Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Η Στέλλα Κοσμοπούλου είναι μια ηθοποιός που έκανε αίσθηση με το ταλέντο, την έμφυτη κομψότητα και την ομορφιά της στο φεστιβάλ Off Off Athens του θεάτρου Επί Κολωνώ, όπου πρωταγωνίστησε στο έργο της Στέλλας Ρουσάκη «Όταν σταματήσουν οι δείκτες του ρολογιού». Ένα έργο εμπνευσμένο από τη φιγούρα της δασκάλας του Ρομπέρτο Αταϋντέ, «Δεσποινίς Μαργαρίτα». Μονόλογος σημαντικός και έργο απαιτητικό, που επιπλέον έφερε εξωτερικούς και ψυχολογικούς αντικατοπτρισμούς σε μια εκδοχή του «Τζόκερ» σαν εμβληματικό ον της σύγχρονης κοινωνίας.
Η Στέλλα έχει το κάλλος εκείνο που όταν μιλάει κάνει όλους τους ρήτορες να σιγούν, όπως έλεγε και ο Σαίξπηρ. Εκείνο που μετράει όμως είναι η συνειδητοποίησή της ότι διαρκώς μπορεί να γίνει καλύτερη και γίνεται καλύτερη. Ότι πρέπει να κάνει συνέχεια άλματα πίστης στην τέχνη της. Ότι υπεραγαπά το θέατρο και το υπηρετεί με αφοσίωση. Από τότε που φοιτούσε στη δραματική σχολή ακόμα, γρήγορα αντιλήφθηκε πως σε αυτή τη δουλειά συνέχεια μαθαίνεις και συνέχεια εξελίσσεσαι, μια διαδικασία η οποία δεν σταματάει ποτέ. «Η αίσθηση πως θα είμαι για πάντα μαθήτρια είναι κάτι που μου αρέσει πολύ», αποκαλύπτει στην εξομολογητική της συνέντευξη στο catisart.gr.
Αυτό που εκτιμάς στη Στέλλα Κοσμοπούλου είναι πως πρόκειται για μια καλλιτέχνιδα ευαίσθητη που επιθυμεί να μπαίνει στη θέση του άλλου, να κατανοεί, να δικαιολογεί, να αντιστρέφει τους ρόλους και να βλέπει τις καταστάσεις και από μια άλλη οπτική, με αυτεπίγνωση, κατανόηση και σεβασμό.
«Οι κοινωνίες λειτουργούν με στερεότυπα σε όλα τα επίπεδα και μια αποκλίνουσα συμπεριφορά θεωρείται γραφική ή αντιδραστική. Ευτυχώς, και αυτό το αποδίδω στον τρόπο που με μεγάλωσαν, δεν λειτουργώ έτσι και αυτό που πάντα σκέφτομαι είναι πως όλοι είμαστε ίσοι, διαφορετικοί και χαρισματικοί», τονίζει, φανερώνοντας το σύνολο των πεποιθήσεων, των γνώσεων και των συναισθημάτων της.
Στέλλα, θα ήθελες να πεις στους αναγνώστες του catisart.gr από πού κατάγεσαι και πού έζησες τα παιδικά σου χρόνια;
*Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Καταγωγή από την πλευρά του μπαμπά μου έχω ποντιακή και από της μαμάς μου από τα Τρίκαλα.
Ποιες είναι οι πιο αγαπημένες αναμνήσεις που διατηρείς από την παιδική σου ηλικία;
*Η πιο αγαπημένη μου είναι όταν γεννήθηκε ο αδερφός μου, ο οποίος είναι τρία χρόνια μικρότερος, και τον έφεραν οι γονείς μου σπίτι. Ένιωθα το πιο χαρούμενο παιδί στον κόσμο. Πολύ αγαπημένη ανάμνηση είναι και το «θέατρο» που παίζαμε με τα ξαδέρφια μου, γράφαμε, παίζαμε, φτιάχναμε τα κοστούμια και τα σκηνικά και μετά το παρουσιάζαμε στους γονείς και τους συγγενείς μας.
