Γράφει η Ειρήνη Αϊβαλιώτου
Είναι Σεπτέμβριος του 1887. Ένα βράδυ ο Άρθουρ Σνίτσλερ, νέος γιατρός με φιλοδοξίες λογοτέχνη, περπατά με έναν φίλο στην Ringstrasse, τη μεγάλη λεωφόρο που περιβάλλει την παλιά πόλη της Βιέννης. Κάποια στιγμή ο Σνίτσλερ πιάνει με το βλέμμα του μια όμορφη νεαρή γυναίκα να τους κοιτά. Η Jeanette Heger ήταν είκοσι δύο χρονών και επιβίωνε ως κεντήστρα, ζώντας σε ένα μικρό διαμέρισμα που μοιραζόταν με τις αδελφές της. Ήταν η πρώτη από τις πολλές γυναίκες στη ζωή του Σνίτσλερ και μια πηγή έμπνευσης γι’ αυτόν, μια “γλυκιά κοπέλα” (süsses Mädel) από τα περίχωρα της πόλης. Την εποχή που γράφεται το Reigen, η Αυστρία κυβερνάται με πνεύμα απολυταρχικό. Η σχέση του Σνίτσλερ με την πολιτική και την ιστορία είναι διαταραγμένη, γεμάτη δυσπιστία και σκεπτικισμό. Το κατ’ εξοχήν θέμα ενδιαφέροντός του είναι η σύγχρονή του κοινωνία.
Fin de siècle
Για κάποιους το «γύρισμα» ή «τέλος του αιώνα» (Jahrhundertwende ή Fin de siècle) σηματοδοτούσε το ξημέρωμα μιας νέας εποχής, απαλλαγμένης από την υποκρισία και τη σαθρή ηθική του παρελθόντος, ενώ για άλλους σήμαινε τη δύση της μεγάλης αυτοκρατορίας του Δούναβη, το τέλος των αξιών της μοναρχίας.
To κίνημα του μοντερνισμού στη Βιέννη ήρθε να αποτυπώσει στη λογοτεχνία την κρίση της εποχής: μια κρίση ταυτότητας, συνείδησης και γλώσσας. «[…] Μοντέρνο είναι το ψυχολογικό άκουσμα του χορταριού που μεγαλώνει και το πλατσούρισμα στον θαυμαστό κόσμο της καθαρής φαντασίας. […] Μοντέρνο είναι η διαμέλιση μιας διάθεσης, ενός αναστεναγμού, ενός ενδοιασμού· και μοντέρνο είναι η ενστικτώδης, σχεδόν υπνοβατική αφοσίωση σε κάθε αποκάλυψη του ωραίου, σε μια συγχορδία χρωμάτων, μια σπινθηροβόλα μεταφορά, μια θαυμάσια αλληγορία» θα γράψει ο Αυστριακός συγγραφέας Ούγκο φον Χόφμανσταλ.
Ο Άρτουρ Σνίτσλερ έγινε ο απόλυτος εκφραστής αυτού του διχασμού, γι’ αυτό και χαρακτηρίστηκε ως «o ποιητής ενός καταποντισμένου κόσμου, δηλαδή της αυστριακής αυτοκρατορίας πριν από τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο». Ο λόγος του ανατέμνει τη βιεννέζικη κοινωνία με εργαλεία την ανίχνευση της σεξουαλικότητας και την τεχνική της συνειδησιακής ροής.
“Γράφω για τον έρωτα και το θάνατο”
Ο Σνίτσλερ έχει συχνά χαρακτηριστεί ως ο κατ’ εξοχήν ανατόμος της βιεννέζικης κοινωνίας και του έχει αναγνωριστεί η απαράμιλλη ικανότητα διάγνωσης των κρυμμένων προβλημάτων και των προσποιήσεων που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Σχέσεις που ορίζουν τον ψυχισμό και την κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπων.
