***
Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Λόγος που ρέει, σκηνές καλοζυγισμένες και μετρημένες, άλλοτε κοφτές και άλλοτε πιο εκτεταμένες, όσο χρειάζεται για να μεταφέρουν με ακρίβεια ό,τι θέλει να πει ή να υπαινιχτεί ο συγγραφέας. Ερμηνείες δοσμένες με χιούμορ, υποδόριο πολλές φορές αλλά καυστικό, σκηνοθεσία με σοβαρότητα, στιβαρότητα, γνησιότητα, σαρκασμό και ειρωνεία. Θέατρο γεμάτο εκπλήξεις, ποτισμένο με γνώση και αγάπη. Όπως και όλα τα μαγικά ελιξίρια, τόσο φωτιά όσο και νερό. Οι Πτωχαλαζόνες είναι -για μένα- μια ανεξάντλητη πηγή θεατρικής απόλαυσης.
Από τους οι Χαλασοχώρηδες» του Αλ. Παπαδιαμάντη, τη «Μαζώχτρα» του Αργ. Εφταλιώτη, τον «Αυτόχειρα» του Μιχαήλ Μητσάκη, του «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως» του Γ. Βιζυηνού, τους «Κάλπηδες» του Μυριβήλη μέχρι το «Ο μπαμπάς ο πόλεμος» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, η ομάδα των Πτωχαλαζόνων μάς έχει προσφέρει πληθυντικές και πολλαπλασιαστικές αφετηρίες ώστε να την προσεγγίσουμε. Κάθε αποτύπωμά της προσομοιάζει με το ανεξίτηλο… κέρασμα ενός αυθεντικού ανθρώπου. Κουλτούρα συμβίωσης, συναίνεσης, συνεννόησης και συνεργασίας, εσωτερική ισορροπία και αυτοπεποίθηση.
Το catisart.gr μιλά με την εξαίρετη ηθοποιό της παράστασης «Ο μπαμπάς ο πόλεμος», Χαρά Δημητριάδη:
«Ο κόσμος προχωράει μέσα από συγκρούσεις αντίθετων δυνάμεων. Η σύγκρουση εξασφαλίζει την αλλαγή και την αρμονία του κόσμου», τονίζει στη συνέντευξή της η Χαρά. «Άλλωστε η αλλαγή είναι αναπόφευκτη, τίποτα δεν είναι στατικό. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σταθεί για καιρό στο ίδιο σημείο. Όλα αλλάζουν στην πορεία της Ιστορίας», προσθέτει.
Απόλυτα προσηλωμένη στην τέχνη της, ωραία, ταλαντούχα και γοητευτική, με ένα σπάνια δωρικό παρουσιαστικό, μιλά με ευγλωττία και με έναν εύστοχα υποδόριο αυτοσαρκασμό που ανατρέπει επιτυχημένα την εικόνα της.
Μιλάμε για το ξεκίνημά της στο θέατρο, τα σχέδιά της για το μέλλον, τη δουλειά, τον πόλεμο και βεβαίως για την παράσταση.
«Όλα αλλάζουν στην πορεία της ιστορίας. Όλα κρίνονται, αμφισβητούνται και επανατοποθετούνται. Όπως συμβαίνει και στο έργο «Ο Μπαμπάς ο Πόλεμος» μεταξύ των εμπόρων – ροδιτών και των στρατιωτικών – μακεδόνων», υποστηρίζει.
«Πατήρ πάντων Πόλεμος», λέει ο Ηράκλειτος. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι διάδοχοί του πολεμούν μεταξύ τους για την κυριαρχία του κόσμου.
Η Ρόδος, κηρύσσοντας αυστηρά ουδετερότητα, έχει μετατραπεί σε έναν ασφαλή τουριστικό παράδεισο. Δημόσια κτήρια και ναοί έχουν μετατραπεί σε επιχειρήσεις ενώ η κυβέρνηση έχει αντικατασταθεί από το Ανώτατο Ξενοδοχειακό Συμβούλιο.
Όταν ο πόλεμος μεταφέρεται στη θάλασσα, οι Ροδίτες με τον φόβο ότι οι Μακεδόνες του Δημητρίου του Πολιορκητή πλέουν εναντίον τους, στέλνουν τον καλύτερό τους μάγειρα και την πιο όμορφη κοπέλα του νησιού για να τον ξελογιάσουν. Ο Δημήτριος όμως ερωτεύεται τη Ρόδο και αποφασίζει να την κατακτήσει. Οι τουρίστες φεύγουν, ο στρατός του Δημητρίου αποβιβάζεται στο νησί, κι όταν ένας σερβιτόρος εκσφενδονίζει ένα πιάτο εναντίον τους, οι Μακεδόνες καίνε όλα τα μαγαζιά της παραλίας προς παραδειγματισμό. Ο λαός της Ρόδου τότε παίρνει τα όπλα, μαχαιροπήρουνα στην αρχή, και πολεμάει.
