14.5 C
Athens
Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2025

Το «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» με το «Θέατρο σε Φόρμα» καθήλωσε το κοινό στο Loutraki Festival

Γράφει η θεατρολόγος Μαρία Μαρή

Ένα έργο ορόσημο, υπήρξε το ξεκίνημα ενός σπουδαίου συγγραφέα που άφησε το στίγμα του στον 20ο αιώνα. Το «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» του Άρθουρ Μίλερ, παρουσιάστηκε από το «Θέατρο Σε Φόρμα» στο Loutraki Festival 2024.

Γράφτηκε το 1946 και βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, η οποία δημοσιεύτηκε σε μια εφημερίδα του Οχάιο.

Κάπου στην Αμερική, τον Αύγουστο του 1947, δύο χρόνια μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια οικογένεια προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στις σκιές που άφησε πίσω του ο θάνατος του μεγαλύτερου γιου της στο μέτωπο.

Ένα αντιπολεμικό κείμενο από τα χιλιάδες που καλλιέργησε εκείνος ο πόλεμος – μια ολόκληρη γενιά λογοτεχνών και ένα ολόκληρο λογοτεχνικό είδος, σφυρηλατημένο στις συμφορές του ολοκληρωτισμού και της μισαλλοδοξίας.

Ο Μίλερ επικεντρώνεται στην πολεμική βιομηχανία κυρίαρχο της «βιομηχανίας» της ειρήνης: την οικονομική ή κοινωνική κρίση, για παράδειγμα, όπως την άνοδο ακραίων πολιτικών και κοινωνικών απόψεων, ή ακόμη – ακόμη την κρίση αξιών, όπως αντικατοπτρίζεται στο αρπακτικό εργασιακό μας περιβάλλον και τις συμφεροντολογικές προσωπικές μας σχέσεις.

Αναφέρεται και στο Αμερικανικό Όνειρο, που μόνο γλυκό δεν είναι και για το οποίο, μεταξύ άλλων, βρέθηκε κατηγορούμενος τον καιρό του αντικομμουνιστικού μένους (1956), επειδή παρέμενε τάχα απαισιόδοξος σε μια εποχή καθολικής αισιοδοξίας.
Πίσω από όλα η απληστία του ανθρώπου και η πεποίθησή του ότι το μέλλον ανήκει στον ίδιο –στο έθνος, την τάξη, την οικογένειά του.

Η αμερικανική κοινωνία, τυφλωμένη από την νίκη στον πόλεμο, δεν τόλμησε να αντικρίσει τις σκοτεινές σελίδες που έκρυβε πίσω της αυτή. Λησμόνησε ότι εκτός από τους νικητές της, υπήρχαν –και συνέχιζαν να υπάρχουν– ανάμεσά της προδότες και πατριδοκάπηλοι – όπως η εταιρία Wright Aeronautical Corporation στο Οχάιο, η οποία, κατά το έτος 1943, αποκαλύφθηκε ότι προμήθευε την Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία με ελαττωματικούς κινητήρες, δωροδοκώντας τους επιθεωρητές – ή τόσοι άλλοι γνωστοί ή άγνωστοι που επιχείρησαν να επωφεληθούν από τις δυσκολίες που βίωνε τότε η πατρίδα τους.

Ένα αυγουστιάτικο πρωινό, ο Τζο Κέλερ, πλούσιος βιομήχανος, μελετά αμέριμνος την εφημερίδα του, όταν ο μικρότερος γιος του, Κρις, του αναγγέλλει μια απρόσμενη άφιξη. Η Ανν, αρραβωνιαστικιά του μεγαλύτερου γιου του, Λάρρυ –ο οποίος παραμένει αγνοούμενος μετά την πτώση του πολεμικού αεροσκάφους που κυβερνούσε– μόλις κατέφθασε στο σπίτι τους, μετά από πρόσκληση του Κρις.

Την επίσκεψη αυτή δεν την βλέπουν όλοι με καλό μάτι. Η μητέρα της οικογένειας, Κέητ, συνεχίζει να ελπίζει στην επιστροφή του γιου της, διαβάζοντας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για ιστορίες αγνοούμενων, που επέστρεψαν μετά από χρόνια.
Η Κέητ ανησυχεί για την σχέση του Κρις με την Ανν και είναι αποφασισμένη να κάνει τα πάντα για να την εμποδίσει. Όμως, η Ανν δεν είναι μόνο αρραβωνιαστικιά του Λάρρυ, είναι και κόρη του πρώην συνεταίρου του Τζο, του Στήβεν Ντήβερ, ο οποίος βρίσκεται στην φυλακή για μια υπόθεση στην οποία εμπλέκεται και ο Τζο: τον θάνατο εικοσιενός πιλότων πολεμικών αεροσκαφών P-40 κατά το φθινόπωρο του 1943, εξαιτίας ενός ελαττωματικού κυλίνδρου που παράχθηκε στο εργοστάσιο των Κέλερ-Ντήβερ.

