Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Τον γνώρισα στο θέατρο από την ομάδα Αίολος στις παραστάσεις της οποίας συμπράττει, να ξετυλίγει το ταλέντο του συνθέτοντας πανέμορφα, συναρπαστικά κομμάτια. Τον έβλεπα πάντοτε αεικίνητο στα παρασκήνια, μειλίχιο, διακριτικό αλλά δραστήριο, ένα χαμογελαστό παιδί με μάτια να λάμπουν από εξυπνάδα και αδημονία.
Είναι ένας καλλιτέχνης με δροσιά, ευγένεια, αλλά και έναν συγκινητικό, υγιή, νέας κοπής επαγγελματισμό. Εκφράζει τη γενιά του, έχει όραμα και -θα έλεγα- πως αποτελεί ένα «κομμάτι» συνέχειας που έρχεται να προστεθεί στην πορεία της ελληνικής μουσικής.
Γράφει δημιουργική μουσική με την καρδιά του. Ζει με συναισθήματα, “όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι”, όπως θα έλεγε και ο Αριστοτέλης. Το χρόνο τον μετρά με τους χτύπους της καρδιάς… Κι η μουσική του γεννιέται επειδή βλέπει και αισθάνεται κάθε φορά τις εικόνες.
Έχετε σίγουρα ακούσει το πασίγνωστο τραγούδι που έχει διασκευάσει, «Το Παπάκι». Το έγραψε ο αξέχαστος μουσικός Νικόλας Άσιμος και το συμπεριέλαβε στον δίσκο του «Ο Ξαναπές». Γράφτηκε από τον ίδιο τον Άσιμο για την κόρη του, στο υπόγειο της οδού Αραχώβης στον αριθμό 41. Πρόκειται για ένα παιδικό νανούρισμα το οποίο τραγούδησε η Χαρούλα Αλεξίου.
Σχεδόν 40 χρόνια μετά, ένας νεαρός μουσικός, ο Σπύρος Παρασκευάκος, αποφάσισε να χαρίσει τη δική του εκδοχή στο γλυκό αυτό κομμάτι. Η παραγωγή και η ενορχήστρωση ανήκουν στον Βασίλη Ντοκάκη (με τον Παρασκευάκο να βάζει βεβαίως το χεράκι του στην ενορχήστρωση), ενώ στα φωνητικά απολαμβάνουμε τη θαυμάσια Nalyssa Green. Η αφοπλιστική αμεσότητα της διασκευής παραπέμπει σε απλές στιγμές στοργής μέσα στο χειμώνα, στιγμές σαν εκείνες που δεν γνωρίζεις αν είσαι χαρούμενος που τις ζεις ή θλιμμένος επειδή σκέφτεσαι ότι κάποτε θα τελειώσουν. Η ανεπιτήδευτη αθωότητα με την οποία έγινε η διασκευή και η συναισθηματική ερμηνεία του Σπύρου Παρασκευάκου συνθέτουν μια αγνή μουσική προσέγγιση σε ένα σχεδόν κλασικό κομμάτι. Μια προσέγγιση κάτι περισσότερο από αξιόλογη.
Γεννήθηκε το 1986 στον Πύργο Ηλείας και σπούδασε στο τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστήμιου Αιγαίου. Παράλληλα, σπούδασε κλασικό πιάνο με καθηγήτρια τη Νίκη Κεραμέκη.
Έχει συνθέσει μουσική για θεατρικές παραστάσεις (“Υγρά μάτια”, “Virtual reality”, “Το πράσινο μου το φουστανάκι”, “Μια νύχτα για τον Σαίξπηρ”), ενώ συνεργαζόμενος με τη θεατρική ομάδα Αίολος συνέθεσε τη μουσική των θεατρικών παραστάσεων “Ο μικρός εγώ”, “Ματωμένος γάμος” και “Οδός Ολύμπου 12” σε σκηνοθεσία του Βασίλη Ανδρέου, που ανέβηκαν για πρώτη φορά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Το 2013 διακρίθηκε ως τραγουδοποιός στην Τέταρτη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου.