Ο μπαμπάς της Ιστορίας ο πόλεμος έχει ξεκινήσει και όλα μέλλουν να αλλάξουν.
Οι Ροδίτες αντιγράφουν τους Μακεδόνες, γίνονται άριστοι πολεμιστές και νικούν.
Ο Δημήτριος ξελογιάζεται από την ομορφιά και τις χαρές της ζωής και χάνει.
Η Ρόδος θα συνεχίσει να πλουτίζει αλλά πλέον μέσω μιας άλλης πιο επικερδούς επιχείρησης, της βιομηχανίας του πολέμου.
•Η θεατρική ομάδα «Πτωχαλαζόνες» παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά την κωμωδία του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Ο Μπαμπάς ο Πόλεμος» σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου και παραγωγή «Ξανθίας» ΑΜΚΕ στο θέατρο OLVIO.
Χαρά, πού γεννήθηκες και ποια είναι η καταγωγή σου;
*Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κρήτη, στη Σητεία και έχω ρίζες σε Κεφαλονιά, Νάξο και Πειραιά.
Τι δεν ξεχνάς από τα παιδικά σου χρόνια;
*Η θάλασσα είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται. Μεγάλωσα στη θάλασσα! Πάντα η βόλτα μας ήταν στο λιμάνι, ποδήλατο, παιχνίδι, λουκουμάδες, Λούνα Παρκ! Και τα καλοκαίρια στην παραλία, βουτιές με τη μάσκα, παιχνίδι, ρακέτες, ζωγραφιές στα βότσαλα, κυνηγητό με «κεφτέδες» από άμμο (ξέρω την καλύτερη συνταγή!)!
Πώς ήταν τα χρόνια της εφηβείας σου;
*Αρκετά εσωστρεφή νομίζω. Έψαχνα να βρω χώρο και ταυτότητα. Ανυπομονούσα να τελειώσει το σχολείο και να βρεθώ στην πρωτεύουσα όπου μου φάνταζε ιδανικό το να μπορείς να περπατάς άγνωστη μεταξύ αγνώστων…
Πώς και πότε μπήκε το θέατρο στη ζωή σου;
*Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πότε, θυμάμαι να έχει πάντα κάτι μαγικό για μένα το θέατρο. Από μικρή ανυπομονούσα να πάω να δω τις παραστάσεις που έρχονταν στη Σητεία τα καλοκαίρια. Ήταν η μόνη ευκαιρία να δούμε θέατρο τότε. Αν και αρκετά ντροπαλή και συνεσταλμένη στο σχολείο έπαιρνα μέρος στις θεατρικές παραστάσεις και όταν μπήκα στην ΑΣΟΕΕ πήγα στη θεατρική ομάδα της σχολής και τα φοιτητικά μου χρόνια είναι απόλυτα συνδεδεμένα με την ομάδα και χαίρομαι τόσο πολύ γι’ αυτό. Μετά εργάστηκα λίγους μήνες σε μία πολυεθνική και μου έγινε σαφές ότι έπρεπε πια να ακολουθήσω τις δικές μου επιθυμίες! Έτσι έδωσα εξετάσεις και μπήκα στη δραματική.
H θεατρική ομάδα «Πτωχαλαζόνες» παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά την κωμωδία του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Ο Μπαμπάς ο Πόλεμος» σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου στο θέατρο OLVIO. Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια για το έργο και το ρόλο που ερμηνεύεις στην παράσταση;
*Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης εμπνέεται από το ιστορικό γεγονός της πολιορκίας της Ρόδου το 305 π.Χ. από τον Μακεδόνα Δημήτριο τον Πολιορκητή, και παραφράζοντας τον Ηράκλειτο «πόλεμος πατήρ πάντων», μας δίνει την κωμωδία «ο Μπαμπάς ο Πόλεμος». Στο έργο οι σκηνές και τα πρόσωπα μοιράζονται ανάμεσα σε δύο κόσμους, εκείνον των εμπόρων και εκείνον των στρατιωτικών. Από τη μία οι Ροδίτες, ταγμένοι στο κυνήγι του χρήματος μέσα από την μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και από την άλλη ο Δημήτριος ο πολιορκητής και ο στρατός των Μακεδόνων, ταγμένοι στο κυνήγι της επικράτησης μέσω των συνεχών πολέμων. Η δίψα για κέρδος και η δίψα για εξουσία, είναι όψεις του ίδιου νομίσματος όμως. Όταν οι συνθήκες το απαιτήσουν, οι Ροδίτες γίνονται στρατιωτικοί και συνεχίζουν να πλουτίζουν μέσω της επικερδούς βιομηχανίας του πολέμου και ο Δημήτριος ξελογιάζεται από τις χαρές της ζωής και νικιέται.
