Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Η Σοφία Καραγιάννη είναι μια δημιουργός που αδιαφιλονίκητα ανήκει στους σημαντικότερους θεατράνθωπους της εποχής μας, όσον αφορά το ελληνικό θέατρο. Σκηνοθετεί και μάλιστα σκηνοθετεί πολύ καλά, καθώς όλα τα έργα με τα οποία καταπιάστηκε μέχρι τώρα έχουν γνωρίσει αξιοσημείωτη επιτυχία.
Έχει θητεύσει ως ηθοποιός στο Θέατρο Τέχνης, το Θέατρο της Άνοιξης, το Νέο Ελληνικό Θέατρο, το Μέγαρο Μουσικής, το ΚΘΒΕ, το Θέατρο Ροές, το Θέατρο Εμπρός, το Φεστιβάλ Επιδαύρου, τα ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, Ιωαννίνων και αλλού. Έχει συνεργαστεί δε ως ηθοποιός με τους σκηνοθέτες Σλόμπονταν Ουγκόφσκι, Γιώργο Λαζάνη, Σταμάτη Φασουλή, Τάκη Τζαμαργιά, Διαγόρα Χρονόπουλο, Γιώργο Αρμένη, Γιάννη Μαργαρίτη, Τάσο Ράντζο και άλλους σε έργα κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου.
Η Σοφία Καραγιάννη είναι επίσης θεατρολόγος, σκηνογράφος, ενδυματολόγος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βέροια. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Βεάκη και του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Το 2010 ίδρυσε -μαζί με τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη- την εταιρεία θεάτρου «GAFF»* και μέχρι σήμερα έχει την καλλιτεχνική διεύθυνση. Έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις: «Μην παίζεις με τα χώματα» της Στέλλας Βλαχογιάννη (Θέατρο Βασιλάκου), «ΚΡΑΧ», μια σύνθεση κειμένων των Μπρεχτ και Τσέχωφ (Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης), «Ψυχολογία Συριανού συζύγου» του Εμμανουήλ Ροΐδη (Θέατρο Νέου Κόσμου), «Μάρτυς μου ο Θεός» του Μάκη Τσίτα (Θέατρο Vault), «Διγενής Ακρίτης, στα όρια» (Θέατρο 104) και «Ο Παίκτης» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (Θέατρο 104). Έχει σκηνοθετήσει για το Θεσσαλικό Θέατρο το «Οφσάιντ» του Σέρτζι Μπελμπέλ και «Το μικρό πόνι» του Πάκο Μπεθέρα (Θέατρο του Νέου Κόσμου). Διδάσκει ως θεατρολόγος στην ιδιωτική εκπαίδευση και ασχολείται συστηματικά με τη διδασκαλία του θεάτρου σε παιδιά, εφήβους, εκπαιδευτικούς, ερασιτέχνες και επαγγελματίες ηθοποιούς.
Πιστεύω πως οι πύλες μιας φερέλπιδας σταδιοδρομίας στον χώρο της τέχνης του θεάτρου που τόσο αγαπά είναι διάπλατα ανοιχτές και θα αποδειχθεί στο άμεσο μέλλον.
Κάθε παράσταση που σκηνοθετεί πραγματικά ακτινοβολεί και αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε σεζόν. Φέτος καταφέρνει με τη μεστή και ώριμη σκηνοθετική της μπαγκέτα να μας σαγηνεύσει και να μας αιχμαλωτίσει μέσα στον υπέροχο και πολυτάραχο κόσμο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου “104”. Μας καθιστά παρόντες στις κρίσιμες στιγμές της ζωής του «Παίκτη», στα δύσκολα και στα εύκολα, εκεί που χτυπάνε οι κώδωνες της μελαγχολίας, του πάθους και της εσωτερικής περισυλλογής. Κάνοντάς μας μια διεξοδική περιήγηση στο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον των ημερών που γράφτηκε το έργο, μας μεταφέρει σ’ έναν κόσμο ανησυχητικό και αυτοκαταστροφικό.