Το 2014 κυκλοφόρησαν τα τραγούδια του “Γλυκός Γενάρης” και “Βήμα Εκτός”, σε δικούς του στίχους και μουσική και ερμηνεία του Απόστολου Κίτσου, στο πλαίσιο του EP “Τέταρτη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου”.
Το 2015 κυκλοφόρησε η πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική εργασία υπό τον τίτλο “Απ’ το μηδέν”, με ερμηνευτή τον Ζαχαρία Καρούνη.
Το 2017 κυκλοφόρησε η δεύτερη δισκογραφική του εργασία υπό τον τίτλο “Τρίτη έξοδος”, σε συνεργασία με τον στιχουργό Γιάννη Βασιλόπουλο και την ερμηνεύτρια Δήμητρα Σελεμίδου. Παράλληλα, κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο “Μικρά Καρφιά”. Το 2018 συμμετείχε με το τραγούδι “Δώσε μου σήμα” στον πολυσυλλεκτικό δίσκο “Πού με φτάσανε οι έρωτες” της Ελεονώρας Ζουγανέλη.
Από παιδί έγραφε ποιήματα και στίχους αλλά όταν σπούδαζε στη Μυτιλήνη, μια μέρα που περνούσε έξω από το Ωδείο, χωρίς καν να το σκεφτεί μπήκε και ζήτησε να ξεκινήσει μαθήματα. Εκείνη τη στιγμή ήταν σαν κάτι να τοποθετήθηκε σωστά μέσα του. Με την ίδια ευκολία που γράφει τραγούδια για τα μεγάλα πάθη και τους έρωτες που ξεχειλίζουν, γράψει και για κάτι απλό και καθημερινό, όπως για μια γάτα που βρέθηκε στο δρόμο του.
Αυτή την εποχή έχει επικεντρωθεί στα live του με τίτλο Room Sessions. Θέλει να παίξει παντού και με διαφόρους τρόπους. Ταυτόχρονα ετοιμάζει τον πρώτο του αγγλόφωνο δίσκο και τον επόμενο ελληνόφωνο που θα είναι λίγο διαφορετικός από όσα μας έδινε μέχρι τώρα.
Τον ρωτώ γιατί αισθάνεται περήφανος ως άνθρωπος. “Είμαι περήφανος που αποφάσισα να μορφώνομαι μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω. Είμαι περήφανος για τον κόπο που κάνω κάθε μέρα για να κρατάω τις σχέσεις μου αναλλοίωτες. Που κάνω ψυχοθεραπεία 6 χρόνια και στήνω τον εαυτό μου στον τοίχο κάθε μέρα. Είμαι περήφανος για όσες φορές άκουσα τη φωνή μέσα μου και δεν κέρδισαν οι φωνές των έξω. Είμαι περήφανος όχι γιατί γράφω τραγούδια ή για το όποιο ταλέντο μου δόθηκε, αλλά που στα 20 μου έφευγα κλαίγοντας για δύο μήνες από τα μαθήματα πιάνου γιατί οι συμμαθητές μου ήταν 5 χρονών με καλύτερη αντίληψη της μουσικής από ό,τι είχα εγώ και που συνέχισα μέχρι σήμερα κλαίγοντας ή μη…”.