Με τη Δήμητρα Μητροπούλου είμαστε ένα δίδυμο που περνάμε από τον έναν κόσμο στον άλλον, από ροδίτες μέλη του Ανώτατου Ξενοδοχειακού Συμβουλίου σε μακεδόνες στρατηγούς και αντίστροφα, μια εναλλαγή «που αναδεικνύει τον πολεμικό χαρακτήρα του εμπορίου και την εμπορική φύση του πολέμου», όπως πολύ εύστοχα έγραψε πρόσφατα σε συνέντευξή της η Δήμητρα.
O Kαμπανέλλης είναι παραδοσιακός ή καινοτόμος;
*Τον ονομάζουν «πατριάρχη» του ελληνικού θεάτρου, έκφραση που παρεμπιπτόντως δεν μου αρέσει, γιατί με παραπέμπει στην παθογένεια της πατριαρχίας. Ένας τέτοιος τίτλος τον τοποθετεί μάλλον στο χώρο του παραδοσιακού. Τα έργα του όμως, συνεχίζουν να μας αφορούν, συνεχίζουν να μας φωτίζουν το σήμερα και να επιδέχονται νέων αναγνώσεων. Ο ίδιος έγραψε σπουδαίο θέατρο για τα πράγματα που αφορούσαν τον ίδιο και την εποχή του. Το παραδοσιακό ή το καινοτόμο αφορά πλέον, το πώς προσεγγίζονται τα έργα του.
«Πατήρ πάντων Πόλεμος», σύμφωνα με τον Ηράκλειτο. Πώς θα το σχολίαζες;
*Ο κόσμος προχωράει μέσα από συγκρούσεις αντίθετων δυνάμεων. Η σύγκρουση εξασφαλίζει την αλλαγή και την αρμονία του κόσμου. Άλλωστε η αλλαγή είναι αναπόφευκτη, τίποτα δεν είναι στατικό. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σταθεί για καιρό στο ίδιο σημείο. Όλα αλλάζουν στην πορεία της ιστορίας. Όλα κρίνονται, αμφισβητούνται και επανατοποθετούνται. Όπως συμβαίνει και στο έργο «ο Μπαμπάς ο Πόλεμος» μεταξύ των εμπόρων – ροδιτών και των στρατιωτικών – μακεδόνων.
Ποια είναι τα πλάνα σου για το άμεσο μέλλον;
*Να απολαμβάνω περισσότερο ό,τι κάνω κι ό,τι είμαι!
Είσαι ανοιχτή στις αλλαγές;
*Σε κάποια πράγματα την επιδιώκω και σε άλλα μπορεί να αντιστέκομαι σθεναρά. Όπως και να ‘χει πάντως η αλλαγή είναι η μόνη σταθερά.
Ποιο είναι το συναίσθημα που σε διακατέχει όταν μία παράσταση ρίχνει αυλαία;
*Μετά από όλο αυτό το μοίρασμα, όλο αυτό το μαζί, μετά τη συναισθηματική φόρτιση της τελευταίας φοράς που μοιράζεσαι τη σκηνή με τους συμπαίκτες και την ιστορία σας με τους θεατές, έρχεται συνήθως ένα γλυκόπικρο άδειασμα το επόμενο πρωί.
Συμβαίνει να εμπλέκεσαι συναισθηματικά στις δουλειές που συμμετέχεις;
*Νομίζω μέχρι στιγμής δεν έχω βρει άλλον τρόπο (αν διαβάσω και την προηγούμενή μου απάντηση χαχαχα!). Αυτό κάποιες φορές βοηθάει στην εξέλιξη των πραγμάτων και άλλοτε όχι και τόσο.
Έχεις πρόβλημα να έρχονται οι θεατές να σου μιλάνε μετά την παράσταση ή όταν σε πετυχαίνουν στον δρόμο;
*Η σχέση και η επικοινωνία με τους θεατές είναι ζητούμενο κατά τη διάρκεια της παράστασης. Να μοιραστούμε την ιστορία μας και αυτό που επιλέγουμε να πούμε κάθε φορά μέσα από τα λόγια του έργου και να ανοίξει ένας διάλογος. Έτσι η επικοινωνία και η ανατροφοδότηση μετά είναι εξίσου σημαντική. Μία συζήτηση που μπορεί να σου ανοίξει δρόμους για εξέλιξη και βελτίωση τόσο της παράστασης όσο και της δικής σου προσωπικά, ή μια καλή κουβέντα που θα σου δώσει δύναμη να συνεχίσεις.
