Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
»Πρότυπά του είναι οι άνθρωποι που δίνουν χώρο στη στιγμή, στον άλλο, στο τυχαίο, στον εαυτό τους. «Οραματίζονται και στοχάζονται και ταυτόχρονα προσπαθούν να κάνουν και όλα τα πρακτικά», λέει. «Είναι οι ήρωές μου και θέλω να γίνω σαν και αυτούς», συμπληρώνει ο Βασίλης Καζής στη συνέντευξη που παραχωρεί στο catisart.gr.
Tον είδα στην «Linda» της Penelope Skinner, την παράσταση που παρουσιάζεται φέτος με αξιοσημείωτη επιτυχία στο θέατρο «Επί Κολωνώ» σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη.
Με μια υπόθεση που μας κάνει να αναλογιστούμε την έννοια της ταυτότητας και της αυτοεκτίμησης στη σύγχρονη εποχή, η «Linda» είναι η ιστορία της εκκωφαντικής πτώσης μιας σύγχρονης τραγικής ηρωίδας. Η Κατερίνα Λέχου στον κεντρικό ρόλο πλαισιώνεται από μερικούς από τους πιο ικανούς ηθοποιούς της νεότερης θεατρικής γενιάς. Ηθοποιούς που σε αρπάζουν από τον γιακά και δεν σε αφήνουν μέχρι την τελευταία σκηνή. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον Βασίλη Καζή.
Ανήκει σε αυτή την κατηγορία ηθοποιών που μπορούν να κλέψουν την παράσταση μόνο με την εμφάνισή τους. Μπορούν απλά να κάθονται σε μια γωνία της σκηνής ή του πλάνου, να αλλάζουν εκφράσεις, να «μιλάνε» με το πρόσωπό τους και να γεμίζουν την εικόνα απλώς με την παρουσία τους.
Είναι από τους ηθοποιούς που κοιτώντας τους να δίνουν ρεσιτάλ σκηνικής αλήθειας σου δίνουν την εντύπωση πως το κάνουν σαν να βάζουν να πιουν ένα ποτήρι νερό. Πόσοι είναι άραγε εκείνοι που μπορούν να το κάνουν τόσο εύκολα;
Ο Λουκ, τον οποίο υποδύεται, εμφανίζεται στο πλάι της υπέροχης Κατερίνας Λέχου ως ένας χαρακτήρας πολύ σίγουρος για τον εαυτό του.
«Η ένταση μάλιστα με την οποία παρουσιάζει τον εαυτό του και πιο συγκεκριμένα τα πνευματικά του πιστεύω λειτουργεί καταλυτικά πάνω στην Άλις τη μία από τις κόρες της Λίντα, που ψάχνει απεγνωσμένα διέξοδο από μια ζωή που δεν τη θέλει πια. Από τις πράξεις του Λουκ όμως καταλαβαίνουμε ότι η βαθύτερη ανάγκη του είναι να πάρει επιβεβαίωση, προσοχή και θαυμασμό, όπως συμβαίνει με όλες τις ναρκισσιστικές προσωπικότητες.
»Με έναν τρόπο πιστεύει στις ιδέες που παρουσιάζει στους άλλους και τις στηρίζει απόλυτα αλλά μόνο ως εκεί που τον εξυπηρετούν προσωπικά. Γι’ αυτό και στο τέλος η συγγραφέας τον φέρνει αντιμέτωπο με τις πράξεις του δίνοντάς του την ευκαιρία με έναν τρόπο να συνειδητοποιήσει ποια είναι η πραγματική του ανάγκη».
Άνθρωπος που έχει πάντα τις κεραίες του ανοιχτές, ο Βασίλης Καζής είναι ένας ευαίσθητος πολίτης του κόσμου. Στη συγκεκριμένη παράσταση τόλμησε, μελέτησε και δημιούργησε. Πέτυχε να πλάσει ένα χαρακτήρα με πολλές ρωγμές, έναν οικουμενικό άνδρα με όλους τους μηχανισμούς και όλα τα ανδρικά αρχέτυπα.
