O φόνος χρειάζεται αιφνιδιασμό, αλλά ένας καλός και πετυχημένος φόνος θέλει επιπλέον χρόνο και μυαλό. Φόνος εξ αμελείας, φόνος εκ προμελέτης, φόνος εν βρασμώ ψυχής; Ποιος μπορεί να μας κατατοπίσει; Σίγουρα ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και νομικός Στάθης Σκλαβουνάκος είναι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος. Και με το θεατρικό του έργο “Ένας Φόνος”, που παρουσιάστηκε στο πρωτοπόρο φεστιβάλ Off Off Athens του θεάτρου “Επί Κολωνώ”, το επιχείρησε αριστοτεχνικά. Με χιούμορ, ειρωνεία και πειστικότατα επιχειρήματα διαπραγματεύεται τη σχέση άνδρα – γυναίκας, την ανάγκη για επαφή, τη δίψα για επικοινωνία, την αναζήτηση της αγάπης ασκώντας ταυτόχρονα κοινωνική κριτική. Ένας περιθωριακός, νέος άντρας απάγει μια νέα κοπέλα. Αυτός δηλώνει βιαστής και δολοφόνος, εκείνη διαθέτει κοφτερό μυαλό και μόρφωση. Mια δαιμόνια, ωραία κυρία που μπορεί να είναι το αντίθετο από αυτό που δείχνει και ένας περίεργος, μεγαλόσωμος, τραχύς, πλην αφελής, άνδρας φέρνουν το κοινό αντιμέτωπο με μια μυστηριώδη ιστορία όπου τα στοιχεία και οι αποδείξεις εναλλάσσονται διαρκώς αποδεικνύοντας τη σχετικότητα της αλήθειας. Στην αντιπαράθεσή τους, ο καθένας από τους πρωταγωνιστές προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλο, χρησιμοποιώντας τα μέσα που διαθέτει. Νόηση εναντίον βίας. Οι ρόλοι θύτη – θύματος εναλλάσσονται, οι ισορροπίες ανατρέπονται. Οι δύο ήρωες υποστηρίζουν τη θέση τους με μια σουρεαλιστική ανταλλαγή διαξιφισμών, συνεχίζοντας με το δικό τους τρόπο την προαιώνια διαμάχη των δύο φύλων. Οι χαρακτήρες βρίσκονται σε πλήρη δυσαρμονία μεταξύ τους φαινομενικά, όμως υπάρχουν στοιχεία που τους ενώνουν, τα οποία τους κάνουν να αλλάξουν τρόπο ζωής αλλά και να διαμορφώσουν διαφορετικά το μέλλον τους. Η σκληρότητα, το έγκλημα, ο έρωτας, η ηδονή, η προδοσία, το μυστήριο γίνονται δική τους υπόθεση.
Ο Στάθης Σκλαβουνάκος, χάρη σε ένα μείγμα κλασικής παιδείας, εμπειριών και προσωπικότητας, πιστεύω ότι κατανοεί τον κόσμο και μπορεί να γράψει ψυχαναλυτικά αλλά και ευχάριστα. Αυτό και έπραξε. Τα ελληνικά του είναι θαυμάσια. Έχει οργάνωση γραφής, θεματολογία πλούσια, τη σωστή δόση ειρωνείας, εικονοπλασία και ύφος που συγγενεύει με το δύσκολο αστυνομικό είδος. Μόνον που το συγκεκριμένο έργο του δεν φέρει στην επιφάνεια τις αλήθειες των ηρώων του. Δεν αγγίζει όσο χρειάζεται το αίνιγμα. Ούτε εμβαθύνει σε αλήθειες επώδυνες που και οι ίδιοι οι ήρωες θα μπορούσαν να τις συνειδητοποιούν για πρώτη φορά. Η δράση του υστερεί σε γονιμότητα.
Ο ίδιος ο συγγραφέας ανέλαβε και τη σκηνοθεσία. Πιστεύω πως ένας σκηνοθέτης θα λειτουργούσε πιο ευρηματικά, ώστε να δώσει μια διαφορετική πνοή στο έργο, περισσότερο έντονη, λιγότερο στατική και παρωχημένη. Η σκηνή του φόνου και το τρικ με το αίμα δεν λειτούργησαν με αρκετή αληθοφάνεια. Οι καλοί, κατά τα άλλα, ηθοποιοί είχαν αρκεστεί σε μια ρητορική ανεπαρκή και σε μια επιεικώς καλή αποστήθιση των ρόλων τους. Ο διάλογός τους δεν είχε το στοιχείο της οικειότητας ούτε τον απαραίτητο αισθησιακό χαρακτήρα. Γενικώς απουσίαζε ο ρυθμός από την παράσταση και υπερτερούσε η βιασύνη.
Όσον αφορά τα κοστούμια, ήταν ατυχή και έχαναν το στόχο τους. Τα δε σκηνικά, δύο παλιά μπαούλα, ρούχα πεταμένα, καρέκλες αναποδογυρισμένες, χρειάζονταν μεγαλύτερη μελέτη.
Ωστόσο, από το «Ένας φόνος» δεν έλειπε η σκέψη και η βίωση. Την ώρα της τελικής επιλογής βρισκόμασταν αυτοπροσώπως εκεί. Καθότι η περιπλάνηση του ζευγαριού έγινε από δρόμους που θα μπορούσαν να είναι και δικοί μας.
Συντελεστές
Θεατρική Ομάδα Έντασις
Συγγραφέας/Σκηνοθέτης: Στάθης Σκλαβουνάκος
Κοστούμια/Σκηνικά: Κούλα Γαλιώνη
Έπαιξαν: Δημήτρης Δήμου, Δήμητρα Πανοδήμου
– Διάρκεια παράστασης: 45 λεπτά
* Παρουσιάστηκε την Πέμπτη 12 Ιουνίου στις 8.45 μ.μ. και την Παρασκευή 13 Ιουνίου στις 10 μ.μ.
Πληροφορίες
“Επί Κολωνώ”
Τηλ. 210 – 51.38.067
Ναυπλίου 12 και Λένορμαν 94
Κολωνός
Στάση μετρό Μεταξουργείο και μετά περίπου 8 λεπτά με τα πόδια.