Όταν είσαι στη σκηνή, βλέπεις, παρατηρείς τι συμβαίνει στο κοινό;
*Το κοινό είναι κάθε μέρα συμπαίκτης μας. Είτε υπάρχει άμεσα οπτική επαφή και απεύθυνση, όπως στον Μπαμπά τον Πόλεμο για παράδειγμα, είτε όχι, αναπόφευκτα αφουγκράζεσαι και παρατηρείς το τι συμβαίνει στο κοινό, τον τρόπο με τον οποίο συμμετέχει στην παράσταση.
Έχεις θέμα με την απόρριψη;
*Ε! Δεν είναι και ευχάριστη, είναι μέρος του παιχνιδιού όμως και με τον καιρό συμφιλιώνομαι μαζί της.
Για ποιο λόγο θα έλεγες «μπράβο» στον εαυτό σου;
*Που προχωράω παρέα με όλες τις αστοχίες και τις αδυναμίες μου και επιθυμώ λίγο περισσότερο κάθε μέρα.
Πώς πιστεύεις ότι θα σε περιέγραφε ένας δικός σου άνθρωπος;
*Τι να πω… δεν ξέρω… Μπορώ μόνο να πω πώς θα ήθελα να με περιγράψει!
Έχεις κάποιο άλλο ταλέντο πέρα από την υποκριτική;
*Ταλέντο δεν ξέρω, νομίζω πάντως ότι πιάνουν τα χέρια μου που λέμε. Απολαμβάνω πάρα πολύ να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου. Μακραμέ, βελονάκι, decoupage, μαστορέματα, κηπουρική, κατασκευές…
Πες μου κάτι που σε ενθουσίασε πρόσφατα.
*Ο μηχανισμός λειτουργίας των φυτών, ο τρόπος τους να αναπτύσσονται, να προσαρμόζονται, να προστατεύονται, να πολλαπλασιάζονται! Πρόσφατα άρχισα να ασχολούμαι με τα φυτά και συνειδητοποιώ για άλλη μία φορά πόσο μαγικός είναι ο κόσμος τους. Η φύση ξέρει!
Με τον ανταγωνισμό πώς τα πας;
*Δεν τον πολυσυμπαθώ, κάποιες φορές όμως υποκύπτω.
Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος στην κοινωνία μας σήμερα;
*Να μην κλείνεις τα μάτια σε αυτό που συμβαίνει δίπλα σου.
Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σήμερα;
*Να μην κλείνεις τα μάτια σε αυτό που συμβαίνει δίπλα σου και να έχεις και το νου σου από ποιο δρόμο θα γυρίσεις το βράδυ στο σπίτι, πώς να μην «προκαλέσεις» κάτι κακό να σου συμβεί, να διεκδικείς καμιά φορά τα αυτονόητα, να σου λένε πώς να παρκάρεις και τέτοια.
Ποια σκέψη σε συνοδεύει τις περισσότερες ώρες της ημέρας;
*Αυτή την περίοδο το «άσε τον έλεγχο και απόλαυσε, όλα καλά θα πάνε!».
Τι σε απογοητεύει και τι σου δίνει χαρά;
*Η αδικία με πνίγει και η εξουσία που θεωρούμε ότι έχουμε πάνω στους άλλους ανθρώπους και στη φύση. Που θεωρούμε οι άνθρωποι ότι όλα είναι δικά μας, για εμάς, για να μας εξυπηρετήσουν προσωπικά αυτά τα 80 κάτι χρόνια (στην καλύτερη των περιπτώσεων) που περνάμε από δω. Από την άλλη με γεμίζει μια ζεστή αγκαλιά, μια βόλτα με αγαπημένους. Γαληνεύω όταν το μαζί δείχνει τη δύναμή του, σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.
Πώς ορίζεις την αγάπη;
*Αποδοχή είναι η κυρίαρχη λέξη που ηχεί στο κεφάλι μου.
Μια ευχή για το μέλλον…
*Να σταματήσουμε οι άνθρωποι να «τρώμε» ο ένας τον άλλον.
Σε ποιον τόπο θα επιθυμούσες να ζεις;
*Στον τόπο που ζω, αρκεί να γίνει ξανά φιλόξενος για τους κατοίκους του και να μην τα δίνει «όλα για τους ξένους» όπως γράφει και ο Καμπανέλλης.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Υπάρχει κάποιο κατοικίδιο με το οποίο μοιράζεσαι τη ζωή;
*Μικρή δυστυχώς είχα μάθει να τα φοβάμαι. Στο σπίτι δεν είχαμε κάποιο κατοικίδιο, μόνο χελωνάκια και χρυσόψαρα, δύσκολο να αναπτύξεις κάποια σχέση μαζί τους! Μεγαλώνοντας όταν ήρθα σε επαφή με τα κατοικίδια των φίλων μου είδα και ένιωσα αυτή τη βαθιά και συγκινητική σύνδεση.
Ευχαριστώ πολύ, Χαρά!
*Εγώ σας ευχαριστώ πολύ!