Για την ακρίβεια της ψυχολογικής παρατήρησης και το σχολιασμό της μπορεί να συγκριθεί με τον σύγχρονό του Φρόιντ, κάτι που και ο ίδιος ο Φρόιντ είχε επισημάνει.
Το έργο του κατατάσσει τον Σνίτσλερ στη σειρά των συγγραφέων της εποχής του αλλά και μεταγενέστερων που έδωσαν νέα ώθηση στη μοντέρνα λογοτεχνική έκφραση.
Οι αντίπαλοί του ωστόσο, από τους συντηρητικούς –και μετά το 1918, εμφανώς πια αντισημιτικούς– κύκλους της μεγαλοαστικής τάξης τον κατέκριναν με δριμύτητα ακόμη και ως πορνογράφο. Παρ’ όλα αυτά «το μεγαλοαστικό κοινό απολάμβανε μαζοχιστικά μέσα από τις κόσμιες φιγούρες του Σνίτσλερ την αποδόμησή του: ο κόσμος διαμαρτυρόταν, άφριζε – κι ωστόσο πήγαινε στις παραστάσεις με ενθουσιασμό!». Η απάντηση του Σνίτσλερ σε όλα αυτά ήταν: «Γράφω για τον έρωτα και τον θάνατο. Υπάρχουν μήπως άλλα θέματα;».
Η “ρόδα του έρωτα”
Το «Reigen-Δέκα διάλογοι για το Σεξ», το πολυσυζητημένο έργο του Αυστριακού Άρτουρ Σνίτσλερ, που έγινε γνωστό στην Ελλάδα με τον τίτλο «Το Γαϊτανάκι του Έρωτα», παρουσιάζεται από τη Stefi & Lynx Productions στο «Θησείον – ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ» σε σκηνοθεσία και μετάφραση της Αλίκης Δανέζη Knutsen. Οι παραστάσεις συνεχίζονται ως τις 12 Ιανουαρίου 2020.
Η δομή του έργου είναι σπονδυλωτή και αποτελείται από δέκα σκηνές που αλληλοσυνδέονται και που στην κάθε μία πρωταγωνιστεί ένα ζευγάρι εραστών.
Δέκα ζευγάρια στη Βιέννη, επιδίδονται σε μια περίτεχνη σκυταλοδρομία σεξουαλικών συναντήσεων σπάζοντας τα όρια που θέτουν η κοινωνική θέση, ο πλούτος και η συζυγική αφοσίωση. Εμποτισμένο με σεξ, σχέσεις και πολύ χιούμορ, το “Reigen” του Άρθουρ Σνίτσλερ σκιαγραφεί την προσωπογραφία μιας ολόκληρης κοινωνίας τολμώντας μια κάθετη τομή στην ψυχολογία των σχέσεων και τον ανθρώπινο ερωτισμό.
Εξαρχής ο συγγραφέας θέτει σε κίνηση τη “ρόδα του έρωτα”. Υπάρχει ή δεν υπάρχει έρωτας; Είναι αληθινές ή όχι οι ανθρώπινες σχέσεις; Δέκα διαφορετικοί άνθρωποι, δέκα ερωτικές επαφές χωρίς συναίσθημα, δέκα πολυδιάστατες φιγούρες, χαρακτηριστικοί τύποι της βιεννέζικης κοινωνίας του τέλους του 19ου αιώνα. Συναντιούνται, άλλοτε τυχαία, άλλοτε προγραμματισμένα, ώστε να ανακαλύψουν και να αποκαλύψουν τα κρυφά μυστικά του έρωτα, που αν και μοιάζει να είναι διαρκώς παρών, τελικά είναι ο μεγαλύτερος απών…
Για τον Σνίτσλερ και το έργο του είναι καθοριστικής σημασίας η αίσθηση της θεατρικότητας του κόσμου, το μοτίβο της συνύπαρξης της σοβαρότητας και του παιχνιδιού, της ζωής και της κωμωδίας, της αλήθειας και του ψέματος. Η κοινωνία του προτιμά να αγνοεί την πραγματικότητα χάριν μιας προσωρινής εμπειρίας, μιας φευγαλέας αισθητικής απόλαυσης, ενός ευχάριστου ερεθισμού των αισθήσεων. Η πραγματικότητα, όσο σημαντική κι αν είναι, δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν.