Μέσα από την ονειρική γραφή του μεγάλου συγγραφέα η σκηνοθέτις Σοφία Καραγιάννη επιτρέπει στον ρεαλισμό να εισβάλλει στη θεατρική αφήγηση, παίζοντας αριστοτεχνικά με τις πιο ευαίσθητες χορδές του ψυχισμού μας.
Σε συνεργασία με μια αξιόλογη ομάδα ηθοποιών και συντελεστών, υπογράφει τη σκηνοθεσία σε ένα από τα πιο κλασικά αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που καταπιάνεται κυρίως με το πάθος του τζόγου, αλλά και με άφθονο χιούμορ σαρκάζει την κοινωνία της εποχής του συγγραφέα, που είναι εθισμένη όσο και η δική μας, παρά τις πολιτισμικές διαφορές, στον εύκολο πλουτισμό και το χρήμα.
Και κάπου εκεί βρίσκεται ο έρωτας, αδυσώπητος και άστοργος, για να εξυψώσει ακόμη περισσότερο την κατάρρευση του ήρωα.
Με την αξιοζήλευτη ικανότητά της η Σοφία μας παραδίδει ένα θρίλερ μυστηρίου γεμάτο παλμό, ένταση, κωμικότητα και ρυθμό, με ροή που διατηρεί αδιάπτωτο το ενδιαφέρον χωρίς να σκοντάφτει σε επιτηδευμένους εντυπωσιασμούς. Μια παράσταση που μοιάζει με αστραπή αγωνίας ή απόλαυσης. Με απομάκρυνση και επιστροφή. Μποέμικη ζωή στα όρια, άνοδος και πτώση σε ένα περιβάλλον αλύτρωτου έρωτα και οικογενειακών «εκρήξεων» και, εν τέλει, ειρωνικής συνειδητοποίησης. Γιατί ο χαρακτήρας και οι ιδιότητες του «Παίκτη» επιφέρουν ρήξεις και ήττες.
Αξίζει να σημειώσουμε πως μια ακόμα σκηνοθεσία της, το «Μικρό Πόνι» του Ισπανού Πάκο Μπεθέρα, με τους Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο και Ρηνιώ Κυριαζή, επίκαιρο όσο ποτέ, συνεχίζει με έναν τρίτο κύκλο παραστάσεων την επιτυχημένη πορεία του στο θέατρο “Σταθμός”.
Όπως εξομολογείται στο catisart.gr, με τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη (τον άνθρωπο της ζωής της), “εδώ και επτά χρόνια κάνουμε ατελείωτες πρόβες στο σπίτι σε ένα δικό μας έργο με τίτλο «Μεγαλώνοντας τον Παύλο», αυτός κρατάει τον ρόλο του μπαμπά κι εγώ της μαμάς. Νομίζω πως τα πάμε αρκετά καλά μέχρι στιγμής. Η πρεμιέρα αυτού του έργου θα γίνει όταν ο μικρός καταφέρει να σταθεί μόνος του στα πόδια του. Μέχρι τότε παίρνουμε πολλή αγάπη απ’ αυτό το πλάσμα. Και στην αγάπη βρίσκεται το νόημα”.
Και αν ενδιαφέρεστε για τα επόμενα σχέδιά τους, σημειώστε ότι από τις 22 Απριλίου 2020 η ομάδα GAFF με συνεργάτες – έκπληξη πρόκειται να παρουσιάσει την “Πανούκλα” του Α. Καμύ στο Θέατρο 104.
Σοφία, ποια ανάμνηση από την παιδική σου ηλικία θα ήθελες να μας μεταφέρεις;
*Η παιδική μου ηλικία έχει πολύ χώμα, αλάνες και παιχνίδι, απ’ αυτό με τα μονίμως ματωμένα γόνατα. Πιο πολύ όμως θυμάμαι τη Zundapp μοτοσικλέτα του μπαμπά μου. Ήταν το μεταφορικό μας μέσο. Μας κουβαλούσε τρία παιδιά και τη μαμά μου. Εμένα μ’ έβαζε πάντα πάνω στο ντεπόζιτο, είχα μεγάλη χαρά. Όταν έφτιαξαν τα οικονομικά μας και πήραμε αυτοκίνητο στεναχωρήθηκα πολύ.
