Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
«Η δική μου η Μήδεια είναι βασίλισσα που ζει σε ένα δυάρι. Περήφανη, μόνη, πολύ μόνη…», έγραφε το σημείωμα της παράστασης. Άλλη μια Μήδεια για φέτος! Παραξενεύτηκα όμως με την περιγραφή και θέλησα να ανακαλύψω, στο φεστιβάλ Off Off Athens του θεάτρου “Επί Κολωνώ”, αυτή την αλλιώτικη βασίλισσα που η επικράτειά της δεν ξεπερνά ένα δυάρι διαμέρισμα. Και την ανακάλυψα, δηλαδή ανακάλυψα μια Μήδεια που δηλώνει την αλήθεια της και σηκώνει το προσωπείο της φλογερής ηρωίδας, ξεχωρίζοντας την ψυχή της από την πραγματικότητα σ’ έναν κύκλο τρυφερότητας, πόθου, μικροπρέπειας και γενναιοφροσύνης, παρόρμησης, επιδιώξεων και ηθικής αντίστασης. «Η Σιωπή της Μήδειας» της Ντόρας Ευθυμίου τοποθετεί τη γυναίκα στο επίκεντρο ενός κόσμου διαχρονικού, που διέπεται από τους κανόνες των άλλων. Η ηρωίδα κάθε φορά τους ξεπερνά, σταλάζει παρηγοριά κι εκδίκηση, υπερβαίνει και τις δυνατότητες της ανθρώπινης δύναμης. Δεν είναι τυχαίο ότι το όνομα Μήδεια προέρχεται ετυμολογικώς από το μήδομαι/μέδομαι που σημαίνει στοχάζομαι, σχεδιάζω νοερώς, προετοιμάζω, μετρώ, υπολογίζω – σκέφτομαι, κρίνω. Ούτε ότι στα λατινικά medicus είναι ο ιατρός, δηλαδή αυτός που φροντίζει τον ασθενή. Άλλωστε και η θεία της δημιουργού, η Αρετή, στην οποία η συγγραφέας και σκηνοθέτις αφιερώνει την παράσταση, η εγκαταλελειμμένη από το σύζυγό της για μια μικρότερή της, συνέχεια τηγανίτες φτιάχνει για να γλυκάνει την οδύνη της και να ξεχάσει τον καημό της. Για να θεραπεύσει το τραύμα, την πληγή που αιμορραγεί, να απαλύνει, να στρογγυλέψει την πίκρα και την οργή, να λησμονήσει τον ανείπωτο πόνο.
“Η Σιωπή της Μήδειας” βρίθει συμβολισμών και προεκτάσεων. Το κόκκινο του πάθους, το πριγκιπικό μπλε και το μαύρο του πένθους αποδίδουν αυτό που αποκαλούμε «ώρα της αλήθειας». Χοές από κόκκινο κρασί, συμβολικές θυσίες στους νεκρούς, μια ιεροτελεστία τραγική και αμετάκλητη με άδεια στο τραπέζι την καρέκλα του Ιάσωνα συνδέουν τους κόσμους της ψυχής και της τελετουργίας. Η Μήδεια ανοίγει το ρόδι και σκορπά τους σπόρους του, βάφει τα χέρια της με τον ολοκόκκινο χυμό του, το χρώμα του το ανεξίτηλο. Κάθε σπόρος του ροδιού κι ένας στεναγμός της καρδιάς. Μύηση και νόστος τρόπων μαγικών, «βαρβαρικών», που συγγενεύουν με τις “Βάκχες” του Ευριπίδη (επίσης), την περιπλάνηση, το ταξίδι, την αγριότητα, την τυφλή βία, την αυτογνωσία. Νόστος επώδυνος, θανατερός και επιρροές από το ιαπωνικό θέατρο Νο. Ακόμα ένα ενδιαφέρον στοιχείο της καλομελετημένης και πολυσύνθετης αυτής παράστασης είναι η χρήση του αβγού. To αβγό περιλαμβάνεται σαν ιερό σύμβολο στην κοσμογονία όλων των λαών της Γης και ήταν πάντα σεβαστό τόσο εξαιτίας της μορφής του όσο και του εσωτερικού του μυστηρίου. Συμβολίζει τη μητρική ουσία, τη γονιμότητα, την αναπαραγωγή, τη γέννηση αλλά και την αιωνιότητα – αθανασία.