Με φόντο τη βιεννέζικη κοινωνία, που βρίσκεται σε παρακμή μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Άρτουρ Σνίτσλερ διηγείται τις αλλεπάλληλες ερωτικές συνευρέσεις μεταξύ προσώπων όλων των κοινωνικών τάξεων, από το προλεταριάτο έως την αριστοκρατία. Δέκα ζευγάρια στη Βιέννη παλεύουν με τα όρια που θέτουν η κοινωνική θέση, ο πλούτος και η ερωτική και συζυγική πίστη. Όλα ξεκινούν από μια φτωχή πόρνη και καταλήγουν πάλι σ’ αυτήν. Κάθε διαδοχική σκηνή παίρνει ένα δραματικό πρόσωπο από την προηγούμενη και το εισάγει στην επόμενη εικόνα. Μέχρι το τέλος του παιχνιδιού, όλοι οι χαρακτήρες είναι ασαφώς συνδεδεμένοι μεταξύ τους.
Τα ζευγάρια
Τα ζευγάρια είναι: Η πόρνη και ο στρατιώτης, ο στρατιώτης και η υπηρέτρια, η υπηρέτρια και ο νεαρός κύριός της, ο νεαρός κύριος και η παντρεμένη γυναίκα, η παντρεμένη γυναίκα και ο σύζυγός της, ο σύζυγος και η νεαρή κοπέλα, η νεαρή κοπέλα και ο ποιητής, ο ποιητής και η ηθοποιός, η ηθοποιός και ο κόμης, ο κόμης και η πόρνη.
Έργο – αίνιγμα
Το «Reigen – Δέκα διάλογοι για το σεξ» θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και ως ένα έργο – αίνιγμα. Έργο που μας ζητά να το αποκωδικοποιήσουμε.
Η σκηνοθέτις Αλίκη Δανέζη Κnutsen εμβαθύνει στο κείμενο, στα κρυμμένα νοήματα που αγγίζουν τις έννοιες της αγάπης και της ευτυχίας, οδηγώντας το κοινό μέσα από μια απολαυστική και ρέουσα παράσταση σε μια φιλοσοφική αναζήτηση για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Επέλεξε να ερμηνευτούν όλοι οι ρόλοι από δύο μόνο αλλά θαυμάσιους ηθοποιούς, που στροβιλίζονται με ταλέντο σ’ έναν ερωτικό χορό, σε μια προσπάθεια να καταλάβουν το νόημα του σεξ και των ανθρώπινων σχέσεων.
Το διαρκές κυνήγι της ευχαρίστησης, η σκληρότητα της ηδονής, οι δοκιμασίες της αγάπης, η πικρή παροδικότητα του έρωτα, η σκυτάλη της ερωτικής επιθυμίας, το περιβάλλον της εξουσίας, της αποπλάνησης, της λαχτάρας, της απογοήτευσης και της επιθυμίας, τα πάντα συμβάλλουν στην απίστευτη ατμόσφαιρα που δημιουργείται σ’ αυτή την υπέροχη παράσταση.
Οι δέκα χαρακτήρες του έργου συνευρίσκονται, πάλι και πάλι, κάτω από πολύ διαφορετικές συνθήκες και βαθμούς δυσκολίας. Το σεξ επανέρχεται ως το απαραίτητο, το ζητούμενο, αυτό που κάθε φορά ένας από τους δύο χαρακτήρες θέλει πάση θυσία. Πέρα από το φαινομενικό επίπεδο, στην πραγματικότητα οι ήρωες του έργου ζητούν απεγνωσμένα την οικειότητα, την εγγύτητα, το πλησίασμα. Το σεξ γίνεται το «μέσο» για την οικειότητα, η οποία όμως σπάνια επιτυγχάνεται. Οι ήρωες θέλουν να συνδεθούν, να ερωτευτούν, να διεκδικήσουν, να κατακτήσουν, να κατανοήσουν, να λυτρωθούν. Παρ’ όλα αυτά, όλοι παραμένουν θλιβερά μόνοι. Από τη συνεύρεση ως τη μοναξιά μια ανάσα δρόμος.