Αμφότεροι καταδικάστηκαν σε πρώτο βαθμό, όμως στο Εφετείο ο Κέλερ κατόρθωσε απρόσμενα να απαλλαχθεί των κατηγοριών.

Τα ερωτήματα γύρω από τον ρόλο του Τζο σ’ εκείνη την ξεχασμένη υπόθεση θεριεύουν, όταν κανείς μελετήσει τα επίμαχα χωρία. Ήταν όντως καθηλωμένος στο κρεβάτι την μοιραία εκείνη μέρα; Κατάφερε να μιλήσει με τον Στήβεν στο τηλέφωνο και να τον διατάξει να καλύψει το ελάττωμα, αναλαμβάνοντας προσωπικά την ευθύνη; Πώς είναι δυνατόν να αθωώνεται κανείς τόσο εύκολα στο Εφετείο, το οποίο και διαθέτει κατά νόμον τα εχέγγυα μεγαλύτερης δικαιοκρισίας; Ποια στοιχεία προσκομίσθηκαν και ποια ευρήματα οδήγησαν στην απαλλαγή του; Όλα αυτά απασχολούν, βασανίζουν τον Τζο.

Ο Μίλερ αποφεύγει να δώσει κάποια εξήγηση και αυτό κάνει ακόμα πιο τραγικό το κείμενο.
Αρκείται στην αναπαραγωγή διαδεδομένων προκαταλήψεων, που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη στις κοινωνίες που χτυπήθηκαν από τα δεινά του πολέμου (λ.χ. υπόνοιες περί χρηματισμού δικαστών, αναζήτηση εξιλαστήριων θυμάτων). Με τον τρόπο αυτόν, επιχειρεί να ασκήσει κριτική στην μεταπολεμική δικαιοσύνη και το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, που πολλές φορές αναζήτησε εξιλαστήρια θύματα, προκειμένου να καλύψει τις δικές του ευθύνες, αφήνοντας τους πραγματικούς ενόχους να μετέχουν ελεύθερα στην κοινωνική και οικονομική ζωή των χωρών που κατέστρεψαν.

Ένας πόλεμος δεν τελειώνει έτσι απλά. Απλοϊκή ίσως, από νομικής σκοπιάς, η κριτική του Μίλερ, πάνω στην προσπάθειά του να αφουγκρασθεί το λαϊκό αίσθημα. Όχι όμως, εντελώς άδικη: υπενθυμίζει στον θεατή πώς ανασυγκροτούνται τα κράτη μετά από μεγάλες συμφορές, μέσα από υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, ακόμη και με πρώην προδότες και εχθρούς. Πολλά τα ερωτήματα που θέτει το έργο και δυστυχώς πολύ γνώριμα πλέον.

Ο Μίλερ δεν αναζητά την λύση στον γρίφο της τραγωδίας του μέσω του ανθρώπινου δικαίου, ούτε και το ζήτημα του δικαίου αποτελεί τον πυρήνα του έργου του. Το πρόβλημα το προκαλεί ο Άνθρωπος –ίσως αυτός να είναι από μόνος του το πρόβλημα– και όχι κάτι έξω από αυτόν, όπως το δίκαιο ή κάποιος άλλος ορατός ή αόρατος εχθρός, θεός ή αφηρημένη ιδέα.

Ο ανενδοίαστος πατέρας πράττει, τυφλωμένος, σαν να μην είχε ποτέ εγκληματήσει, αλλά και σαν να μην είχε ποτέ καν άλλο γιο. Πράττει από την ανάγκη συνέχισης της οικογένειάς του, της επιχείρησής του, του ονόματός του.

Salus familiae suprema lex esto. [Ας είναι η ασφάλεια της οικογένειας ο υπέρτατος νόμος].

Η κοινωνία, που τώρα παίζει χαρτιά και αστειεύεται με τον Τζο (Μάκης Αρβανιτάκης), είναι αυτή που τον είχε δημοσίως καταδικάσει πριν και μετά την δίκη και που τώρα έχει συμβιβαστεί –τουλάχιστον φαινομενικά και κατά νομική αναγκαιότητα– με την ιδέα του εγκληματία-μέλους της.

