Είναι ο πιο βαθύς, ο πιο αθώος, ο πιο ακραίος ίσως, ο πιο παρορμητικός κι ο πιο ποιητικός έρωτας απ’ όλους ο έρωτας για τη γάτα και ό, τι αυτό το σοφό πλάσμα σου χαρίζει. Αν είσαι ανοιχτός να το δεχτείς, αν έχεις καρδιά ελεύθερη κι αγνή να δεχτείς την τιμή που θα σου κάνει.
Ο παπα-Στέλιος Μπιζάς, ένας νέος και σεβάσμιος ιερέας που ζει στην Πάρο και ιερουργεί στην εκκλησία της Εκατονταπυλιανής, φροντίζει παράλληλα και μια γατοπαροικία στην περιοχή πίσω από το νεκροταφείο της Παροικιάς. Είναι ο μόνος ή ένας εκ των ελαχίστων ιερέων της Πάρου που δείχνει έμπρακτα την αγάπη του για τα ζωντανά του νησιού.
Μια από τις γάτες… του, ο αρχηγός Νταίζος, ασθένησε πρόσφατα και τελικά απεβίωσε. Σπάνια διαβάζουμε κείμενα ιερέων, που αποχαιρετούν τα ζώα τους, γι’ αυτό και αναδημοσιεύουμε το γράμμα του παπα-Στέλιου. Γιατί η φιλευσπλαχνία και η ευαισθησία βρίσκονται παντού και είναι μεγάλες αρετές του ανθρώπου.
«Από σήμερα το γατοχωριό αποκτάει πλέον όνομα και θα ονομάζεται “το γατοχωριό του Νταίζου” μιας και ήταν ο πατέρας και αρχηγός του χωριού. Από την ημέρα που γεννήθηκε ήταν ο αρχηγός του γατοχωριού. Φάτσα απίστευτη με πολλή όρεξη για παιχνίδια και χάδια. Φυσικά με την πληθυσμιακή αύξηση του γατοχωριού δεν έμεινε ασυγκίνητος στα χάδια που έπαιρναν οι υπόλοιπες γατούλες και έτσι αντιδρούσε συχνά πυκνά και καταλαβαίνετε ότι δεν ήταν και τόσο ήρεμος. Από την πρώτη στιγμή φιγουράριζε σε όλες τις φωτογραφίες ως η μασκότ του γατοχωριού, από τοπικά blogs ως και στη RealNews και έτσι έγινε διάσημος στο πανελλήνιο και όχι μόνο αφού η φάτσα του ταξίδεψε μέχρι και στη Μοντάνα της Αμερικής.
Δυστυχώς όμως, μετά και από πολυήμερη ασθένεια που τον κράτησε κλινήρη στην απομόνωση με ιατρική παρακολούθηση και φαρμακευτική αγωγή, δεν τα κατάφερε να βγει νικητής και από αυτή τη μάχη. Έτσι πλέον ξεκουράζεται στη γη του γατοχωριού στην οποία έσκαψε από άκρη ως άκρη και δικαίως θεωρούταν ο αρχηγός του.
Μακάρι να νιώσουμε και εμείς ως άνθρωποι τη φροντίδα και την αγάπη που πήρε ο Νταίζος από την πρώτη στιγμή της γέννησής του μέχρι και τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, που, αν και πονούσε αφόρητα, το μόνο που επιζητούσε ήταν ένα τρυφερό χάδι και μία αγκαλιά αγάπης, κάτι που το έπαιρνε απλόχερα και έκλεινε τα μάτια του για να ανταποδώσει και τη δική του αγάπη, κάτι που έκανε και σήμερα το πρωί, κλείνοντας για πάντα τα ματάκια του.
Καλό Ταξίδι Νταίζο, καλό ταξίδι λευκέ αρχηγέ μας».
* Tην επιστολή πήραμε από το www.zoosos.gr