Σπύρο, έχεις καταγωγή από τον Πύργο και σπούδασες στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στη Μυτιλήνη. Ποιες είναι οι πολυτιμότερες αναμνήσεις σου από τα παιδικά και τα φοιτητικά σου χρόνια;
*Θυμάμαι τους πρώτους μου φίλους, τις βόλτες στο χωριό, στους κάμπους και στα δάση. Κάτι περιπέτειες που στήναμε και τις εκδρομές με τα ποδήλατα. Ύστερα στο νησί την πρώτη μου δουλειά, τα πρώτα μου μαθήματα πιάνου, τα πρώτα μου τραγούδια και κάτι καταιγίδες που ρίχνανε το ρεύμα για ώρες…
Ποιες ήταν οι πρώτες σου καλλιτεχνικές επιρροές;
*Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που έπαιζε συνέχεια ελληνική μουσική: Μικρούτσικος, Κραουνάκης και με μια βιβλιοθήκη γεμάτη Γιάννη Ρίτσο. Αργότερα στη εφηβεία στράφηκα στην αγγλόφωνη μουσική: Placebo, Damien Rice, Yiann Tiersen…
Πότε συνειδητοποίησες ότι το μέλλον σου βρίσκεται στη μουσική;
*Από παιδί έγραφα ποιήματα και στίχους αλλά ήταν αργότερα μια μέρα στο νησί, πρώτο έτος, που περνούσα έξω από το Ωδείο και χωρίς να το σκεφτώ μπήκα μέσα και ζήτησα να ξεκινήσω μαθήματα. Εκείνη τη στιγμή ήταν σαν κάτι να μπήκε στη θέση του…
Τι θα ήθελες να μας πεις για τα νέα σου σχέδια;
*Αυτή τη στιγμή έχω επικεντρωθεί στα live που κάνω με τίτλο Room Sessions. Θέλω να παίξω παντού και με διαφόρους τρόπους. Ταυτόχρονα έχω ήδη αρχίσει να ετοιμάζω τον πρώτο μου αγγλόφωνο δίσκο και τον επόμενο ελληνόφωνο λίγο διαφορετικό από τα μέχρι τώρα. Από εκεί και πέρα γράφω, ποιήματα και μονολόγους. Δεν ξέρω πού θα καταλήξουν ακόμα…
Συνήθως γράφεις και τους στίχους των τραγουδιών σου. Πάντα είχες σχέση με το γράψιμο;
*Γράφω, γράφω, γράφω. Αυτό είναι η ζωή μου. Ακόμα και τα μηνύματα προς τους φίλους μου είναι μικρά κείμενα που θα μπορούσε να είναι ποιήματα τραγούδια ή μονόλογοι. Με κοροϊδεύουν πια…
Ποιες είναι οι πηγές της έμπνευσής σου;
*Εμπνέομαι από τη ζωή σίγουρα και τον έρωτα. Τον έρωτα με την πιο γενική έννοια. Τον έρωτα για τη ζωή και τον άνθρωπο. Παρατηρώ πολύ τα πάντα: Τους ανθρώπους, την ψυχοσύνθεσή τους, την εκδήλωση της αγάπης τους, τα συμπλέγματά μας. Με την ίδια ευκολία που γράφω τραγούδια για τα μεγάλα πάθη και τους έρωτες που ξεχειλίζουν μπορώ να γράψω και κάτι απλό και τυχαίο, για μια γάτα που συνάντησα στο δρόμο μου. Έτσι ένα βράδυ ξαφνικά έγραψα τις «Χρωστούμενες σιωπές»…
«Σε όσες ανέβηκα σκεπές
όσες ζωές και αν έχω κάψει
σου είχα τάξει πιο πολλά
μα μόνο λίγα γίναν πράξη.
Τρέχω να μη με δεις
στάχτη το δέρμα μαύρο
δεν είναι η αγάπη γρουσουζιά
μα που δεν είχα το κουράγιο.
Πέφτω στις ρόδες σου με ορμή
βάζω τον πιο καλό μου στόχο
και αν μου έχει μείνει μια ψυχή
πάλι σε σένα θα τη δώσω».