«Με δυσκόλεψε να προσεγγίσω τη ναρκισσιστική πλευρά που έχει ο χαρακτήρας που υποδύομαι», επισημαίνει ο ίδιος μιλώντας για τον Λουκ.
Πώς αλλιώς; Ο δρόμος χωρίς εμπόδια δεν οδηγεί πουθενά.
∗∗∗
Βασίλη, πού γεννήθηκες και από πού κατάγεσαι;
*Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1989. Κρατάω από τη Σμύρνη καθώς οι γονείς της μητέρας μου αλλά και του πατέρα μου ήρθαν από εκεί όταν ήταν παιδιά.
Ποια είναι η εντονότερη παιδική σου ανάμνηση;
*Τα μακαρόνια με κιμά που τρώγαμε με τη μαμά μου και την αδερφή μου μετά τα μπάνια μας στο εξοχικό μας στη Νέα Μάκρη και τους ύπνους που κάναμε μετά.
Πρώτη καλλιτεχνική αίσθηση;
*Τα ανέκδοτα που έλεγα στις εκδρομές με τα ΚΑΠΗ που πηγαίναμε με τη μάνα και την αδερφή μου. Θυμάμαι όταν ήμασταν στο λεωφορείο πήγαινα μπροστά στον οδηγό, μού έδινε το μικρόφωνο, έλεγα το ανέκδοτο και καθώς επέστρεφα στη θέση μου, μου έδιναν όλοι συγχαρητήρια λέγοντας «Μπράβο, ωραίο, ωραίο!». Μεγάλες στιγμές!
Ποιοι ήταν οι πρώτοι ηθοποιοί που αγάπησες;
*Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Άκη Σακελλαρίου σε μια σειρά του Star που έπαιζε έναν χαρακτήρα εντελώς τυχοδιωκτικό. Στα παιδικά μου μάτια είχε φανεί ότι τα περνούσε πολύ ωραία και θυμάμαι με είχε γοητεύσει μέσα από αυτό τον ρόλο. Μετά ήρθαν πολλοί και από το εξωτερικό, οι συνήθεις ύποπτοι, ξέρετε.
Ποιο ήταν το κίνητρο για την ενασχόλησή σου με την υποκριτική και το θέατρο;
*Δεν ξέρω. Μου ήρθε κάπως ουρανοκατέβατα ένα βράδυ που τακτοποιούσα το σπίτι. Τη θυμάμαι τη στιγμή εκείνη. Να σας πω την αλήθεια ακόμα το εξερευνώ αν είμαι κατάλληλος για αυτή τη δουλειά.
Ποια ήταν η πρώτη επαγγελματική δουλειά σου;
*Όταν έκανα τον Άι Βασίλη στο Φροντιστήριο Αγγλικών μου. Στο σχολείο ήμουν πάντα πιο εσωστρεφής σε σχέση με το φροντιστήριο αγγλικών όπου ήμουν η ψυχή της παρέας. Πήγαινα Β’ Γυμνασίου και ήταν τα πρώτα λεφτά που πήρα γενικά.
Ποια είναι τα πρότυπά σου;
*Οι άνθρωποι που καταφέρνουν ή έστω προσπαθούν να ζουν τη ζωή τους σαν καλλιτέχνες. Δίνουν χώρο στη στιγμή, στον άλλο, στο τυχαίο, στον εαυτό τους. Οραματίζονται και στοχάζονται και ταυτόχρονα προσπαθούν να κάνουν και όλα τα πρακτικά. Είναι οι ήρωές μου και θέλω να γίνω σαν και αυτούς.