Ο Τζο ούτε καν θυμάται, όπως δείχνει, εκείνη την παλιά ιστορία και παίζει αμέριμνος κλέφτες και αστυνόμους με τα παιδιά της γειτονιάς. Πετά ξέγνοιαστος την μπάλα στον μικρό Mπερτ (Bασίλης Κελέσης) και εκείνος δείχνει να ευχαριστιέται να μιλά μαζί του. Η Ανν (Άννυ Ευαγγέλου) έχει ξεχάσει τα παλιά, τον πατέρα της, τον Λάρρυ και το μόνο που επιθυμεί είναι να αρχίσει μια νέα ζωή. Ο Κρις (Κώστας Ρίσκας), βετεράνος αξιωματικός του πολέμου, προσπαθεί να λησμονήσει τον πόλεμο, τον αδελφό του και τις υπόνοιες του κόσμου για τον εγκληματία πατέρα του.

Συμφιλιωμένος πλήρως με την οικογένειά του, υπερασπίζεται με σθένος το όνομα της και προορίζεται να συνεχίσει την οικογενειακή βιομηχανία. Όμως, το αίμα των στρατιωτών της διμοιρίας, που διοικούσε και έχασε στον πόλεμο, τον προκαλεί, αργά ή γρήγορα, σε μια σύγκρουση με την αλήθεια και τον ίδιο του τον πατέρα. Τι έγινε εκείνη την φθινοπωρινή μέρα του 1943, όταν μια ολόκληρη παρτίδα κυλίνδρων βγήκε με μια τόσο δα μικρή ρωγμή –πιο μικρή και από τρίχα, που ίσα-ίσα μπορούσε κανείς να διακρίνει; Την ημέρα εκείνη που μόνο ο Στήβεν ήταν στο εργοστάσιο και ο πατέρας του ήταν ξαφνικά δήθεν άρρωστός στο κρεβάτι;

Μήπως αυτό το ίδιο το «Αμερικανικό όνειρο», χτισμένο πάνω σε θάνατο και πόνο είναι τελικά η βαθύτερη αιτία της ύβρεως;

Κανένας δεν κοιτάζει στο παρελθόν –κανέναν δεν τον συμφέρει το παρελθόν. Μόνο η Κέητ, η μητέρα (Όλγα Τσαρσιταλίδη), ένα τραγικό πρόσωπο, μένει να θυμάται το γιο της. Μόνο αυτή θυμάται την αλήθεια και θα αλλάξει –άθελά της ή ηθελημένα– την πορεία των πραγμάτων…

***

Η δεύτερη πράξη ανοίγει με την οικογένεια να περιμένει την άφιξη ενός γνώριμου προσώπου της, του νεαρού δικηγόρου και βετεράνου του πολέμου, Τζωρτζ Ντήβερ (Στέφανος Παΐζης), αδελφού της Ανν. Ο Τζωρτζ αποφασίζει να επισκεφθεί εσπευσμένα το σπίτι των Κέλερ, μετά από μία και μοναδική επίσκεψη στον φυλακισμένο πατέρα του. Πρόκειται να προβεί σε μεγάλες αποκαλύψεις και προσδοκά ότι η αδελφή του θα τον ακολουθήσει στις αποφάσεις του. Ο Τζωρτζ ξέρει την αλήθεια. Και σ’ αυτό βρίσκει έναν απρόσμενο σύμμαχο: την Μητέρα της οικογένειας, που ακόμα πιστεύει ότι ο μεγάλος της γιος ζει και γι’ αυτό πρέπει όλοι – Ανν, Κρις και Τζο – να περιμένουν την άφιξή του.
Ο νεαρός δικηγόρος καταφθάνει στην αυλή των Κέλερ και τους αποκαλύπτει φουριόζος τα στοιχεία που ενοχοποιούν τον Τζο, αναμένοντας ότι η Ανν θα τον πιστέψει και θα τους εγκαταλείψει. Όμως, στο τέλος, ο έρωτας της Ανν για τον Κρις τους κρατά ενωμένους και ο Τζωρτζ αποχωρεί απογοητευμένος και μόνος για τον σταθμό.

Με την άφιξη του Τζώρτζ το φυτίλι έχει πια ανάψει και η λύση του δράματος έχει αρχίσει. Η αρχαία Ερινύα που προσγειώνεται στην αυλή του σπιτιού των Κέλερ είναι για να αλλάξει την πορεία του δράματος, φέρνοντας μαζί του τις ξεχασμένες αμαρτίες του παρελθόντος.
Είναι ένας χαρακτήρας που τον βαραίνει το παρελθόν και νοηματοδοτεί κάθε του κίνηση: ο πόλεμος, τα θύματά του, οι στρατιώτες του, η πρώην ευτυχισμένη ζωή της οικογένειάς του, ο πατέρας του, η φυλακή, η δικαιοσύνη που ποτέ δεν αποδόθηκε.