***
Η παράσταση, χάρις στους ταλαντούχους δημιουργούς της, καταδύεται σε σκοτεινά μέρη της ανθρώπινης ψυχολογίας. Σε μέρη που κρύβονται οι απαγορευμένες απολαύσεις αλλά και τα πραγματικά “θέλω” των ανθρώπων. Εκεί που η παραδοχή του απαγορευμένου απελευθερώνεται.
Το προκλητικό έργο του Arthur Schnitzler, “Reigen” (La Ronde) παίρνει νέα ζωντανά χρώματα στη σαρδόνια σκηνοθεσία της απαιτητικής Αλίκης Δανέζη Knutsen. Η σκηνοθέτις προσελκύει το κοινό με τη γοητεία ενός ασταμάτητου κύκλου αγάπης, ψεμάτων και αδιαλλαξιών που γίνεται σχεδόν αναπόφευκτος.
Η Θεοδώρα Τζήμου και ο Γιώργος Χρανιώτης είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί με φοβερή χημεία μεταξύ τους, πολυτάλαντοι και ευέλικτοι. Όσοι παρακολουθήσετε αυτή την ωραία παράσταση θα τους λατρέψετε, αν δεν τους λατρεύετε ήδη.
Η Θεοδώρα Τζήμου, ακόμα κι αν προσπαθήσει, δεν μπορεί να απαλλαγεί από το ταλέντο και τη θεατρική της σαγήνη. Με την ιδιότυπη ερμηνευτική της δύναμη ζωντανεύει έξοχα τις ηρωίδες που υποδύεται. Άφθαστη σε τσαχπινιά και μπρίο, λεπτότητα και συγκίνηση, δροσιά και οίστρο. Όσο για τον Γιώργο Χρανιώτη, πειστικότατος, ανταποκρίθηκε με όλη του την υποκριτική άνεση στα παιχνιδίσματα της πνευματώδους φαντασίας των ηρώων.
Πολύ κομψά, καλοφτιαγμένα και καλαίσθητα τα κοστούμια του Πάρη Μέξη, ιδανικά λιτά τα σκηνικά του.
Θαυμάσιος σε κάθε πτυχή του ο σχεδιασμός φωτισμών της ταλαντούχας Χριστίνας Θανάσουλα.
Η κίνηση του Θανάση Ακοκκαλίδη έδωσε ζωηρότητα, δυναμική και αρμονία στην παράσταση, σχεδιάζοντας καθοριστικά την ατμόσφαιρα που απαιτούσε το έργο.
Με την πρωτότυπη μουσική της παράστασης, που υπογράφει ο Blaine Reininger (Tuxedomoon), αποκαλύπτεται και ξεχύνεται προς τα έξω όλο το εύρος των συναισθημάτων που πραγματεύεται η παράσταση.
«Reigen-Δέκα διάλογοι για το Σεξ»: Ένα άσμα αγάπης και πάθους, όπου η δυναμική των πρόσκαιρων σεξουαλικών σχέσεων καθορίζει σε καταλυτικό βαθμό τον αέναο αγώνα του ανθρώπου να παραμείνει άνθρωπος.
Να λοιπόν που η Αλίκη Δανέζη Κnutsen με την εμπνευσμένη σκηνοθετική δουλειά της μάς αποδεικνύει ότι η περιστροφική αλληλουχία αγάπης και αποπλάνησης του 19ου αιώνα στη Βιέννη παραμένει, ακόμα και στις μέρες μας, ακαταμάχητη.
Σημείωμα της Αλίκης Δανέζη Κnutsen
Το σεξ δεν έχει κάποιο βαθύτερο νόημα.
