Μία έξυπνη ιδέα αξιοποίησης φαρμάκων που έχουν λήξει βρήκε η διευθύντρια της Παθολογικής κλινικής του νοσοκομείου Ρεθύμνου Ελένη Ιωαννίδου: δημιουργεί πίνακες με την τέχνη του ψηφιδωτού καθώς, όπως λέει. «τίποτα δεν πρέπει να αφήνουμε να πηγαίνει χαμένο ή να το θεωρούμε άχρηστο».
«Όταν πρωτοξεκίνησα διαπίστωσα πως ο άνθρωπος τελικά από εκεί που δεν το περιμένει μπορεί να βρει τρόπο έκφρασης και διεξόδους», αναφέρει η ίδια.
Η κυρία Ιωαννίδου, εν μέσω πανδημίας έκανε μία απλή παρατήρηση στις ποσότητες ληγμένων χαπιών στο Κοινωνικό Ιατρείο του Ρεθύμνου και αυτό την ενέπνευσε στο να δημιουργήσει πίνακες με χρωματική παλέτα, τα χρώματα των φαρμάκων. «Στο Κοινωνικό Ιατρείο Ρεθύμνου, στο φαρμακείο – είπε η Ελένη Ιωαννίδου – προσπαθώντας να ανακυκλώσουμε τα ληγμένα, ξεχωρίζαμε τις συσκευασίες από τα χάπια, τα μαζεύαμε ξεχωριστά για τους ειδικούς κάδους ανακύκλωσης των φαρμάκων και εκείνα δημιουργούσαν ένα σωρό από πολύχρωμα σχέδια. Μάλιστα λέγαμε ο ένας στον άλλον να δει πόσο ωραίο ήταν αυτό το πολύχρωμο που βλέπαμε μπροστά μας. Έτσι μου γεννήθηκε η ιδέα. Έτσι ξεκίνησα να δημιουργώ πίνακες διαστάσεων ακόμα και 1,20 x 0,90. Αφιέρωσα χρόνο, σκεπτόμενη πάντα ότι αυτή η δική μου χειροτεχνία είναι ακόμα και η θεραπεία μου στο να αντλήσω δύναμη για να την προσφέρω μετά στους ανθρώπους, στους ασθενείς μου, σε όσους έχουν την ανάγκη υγειονομικής βοήθειας. Είναι αλήθεια πως μέσω της τέχνης υπάρχει θεραπεία. Είναι μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα και προσωπικά βρήκα έναν νέο δρόμο την πραγματικότητα αυτή να την ενισχύω, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο».
Έχει υπολογίσει η κυρία Ιωαννίδου πως ένας μεγάλος πίνακας διαστάσεων μέτρου, χρειάζεται από 8.000 έως και πλέον των 10.000 ληγμένων πολύχρωμων χαπιών.
«Στο μόνο χρώμα που αντιμετωπίζω ένα θέμα είναι το μαύρο. Δεν υπάρχουν πολλά μαύρα χάπια. Στο 90% και πλέον, τα χάπια στα ψηφιδωτά μου δεν έχουν καμία χρωματική επεξεργασία. Όμως όπου χρειάζομαι το μαύρο χρώμα ή κάποιους τόνους του μαύρου, εκεί παρεμβαίνω και χρωματίζω πριν αρχίσω να τα χρησιμοποιώ. Άλλωστε προτιμώ το χρώμα που έχουν τα χάπια, διότι είναι πιο σταθερό».
«Όσο κι αν προσπαθήσει ένας γιατρός», συνεχίζει η κυρία Ιωαννίδου, «με τα εξαντλητικά ωράρια, τις εξαντλητικές αρκετές φορές σχέσεις με τους ανθρώπους και τα διάφορα υγειονομικά περιστατικά που αντιμετωπίζει, ας μη γελιόμαστε, επιβαρύνεται ψυχολογικά.
Σε ερώτηση για τη θεματολογία στα έργα της, είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Αντλήθηκε από την επαγγελματική μου ζωή, από την εργασία μου ως ιατρός και στη συνέχεια από θέματα που είχαν να κάνουν με την καραντίνα, με τους νέους ανθρώπους, με την κοινωνική αλληλεγγύη. Λίγο αργότερα, επικοινώνησα στον κόσμο τα έργα μου στέλνοντας το μήνυμα για τους εμβολιασμούς, για τη μάσκα, για τη δωρεά οργάνων, για την αξία της αιμοδοσίας».
Η κυρία Ιωαννίδου, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, αναφέρει ότι ήταν κουραστική η διαδικασία αναζήτησης ενός τρόπου διατήρησης των έργων της απέναντι στη φθορά: «Η αλήθεια είναι, ότι κανένας συντηρητής τέχνης, κάποιος ειδικός, δεν ήξερε να με βοηθήσει μιας και το χάπι είναι ένα υλικό πέρα από τα γνωστά και καθιερωμένα. Κατάφερα τελικά να βρω τεχνικό τρόπο ώστε να αντέχουν τα έργα μου στο χρόνο. Ένα από τα κυρίαρχα υλικά που χρησιμοποιώ για τη συντήρηση και διατήρηση είναι το υγρό γυαλί με αποτέλεσμα, έργα μου που είναι πέντε ετών, μέχρι σήμερα δεν έχουν παρουσιάσει κάποια φθορά. Ελπίζω ότι θα διατηρηθούν στο χρόνο».
Η κυρία Ιωαννίδου θα πει πως είναι πολύ θετική η ανταπόκριση για το χόμπι της, για την τέχνη του μωσαϊκού της, όπως η ίδια το ορίζει: «Αυτό το διαπιστώνω όχι μόνον από τα μηνύματα που λαμβάνω, αλλά επειδή σε διάφορα σημεία υπάρχουν αναρτημένα έργα μου διαπιστώνω τον χρόνο που αφιερώνει ένας συνάνθρωπός μου για να περιηγηθεί πνευματικά μέσα στο έργο από τα ληγμένα χάπια των νοσοκομείων, των φαρμακείων, των πολιτών. Ο κάθε άνθρωπος λαμβάνει ό,τι νιώθει, ό,τι χρειάζεται από ένα έργο τέχνης».
Από τη θεματολογία της δεν λείπουν οι νέοι, οι οποίοι πιστεύει ότι είναι πολύ μακριά από την τέχνη που αφορά το χειροποίητο, την έκφραση με τα χέρια: «Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα νέα παιδιά είναι πολύ επηρεασμένα από την τεχνολογία, από το διαδίκτυο, από την ταχύτητα και από τις γρήγορες εφαρμογές. Τα θέματά μου έχουν να κάνουν με τους νέους. Έχω για παράδειγμα δημιουργήσει πίνακες που πραγματεύονται, το πόσο κατηγορήθηκαν οι νέοι άνθρωποι για τη σχέση τους με τους κανόνες που αφορούσαν στην πανδημία. Είναι τα νέα παιδιά, που κλείστηκαν μέσα στα σπίτια τους, στα δωμάτιά τους… Οι νέοι πρέπει να είναι έξω, να ερωτεύονται, να ζουν. Μου είπε ο ανιψιός μου… «θεία έχασα τα χρόνια μου, τα κλέψανε τα χρόνια μου, την εφηβεία μου». Έχω λοιπόν και έργα που ασχολούνται με τον προβληματισμό των νέων ανθρώπων μέσα όμως από την οπτική ενός πιο μεγάλου ηλικιακά ανθρώπου».
Πηγή: ΑΠΕ