Γιατί επέλεξες να ασχοληθείς με το θέατρο;
*Η αρχική μου απόφαση ήταν αυθόρμητη. Πιστεύω πως καίριο ρόλο έπαιξε η ενασχόληση του παππού και της γιαγιάς μου με το θέατρο. Αργότερα και φοιτώντας στη δραματική σχολή, σκεφτόμουν πως με αυτή τη δουλειά συνέχεια μαθαίνεις και εξελίσσεσαι και όλη αυτή η διαδικασία δεν σταματάει ποτέ, και η αίσθηση πως θα είμαι για πάντα μαθήτρια είναι κάτι που μου αρέσει πολύ.
Επιπλέον θεωρώ πως το να μπαίνεις στη διαδικασία να δημιουργείς έναν άνθρωπο-ρόλο και όλο αυτό να το επικοινωνείς με άλλους ανθρώπους είναι ο πιο αποδοτικός τρόπος να μπαίνεις στη θέση του άλλου, να κατανοείς, να δικαιολογείς και να βλέπεις τις καταστάσεις και από μια άλλη οπτική.
Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που παρακολούθησες στη ζωή σου; Τι σου τη θυμίζει;
*Η πρώτη παράσταση ήταν στην ποντιακή διάλεκτο και έπαιζαν ο παππούς μου και η γιαγιά μου. Ήμουν πολύ μικρή και δεν θυμάμαι καλά αλλά η αίσθηση ήταν πολύ ιδιαίτερη καθώς τους είχα συνηθίσει αλλιώς και τους έβλεπα σε μια άλλη συνθήκη.
Ποιοι υπήρξαν οι αγαπημένοι σου δάσκαλοι;
*Είχα την τύχη να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους που με βοήθησαν και με συμβούλεψαν. Σε επίπεδο διδασκαλίας όμως αγαπημένος μου είναι ο κύριος Παντελής Βούλγαρης.
Θεωρείς το σκηνογράφο, τον ενδυματολόγο, το φωτιστή, όλους τους συντελεστές, το ίδιο σημαντικούς για μια παράσταση;
*Θεωρώ όλους τους ανθρώπους που στελεχώνουν μια δουλειά και ξεκινούν ένα «ταξίδι» εξαιρετικά σημαντικούς. Το πιστεύω αυτό σε όλους τους τομείς και σε όλες τις εργασίες, πόσω μάλλον στο θέατρο που είναι εκ των πραγμάτων μια ομαδική δουλειά.
Τι κοινό έχουν η κοινωνιολογία που σπούδασες με το Θέατρο που υπηρετείς;
*Η κοινωνιολογία μελετάει τα σύνολα και τις αντιδράσεις τους, καθώς και την εκάστοτε εποχή σε επίπεδο πολιτικό-ιστορικό και όχι μόνο. Στο θέατρο η μελέτη του κοινωνικοπολιτικού πλαισίου, ιδίως σε έργα που διαδραματίζονται σε προγενέστερες περιόδους, είναι απαραίτητη.
Στο ημερολόγιό σου ποια μέρα της ζωής σου θα μείνει ανεξίτηλη;
*Η μέρα που έδωσα εξετάσεις στη δραματική σχολή.
Πόσο μας καθορίζει, κατά τη γνώμη σου, η εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας;
*Δυστυχώς πολύ. Οι κοινωνίες λειτουργούν με στερεότυπα σε όλα τα επίπεδα και μια αποκλίνουσα συμπεριφορά θεωρείται γραφική ή αντιδραστική. Ευτυχώς, και αυτό το αποδίδω στον τρόπο που με μεγάλωσαν, δεν λειτουργώ έτσι και αυτό που πάντα σκέφτομαι είναι πως όλοι είμαστε ίσοι, διαφορετικοί και χαρισματικοί.
Πιστεύεις ότι έχουμε ικανή θεατρική παιδεία στη χώρα μας;
*Σε έναν κόσμο που αλλάζει με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς και που η πραγματική επαφή είναι σπάνια, θεωρώ πως έχουμε μείνει πίσω σε πολλούς τομείς και όχι μόνο στη θεατρική παιδεία. Δεν υπάρχει οδηγική παιδεία, σεξουαλική παιδεία, τομείς πολύ σημαντικοί που θα έπρεπε να είναι δεδομένοι.
