Ήταν παιδί όταν μια δασκάλα τού είπε: «Το θέατρο είναι μαθηματικά και παραμύθι μαζί». Μεγαλώνοντας, κράτησε τη μυρωδιά της γης μετά τη βροχή, τη θέα του κάμπου απ’ το χωριό του και βούτηξε με την πληθωρική του ενέργεια στο παραμύθι. Σήμερα παίζει τον Ονειροπόλο στις «Λευκές Νύχτες» του Ντοστογιέφσκι. Αφήγημα τοποθετημένο στο σταυροδρόμι ενός τρόπου ζωής και σκέψης που αγγίζει και τα νεανικά αδιέξοδα της εποχής μας. Στη Β’ σκηνή του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας, ζευγάρι ονειρικό κι εξαίσιο με τη Λουκία Μιχαλοπούλου. Παρακολούθησα την παράσταση και είδα τον Στάθη Μαντζώρο, έναν ηθοποιό πλασμένο, εν σώματι και πνεύματι, σύμφωνα με το τοπίο, την ατμόσφαιρα, το σκηνικό χώρο του μεγάλου Ρώσου κλασικού. Έναν καλλιτέχνη με ευπρέπεια και κώδικα αξιοπρέπειας. Στην τέχνη υπάρχουν άνθρωποι εξαγνισμένοι, σηματοδοτημένοι, ιχνηλατημένοι, που με αυταπάρνηση υπηρετούν αποστολές. Ένας από αυτούς είναι και ο Στάθης Μαντζώρος. Ανοιχτός στις πιθανότητες και στην γκάμα που δημιουργεί η αγνή συνενοχή μεταξύ ηθοποιού και θεατή. Έτοιμος ανά πάσα στιγμή να καλύψει ή να φωτίσει περισσότερο μια σκηνή. Ικανός να παρατείνει την αγωνία της έκβασης. Δεν εγκλωβίζεται σε στενά υποκριτικά όρια αλλά δίνει ρυθμό στη λύτρωση των λέξεων και στη μετάδοση του λόγου. Λειτουργεί με λαχτάρα, πάθος και αφοσίωση. Ο Στάθης, άνθρωπος δεμένος με τη γη που τον ανάστησε, με το χώμα που περπάτησε παιδί, ερμηνεύει στις σκηνές της πόλης, με άγρυπνα κι ορθάνοιχτα μάτια, ανεξήγητα αινίγματα σε μικρόψυχους καιρούς. Εκπληρώνοντας έτσι τις προσδοκίες ενός τυχερού κοινού, μα και τη δική του ανάγκη για επικοινωνία. Κι αυτό που προσφέρει είναι τέχνη, τέχνη σπουδαία.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Φωτογραφίες: cat is art
* Κατάγομαι από ένα χωριό της Βοιωτίας δίπλα στη Λιβαδειά, τον Άγιο Δημήτριο. Ένα χωριό που μπροστά του απλώνεται ο κάμπος της Κωπαΐδας. Δύο πράγματα που κρατώ έντονα μέσα μου από τη γενέτειρά μου είναι η επαφή μου με τη γη. Τη μυρωδιά της μετά τη βροχή και το πολύ παιχνίδι με τους παιδικούς μου φίλους σε όλο το χωριό και στον κάμπο.
Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη παράσταση που παρακολούθησες στη ζωή σου;
* Γύρω στα δέκα, στην πλατεία του χωριού μου, θυμάμαι καθαρά έναν 45χρονο άντρα να καρφώνει τα σκηνικά, να φτιάχνει τα πάντα. Τον χάζευα όλο το απόγευμα. Και έπειτα το βράδυ με το θίασό του κάτω από τα φώτα… Έριχνα και κλεφτές ματιές πίσω στα παρασκήνια… Πρωτόγνωρο για μένα…
Πότε και πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
* Γύρω στα 22 μου. Είχα ανάγκη να εκφραστώ, να επικοινωνήσω, να μοιραστώ την έντονη ενέργειά μου και τα συναισθήματά μου. Τελειώνοντας λοιπόν την «Αναφορά στον Γκρέκο», απλώς το έκανα. Ήρθα στην Αθήνα και κάνοντας ερασιτεχνικό θέατρο γνώρισα πολλά νησιά, χωριά, μίλησα με ανθρώπους και τους γνώρισα, διηγούμενος μια ιστορία. Αυτή η αίσθηση του μπουλουκιού με μάγεψε. Έπειτα ήταν ξεκάθαρο μέσα μου. Ήθελα να το σπουδάσω.