Από πότε ασχολείσαι με τη σκηνοθεσία;
*Είναι τώρα μια δεκαετία.
Πώς δημιουργήθηκε και πότε η ομάδα Gaff και με ποιο σκεπτικό;
*Η ομάδα Gaff έγινε το 2010. Εκείνη την εποχή έφτασαν στα χέρια μου με τη βοήθεια του φίλου Γιάννη Ροζάκη τα κείμενα της Στέλλας Βλαχογιάννη. Ήθελα πολύ να τα κάνω θέατρο. Έβαλα στο τριπάκι τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους και έγινε το «Μην παίζεις με τα χώματα». Αυτή ήταν η αρχή. Η λογοτεχνία ήταν η πρώτη μου αγάπη, άργησα πολύ και να δω και να διαβάσω θέατρο. Αντιμετώπιζα πάντα τη λογοτεχνία με κώδικες θεατρικούς. Μου άρεσε να τη μετασχηματίζω σε θέατρο. Όλες οι δουλειές που έχω κάνει μέχρι στιγμής με τους Gaff είναι μεταφορές λογοτεχνικών κειμένων. Είναι μια δύσκολη διαδικασία αλλά την ίδια στιγμή σου δίνει μεγάλη χαρά. Είμαι ευτυχής όταν καταφέρνω να της δώσω θεατρική συνοχή.
Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από τις θεατρικές συνθήκες στην Αθήνα αλλά και στην περιφέρεια όπου περιοδεύετε συχνά;
*Ήδη από την πρώτη κιόλας δουλειά ξεκίνησε η σχέση με το κοινό της περιφέρειας. Με την επόμενη, «Η ψυχολογία Συριανού συζύγου», έχουμε πάει σχεδόν παντού. Ήταν μια σοφή επιλογή να ξεκινήσουμε την καλλιτεχνική μας αποκέντρωση προτού ξεσπάσει η κρίση. Στις παραστάσεις εκτός Αθηνών καταλαβαίναμε αν είχαμε μια καλή δουλειά στα χέρια μας γιατί το κοινό της επαρχίας είναι ένα κοινό με καθαρή ματιά, που συγκινείται στα ίσα ή ξινίζει στα ίσα. Δεν επηρεάζεται από μόδες και υποδείξεις. Με τον “Παίκτη” δεν έχουμε ταξιδέψει ακόμη αλλά εύχομαι να συμβεί σύντομα. Για την Αθήνα δεν ξέρω τι να πω πια. Νομίζω πως επικρατεί πανικός. Από τη μια χαίρομαι όλες αυτές τις αμέτρητες παραστάσεις γιατί δείχνουν μια καλλιτεχνική αγωνία αλλά δεν χαίρομαι να βλέπω τους συναδέλφους μου που κάνουν δύο και τρεις παραστάσεις τη σεζόν αλλά δεν μπορούν να επιβιώσουν από τη δουλειά τους. Αλλά και το κοινό δεν μπορεί να παρακολουθήσει αυτήν την υπερπληθώρα παραγωγών -κακά τα ψέματα.
Πώς είναι να ζεις με τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη;
*Με τον Ιωσήφ εδώ και επτά χρόνια κάνουμε ατελείωτες πρόβες στο σπίτι σε ένα δικό μας έργο με τίτλο «Μεγαλώνοντας τον Παύλο», αυτός κρατάει τον ρόλο του μπαμπά κι εγώ της μαμάς. Νομίζω πως τα πάμε αρκετά καλά μέχρι στιγμής. Η πρεμιέρα αυτού του έργου θα γίνει όταν ο μικρός καταφέρει να σταθεί μόνος του στα πόδια του. Μέχρι τότε παίρνουμε πολλή αγάπη απ’ αυτό το πλάσμα. Και στην αγάπη βρίσκεται το νόημα.