Όλοι θα θέλαμε να είχε. (Δρ. Μάρτιν Κλάιν, «The meaning of sex»)
Γραμμένο στη Βιέννη του 1900, το «Reigen» είναι ένα έργο για το σεξ, που παράλληλα, φωτίζει τις πολλαπλές πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Πολλά έργα αφορούν στο σεξ, όμως λίγα έχουν το σεξ στο επίκεντρο της πλοκής τους. Σαν ένας Άντρας και μια Γυναίκα να βρίσκονται σε ένα ερωτικό παιχνίδι ρόλων, να αποκαλύπτουν και δοκιμάζουν τις πολλαπλές τους «όψεις» σε διαφόρους συνδυασμούς μεταξύ τους, να προβληματίζονται για τις έννοιες της ζωής, της αγάπης και της ευτυχίας. Ο νάρκισσος, η γυναίκα αντικείμενο, η άπιστη σύζυγος, ο αποστασιοποιημένος διανοούμενος, η πόρνη, ο ορμητικός νεαρός και αρκετοί άλλοι χαρακτήρες, στροβιλίζονται σε ένα χορό ερωτικής επιθυμίας και στη συνέχεια, παγιδευμένοι από τις κοινωνικές και ηθικές επιταγές, ψάχνουν απεγνωσμένα να δώσουν νόημα σε αυτό που έχει συμβεί, ζητώντας όρκους αγάπης και αφοσίωσης. Εκπληκτικό στοιχειό, για ένα έργο γραμμένο στη Βιέννη στις αρχές του 20ου αιώνα, ότι οι χαρακτήρες, συχνά βγαίνουν έξω από τα στερεότυπα συμπεριφοράς και προσδίδουν στο έργο τον ανατρεπτικό και συχνά κωμικό χαρακτήρα του, ενώ παράλληλα εξερευνούν, με ένα βαθιά ψυχολογικό τρόπο, την πολυπλοκότητα των σχέσεων και της ίδιας της ύπαρξής τους.
Ο Φρόιντ για τον Σνίτσλερ
Ακόμα και ο Φρόιντ παραδέχθηκε πως ο Σνίτσλερ, «καίτοι δεν διέθετε τα επιστημονικά εργαλεία, έψαυσε τα μύχια της σεξουαλικότητας». «Πώς κατορθώσατε να αντλήσετε αυτή τη μυστηριώδη γνώση για την ανθρώπινη ψυχή, που εγώ κατέκτησα μόνον έπειτα από πολύμοχθη διερεύνηση του αντικειμένου και τελικά έφτασα στο σημείο να ζηλεύω τον ποιητή, που κατά τα άλλα θαυμάζω», έγραφε ο Φρόιντ στον Σνίτσλερ. «Έχω λοιπόν σχηματίσει την εντύπωση πως εσείς, δια της διαίσθησης -στην πραγματικότητα όμως ως συνέπεια εκλεπτυσμένης αυτοαντίληψης- γνωρίζετε όλα εκείνα, όσα αποκάλυψα εγώ έπειτα από κοπιαστική εργασία σε άλλους ανθρώπους», συμπλήρωνε.
Στοιχεία για το «Reigen» που ίσως πρέπει να γνωρίζετε
- Ο Σνίτσλερ περιγράφει μόνο τις καταστάσεις πριν και μετά τη συνουσία, η ίδια η σεξουαλική επαφή δεν εμφανίζεται, αναφέρεται μόνο στο κείμενο με παύλες.
- Αρχικά, το “Reigen” δεν προοριζόταν για θεατρικό έργο. Ο Schnitzler κυκλοφόρησε μόνο 200 αντίτυπα το 1903 για τους συναδέλφους του συγγραφείς.
- Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί αντιπροσωπευτικά πρόσωπα όλων των τάξεων εκείνης της εποχής και ποτέ δεν αναφέρει τα ονόματά τους.
- Παρόμοιες περιπέτειες ήταν αμέτρητες στις αρχές του αιώνα στη Βιέννη. Το έργο έχει μείνει συνδεδεμένο με το όνομα του Σνίτσλερ στη θεατρική ιστορία.