Θέλω να πω πως μπορεί να αρχίσει από ένα σοκ, ένα γεγονός εκεί που δεν το περιμένεις και να φτιαχτεί μια ολόκληρη ιστορία ή να ξεθαφτεί κάτι πιο βαθύ…
Τι είναι αυτό που σου έχει μάθει η ζωή;
*Να προσπαθώ και να μην παίρνω τίποτα σαν προδιαγεγραμμένο. Πως μπορεί όλα να αλλάξουν σε μια στιγμή. Μου έχει μάθει να τη δέχομαι και να την ακολουθώ. Και πως είναι πιο μεγάλη από όλους μας…
Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεσαι με τη θεατρική ομάδα «Αίολος», γράφοντας μουσική για τις παραστάσεις της. Τι θα ήθελες να πεις γι’ αυτή τη συνεργασία;
*Με την ομάδα «Αίολος» πρωτοσυναντήθηκα σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου και αμέσως μαζί τους έμαθα να εμπιστεύομαι ξανά όχι μόνο τους ανθρώπους αλλά και τον εαυτό μου. Και την τέχνη. Μαζί τους έμαθα ξανά πώς είναι να χτίζεις κάτι από το μηδέν, να ξεκινάς από μια ιδέα και να μη σταματάς πουθενά μέχρι να γίνει παράσταση. Είναι ευλογία να μπορείς να μοιραστείς μια αβίαστη σκέψη σου με κάποιους ανθρώπους. Να μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνο και να πεις «σκέφτηκα αυτό». Ευλογία…
Γράφοντας μουσική για το θέατρο, τι προσφέρεις στον εαυτό σου;
*Του προσφέρω ζωές. Παραπάνω από όσες μπορώ να ζήσω. Του προσφέρω νέες συνθήκες. Όπως ένας ηθοποιός ανακαλύπτει έναν ρόλο μέσα από το θέατρο, εγώ για να γράψω μουσική πρέπει να ανακαλύψω όλους τους ρόλους, να καταλάβω όλες τις συνθήκες. Μπορώ να γράψω για πράγματα και εποχές που δεν πρόκειται να ζήσω. Μέσα από το θέατρο μπορώ όχι μόνο να ονειρεύομαι αλλά γίνομαι και ό,τι θελήσω. Και σε αντίθεση με τον ηθοποιό δεν το ζω μόνο στη σκηνή. Το καταγράφω για πάντα. Σπουδαίο δώρο…
Πώς θα μας περιέγραφες τη συνεργασία σου με την Ελεονώρα Ζουγανέλη, στην οποία πρόσφατα έδωσες ένα τραγούδι σου, το «Δώσε μου σήμα»;
*Την Ελεονώρα την αγαπώ χρόνια τώρα και πάντα ένιωθα πως η ζωή μας φέρνει κοντά, ξυστά. Αυτή τη φορά επιτέλους συναντηθήκαμε με αφορμή αυτό το τραγούδι που για μένα είναι πολύ σημαντικό καθώς υπογράφω και τους στίχους και τη μουσική και καθώς είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψα εξαρχής σε θηλυκό γένος. Σαν να ήξερα ποια ήθελα να το τραγουδήσει. Θυμάμαι τη στιγμή της πρώτης πρόβας στο σπίτι μου. Εγώ και η Ελεονώρα σε μια πρόβα πολύ ανθρώπινη. Είναι αυτές οι στιγμές που μετράνε για μένα. Που δεν υπάρχουν τα μεγέθη, το πόσο γνωστός είναι ένας καλλιτέχνης ας πούμε σε σχέση με σένα. Και οι δύο ανθρώπινα και όμορφα με το ίδιο άγχος και πάθος μοιραστήκαμε το τραγούδι καθώς το τραγουδούσαμε μαζί…