Πώς θα χαρακτήριζες τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη ως ηθοποιό;
*Ο Ιωσήφ είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του.
Ποια ήταν τα κριτήρια για την επιλογή του «Παίχτη» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, που παρουσιάζετε στο θέατρο «104»;
*Ο Ντοστογιέφσκι είναι σπουδαίος συγγραφέας. Διαβάζοντας τα έργα του νομίζεις πως διαβάζεις τη συνοπτική ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης, της κοινωνίας. Αναρωτιέσαι συνεχώς, γιατί αυτή η ροπή του ανθρώπου στο κακό; Μπαίνεις στον κόσμο του σαν να ψάχνεις κι εσύ ο ίδιος το νόημα στην ύπαρξη των ηρώων ή και στη δική σου. Ένα τέτοιο έργο είναι και ο Παίκτης.
Η εποχή που διαδραματίζονται τα γεγονότα τι κοινό έχει με τη σημερινή;
*Μα τι άλλο από τη γοητεία που ασκεί το χρήμα με τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου και παντοδυναμίας που προσφέρει. Ο Αλεξέι Ιβάνοβιτς πιστεύει πως χωρίς λεφτά δεν μπορεί να πάει παρακάτω. Το χρήμα καθόριζε και συνεχίζει να καθορίζει την ελευθερία μας, είναι η μεγαλύτερη παγίδα για τον άνθρωπο.
Από την έρευνα που κάνατε για την παράσταση τι άνθρωπος καταλάβατε πως ήταν ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι; Δεδομένου ότι το έργο είναι και -κατά κάποιον τρόπο- αυτοβιογραφικό.
*Διαβάζοντας κανείς τα έργα του Ντοστογιέφσκι τον βρίσκει μέσα σε όλους του τους ήρωες. Τον Παίκτη τον γράφει σε μια δύσκολή περίοδο της ζωής του. Έχει χάσει στο καζίνο όλα του τα χρήματα και μέσα σε λίγες μέρες πρέπει να παραδώσει ένα καινούργιο έργο διαφορετικά θα χάσει τα δικαιώματα των έργων του. Έχει προηγηθεί στη ζωή του όμως και το κάτεργο της Σιβηρίας. Παραδίδει λοιπόν ένα έργο καθαρά αυτοβιογραφικό όπου μετατρέπει τη ρουλέτα σε κάτεργο. Οι περιγραφές του πυρετού που βιώνει ο Παίκτης περιμένοντας το σταμάτημα της μπίλιας είναι ο δικός του πυρετός, γι’ αυτό και είναι τόσο εύστοχες.
Ο τζόγος παραμορφώνει την πραγματικότητα;
*Ο τζόγος, όπως και οποιαδήποτε μορφή εθισμού, έχει καταστροφικές επιπτώσεις. Μοιάζει με παιχνίδι αλλά φαίνεται πως είναι ένας πόλεμος που με μαθηματική ακρίβεια ο παίκτης θα χάσει όχι μόνο τα λεφτά του αλλά εν τέλει τον εαυτό του.
Πώς θα σχολίαζες τη θεωρία του εθισμένου τζογαδόρου: «Δεν μπορεί… θα γυρίσει»; Και τι θα συμβούλευες έναν παθιασμένο παίχτη;
*Μα ακριβώς αυτή η θεωρία του «Πού θα πάει θα γυρίσει ή Θα πάρω πίσω όσα έχασα» είναι που βυθίζει τον τζογαδόρο σ’ ένα ατέρμονο παιχνίδι. Παίζει λοιπόν μέχρι να κερδίσει και όταν κερδίσει, δεν ικανοποιείται, συνεχίζει να παίζει για να βιώσει το ίδιο συναίσθημα. Η εξάρτηση είναι απόλυτη. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να δώσω μια συμβουλή σε έναν παθιασμένο παίχτη καθώς η ίδια δεν έχω βιώσει κάτι ανάλογο. Για αρχή σίγουρα θα του έλεγα να ζητήσει βοήθεια από κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ. Μετά μπορεί να του μιλούσα για την αυτοκυριαρχία και για όλα αυτά τα απλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και που σ’ αυτά πρέπει να ποντάρει.