- Το έργο φαίνεται να διατηρεί αναλλοίωτη τη γαργαλιστική επικινδυνότητά του παρότι οι κοινωνικές μάσκες έχουν φαινομενικά αλλάξει μορφή.
- Γράφτηκε το 1897, εκδόθηκε το 1903 και στη συνέχεια απαγορεύτηκε ως προκλητικό και αιρετικό. Χρειάστηκε να περάσουν 20 χρόνια για να ανέβει για πρώτη φορά στη σκηνή.
- Σε έργα του Άρτουρ Σνίτσλερ βασίστηκε το σενάριο σημαντικών ταινιών όπως το «Eyes Wide Shut» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, «360» του Φερνάρντο Μεϊρέγιες κ.α.
***
Ο Άρτουρ Σνίτσλερ (1862-1931) γεννήθηκε και πέθανε στη Βιέννη. Γιος διάσημου Εβραίου γιατρού, σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο της Βιέννης, και άσκησε το λειτούργημά του με μισή καρδιά ως το 1893, έτος θανάτου του πατέρα του, οπότε αισθάνθηκε ελεύθερος να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Είχε αρχίσει να γράφει από αρκετά νωρίς και στα είκοσι πέντε του δημοσίευσε για πρώτη φορά ποιήματα στο An der schonen blauen Donau, το λογοτεχνικό ένθετο του περιοδικού Neue Freie Presse. Έγινε γνωστός με τον Ανατόλ (1893), μια σειρά από επτά μονόπρακτα. Ακολούθησαν οι Έρωτες (1895) καθώς και το περίφημο Reiden (1900). Το 1901 τον διέγραψαν από τον κατάλογο των εφέδρων αξιωματικών εξαιτίας της νουβέλας του Leutnant Gustl (Ο ανθυπολοχαγός Γκουστλ) που θεωρήθηκε ότι έθιγε την τιμή του στρατού. O Σνίτσλερ έγραψε πολλά θεατρικά έργα, που παίζονταν συνήθως με επιτυχία στις σκηνές της Βιέννης και του Βερολίνου. Ασχολήθηκε όμως και με την πεζογραφία, γράφοντας διηγήματα και νουβέλες, που θεωρούνται ακόμα καλύτερες από το δραματικό του έργο: Ο ανθυπολοχαγός Γκουστλ (1900), Ο νόστος του Καζανόβα (1918), Η δεσποινίς Έλζε (1924), Ονειρεμένη ιστορία (1926, πάνω στη συγκεκριμένη νουβέλα βασίστηκε το σενάριο της τελευταίας ταινίας του Κιούμπρικ, Μάτια ερμητικά κλειστά του 1999), καθώς και δύο μυθιστορήματα, Ο δρόμος προς την ελευθερία (1908) και Τερέζα (1928). Πραγματευόμενος τις θεμελιώδεις αλήθειες της ζωής, ο Σνίτσλερ εξέφρασε με χαρακτηριστικό τρόπο το πνεύμα της εποχής του, της Βιέννης του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Κατέκτησε μεγάλη αναγνώριση, και μεταξύ των θαυμαστών του συγκαταλεγόταν ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ο οποίος, αναφερόμενος στην ιδιαίτερη σημασία του υποσυνείδητου στον Σνίτσλερ, αναγνώρισε ότι τα όσα είχε φέρει ο ίδιος στο φως με κοπιώδη αναλυτική εργασία, ο συγγραφέας τα είχε ανακαλύψει αυτοενδοσκοπούμενος.