Τι είναι αυτό που σου δίνει χαρά στη δουλειά σου και σε κάνει να την αγαπάς;
*Είναι τόσα πολλά. Οι βουτιές που με αναγκάζει να κάνω εντός μου καθημερινά. Οι στιγμές της μοναξιάς μου όταν γράφω εγώ με το πιάνο μου και όλο αυτό το υπερσυναίσθημα που νομίζω ότι είναι σχεδόν ναρκωτικό. Ύστερα το πώς μοιράζεσαι τις ιδέες σου και φτιάχνετε κοινή πίστη με τους συναδέλφους σου και το πιο σημαντικό όταν βρίσκεσαι στη σκηνή και επικοινωνείς με τον κόσμο. Είναι όλα κάθε φορά το ίδιο σημαντικά…
Προς τα πού θεωρείς πως βαδίζει το τραγούδι σήμερα; Πόσο έχει επηρεαστεί η μουσική από την τεχνολογία;
*Νιώθω πως το τραγούδι σήμερα έχει αποσυντονιστεί όπως ακριβώς έχουμε και εμείς. Δεν ξέρω καν αν βαδίζει προς μια κατεύθυνση. Ψάχνει να βρει τον εαυτό του ξανά και όσο αυτό μπλέκεται με το Διαδίκτυο στο οποίο έχεις πρόσβαση στα πάντα ανά πάσα στιγμή αλλά και μπορείς να μοιραστείς τη δουλειά σου και να πάρεις ανατροφοδότηση, τόσο πιο πολύ αποσυντονίζεται νομίζω. Χρειάζεται μια ματιά μέσα μας ξανά, ειδικά εμείς οι δημιουργοί…
Ποια είναι η θεματολογία και η υφολογία των τραγουδιών της εποχής μας;
*Πάντα ο έρωτας δεν ήταν; Από εκεί ξεκινούν όλα στη τέχνη…
Ο κόσμος γιατί σε ακούει, τι πιστεύεις;
*Γιατί μιλάω με απόλυτη ειλικρίνεια. Γιατί δεν σκέφτηκα στιγμή να γράψω κάτι το οποίο θέλουν να ακούσουν ώστε να κερδίσω κάτι. Γιατί γράφω αυτά που θέλω να πω σα να απευθύνομαι στον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο κάθε φορά. Γιατί δεν τους είπα ψέματα ποτέ και για τίποτα. Και γιατί τους ακούω πρώτος και εγώ. Τη ζωή εννοώ την ίδια…
Πώς νομίζεις ότι θα ήταν η ζωή σου αν δεν είχες πάρει το δρόμο της μουσικής;
*Βαρετή. Δεν νομίζω πως θα γινόταν να μην έπαιρνα αυτόν τον δρόμο…
Αρκεί το ταλέντο για να κάνει κανείς σήμερα σταδιοδρομία στο τραγούδι;
*Όχι δεν αρκεί. Χρειάζεται μυαλό. Χρειάζεται να σκέφτεσαι, να έχεις μάτια και αυτιά ανοιχτά. Και υπάρχει κάτι πιο μεγάλο από το ταλέντο. Το αν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό. Αν μπορείς να ζήσεις χωρίς την τέχνη, ζήσε. Θα σε ξεράσει το σύστημα από μόνο του άλλωστε. Έχω γνωρίσει υπερταλαντούχα πλάσματα που αν αύριο σταματήσουν να τραγουδάνε δεν θα αλλάξει κάτι. Μπορούν να γίνουν δικηγόροι, καθηγητές, γιατροί. Ας γίνουν. Το ταλέντο είναι το μέσο και μόνο αυτό…
Ποιους σύγχρονους καλλιτέχνες θεωρείς «συγγενείς» σου;
*Η συγγένεια είναι μεγάλη κουβέντα και δεν σημαίνει αυτομάτως πως συγγενεύεις με αυτούς που θαυμάζεις και αγαπάς. Αγαπώ και θαυμάζω πολλούς καλλιτέχνες που ίσως να μοιάζουμε πιο πολύ στο αποτέλεσμά μας, συγγενείς μου όμως θεωρώ τον Φοίβο Δεληβοριά, τον Παύλο Παυλίδη, τον Νίκο Κυπουργό, την Κατερίνα Γώγου, τη Νalyssa Green…