Όταν έχεις ελεύθερο χρόνο, πηγαίνεις σε παραστάσεις συναδέλφων σου; Από τις πρόσφατες παραστάσεις υπάρχει κάποια που να σου έχει μείνει, να σε έχει εντυπωσιάσει;
*Φυσικά! Μου αρέσει πολύ το θέατρο που έχει μια εγγύτητα και συμβαίνει σε μικρούς χώρους και με λίγα μέσα. Μια παράσταση που με ενθουσίασε είναι η πρώτη δουλειά του σχήματος «Sunny & Blue» δύο συνομηλίκων μου καλλιτεχνών πολύ ταλαντούχων που έφτιαξαν τη μουσικοθεατρική παράσταση «K and the Dravelling Dole». Πέρασα πολύ καλά εκείνο το βράδυ και κάπως γίναμε μια παρέα που για μένα είναι ζητούμενο στο θέατρο αυτό σήμερα. Να μοιραστούμε κάτι πραγματικά. Ψάξτε τους!
Συμβαίνει να εμπλέκεσαι συναισθηματικά στις δουλειές που συμμετέχεις;
*Αν εννοείτε με τους συναδέλφους, είναι πάντα επιδίωξή μου γιατί αφενός το θεωρώ αναγκαίο να υπάρχει ένα υγιές κλίμα στο χώρο εργασίας και αφετέρου συμφέρει πολύ και τη δουλειά μας, από όλες τις απόψεις. Τώρα αν εννοείτε να συνδέομαι συναισθηματικά με το εκάστοτε έργο, είναι απολύτως αναγκαίο για μένα να το κάνω. Ψάχνω πάντα να βρω τι κινεί μέσα μου μια ιστορία και πώς μπορώ να συμβάλω στο να πούμε αυτή την ιστορία στους θεατές. Αυτό είναι και που απολαμβάνω τόσο σε αυτή τη δουλειά το να μπαίνεις σε κάτι που είναι μεγαλύτερο από εσένα.
Έχεις πρόβλημα να έρχονται οι θεατές να σου μιλάνε μετά την παράσταση ή όταν σε πετυχαίνουν στον δρόμο;
*Κανένα πρόβλημα. Το μόνο θέμα που υπάρχει είναι το κοινωνικό στερεότυπο, ότι δηλαδή αισθάνονται κάπως υπόχρεοι να πουν κάτι για το αν τους άρεσε ή όχι κ.λπ. Νομίζω ότι χρειάζεται να δίνουμε χρόνο στα πράγματα. Και ειδικά όταν βλέπουμε μια παράσταση μάλλον καλύτερο θα είναι να της δώσουμε λίγο χρόνο να τη χωνέψουμε και κάπως από την επόμενη μέρα να εκφράσουμε αν μας άρεσε ή όχι ή τι μας λειτούργησε κ.τ.λ.
Όταν είσαι στη σκηνή, βλέπεις, παρατηρείς τι συμβαίνει στο κοινό;
*Εννοείται! Πάντα υπάρχει το ερώτημα του περφόρμερ: «Τους έχουμε; Είναι μαζί μας;». Είναι ο παρατηρητής που την ίδια στιγμή δρα κιόλας.
Φέτος σε βρίσκουμε στην «Linda», που παρουσιάζεται με αξιοσημείωτη επιτυχία στο θέατρο «Επί Κολωνώ» σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. Ποιο ιδιαίτερο στοιχείο έχει η παράσταση που γοητεύει το κοινό;
*Νομίζω αγγίζει το κοινό γιατί ύστερα από τόσες ιστορίες για άντρες έχουμε μια ιστορία για μια γυναίκα. Ύστερα το ίδιο το έργο είναι ένα πολύ καλογραμμένο κείμενο που θέτει το εξής ερώτημα: τι κάνει μια γυναίκα – και έναν άνθρωπο γενικότερα – επιτυχημένο τελικά;
Πώς θα περιέγραφες τη συνεργασία σου με την Ελένη Σκότη;
*Μια πολύ απαιτητική διαδικασία που με έφερε αντιμέτωπο με τον εαυτό μου σε πολλά επίπεδα. Είμαι ευγνώμων για αυτή τη συνάντηση και ευχαριστώ την κυρία Σκότη αλλά και την ομάδα Νάμα για τη συνεργασία μας.
Αξίζει να θυσιάσει κάποιος τον ίδιο του τον εαυτό για να φτάσει ψηλά επαγγελματικά;
*Η απάντηση είναι αυτονόητη για μένα. Όχι, δεν αξίζει.