Το Reigen (που σημαίνει ένα είδος κυκλικού χορού, κάτι σαν «γύρω γύρω όλοι») γράφτηκε το 1900 στη Βιέννη, αλλά δεν ανέβηκε στο θέατρο παρά 20 χρόνια αργότερα, το 1920. Το έργο στην εποχή του γνώρισε τη λογοκρισία και τη σκληρή κριτική και ο συγγραφέας του αντιμετώπισε κατηγορίες για ανηθικότητα, ενώ έγινε και αφορμή για να δεχτεί αντισημιτικές επιθέσεις (Ο Χίτλερ χαρακτήρισε το έργο σαν «εβραϊκό σκουπίδι»), με αποτέλεσμα με απόφαση του συγγραφέα να αποσυρθεί η κυκλοφορία του από τις γερμανόφωνες χώρες. Στο εξωτερικό, το έργο μεταφράστηκε, παραστάθηκε και γνώρισε μεγάλη επιτυχία, σε χώρες όπως η Ρωσία, η Τσεχοσλοβακία, η Αγγλία (με τον τίτλο Hands Around) και, κυρίως, η Γαλλία (με τον τίτλο La Ronde).
Μόλις το 1982, 40 χρόνια μετά τον θάνατο του Σνίτσλερ, ο γιος του κυκλοφόρησε το έργο του πατέρα του στη Γερμανία. Το έργο είναι από τα πλέον πολυπαιγμένα, σε θεατρικές σκηνές σε πολλές χώρες του κόσμου, ενώ έχει διασκευαστεί και συχνά (π.χ. μια διασκευή του στη σύγχρονη εποχή από τον Steven Dietz παιζόταν στις ΗΠΑ το Νοέμβριο του 2011). Και στη χώρα μας έχει παρασταθεί αρκετές φορές, με τον τίτλο Το γαϊτανάκι το έρωτα, π.χ. το 2004 στο θέατρο Ροές με τη Λυδία Φωτοπούλου και τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο ή το 2006 από το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, ενώ παρουσιάστηκε η βιντεοσκοπημένη εκδοχή και στο «Θέατρο της Δευτέρας» το 1989 με τους Γρηγόρη Βαλτινό, Νικήτα Τσακίρογλου, Γιώργο Κιμούλη, Πέμυ Ζούνη κ.α.
Πολλές είναι και οι κινηματογραφικές ταινίες που είτε έχουν βασιστεί είτε έχουν εμπνευστεί σε πολύ μεγάλο μέρος από το παρόν έργο: La Ronde (Max Ophüls, 1950), La Ronde (Roger Vadim, 1964), Hot Circuit (Richard Lerner, 1971), Reigen (Otto Schenk, 1973), La Ronde (Kenneth Ives, 1982), New York Nights (Simon Nuchtern, 1983), Choose Me (Alan Rudolph, 1984), La ronde de l’amour (Gérard Kikoïne, 1985), Karrusel (Claus Bjerre, 1998), Love in the Time of Money (Peter Mattei, 2002), Nine Lives (Dean Howell, 2004), Sexual Life (Ken Kwapis, 2005), Three Sixty (Peter Morgan, σε εξέλιξη). Επίσης, ο συγγραφέας του τηλεοπτικού M*A*S*H* (1972-1983), Alan Alda, έγραψε πως άντλησε έμπνευση από τη δομή του La Ronde.
***
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
«Reigen»
Δέκα διάλογοι για το σεξ
Του Arthur Schnitzler
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Αλίκη Δανέζη Knutsen
Σκηνικά-Κοστούμια: Πάρις Μέξης
Μουσική: Blaine Reininger
Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Κίνηση: Θανάσης Ακοκκαλίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Παπαναστασάτου
Κατασκευή κοστουμιών: Μαρία Σιαφάκα
Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Γεωργοπούλου
Επικοινωνία: Ανζελίκα Καψαμπέλη
Παραγωγή: Stefi Productions-Γιάννης Μ. Κώστας
*
ΠΑΙΖΟΥΝ: Θεοδώρα Τζήμου, Γιώργος Χρανιώτης
***
Promo φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Φωτογραφίες παράστασης-trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας
*
«Θησείον, ENA ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ»
Τουρναβίτου 7, Αθήνα (Ψυρρή)
Έως 12 Ιανουαρίου 2020
Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή 21:15 και Παρασκευή 19:00
***