Η επιδίωξη του εύκολου πλουτισμού είναι υγιής στάση ζωής;
*Μα αυτή η αντίληψη μάς έχει φέρει στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα. Και αυτό που με διαολίζει ακόμη περισσότερο είναι πως μετά τις μεγάλες οικονομικές και κυρίως ηθικές αλλαγές που έφεραν στην κοινωνία τα πονταρίσματα που «παίξαν» εκπρόσωποι της πολιτικής ζωής, δυστυχώς και πάλι ο εύκολος πλουτισμός είναι το ζητούμενό μας.
Τι θα ήθελες να κρατήσουν οι θεατές φεύγοντας από την παράσταση;
*Δεν έχω αγωνία να φύγουν με κάτι συγκεκριμένο. Έχω αγωνία να φύγουν με κάτι. Κι αυτό νομίζω πως είναι πολύ προσωπικό για τον καθένα.
Τη στιγμή που συλλαμβάνεις μια ιδέα για παράσταση, οραματίζεσαι και τον τρόπο με τον οποίο θα την ανεβάσεις;
*Υπάρχει ένας σχεδιασμός αλλά τελική μορφή παίρνει όταν μπουν τα ζωντανά υλικά και βεβαίως αναφέρομαι στους ηθοποιούς, αλλά και όλους τους συνεργάτες, από τους οποίους είμαι απόλυτα εξαρτημένη. Μαζί βρίσκουμε τα εργαλεία μας. Χαίρομαι να δουλεύω μαζί τους, συγκινούμαι όταν μου φέρνουν υλικό από το σπίτι τους και ανακουφίζομαι όταν δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να τους πείσω.
Λένε πως «η σιωπή στο θέατρο είναι ατάκα»… Σε βρίσκει σύμφωνη;
*Η σιωπή είναι απαραίτητη. Μέσα στη σιωπή ακούμε όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που γίνονται στη σκηνή. Κι ας μας λέει η λογική ότι δεν υπάρχουν. Εμείς τ’ ακούμε.
Αυτό που σε ενθουσιάζει πιο πολύ στο θέατρο τι είναι;
*Με ενθουσιάζει ακόμη που στα λίγα τετραγωνικά μια σκηνής μπορείς να δεις αμέτρητες ζωές να περνάνε μπροστά από τα μάτια σου.
Πώς φαντάζεστε το μέλλον του θεάτρου και των άλλων τεχνών γενικότερα στη χώρα μας;
*Το μέλλον του θεάτρου θα πάει χέρι χέρι με το μέλλον της χώρας μας. Επομένως πρέπει ν’ απαντήσω στης ερώτηση, πώς φαντάζεστε το μέλλον της χώρας μας;
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
*Η Πανούκλα του Α. Καμύ είναι το επόμενο σχέδιο, θα κάνει πρεμιέρα στις 22 Απριλίου 2020 στο Θέατρο 104.
Στο σπίτι συμβιώνετε με κάποιο κατοικίδιο;
*Τον τελευταίο χρόνο έχουμε μετακομίσει σε μια διπλοκατοικία στη Νέα Σμύρνη που είναι γατόσπιτο. Έχουμε λοιπόν τον Φάνη που μένει μόνιμα από πάνω καθώς είναι ο γάτος των φίλων και κουμπάρων μας και στα κυριακάτικα τραπέζια έχει πάντα την καρέκλα του και το μαξιλαράκι του. Αλλά στο σπίτι σουλατσάρουν επίσης ο Μιχαλάκης, ο Πασάς και ο Κεφάλας. Ο τελευταίος είναι και αυτός που κάνει τις φασαρίες και τους τσαμπουκάδες. Στο δρόμο για το σχολείο το πρωί καμιά φορά μας κάνει παρεούλα ο Φάνης. Τώρα δεν ξέρω τι θα κάνει τα Χριστούγεννα ο Αϊ Βασίλης που θα λάβει αίτημα για σκυλάκι όχι κουρδιστό… ας περιμένουμε.
