Γράφει η θεατρολόγος Μαρία Μαρή
Ένα έργο για τη φιλία, για τη συμπερίληψη, για τις αρχές και την τιμή, για το περιβάλλον.
Ο υπέροχος Luis Sepulveda γράφει το έργο «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει», ένα έργο για μικρούς και μεγάλους.
Υπέροχα σκηνικά, ερμηνείες, μάσκες, διάδραση με το κοινό, χορός, κίνηση, τραγούδι. Ένα μιούζικαλ για παιδιά, τόσο καλοπαιγμένο, τόσο κοντά τους, τόσο πολύχρωμο και ευφάνταστο με την υπογραφή του Νίκου Δαφνή.
Κάθε χαρακτήρας είχε τα δικά του χαρακτηριστικά και κέρδιζε ανάλογα τη συμπάθεια των θεατών.
Άλλος ο σπιτόγατος, άλλος ο γάτος – αλάνι του λιμανιού, άλλος ο κοσμογυρισμένος σοφός γάτος, διαφορετική η αδέσποτη αστείρωτη γάτα με τις πολλές γέννες, αντίζηλος της άλλης της αρχοντόγατας, άλλη η νοοτροπία του παλαιοπώλη και άλλη του γάτου εγκυκλοπαιδιστή.
Επίσης διαφορετικά τα ποντίκια είχαν τη δική τους προσωπικότητα. Ειδικά αυτά που συνεννοούνται με τους γάτους για να σώσουν τον μικρό γλάρο.
Ο «Ζορμπάς», που ήταν και στην πραγματικότητα ο γάτος του συγγραφέα Luis Sepulveda, μπόρεσε να κινητοποιήσει γη και ουρανό για να σωθεί ο μικρός γλάρος.
Η διασκευή έγινε έτσι ώστε να δημιουργηθούν μικρές εσωτερικές ιστορίες.
Στήθηκε μια πλοκή ανάμεσα στο σοβαρό και το αστείο. Από τη μια η αλανιάρα γάτα ζηλεύει την άλλη, τη σπιτίσια ή οι αλανιάροι γάτοι βλέπουν το γλαρόπουλο για λιχουδιά και γίνονται δολιοφθορείς για τον Ζορμπά, καθώς λένε στο πουλάκι ότι ο Ζορμπάς και η παρέα του θέλουν να τον παχύνουν για να τον φάνε.
Όλες οι δυσκολίες ξεπερνιούνται όταν υπάρχει αλήθεια και πραγματικό ενδιαφέρον. Ο γάτος, ο καραβίσιος ξέρει πολλά για τα θαλασσοπούλια, και τους κατευθύνει σχετικά με την τροφή του γλαρόπουλου και πώς θα το κάνουν να πετάξει.
Η αγάπη κερδίζεται μέσα από πράξεις και από την αφοσίωση που ο καθένας δείχνει στον άλλον. Έτσι το γλαρόπουλο νόμιζε ότι ο γάτος ο Ζορμπάς ήταν η μαμά του και αυτός, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν έναν τεμπέλης γάτος και τον απασχολούσε μόνο το φαΐ, άρχισε να συμπεριφέρεται σαν γονιός. Απέκτησε μια αποστολή και το γλαρόπουλο εξασφάλισε τη φροντίδα που του έπρεπε, ενώ παράλληλα μεγάλωνε για να απλώσει τα φτερά του και να πετάξει για τα μεγάλα ταξίδια του, όπως κάθε πλάσμα, κάθε παιδί. κάθε άνθρωπος.
Η βρωμιά, η μόλυνση της θάλασσας, η πετρελαιοκηλίδα σκότωσε τη μητέρα του γλαρόπουλου.
Η βρωμιά της κοινωνίας όμως δεν μπόρεσε να σκοτώσει το γλαρόπουλο, γιατί μια παρέα οραματιστών γατιών έκαναν τη ζωή σημαία τους και την υπηρέτησαν, την έκαναν να πετάξει.
Είναι ένα έργο για τη συμπερίληψη, για την αποδοχή του άλλου, για τον σεβασμό, τον αλτρουισμό, ένας ύμνος στη ζωή μέσα από υπέροχες σκηνές, με μελετημένη κίνηση και χορογραφίες που δίδαξε η Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, με ωραία μουσική του Νίκου Τσέκου, που συχνά παρέπεμπε επίτηδες σε γνωστά τραγούδια, με καταπληκτικά σκηνικά, κοστούμια και μάσκες της Γιοβάννας Πρασίνου.
Παίζουν, χορεύουν και τραγουδούν εκπληκτικά οι ηθοποιοί Μαρουσώ Γεωργοπούλου, Νίκος Καραστέργιος, Βασιλική Κουλουμπή, Πασχάλης Μερμιγκάκης, Νεκτάριος Σμυρνάκης, Κατερίνα Τσεβά, Χρήστος Χρήστου, που εναλλάσσονται στους ρόλους, χρησιμοποιούν τα μαγικά σκηνικά που περιστρέφονται και δημιουργούν κάθε τόσο άλλο σκηνικό περιβάλλον, ενώ σκηνοθετούνται υπέροχα από τον Νίκο Δαφνή και τον Γιώργο Γιαννακόπουλο.
Όπως χαρακτηριστικά είπα, νόμιζα ότι έβλεπα μιούζικαλ στο Λονδίνο.
Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε μικροί και μεγάλοι. Η «παρουσία» του Λουίς Σεπούλβεδα με σεβασμό πάντα εκεί στη σκηνή να εποπτεύει και να ακολουθεί τον αγαπημένο του γάτο, που έγινε ήρωας.
***