Ποιες ήταν οι πρόσφατες εμφανίσεις σου;
*Στις 15 και στις 22 Φεβρουαρίου 2019 εμφανίστηκα στο Θέατρο «Ειλισσός» στον Νέο Κόσμο. Εκεί παρουσίασα τα λάιβ μου με τίτλο Room Sessions – Το δωμάτιο. Μαζί μου είχα την Κατερίνα Παράσχου, μια νέα εξαιρετική ερμηνεύτρια. Κάθε φορά είχα καλεσμένους αγαπημένους φίλους και συνεργάτες, όπως τους Μιχάλη και Παντελή Καλογεράκη. Επίσης τη Βικτωρία Ταγκούλη στης οποίας τον δίσκο συμμετέχω με ένα τραγούδι. Τέλος είχα και τον Χρίστο Θεοδώρου. Ήταν ένα πολύ προσωπικό λάιβ σαν να σας καλούσα φίλος στο δωμάτιό μου για να περάσουμε πολύ όμορφα…
Ως λαός εκτιμάμε τη λαϊκή μας παράδοση στη μουσική ή την υποτιμάμε;
*Ως λαός «έχουμε χάσει την μπάλα» σε πολλά πράγματα. Χρειαζόμαστε χρόνια παιδείας. Ουσιαστικής παιδείας. Να ισορροπήσουμε το ανεξήγητο πάθος μας και να διαβάσουμε, να ακούσουμε, να μάθουμε τι αγαπάμε και γιατί. Η λαϊκή παράδοση θέλει σεβασμό και μελέτη για να την επαναπροσεγγίσουμε, αλλιώς θα συνεχίσουμε να θεωρούμε λαϊκό, το σκυλάδικο και θα χτίζονται μπίζνες ενώ εμείς κοιμόμαστε και χτυπάμε παλαμάκια…
Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής ψυχαγωγίας την εποχή της κρίσης;
*Σίγουρα η μουσική έχει το προνόμιο να σου φέρνει ευτυχία, να φέρνει αισθήματα, να σε κάνει να ξεσκάς. Και αυτό σημαντικό είναι ειδικά σε τέτοιες εποχές αλλά νιώθω πως πιο σημαντικό είναι να σε φέρνει πιο κοντά σε βαθύτερες και πιο ουσιαστικές σκέψεις. Να σε φέρνει κοντά στην ποίηση. Να σου δείχνει πράγματα που δεν παρατηρείς στην καθημερινότητα…
Προσωπικά γιατί είσαι περήφανος;
*Είμαι περήφανος για όσα έπιασα με τα χέρια μου και με κόπο τα έπλασα. Όχι για αυτά που μου δόθηκαν ή που έτυχε να μου συμβούν. Είμαι περήφανος που αποφάσισα να μορφώνομαι μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω. Είμαι περήφανος για τον κόπο που κάνω κάθε μέρα για να κρατάω τις σχέσεις μου αναλλοίωτες. Που κάνω ψυχοθεραπεία 6 χρόνια και στήνω τον εαυτό μου στον τοίχο κάθε μέρα. Είμαι περήφανος για όσες φορές άκουσα τη φωνή μέσα μου και δεν κέρδισαν οι φωνές των έξω. Είμαι περήφανος όχι γιατί γράφω τραγούδια ή για το όποιο ταλέντο μου δόθηκε, αλλά που στα 20 μου έφευγα κλαίγοντας για δύο μήνες από τα μαθήματα πιάνου γιατί οι συμμαθητές μου ήταν 5 χρονών με καλύτερη αντίληψη της μουσικής από ό,τι είχα εγώ και που συνέχισα μέχρι σήμερα κλαίγοντας ή μη…
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ποιητές;
*Κατερίνα Γώγου, Κωνσταντίνος Καβάφης, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Γιάννης Στίγκας, Μιχάλης Γκανάς…