***
«Θέατρο 104»: Στη νέα χρονιά, νέα αρχή με πιο πολλά όνειρα, περισσότερη όρεξη και πιο δυνατή μνήμη…
***
(*) GAFF: Ονομασία που δόθηκε τον 19ο αιώνα στο αυτοσχέδιο θέατρο στις φτωχότερες συνοικίες του Λονδίνου και άλλων μεγάλων πόλεων, στου οποίου τη σκηνή ανεπαρκείς θίασοι παρουσίαζαν άγαρμπες παραστάσεις μελοδραματικού ρεπερτορίου. Το εισιτήριο κόστιζε μία ή δύο πένες.
***
Ιωσήφ Ιωσηφίδης. Είναι ωραίος «o Παίκτης» και μάλιστα από παραδοσιακό… τζάκι και όχι από ρουλέτα
***
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι – Ο παίκτης
Η δράση του μυθιστορήματος εκτυλίσσεται στο Ρουλέτενμπουργκ, μια φανταστική πόλη στη Γερμανία. Ένας απόστρατος Ρώσος στρατηγός επισκέπτεται την πόλη με τα παιδιά και τη φιλενάδα του, μια κατά πολύ νεότερή του γυναίκα, με την οποία ετοιμάζεται να παντρευτεί. Μαζί τους είναι και ο νεαρός δάσκαλος Αλεξέι Ιβάνοβιτς, ο οποίος είναι ερωτευμένος με την Πολίνα, τη μεγαλύτερη κόρη του στρατηγού. Βρισκόμενος στα πρόθυρα χρεοκοπίας, ο στρατηγός περιμένει να κληρονομήσει τη θεία του. Παράλληλα ο Αλεξέι, παρασυρμένος από τον τυραννικό και ανεκπλήρωτο έρωτα προς την Πολίνα, ξεκινά να παίζει στο καζίνο της πόλης προσφέροντας όλα τα κέρδη στην αγαπημένη του. Αυτό όμως δεν θα αποτελέσει παρά μονάχα την αρχή της σταδιακής του πτώσης. Ο παίκτης είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του Ντοστογιέφσκι κι ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Με απαράμιλλο τρόπο ο συγγραφέας σκιαγραφεί την κατάρρευση ενός ήρωα ο οποίος καταστρέφεται από δύο μεγάλα πάθη: τον έρωτα και τον τζόγο.
Ο Παίκτης γράφτηκε μέσα σε 26 ημέρες υπό το καθεστώς μεγάλης πίεσης. Ο εκδότης του, τον είχε δεσμεύσει με ένα πολύ σκληρό συμβόλαιο και έπρεπε να παραδώσει ένα μυθιστόρημα μέσα σε ένα μήνα, αλλιώς θα έχανε την κυριότητα των συγγραφικών του δικαιωμάτων για τα έργα που είχε ήδη εκδώσει. Πολλοί φίλοι του προσφέρθηκαν να τον βοηθήσουν, και να γράψουν ο καθένας ένας μέρος του βιβλίου. Δεν δέχτηκε τη βοήθεια κανενός, παρά μόνο της νεαρής στενογράφου Άννας Γκριγκόριεβνα Σνίτκινα, η οποία έγινε αργότερα η δεύτερη γυναίκα του. Κατάφερε λοιπόν, μέσα σε 26 μέρες, να γράψει ένα βαθιά ψυχολογικό κείμενο. Στράφηκε σε κάτι που ήξερε πολύ καλά, βιωματικά. Τον τζόγο και την ξεπεσμένη Ρώσικη αριστοκρατική τάξη. Ο Παίκτης (1866) έχει αυτοβιογραφική βάση και περιλαμβάνει τις εμπειρίες του δημιουργού του από την εποχή του δεύτερου ταξιδιού του στο εξωτερικό, το 1863, στις γερμανικές λουτροπόλεις Βισμπάντεν και Χόμπουργκ, όπου ο Ντοστογιέφσκι γνώρισε τον κόσμο της ρουλέτας και του χαρτοπαίγνιου και γοητεύτηκε για ένα διάστημα από αυτόν. Στο πρόσωπο του βασικού ήρωα, του Αλεξέι lβάνοβιτς, αντανακλώνται πολλές από τις ψυχολογικές δοκιμασίες που