Ένα κορμί που μαραίνεται από το άδικο η γυναίκα, μια καρδιά που δεν μπορεί να ξεχάσει, δύο μάτια που ψάχνουν συνέχεια αυτόν να βρουν, αλλά αντικρίζουν συνεχώς την «άλλη». Επιθυμεί και ποθεί ό, τι περιφρονεί.
Η Ντόρα Ευθυμίου και η Αγγελική Σέιδου, η οποία ιδανικά και υποδειγματικά ερμήνευσε την ηρωίδα, μια νοικοκυρά αψεγάδιαστη που ξεγελά το κοινό, θέλησαν να ψιθυρίσουν στο αυτί μας μια απλή, πολύπλοκη ιστορία αγάπης. Για τη Μήδεια που γνώρισε τη γεύση του άνδρα, ανακατεμένη με ερωτικό ιδρώτα, θάλασσα, άμμο, άνεμο, αίμα και προδοσία.
Η Μήδεια – Αγγελική Σέιδου είναι μια αποκάλυψη. Με μια φωνή πάλλουσα, βελούδινη, μεστή. Παρουσία υποβλητική, θεατρικό πρόσωπο που προκαλεί συγκλονισμό με την ανεπιτήδευτη και λιτή υποκριτική του. Μια λέαινα που καραδοκεί. Το αόρατο ουρλιαχτό μέσα της αναδύεται στην επιφάνεια και γίνεται μανία. Το ερωτικό κύμα εκτρέπεται και μετατρέπεται σε φονική υποτροπή. Τελικά ο πόθος, η τρέλα και ο θάνατος γειτνιάζουν.
Το κείμενο της Ντόρας Ευθυμίου έχει γλώσσα ρέουσα, ποιητική, άμεση, ευκρινή, με χαρακτήρα ανακουφιστικό και λυτρωτικό – απελευθερωτικό.
Η σκηνοθεσία, της ίδιας της συγγραφέως, έγινε με ευθύτητα, σεβασμό και σοβαρότητα και εμπλουτίστηκε με σαγηνευτικούς γρίφους – αλληγορισμούς.
Μια ευθεία γραμμή συνδέει τη βαθιά κληρονομιά μας με το σήμερα και εμπλουτίζει την τέχνη επί γενεές γενεών. Η θεατρική ομάδα LAt, που τα μέλη της είναι σχεδόν όλα γυναίκες και μάλιστα, όπως φάνηκε, τελειομανείς, αντιλήφθηκε αυτή την αλήθεια και δημιούργησε την παράσταση «Η Σιωπή της Μήδειας». Ένα κέντημα λεπτοδουλεμένο, ένα τόσο δα απλό και μικρό θεατρικό μαργαριτάρι.
* Σε άριστο φωτιστή εξελίσσεται ο Πάνος Κουκουρουβλής. Έκανε τη χαρακτηριστική διαφορά με τις εξαιρετικής τέχνης φωτοσκιάσεις του.
* Η εικαστική επιμέλεια της Ελένης Ταζέ έδωσε μυθοπλαστική ατμόσφαιρα στην παράσταση. Το κοστούμι αρμονικά ωραίο, ιερατικό, αφαιρετικό και εκλεπτυσμένο.
* Η Σβετλάνα Βόλκοβα, που δίδαξε την κίνηση, έκανε επίσης μια εξαιρετική δουλειά, προσδίδοντας ζωντάνια στην παράσταση.
* Παρουσιάστηκε το Σάββατο 28 Ιουνίου στις 20:45 και τη Δευτέρα 30 Ιουνίου στις 20:45.
Συντελεστές
Θεατρική Ομάδα LAt
Κείμενο/Σκηνοθεσία: Ντόρα Ευθυμίου
Επιμέλεια Κίνησης: Σβετλάνα Βόλκοβα
Εικαστική Επιμέλεια: Ελένη Ταζέ
Φωτισμοί: Πάνος Κουκουρουβλής
Φωτογραφία: Κώστας Στασινός
Promo video: Glam Studio
Έπαιξε η Αγγελική Σέιδου
Το trailer της παράστασης:
https://www.youtube.com/watch?v=5ex7s7JrQoc
– Διάρκεια παράστασης: 30 λεπτά
Πληροφορίες
“Επί Κολωνώ”
Τηλ. 210 – 51.38.067
Ναυπλίου 12 και Λένορμαν 94
Κολωνός
Στάση μετρό Μεταξουργείο και μετά περίπου 8 λεπτά με τα πόδια.