Τι θα ήθελες να σχολιάσεις για την καλλιτεχνική δημιουργικότητα σήμερα στην Ελλάδα;
*Δημιουργικότητα υπάρχει. Δεν υπάρχουν όμως οι πόροι, το πλαίσιο αλλά και το κίνητρο που θα έφερναν αποτέλεσμα.
Το θέατρο μπορεί να θεωρηθεί και μέσο θεραπείας και λύτρωσης για τον άνθρωπο;
*Πιστεύω πως το θέατρο είναι ένα μέσο που τροφοδοτεί ή θα έπρεπε να τροφοδοτεί τη σκέψη. Ένα μέσο ενσυναίσθησης και περισυλλογής που θα μπορούσε σε ένα βαθύτερο επίπεδο με προσωπική δουλειά να φτάσει και στη λύτρωση.
Στην τηλεόραση τι θεωρείς ότι οφείλεις;
*Η τηλεόραση με βοήθησε να κάνω τα πρώτα μου βήματα. Έχω αποκομίσει γνώση και εμπειρίες σε ένα κομμάτι της δουλειάς μου που διαφέρει από το θέατρο.
Ο σημερινός καλλιτέχνης οφείλει να είναι πολιτικοποιημένος, κατά τη γνώμη σου, ή όχι;
*Πιστεύω πως η πολιτική είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας. Ένας κοινωνικά ευαισθητοποιημένος άνθρωπος είναι πολιτικοποιημένος γιατί η δράση του έχει αντίκτυπο στο σύνολο.
Σε ποια θεατρικά έργα θα ήθελες να παίξεις και ποιους ρόλους να υποδυθείς;
*Ενα από τα αγαπημένα μου έργα είναι «Η Εβραία» του Μπέρτολτ Μπρεχτ και «Η λυσσασμένη γάτα» του Τενεσί Ουίλιαμς.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο;
*«Η πτώση» του Αλμπέρ Καμύ. Είναι ένα μικρό βιβλίο με μεγάλες αλήθειες και υπέροχο χιούμορ.
Υπάρχουν προσωπικότητες που θαυμάζεις;
*Οι άνθρωποι που έχουν περάσει μεγάλες δυσκολίες και δεν τα παράτησαν. Οι άνθρωποι που έχουν υποστεί την αδικία και έμειναν πιστοί στα θέλω τους και στις αρχές τους. Οι άνθρωποι που δίνουν απλόχερα, ακόμη και μια καλή κουβέντα όταν εκείνοι δεν πήραν τίποτα. Όλους αυτούς τους ανθρώπους τους θαυμάζω και κάποια μέρα θα ήθελα να τους μοιάσω!
Με τι θυμώνεις και με τι γελάς;
*Θυμώνω και στενοχωριέμαι πάρα πολύ με την αδικία είτε ο δέκτης είμαι εγώ είτε κάποιος άλλος. Γελάω πολύ με το «μαύρο» καυστικό χιούμορ και με τα αστεία του μπαμπά μου!
Τι ζηλεύεις και τι λατρεύεις;
*«Ζηλεύω» τα παιδιά και συγκεκριμένα τη φαντασία τους.
Λατρεύω την τέχνη μου.
Με ποιους εμβληματικούς καλλιτέχνες θα επέλεγες, αν μπορούσες, να συνεργαστείς;
*Με τον Μάρλον Μπράντο και τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ, τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ και τον Φράνσις Φορντ Κόπολα.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
*Να συνεχίσω τα γυρίσματα για τη σειρά «3 μίλια» στο «Σταρ». Στα επόμενα πλάνα μου είναι σίγουρα το θέατρο.
Τέλος, ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
*Μεγάλωσα με κατοικίδια. Στο σπίτι είχαμε σκυλάκια και πολλές γάτες. Στο πατρικό μου έχουμε ακόμη γατάκια. Εγώ στο σπίτι μου δεν έχω κάποιο κατοικίδιο, αν και θα ήθελα πολύ. Γνωρίζω πολύ καλά όμως πως ένα ζωάκι είναι μεγάλη ευθύνη και αυτή την περίοδο δεν μπορώ να είμαι συνεπής απέναντί του. Οπότε προτιμώ να θέλω και να μην έχω από το να έχω και να το ταλαιπωρώ.
Ευχαριστώ πολύ Στέλλα!
*Κι εγώ ευχαριστώ!
