Βρε ζούδι καψερό, που νιαουρίζεις
κι ούλο το χρόνο κοπανάς τα ίδια,
και πας ούλες τσι ρούγες και γυρίζεις
πάνου τση γειτονιάς τα κεραμίδια,
πες μου, μωρέ, αιστάνεσαι θυμό,
όντας αρχίζει εκείνος ο καβγάς,
κι έτσι έχεις και συ κρυφόν καημό,
την ώρα που τσι γάτες κυνηγάς;
Χτυπάει η καρδιά σου; Σου ’ρχεται ζαλάδα;
Σου πιάνετ’ η φωνή; Σου ’ρχονται γέλια;
Και τι τση λες, μωρέ, αφ’ την καμινάδα,
όντας περνάει με την ουρά στα σκέλια;
Κι όντας, καληώρα, παύουνε οι μουρμούρες,
και πάει με το καλό το πανηγύρι,
τση λες και χωρατά; τση κόβεις κούρες;
τση κάνεις κάποτε το νοικοκύρη;…
Άκου, μωρέ, μια συμβουλή από μένα,
κι αν ίσως στη στιγμή δεν πιάκει τόπο,
να’ ρθεις μ’ ούλα τα νύχια σου ανοιγμένα
μόμολο να με κάνεις των ανθρώπω!
Την ώρα που τση λες τα ’στήματά σου,
νιάου-νιάου, και την παίρνεις το ξοπίσω,
και κείνη φεύγει και τση σκούζεις: «-Στάσου,
στάσου, μωρή, δυο λόγια να σ’ ορίσω!»,
αν τύχει κι έτσι δα την ξεγελάσεις
και τη ζυγώσεις κάνοντας το φίλο,
την ώρα σου, βρε γάτο μου, μη χάσεις,
και βούτα τη, και δος τση ένα ξύλο!
Και ποδοκύλησέ τη μες στα χώματα,
και πάρ ’τση τον αέρα με την πρώτη –
να ιδείς, σου ξανακάνει πια καμώματα,
όντας εσύ τση κάνεις τον ιππότη;…
Τ’ άκουσες, μωρέ γάτο;… Τώρα τράβα
και φκιάσ’ τση ούλες τούτες τσι φερσίες –
κι αν δεν την έχεις δούλα σου και σκλάβα,
ναρθείς και να μου δώκεις δυο φτυσίες!
Πολύβιος Δημητρακόπουλος (1864-1922).
Ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος γεννήθηκε στην Κυπαρισσία, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του και έπειτα από υπόδειξη του πατέρα του ξεκίνησε στρατιωτική καριέρα, υπηρετώντας τη θητεία του στη φρουρά του Ναυπλίου. Παρέμεινε στρατιωτικός ως το 1892 και παραιτήθηκε για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη λογοτεχνική δραστηριότητά του, η οποία είχε ξεκινήσει ήδη κατά τη διάρκεια της παραμονής του ως στρατιώτη στο Ναύπλιο με μια κωμωδία και κράτησε ως το τέλος της ζωής του. Πέθανε στην Αθήνα. Ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος υπήρξε πολυγραφότατος. Το σύνολο του έργου του καλύπτει ποικίλα είδη του γραπτού λόγου (ποίηση, πεζογραφία, χρονογράφημα, ευθυμογράφημα, ιστορικές και φιλολογικές εργασίες, κοινωνιολογικές και ψυχολογικές μελέτες), ωστόσο γνωστός έγινε κυρίως με τη θεατρική του παραγωγή (κωμωδίες, δράματα, τραγωδίες, επιθεωρήσεις, οπερέτες και μεταφράσεις). Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, διετέλεσε και σύμβουλός της από το 1909 ως το 1916. Ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος εντάσσεται χρονικά στη λογοτεχνική γενιά του 1880, έδρασε ωστόσο στον αντίποδά της, υποστηρίζοντας ως τα τελευταία του έργα την καθαρεύουσα γλώσσα – με εξαίρεση τα διαλογικά μέρη των πεζογραφημάτων του, των κωμωδιών και των επιθεωρήσεών του, όπου έκανε χρήση του δημοτικιστικού και ιδιωματικού λόγου. Το πεζογραφικό του έργο εντάσσεται στην αστική παράδοση των λαϊκών αισθηματικών μυθιστορημάτων, προορισμένων για ευρεία κατανάλωση και γράφτηκαν τα περισσότερα με καθαρά εμπορικούς στόχους. Στα θετικά στοιχεία του έργου του πρέπει να αναφερθούν η ιδιαίτερη γλωσσική, υφολογική και δομική επεξεργασία των καλύτερων έργων του (ανάμεσα στα οποία εντάσσονται “Το μυστικόν του Βοσπόρου”, “Η ζωή του θανάτου”, “Η Ραλλού”), καθώς επίσης το οξύτατο χιούμορ του συγγραφέα, στοιχεία που αξιοποίησε στις κωμωδίες και τις επιθεωρήσεις του, που τον κατέστησαν έναν από τους δημοφιλέστερους θεατρικούς συγγραφείς της εποχής του (αναφέρουμε εδώ ενδεικτικά τους τίτλους “Κουλουβάχατα” – σε συνεργασία με τον Γ.Πωπ, “Εδώ κι εκεί” – σε συνεργασία με τον Τσοκόπουλο, “Έξω Φρενών” – σε συνεργασία με τον Κ.Μακρίδη, “Παναθήναια 1913-1921” – σε συνεργασία με τους Μπάμπη Άννινο και Τσοκόπουλο, “Κινηματογράφος 1908 -1912”, που έγιναν μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες και διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της Αθηναϊκής Επιθεώρησης, που άκμασε κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας). Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Πολύβιου Δημητρακόπουλου βλ. Γεωργουσόπουλος Κώστας, “Δημητρακόπουλος Πολύβιος”, Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 3. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985, Παπαγεωργίου Κώστας Γ., “Πολύβιος Δημητρακόπουλος”, Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο Ζ΄ (1880-1900), σ.390-411. Αθήνα, Σοκόλης, 1997, Πετρής Τάσος Ν., “Δημητρακόπουλος Πολύβιος”, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 6. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. [1968] και Σταμέλος Κώστας, “Δημητρακόπουλος Πολύβιος”, Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος – Λαρούς – Μπριτάννικα 20. Αθήνα, Πάπυρος, 1984.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
