, που υπάρχει σε πολλούς από εμάς. Θέλει μέτρο και χιούμορ.
Τι έχει μεγαλύτερη σημασία στη ζωή για σένα;
* Όσο μεγαλώνω νομίζω ότι τη μεγαλύτερη σημασία στη ζωή έχει να αγαπάς, αυτούς που είναι γύρω σου, αυτό που κάνεις, τη ζωή την ίδια.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτό τον καιρό;
* Μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου το διάβασμα για την Ηλέκτρα. Ξεχώρισα το βιβλίο του Richard Seaford, Ανταπόδοση και τελετουργία και του Rene Girard, Βία και το Ιερό. Για να ξεφεύγει όμως το μυαλό μου από όλα αυτά, άρχισα να διαβάζω τα βιβλία του ιστορικού Yuval Noah Harari, Homo Sapiens και Homo Deus. Η ανατρεπτική ματιά του για την ανθρωπότητα και την εξέλιξή της με βοηθά να βλέπω τα πράγματα από ψηλά, μακροσκοπικά. Είναι ανακουφιστικό την περίοδο αυτή.
Τι σε πληγώνει στην Ελλάδα;
* Ότι ζούμε σε μια πόλη που δεν ικανοποιεί την αισθητική μας. Στο κέντρο που μένω βλέπω συνεχώς θυμωμένους ανθρώπους. Αγαπώ πολύ την Αθήνα και την ιστορία της. Ήρθα σ’ αυτή την πόλη με μεγάλη λαχτάρα, τους πρώτους έξι μήνες στην Αθήνα τους θυμάμαι σαν ένα συναρπαστικό όνειρο, και παρέμεινα εδώ, κάνοντας μια επιλογή που δεν ήταν πάντα εύκολη. Με στενοχωρεί όταν βλέπω πόσο λίγο την αγαπάμε.
Πώς κρίνεις τη συμπεριφορά των Ελλήνων προς τα ζώα;
* Η σχέση των Ελλήνων με τα ζώα αλλά και το περιβάλλον είναι βαθιά προβληματική. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τις αλυσιδωτές επιπτώσεις της συμπεριφοράς μας στο περιβάλλον. Ο άνθρωπος είναι αδηφάγο και καταστροφικό ον για τον πλανήτη και τα υπόλοιπα είδη που ζουν σ’ αυτόν. Χρειάζεται να σκεφτούμε τι σημαίνει σεβασμός κι αρμονική συνύπαρξη με τα ζώα τον πλανήτη. Και αυτό ισχύει και γι’ αυτούς που έχουν κατοικίδια. Δεν μας ανήκουν, συνυπάρχουν μαζί μας και θέλουν τον ανάλογο σεβασμό και φροντίδα.
Τέλος, ποια είναι η δική σου σχέση με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Το πατρικό μου είναι ένα σπίτι με πολλά κατοικίδια. Αγαπάμε όλοι μας πολύ τα ζώα. Έχουμε γάτες, σκύλους, καναρίνια, κουνέλια, ψάρια… Στην εφηβεία μου είχα ένα σκύλο, το Ρενάτο. Είχαμε μια απίστευτη σύνδεση, ήταν ένας πραγματικός φίλος. Τον έχασα στα 19 μου κι από τότε δεν έχω τολμήσει να συνδεθώ με άλλο ζώο τόσο πολύ. Ακόμα τον βλέπω στον ύπνο μου. Θέλω όμως πολύ να ξαναγαπήσω ένα ζώο. Ελπίζω να βρω το κατάλληλο σύντομα.
* Οι φωτογραφίες για την παράσταση “Ηλέκτρα” είναι της Ελίνας Γιουνανλή. Το μακιγιάζ της Olga Falei και το κοστούμι της Νίκης Ψυχογιού.
- Διαβάστε ακόμη:
Συνέντευξη με τον Θάνο Παπακωνσταντίνου
Φωτογραφίες από το «Colossus»: Σταύρος Χαμπάκης