υπέστη τότε ο Ντοστογιέφσκι, ενώ στο χαρακτήρα της Πωλίνας αντανακλάται ο ψυχικός κόσμος της Πωλίνας Σουσλόβα, της τότε αγαπημένης του. Παράλληλα, στα πρόσωπα των υπόλοιπων ηρώων του, ο Ντοστογιέφσκι σατιρίζει με ιδιαίτερα έντονο τρόπο τα ήθη των Δυτικοευρωπαίων, ιδίως των Γάλλων, και τον ηθικό μαρασμό της Γαλλίας κατά την περίοδο της Δεύτερης Αυτοκρατορίας, ενώ τονίζει την ηθική υπεροχή των, έστω και ξεπεσμένων, Ρώσων ηρώων του απέναντί τους.
***
Ιωσήφ Ιωσηφίδης: Υπάρχουν πολλά κύμβαλα αλαλάζοντα. Πρέπει να κλείνουμε τα αυτιά μας…
***
O Παίκτης – Πληροφορίες για την παράσταση
Youtube Trailer:
Μετά τη θερμή ανταπόκριση σε κοινό και κριτικούς “Ο Παίκτης” επιστέφει στο Θέατρο 104!
Ο Παίκτης γράφτηκε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής του συγγραφέα και εκδόθηκε το 1866. Το 1863 στο καζίνο του Βισμπάντεν ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι χάνει όλα του τα χρήματα. Δέχεται να εξοφλήσει τα χρέη του, παραδίδοντας σε σύντομο χρονικό διάστημα ένα καινούργιο βιβλίο. Τα καταφέρνει, υπαγορεύοντας το κείμενο στη στενογράφο Άννα Σνίτκινα την οποία παντρεύεται λίγο αργότερα. Έτσι, μέσα σε 26 μέρες, γράφτηκε ο Παίκτης, ένα έργο βαθιά ψυχολογικό με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία, και ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι.
***
Θέατρο 104
Ευμολπιδών 41 (σταθμός μετρό Κεραμεικός)
Τηλ. 210 3455020
“Ο Παίκτης”
Του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Δεύτερη Χρονιά Παραστάσεων
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Μετάφραση (από τα γαλλικά): Μιλτιάδης Σαλβαρλής
Προσαρμογή κειμένου: Σοφία Καραγιάννη, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Βάσια Mίχα
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου
Μουσική: Στάθης Δρογώσης
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή:GAFF
Ερμηνεία (με αλφαβητική σειρά): Βασιλική Διαλυνά, Κορίνα Θεοδωρίδου, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Αλέξανδρος Τούντας
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Πούσκιν
Ημέρες & ώρες παραστάσεων:
Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15
Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 12€
Μειωμένο: 10€
Ατέλειες: 5€
Διάρκεια παράστασης
90 λεπτά χωρίς διάλειμμα
Προπώληση εισιτηρίων
Viva.gr
***
Απόσπασμα κριτικής
“Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης με τη Σοφία Καραγιάννη είναι σήμερα το πολιτιστικό ορμητήριο GAFF όπου οι δυο τους με την ομάδα τους δημιουργούν έργα θαυμαστά όπως «Ο Παίχτης» που είδαμε στο «104»./ Παναγιώτης Μήλας – Catisart
Δημόσιες σχέσεις & Επικοινωνία Παράστασης
Χρύσα Ματσαγκάνη
- Στην αρχική φωτογραφία η Σοφία Καραγιάννη με τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη