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συνθέτες;
*Yiann Tiersen, Phillip Glass, Clint Mansell…
Ποιους συγγραφείς διαβάζεις;
*Ανάλογα την περίοδο και τι θα πέσει στα χέρια μου. Έχω βαθύ έρωτα με τη Βιρτζίνια Γουλφ. Έχω πάντα μια μέσα στην τσάντα μου…
Τι σε κάνει να γελάς;
*Οι έρωτες, οι φίλοι μου, τα ζώα και το καλό φαΐ…
Τι μπορεί να σε κάνει να πονέσεις;
*Το να μη με αγαπάνε όσο τους αγαπώ. Γενικά η έλλειψη ισοτιμίας στην αγάπη…
Τι σε πληγώνει περισσότερο στην Ελλάδα σήμερα;
*Το ότι παρέμεινε αμόρφωτη όσα πανεπιστήμια κι αν έχτισε. Το ότι δεν σέβεται και δεν βοηθάει τα παιδιά της. Το ότι είναι μια κακή μάνα που έφαγε την ψυχή της στα μπουζούκια και μας εγκατέλειψε χωρίς καμία ενοχή…
Ποια είναι η πιο μεγάλη ανησυχία σου;
*Δεν τα πάω καλά με τη μνήμη μου και ό,τι έχω χτίσει είναι σχεδόν άυλο. Ανησυχώ για το αν θα μπορώ να θυμάμαι όσα έζησα όπως τα ‘ζησα. Ίσως για αυτό να γράφω τραγούδια…
Θα μου περιγράψεις τον εαυτό σου με τρεις λέξεις;
*Αγαπησιάρης, τίμιος και σκύλα…
Ποια είναι η αγαπημένη σου ενασχόληση όταν έχεις ελεύθερο χρόνο;
*Να βλέπω τους φίλους μου και να μη χρειάζεται να πούμε τίποτα έξυπνο πια. Να μη μιλήσουμε για καμία τέχνη. Να μιλάμε για το γκομενάκι απέναντι και μια ταινία άνευ σημασίας που είδαμε. Γυμνάζομαι και κάνω βόλτες. Οτιδήποτε βγάζει το μυαλό μου από τη μόνιμή του δραστηριότητα της υπερσκέψης.
Θέλεις να μου μιλήσεις για τη σχέση σου με τα ζώα. Έχεις κατοικίδιο;
*Έχω έρωτα με τα ζώα και ειδικά με τις γάτες. Τις θαυμάζω για την υπέροχη ύπαρξή τους και την προσωπικότητά τους. Μεγάλωσα στο χωριό με πολλά ζώα. Από τη μέρα που γεννήθηκα. Είχαμε 2-3 σκυλιά, 2-3 γατιά, είχα κουνέλι, φρόντιζα χελώνες και σκαντζόχοιρους. Τα πάντα. Έχω έρωτα με τα ζώα. Όταν ήρθα στην Αθήνα κάποια στιγμή πήρα μια υπέροχη μαύρη γάτα, τον «Σεμπάστιαν». Ήταν ο άντρας μου για κάποιο καιρό μέχρι που με τον καιρό σκέφτηκα πως έπρεπε να βάλω πίσω τον εαυτό μου και να κάνω αυτό που πίστευα ότι θα τον κάνει πιο ευτυχισμένο. Έμενα τότε σε ένα μικρό σπίτι, δούλευα όλη μέρα και δεν νομίζω ότι μπορούσα να του προσφέρω περισσότερα. Τον πήγα στους γονείς μου λοιπόν να παίζει μαζί με τα υπόλοιπα κατοικίδιά μας. Από τότε γνωρίζω πως όσο ζω μόνος δεν θα μπορέσω να φροντίσω όπως θέλω κάποιο κατοικίδιο όσο και αν μου λείπει. Έχω όμως ψάρια και έχω τρελαθεί με τον θαυμαστό κόσμο τους. Καταγράφω κάθε μέρα συμπεριφορές της φύσης αγνές που παρατηρώ και κάθε φορά βλέπω νέα πράγματα σε έναν κόσμο τόσο διαφορετικό από τον δικό μας…