Σε παρότρυναν συγγενείς, φίλοι ή δάσκαλοι να ασχοληθείς με την τέχνη;
* Κάποιοι ναι, κάποιοι άλλοι θεωρούσαν μεγάλη ανατροπή το να αφήσω τα κτήματα. Για μένα ήταν ανάγκη. Όπως και η γη την οποία ποτέ δεν άφησα. Αυτός ο συνδυασμός, μιας και το χωριό μου είναι κοντά στην Αθήνα, αποδείχτηκε πολύτιμος.
Ποιες βασικές αρχές πήρες από τους δασκάλους σου;
* Ότι ο λόγος που βρίσκεσαι στη σκηνή είναι και θέση ζωής. Διατηρώντας τον έχεις την αρχική λαχτάρα και το πάθος που χρειάζεται. Γιατί τα συναισθήματα που αναπαράγεις είναι μεγάλα και δεν χωρούν εκπτώσεις.
Πώς δημιουργείς το ρόλο σου; Κάνεις έρευνα; Επαφίεσαι στο ένστικτό σου;
* Του αφιερώνω χρόνο. Βλέπω πώς αντιδρά στα συμβάντα. Γιατί αντιδρά έτσι. Τι θέλει πραγματικά. Τι έκανε πριν, μετά. Φτιάχνω την ταυτότητά του. Βλέπω τι λένε οι άλλοι γι’ αυτόν. Και αφού βρω τα περάσματά του, τότε ξεχνιέμαι και το ένστικτό μου μοιραία με ακολουθεί.
Τι κάνεις αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα της μετάβασης, λίγο πριν περάσεις από την κουίντα στη σκηνή;
* Tο σταυρό μου και συγκεντρώνομαι στην αναπνοή μου. Τα υπόλοιπα έρχονται.
Παίζεις στις “Λευκές Νύχτες”, το αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι. Σήμερα υπάρχουν άνθρωποι τόσο τυραννισμένοι όσο οι ήρωες του Ντοστογιέφσκι;
* Nαι, γιατί οι άνθρωποι πάντα θα σκέφτονται. Eνίοτε εμμένουν. Και οι ανάγκες απλώς αλλάζουν μορφή.
Ο Ονειροπόλος, ο χαρακτήρας που υποδύεσαι, είναι ένας αγαθός άνθρωπος που βιώνει ένα αίσθημα χωρίς ανταπόκριση ή έχει κι αυτός ευθύνη για την τύχη του;
* Έχει. Επιλογή του είναι να επιθυμεί την ιδανική γυναίκα που έχει πλάσει στα όνειρά του. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και αλαζόνας. Γιατί, όταν η πραγματικότητα και το χειροπιαστό έρχονται στη ζωή του, αρκείται και το ζει ανιδιοτελώς.
Τι θα ήθελες να σκέπτονται οι θεατές μετά την παράστασή σας;
* Ότι οι ανθρώπινες σχέσεις κάποτε ήταν πιο αυθόρμητες, πιο γενναιόδωρες, οι άνθρωποι ήξεραν τόσο να αγαπούν όσο και να συγχωρούν.
Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Δημήτρη Καταλειφό, που σκηνοθέτησε την παράσταση και τη Λουκία Μιχαλοπούλου, που είναι η συμπρωταγωνίστρια;
* Με τον Δημήτρη συνεργάζομαι για δεύτερη φορά, είναι ένας άνθρωπος τον οποίο εκτιμώ βαθύτατα τόσο για τη γνώση που μεταλαμπαδεύει γενναιόδωρα όσο και για το πάθος του για τη δουλειά μας. Με τη Λουκία γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια πριν ακόμα συνυπάρξουμε στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Μοιράστηκα μαζί της την ιδέα μου για την υλοποίηση του διηγήματος του Ντοστογιέφσκι και ότι θα ήθελα να μας σκηνοθετήσει ο Δημήτρης και είδα στα μάτια της την ίδια λαχτάρα. Έπειτα όλοι μαζί μοιραστήκαμε αυτή την όμορφη διαδρομή. Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Είσαι αγχωμένος ή ψύχραιμος με τη σημερινή κατάσταση;
* Αγχωμένος, πλην αισιόδοξος. Με θλίβει το γεγονός πως μας θέλουν να μην ελπίζουμε στο φως και στην έξοδό μας από αυτό το τούνελ. Παρ’ όλα αυτά έχω την τάση να κρατώ τη θετική πλευρά της κάθε κατάστασης και να ελπίζω σε μια εις βάθος αναθεώρηση – αυτογνωσία του καθενός ξεχωριστά αλλά και του συνόλου!
Ποιους ρόλους ονειρεύεσαι να υποδυθείς στο μέλλον;
* Για μένα δεν υπάρχουν ρόλοι, υπάρχουν χαρακτήρες που είναι φορείς πολλών πραγμάτων. Όσο περισσότερα φέρει ένας χαρακτήρας τόσο περισσότερο με ιντριγκάρει!
Πιστεύεις ότι το ελληνικό κοινό αγαπάει και στηρίζει το θέατρο;
* Υπάρχει ένα κοινό που στηρίζει και ζητεί τις αξιόλογες παραστάσεις. Διακρίνω πως με τον καιρό αυτό το κοινό όλο και αυξάνεται. Αυτό μόνο ευχάριστο μπορεί να είναι!
Τι είναι αυτό που σε κάνει να αγαπάς τη δουλειά σου;
* Το γεγονός ότι διατηρώ την αίσθηση του παιχνιδιού μέσα μου, ακολουθώντας κανόνες κάθε φορά διαφορετικούς αλλά με την ίδια λαχτάρα. Μια δασκάλα μου μού έλεγε πως το θέατρο είναι μαθηματικά και παραμύθι.
Σου αρέσει να μοιράζεσαι; Και τι;
* Μου αρέσει να μοιράζομαι τις στιγμές που δημιουργώ και απολαμβάνω!
Ποια είναι η ελπίδα σου;
* Ελπίζω στη δύναμη του ανθρώπου και κατ’ επέκταση στην κατανόηση και στη διάθεση αυτής μόνο προς το καλό.
Υπάρχει κάτι που μπορεί να σε φέρει σε απόγνωση;
* Η προδοσία!
Είδες κάτι ασυνήθιστο στην πόλη τελευταία;
* Τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή να μονολογούν κοιτώντας πάντα προς τα κάτω!
Κρατάς φιλίες χρόνια;
* Ελάχιστες αλλά είναι και οι πιο δυνατές…
Τι βιβλία διαβάζεις; Ποιους συγγραφείς;
* Λατρεύω την ποίηση! Κάθε μορφή ποίησης για μένα σημαίνει ζωή!
Με τι γελάς και τι μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις;
* Γελάω με το σκυλάκι μου, την Κιάρα! Και κλαίω με την κάθε μορφής κακοποίηση προς τα παιδιά.
Τι μικρό και τρυφερό αγαπάς στη ζωή;
* Μια μανόλια που έχω στη βεράντα.
Αν κλείσεις τα μάτια, μπορείς να θυμηθείς έναν αγαπημένο σου στίχο;
* Δεν μπορείς να κάνεις μονίμως τα ίδια πράγματα και να ζητάς διαφορετικά αποτελέσματα.
Αγαπάς τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Λατρεύω τα ζώα. Έχω ένα μικρό σκυλάκι, την Κιάρα, που προανέφερα.
* “Λευκές Νύχτες”, Θέατρο οδού Κεφαλληνίας – Β’ Σκηνή. Έως τις 29 Μαΐου.
