Γράφει η θεατρολόγος Μαρία Μαρή
«One woman show» με μια σπάνια ηθοποιό, τη Βάσια Βασιλείου, που βρίσκεται αεικίνητη επί σκηνής, προβληματισμένη για τη θέση της σύγχρονης γυναίκας και όλα όσα της έχουν μέσα στα χρόνια χρεωθεί.
Ήδη η σκηνή είναι διανθισμένη με διάφορες κορδέλες με λεζάντες. Ευτυχία, ενοχική ευαισθησία, ναρκισσισμός, ενοχές, υποχρεώσεις, φοβίες, ευθύνες, ανεκπλήρωτα όνειρα και πολλά άλλα.
Η ηθοποιός μπαίνει φορτωμένη με πολλές σακούλες γεμάτες και με άλλα στερεότυπα και προκαταλήψεις, βάρη, είτε κοινωνικά είτε προσωπικά που επηρεάζουν τις επιλογές της, την αυτοεκτίμησή της, και την αντίληψη της θέσης της στην κοινωνία.
Από την πατριαρχία ακόμη, μέχρι και σήμερα που η εικόνα της γυναίκας είναι συγκεκριμένη με πολλές απαιτήσεις, μητέρα, εργαζόμενη, με προσδοκίες για την εμφάνισή της, η γυναίκα βρίσκεται συνεχώς σε έναν αγώνα για να αποδείξει την αξία της και να υπερβεί τα εμπόδια που της επιβάλλονται.
Αναζητά την ευτυχία της παντού. Έχει ακούσει ακόμα και για έναν Σαμάνο, που βλέπει το χρώμα της αύρας, κάνει ψυχανάλυση, κάθε είδους δραστηριότητα προκειμένου να βρει έναν σύντροφο, που θα είναι ή μαλάκας, ή μαμάκιας, ή μετά το πρώτο ραντεβού θα αποχωρήσει χωρίς εξήγηση [θα της κάνει ghosting], ή θα είναι ψυχάκιας.
Θέλει να σπάσει τα στερεότυπα και το κατεστημένο, να βγει από τον πατριαρχικό κλοιό και να πολεμήσει και τα δικά της φαντάσματα, τις δικές της εμμονές και προκαταλήψεις, «δεν θέλει τον γάμο, αλλά αν παντρευτεί θα φορά φούξια νυφικό».
Η «επανάστασή» της κρύβει ήδη τις κοινωνικές τροχοπέδες, που την ωθούν σε μια κιτς σκέψη.
Η παράσταση έχει χιούμορ, αλλά και πικρό γέλιο και πόνο, που προκύπτει μέσα από όσα λέγονται και όσα υπονοούνται. Ανοίγει τις σακούλες και μοιράζει λεζάντες, ενοχές, συμβουλές, εμπόδια στο να βρει η γυναίκα την προσωπική της ευτυχία.
Το κοινό αντιδρά, δείχνει να ταυτίζεται, οπωσδήποτε όμως κατανοεί πλήρως.
Το ταξίδι της γυναίκας προς την απελευθέρωση και την ισότητα δεν είναι πάντα εύκολο και δείχνει ακόμα να είναι μακρύ, αλλά σίγουρα είναι μια πορεία που συνεχώς διαμορφώνεται από τον αγώνα και τη θέληση για αλλαγή.
Η γυναίκα πρέπει να είναι μορφωμένη, γκόμενα, εργαζόμενη, μητέρα, νοικοκυρά, πάντα όμορφη, σύμφωνη με τις επιταγές των social media, με τα μποτοξάκια της, τα υαλουρονικά της, να γίνει ένα πολυμηχάνημα που θα ευχαριστεί τελικά τον άντρα.
Είναι όλα τόσο καθορισμένα, αλλά εκεί στη σκηνή του «Καφεθεάτρου», η Βάσια Βασιλείου, με τον δικό της τρόπο, [Σύλληψη / Σκηνοθεσία / Ερμηνεία] δεν κάνει μόνο ένα σόου, αλλά δείχνει ότι δυστυχώς η αγωνία αυτή της γυναίκας, είναι διευρυμένη σε όλα τα στρώματα.
Είναι φανερό ότι όλα αυτά τα «πρέπει» και τα «μη» καθώς και το βάρος της τελειότητας, δεν μπορεί παρά μόνο να εξουθενώσει τη γυναίκα. Αυτό προκύπτει από όσα λέγονται και από την εξπρεσιονιστική εικόνα της ηθοποιού. Η γυναίκα γίνεται ένας κλόουν της κοινωνίας, προσπαθεί να προσεγγίσει την ανώτερη εικόνα του εαυτού της για να εισπράξει το αυθόρμητο και πλούσιο χειροκρότημα του τέλους.
Όλα αυτά στο «Καφεθέατρο» μεταξύ τραγουδιού – στη μουσική και το πιάνο ο υπέροχος Φίλιππος Περιστέρης, που και ο ίδιος γίνεται μέρος της παράστασης – χορού και ερμηνείας της Βάσιας Βασιλείου, που καταθέτει την αγωνία της και τον πόνο της στη σκηνή, ενώ παράλληλα βρίσκει υποστηρικτές τους θεατές της.
***
«I am a woman». Με τη Βάσια Βασιλείου ένα ξεχωριστό show κάθε Κυριακή στο «Καφεθέατρο»
