Του Παναγιώτη Μήλα
«Περπατώ, και πια δεν περιμένω»… Η Βίκυ Μοσχολιού «τραγούδησε» σε μια τοιχογραφία, στη γειτονιά που γεννήθηκε.
Η αγαπημένη μας τραγουδίστρια είδε το φως της ζωής στις 23 Μαΐου του 1943 στο Μεταξουργείο, στο σπίτι που ήταν στη γωνία των οδών Κεραμεικού και Πλαταιών.
Μετά από 76 χρόνια, στις 28 και στις 29 Νοεμβρίου του 2019 η Μοσχολιού «γύρισε» στη παλιά γειτονιά και «τραγούδησε» στο αδιέξοδο δρομάκι της Βίκτωρος Ουγκώ, στη γωνία με την οδό Κεραμέως 16.
Αυτό το τραγούδι το «είπε» για τις ανάγκες μιας τοιχογραφίας. Ένα τραγούδι που ερμήνευσε για πρώτη φορά το 1964.
Ήταν το «Χάθηκε το φεγγάρι» σε μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου και στίχους του Βαγγέλη Γκούφα. Πρώτη εμφάνιση της Μοσχολιού στην ταινία «Λόλα» της Φίνος Φιλμ. 1964. Η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής της εποχής εκείνης, κατασκεύασε το σκηνικό με ένα δρόμο της Τρούμπας, κάτω στον Πειραιά. Μέσα στο σκηνικό και ένα cabaret…
***
«Χάθηκε το φεγγάρι»
1964
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Στίχοι: Βαγγέλης Γκούφας
Ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού
Του ήλιου σβήστηκε το φως
εχάθη το φεγγάρι
και πάει το παλληκάρι
καημός και πόθος μου κρυφός.
Πέτρα την πέτρα περπατώ
το αίμα του ανασαίνω
και πια δεν περιμένω
μου σκότωσαν τόν π’ αγαπώ.
Καημός και πόθος μου κρυφός
η νύκτα τον τυλίγει
και τη φωνή μου πνίγει
ο πόνος μου ‘γινε αδελφός.
Πέτρα την πέτρα περπατώ
το αίμα του ανασαίνω
και πια δεν περιμένω
μου σκότωσαν τον π’ αγαπώ.
***
Αυτό το τραγούδι και την εικόνα το καμπαρέ κάποιο ξημέρωμα στην Τρούμπα σκέφτηκα να την αποτυπώσω σε μια τοιχογραφία στο πλαίσιο του ετήσιου Φεστιβάλ το «Μικρό Παρίσι των Αθηνών» το οποίο διανύει τον 7ο χρόνο του. Φέτος το θέμα είναι «Τα Καμπαρέ του Κόσμου».
Επειδή δεν είχα άλλη εικόνα από καμπαρέ, παρά μόνο αυτή από την ταινία «Λόλα», πήρα όλα τα απαραίτητα και δούλεψα για δυο ημέρες στο αδιέξοδο στενάκι της Βίκτωρος Ουγκώ. Μαζί μου ο Θάνος Χατζηνικολάου και φίλοι εθελοντές από το «Μικρό Παρίσι των Αθηνών».
Στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ υπάρχουν θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας, διαλέξεις, εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά και Street Art.
Πριν από 40 χρόνια, την Κυριακή 21 Ιανουαρίου 1979, βρέθηκα πάνω σε σκαλωσιά, με πινέλα, κιμωλίες και χρώματα, στις προσφυγικές πολυκατοικίες της Καισαριανής. Τότε μιλούσαμε για τοιχογραφίες. Σήμερα για Street Art. Δεν έχει αλλάξει κάτι. Όλα είναι τα ίδια.
Φυσικά οι σημερινοί καλλιτέχνες με νέες μεθόδους δημιουργούν έργα μοναδικά, έργα τέχνης.
Προσωπικά έχω μείνει στον παραδοσιακό τρόπο και μεταφέρω στον τοίχο αυτό που έκανα στο χαρτί ως γελοιογραφία.
Έτσι δεν χρησιμοποίησα ούτε σπρέι, ούτε προτζέκτορα προβολής, ούτε τετραγώνισα τον τοίχο στον οποίο επρόκειτο να κάνω την τοιχογραφία. Μακάρι να μπορούσα. Μακάρι να είχα την ευχέρεια. Δεν ήξερα, ούτε και προσπάθησα να κάνω χρήση όλων των νέων μεθόδων. Περιορίστηκα στο να… ζηλεύω χαζεύοντας τα αριστοτεχνικά έργα τέχνης όσων κάνουν τοιχογραφίες στο κέντρο της πόλης και στις γειτονιές της και παρέμεινα στα παραδοσιακά εργαλεία.
Φυσικά άλλο είναι να είσαι κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους, παρέα με ένα φωτιστικό γραφείου, μολύβια, γόμες, ραπιντογράφους, μπουκαλάκια σινικής μελάνης, χάρακες και μπλοκ σχεδίου και άλλο να βγαίνεις στο δρόμο με κιμωλίες, κουβάδες, πινέλα, βούρτσες, σκάλες και όλα τα σύνεργα για μια τοιχογραφία «παλιάς κοπής».
Την τελευταία εβδομάδα του Νοεμβρίου 2019 για το Φεστιβάλ «Το Μικρό Παρίσι των Αθηνών» έγινε η πρώτη τοιχογραφία – και μάλιστα τρισδιάστατη – από τον διάσημο Γάλλο street art καλλιτέχνη Etien.
Παρόμοια έργα έγιναν μέχρι την ολοκλήρωση του Φεστιβάλ την Κυριακή 1η Δεκεμβρίου 2019.
Σε μένα είχε πέσει ο κλήρος να δουλέψω στον τοίχο ο οποίος βρίσκεται στην οδό Βίκτωρος Ουγκώ, στο αδιέξοδο κομμάτι του, περίπου σε απόσταση 150 μέτρων από το «Θέατρο Σταθμός» και σχεδόν απέναντι από το μεζεδοπωλείο «Τυπογράφος», Κοδράτου 18, Σταθμός Μετρό Μεταξουργείο.
[Πατήστε “κλικ” επάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες].
***
Δύο ημέρες χρειάστηκαν για την τοιχογραφία. Η αρχή έγινε την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2019 και το έργο ολοκληρώθηκε την Παρασκευή 29 Νοεμβρίου. Εκείνη την ημέρα αυτός ο τοίχος …έγινε Cabaret και τραγούδησε για το «Μικρό Παρίσι των Αθηνών».
«Μικρό Παρίσι των Αθηνών». Αυτός ο τοίχος είναι έτοιμος να γίνει Cabaret και να… τραγουδήσει
