Οπωσδήποτε θα έχετε ακούσει ή διαβάσει για τον Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ, διότι ήταν ένας διάσημος Βρετανός, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό που ίσως δεν ξέρετε γι’ αυτόν ήταν ότι αγαπούσε τις γάτες. Είχε τουλάχιστον ένα σκύλο, αλλά κυρίως πάντα είχε γάτες. Αν τον γνώριζα, θα του έλεγα ότι συμφωνώ απόλυτα μαζί του αλλά δυστυχώς δεν συνέβη να συναντηθούμε.
Το σπίτι όπου έζησαν οι Churchills ονομαζόταν Chartwell. Πολλές γάτες ζούσαν εκεί κατά τη διάρκεια της ζωής τους, και ένας από τους γάτους πήρε το όνομα του Μίκι. Ήταν ένας μεγαλόσωμος τιγρέ. Ένας άλλος ήταν ο Tango, ο οποίος είχε το χρώμα της μαρμελάδας βερίκοκο.
Ο Sir John Colville, ο οποίος ήταν γραμματέας του πρωθυπουργού, διηγείται μια ιστορία για το γεύμα με τον προϊστάμενό του και τον Tango, που συνέβη στις 3 Ιουνίου 1941. Εκείνη την εποχή, οι ειδήσεις από τον πόλεμο ήταν κακές. Η πορτοκαλή γάτα, όπως διηγείται ο Colville, κάθισε σε μια καρέκλα στη δεξιά πλευρά του πρωθυπουργού και προσέλκυσε την προσοχή του. Αυτός προβληματιζόταν βαθιά για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και η πρόθεσή του ήταν να αναδιοργανώσει την πολεμική τακτική εκεί. Ενώ ήταν απαισιόδοξος για τα θέματα αυτά, παράλληλα συνομιλούσε με τη γάτα, της καθάρισε τα μάτια με την πετσέτα του, της πρόσφερε το ψητό αρνάκι που έτρωγε και εκφράζοντας τη λύπη του που δεν θα μπορούσε να έχει την κρέμα της εν καιρώ πολέμου, σηκώθηκε από το τραπέζι για να συνεχίσει τις εργασίες του.
Η πιο γνωστή γάτα που ο Sir Winston Churchill είχε κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν μια μεγάλη γκρίζα γάτα που ονομαζόταν Nelson. Ένας Αμερικανός πολεμικός ανταποκριτής, ο Quentin Reynolds, ανέφερε ότι ο πρωθυπουργός είπε κάποτε στους παρευρισκόμενους σε μια δεξίωση πως ο Nelson είναι ο πιο γενναίος γάτος που ήξερε. Είδε μια φορά να τον κυνηγάει ένα τεράστιο σκυλί έξω από το ναυαρχείο κι αυτός να το αντιμετωπίζει με σθένος. Στο ίδιο δείπνο, ο κ. Churchill έδινε κρυφά κομμάτια σολομού στον Nelson, όταν η κα Churchill δεν παρακολουθούσε.
Τον Αύγουστο του 1941, ο Τσώρτσιλ συναντήθηκε με τον Αμερικανό πρόεδρο Ρούσβελτ στο πολεμικό πλοίο «HMS Prince of Wales» για μια σημαντική συνομιλία που αφορούσε τον πόλεμο. Ο Churchill είδε τη γάτα του πλοίου, την Blackie, και έσκυψε να τη χαϊδέψει. Ύστερα από αυτό, το πλήρωμα άλλαξε το όνομα Blackie με το Churchill και η γάτα έγινε η επίσημη μασκότ του πλοίου. Αργότερα, την ίδια χρονιά, το «HMS Prince of Wales» βυθίστηκε από την ιαπωνική αεροπορία στα ανοιχτά της Μαλαισίας. Πολλοί ναυτικοί έχασαν τη ζωή τους, αλλά ο Churchill (η γάτα) κατάφερε να βγει στη Σιγκαπούρη μαζί με τους επιζώντες. Αργότερα, όταν ήρθε η ώρα οι άνδρες του πληρώματος να αναχωρήσουν από τη Σιγκαπούρη, ο Churchill στάθηκε αδύνατον να βρεθεί. Πιθανόν λόγω της έντονης τάσης των αιλουροειδών για εξερεύνηση και κυνήγι. Έτσι, το πλήρωμα αναγκάστηκε να τον αφήσει πίσω, γεγονός που λύπησε πολύ τους άνδρες. 
Περίπου μία ώρα αργότερα, εκείνος την κάλεσε πίσω. Βρήκε τα γατάκια παντού, να έχουν αναρριχηθεί σε όλα τα έπιπλα, να σχίζουν τις εφημερίδες, να ανακατεύουν τα αντικείμενα και να έχουν δημιουργήσει μια πλήρη αναστάτωση. Τότε ο Churchill τότε της είπε: «Πάρε αυτά τα γατάκια μακριά, πριν χάσουν την αγάπη μου».
Όταν ο Sir Winston είχε τα 88α γενέθλιά του, τον Νοέμβριο του 1962, ο Sir John «Jock» Colville του χάρισε μια γάτα τζίντζερ με λευκό στήθος και άκρα. Η γάτα ονομάστηκε Jock, και σύντομα έγινε ένα από τα αγαπημένα ζώα του Τσώρτσιλ. Όταν ο Churchill πέθανε στις 24 Ιανουαρίου του 1965, σε ηλικία 90 ετών, η National Trust ανέλαβε το Chartwell. Η οικογένεια ζήτησε να υπάρχει πάντα μια γάτα στο χρώμα της μαρμελάδας που να ονομάζεται Jock και να ζει εκεί.