Ποιο κομμάτι του ρόλου σε δυσκόλεψε περισσότερο;
*Με δυσκόλεψε να προσεγγίσω τη ναρκισσιστική πλευρά που έχει ο χαρακτήρας που υποδύομαι γιατί λόγω της προσωπικής μου ιστορίας έχω ενοχοποιήσει πολύ μέσα μου τον ναρκισσισμό. Την ίδια στιγμή βέβαια αυτό είναι και το τόσο απελευθερωτικό σε αυτό τον χαρακτήρα. Το ότι έχω την ευκαιρία κάθε βράδυ που τον υποδύομαι να αγκαλιάσω αυτή τη ναρκισσιστική πλευρά μου.
Υπάρχουν άνθρωποι που μεγαλώνοντας γίνονται αόρατοι;
*Ναι, δυστυχώς. Καταρχάς υπάρχουν αυτοί που η κοινωνία δεν θέλει να βλέπει, οι απόκληροι που επειδή έκαναν συγκεκριμένες επιλογές στη ζωή τους τίθενται άμεσα εκτός κοινωνικού συνόλου. Για παράδειγμα εγώ που ζω στο Μεταξουργείο βλέπω τους ναρκομανείς να τριγυρνάνε καθημερινά και να ζουν σε άθλιες καταστάσεις. Είναι σαν να τους λέει η κοινωνία: «πάρτε αυτά τα δύο τετράγωνα κάντε ό,τι θέλετε τρυπηθείτε, κοιμηθείτε σε χαρτόκουτα, ψοφήστε αρκεί να μην ΜΑΣ ενοχλείτε». Τι κάνουμε για αυτούς αναρωτιέμαι;
Και υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που λόγω των πληγών που φέρουν στην ψυχή τους επιλέγουν οι ίδιοι να αποσυρθούν από τα μάτια του κόσμου. Είναι οι φαινομενικά πιο κανονικοί άνθρωποι που μπορεί να εργάζονται, να «προσφέρουν» στο κοινωνικό σύνολο αλλά να μη θέλουν να ακουμπάει πάνω τους κανένα βλέμμα.
Πιστεύεις ότι μπορεί η τέχνη και οι υπηρέτες αυτής να συμβάλουν στην αλλαγή της κοινωνίας;
*Πιστεύω ότι οποιοσδήποτε αντιστέκεται αυτή τη στιγμή σε αυτό που συμβαίνει γύρω μας – που μας θέλει μόνους και πάνω από τα κινητά μας να κυνηγάμε την ουρά μας – συμβάλλει στην αλλαγή της κοινωνίας και στην αφύπνιση των ανθρώπων γύρω του. Το ότι κάνει κάποιος τέχνη δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συμβάλλει στην αλλαγή, μπορεί να κάνει και το αντίθετο μάλιστα. Έχει μεγάλη σημασία το με ποιο σκοπό και με ποια αισθητική κάνω κάτι, αυτό τα αλλάζει όλα.
Σε ποιο θεατρικό είδος εντάσσεται το έργο;
*Είναι αυτό που λέμε ρεαλισμός. Είναι ένα είδος με αμεσότητα που εκτυλίσσεται μέσα σε ρεαλιστικές συνθήκες και αυτό είναι πιστεύω που το κάνει τόσο ενδιαφέρον για το κοινό και την ίδια στιγμή τόσο δύσκολο για τον performer.
Ποιος είναι ο ήρωας που υποδύεσαι και τι συμβολίζει;
*Ο Λουκ παρουσιάζεται ως ένας χαρακτήρας πολύ σίγουρος για τον εαυτό του. Η ένταση μάλιστα με την οποία παρουσιάζει τον εαυτό του και πιο συγκεκριμένα τα πνευματικά του πιστεύω λειτουργεί καταλυτικά πάνω στην Άλις τη μία από τις κόρες της Λίντα, που ψάχνει απεγνωσμένα διέξοδο από μια ζωή που δεν τη θέλει πια. Από τις πράξεις του Λουκ όμως καταλαβαίνουμε ότι η βαθύτερη ανάγκη του είναι να πάρει επιβεβαίωση, προσοχή και θαυμασμό, όπως συμβαίνει με όλες τις ναρκισσιστικές προσωπικότητες. Με έναν τρόπο πιστεύει στις ιδέες που παρουσιάζει στους άλλους και τις στηρίζει απόλυτα αλλά μόνο ως εκεί που τον εξυπηρετούν προσωπικά. Για αυτό και στο τέλος η συγγραφέας τον φέρνει αντιμέτωπο με τις πράξεις του δίνοντάς του την ευκαιρία με έναν τρόπο να συνειδητοποιήσει ποια είναι η πραγματική του ανάγκη τελικά.
Ποιο μήνυμα θέλετε να περάσατε μέσα από τη «Linda»; Ποιος είναι ο στόχος της παράστασης;
*Ότι τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά και χρειάζεται να κάνουμε κάτι για αυτό άμεσα.
Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας τα επόμενα σχέδιά σου τόσο για το απώτερο μέλλον όσο και για την επόμενη μέρα μετά τη «Linda»;
*Καταρχάς να πω ότι χαίρομαι πολύ για την πορεία της παράστασης έως τώρα. Είμαστε γεμάτοι κάθε μέρα και είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό καθώς δεν είναι καθόλου δεδομένο.
Τον Φεβρουάριο ανεβαίνει και η παράσταση «Το Σώμα που άφησα πίσω μου» από τη θεατρική ομάδα GANBATTE σε σκηνοθεσία Ειρήνης Ζήκα. Είναι μια δουλειά που παρουσιάστηκε πέρσι τον Νοέμβριο πρώτη φορά και επειδή πήγε πολύ καλά την παρουσιάζουμε και φέτος από 17 Φεβρουαρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο θέατρο «Ρεκτιφιέ».
Ποια σκέψη σε συνοδεύει τις περισσότερες ώρες της ημέρας;
«Τώρα τι κάνουμε; Πώς το προχωράμε το θέμα;». Δεν μένω σε ησυχία.
Τι σε απογοητεύει και τι σου δίνει χαρά;
*Με απογοητεύει όταν τα πράγματα γίνονται για να γίνουν, όταν δηλαδή δεν υπάρχει πραγματική επιθυμία από πίσω. Μου δίνει χαρά η συνάντηση με ανθρώπους και αυτό το αίσθημα ότι κάτι μοιραζόμαστε, ότι δεν είμαστε μόνοι.
Πώς ορίζεις την αγάπη;
*Το έγραψε όμορφα ο Χρόνης Μίσσιος:
«Σ’ αγαπώ χωρίς εσένα θα ’μαι ανείπωτα μόνος,
Σ’ αγαπώ σε θέλω σαν τρελός
Σ’ αγαπώ, σε λατρεύω, θέλω να χωθώ στην αγκαλιά σου
Σ’ αγαπώ θέλω να ’μαι μαζί σου
Σ’ αγαπώ θέλω να ’μαι το φιλαράκι σου
Σ’ αγαπώ θέλω να σε νοιάζομαι»
Μια ευχή για το μέλλον…
*Να έχουμε το θάρρος να ανοίγουμε δρόμους και να επιθυμούμε χωρίς να περιμένουμε κάποιον να μας δώσει το δικαίωμα για να το κάνουμε.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Υπάρχει κάποιο κατοικίδιο με το οποίο μοιράζεσαι τη ζωή;
*Μας νιαουρίζουν κάθε πρωί με το που καταλάβουν ότι ανοίγουν τα βλέφαρά μας. Ξυπνάω, τους βάζω να φάνε και μετά ξεκινάει η μέρα. Είναι η «Χαρά» που είναι Πειραιώτισσα και η «Βούλα» που είναι Κιμωλιάτισσα. Τις αγαπάμε πολύ γιατί είναι οι καλύτερες! Νιάου!
Βασίλη, σε ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συνομιλία που είχαμε.
*Κι εγώ ευχαριστώ το Catisart για τη φιλοξενία.