***

Ο χαρακτήρας του στο έργο φαντάζει δευτερεύων: ένας μικρός ρόλος κατά την μισή δεύτερη πράξη, τόσο κομβικός και αλλόκοτος που αμέσως κερδίζει την προσοχή των θεατών, όχι μόνο με τα όσα συνταρακτικά αποκαλύπτει αλλά και με την παράξενη, στυγερή και κάπως βίαιη παρουσία του πάνω στην σκηνή. Είναι λες και έχει επιστρέψει κατ’ ευθείαν από το μέτωπο, δεν έχει την παραμικρή σχέση με τους εφησυχασμένους πρωταγωνιστές, αλλά διακατέχεται από μια ανησυχία και έναν τρόμο για το παρελθόν, όμοιο μόνο με αυτόν της Κέητ, της μητέρας.

Ο Τζωρτζ φαντάζει για μια στιγμή να είναι η ίδια η προσωποποίησή της Νέμεσις, σταλμένη από τον αδικημένο πατέρα του, από την πληγωμένη κοινωνία.

Εκδικείται καθώς αφυπνίζει τον Κρις, μια για πάντα, από τον ουτοπικό του λήθαργο: ο πατέρας του είναι ο δολοφόνος· ένας δολοφόνος εικοσιενός νεαρών ανδρών, ποτισμένων με πατριωτικά ιδανικά, που θα μπορούσαν να είναι οι συστρατιώτες του Κρις, όταν αυτός πολεμούσε στο μέτωπο· ένας δολοφόνος της ίδιας της ιδέας της πατρίδας· ένας προδότης.

Η μητέρα, η Κέητ και η αγάπη της για το παιδί της είναι η πραγματική Νέμεσις.

Σε μια έσχατη προσπάθεια να αποτρέψει τον Κρις από τον αρραβώνα του με την Ανν, του αποκαλύπτει ότι ο πατέρας του είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για τον θάνατο των εικοσιενός πιλότων και, ίσως, και για αυτόν τον ίδιο το θάνατο του Λάρρυ.

Ο Τζο διέταξε τον Στήβεν να καλύψει το ελάττωμα, από φόβο μην χάσει τις παραγγελίες της Πολεμικής Αεροπορίας, ελπίζοντας ότι θα δοθεί κάποια λύση προτού οι κύλινδροι ενσωματωθούν στα αεροπλάνα.

Ο Κρις δεν μπορεί να το πιστέψει. Δεν ξέρει αν πρέπει να τον σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια, να τον καταγγείλει στην Αστυνομία ή να τον αφήσει να ζήσει μέσα στις τύψεις. Είναι υπερβολικά σκληρός, όπως είναι συχνά οι άνθρωποι απέναντι σε όσους είχαν μέχρι πρότινος ως θεούς. Φεύγει, τρέχοντας απ’ το σπίτι. Αγαπά τον πατέρα του κι επειδή τον αγαπά, τον αφήνει ελεύθερα να επιλέξει την τιμωρία του: εκείνος του δίνει μόνο το τελευταίο γράμμα του Λάρρυ για να το διαβάσει· δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα πιο πανηγυρικό. Και οι δύο πια ξέρουν.

***

Ο Τζο Κέλερ (Μάκης Αρβανιτάκης) μονολογεί: πώς μπορεί ο γιος του να λησμονεί όλα αυτά που έχει κάνει για εκείνον; Για εκείνον στο κάτω-κάτω εγκλημάτησε: για να μην καταστραφεί το όνομα της επιχείρησης που θα κληρονομούσε. Όμως, ο Τζο στην πραγματικότητα νοιάζεται πρωτίστως για τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι ένας άνθρωπος που κρίνει τα πάντα με όρους οικονομικής επιτυχίας· αξία γι’ αυτόν δεν έχουν τα πτυχία και η επιστήμη, αλλά μόνο τα χρήματα που κερδίζει κανείς.

Γι’ αυτό και δεν μπορεί να καταλάβει τον γιο του και το μέλλον που ο ίδιος επέλεξε για τον εαυτό του, απορρίπτοντας την πορεία που είχε προδιαγράψει για ‘κείνον ο πατέρας του. Ο Τζο δεν είναι ένας αμείλικτος επιχειρηματίας ή ένας κοινός εγκληματίας, είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος, που αγάπησε τα παιδιά του και θέλησε το καλύτερο γι’ αυτά, αδιαφορώντας όμως για τους συνανθρώπους του.

Έβαλε την οικογένειά του πάνω από την κοινωνία, τον μικρόκοσμό του πάνω από το σύνολο. Βρίσκεται τώρα ανάμεσα σε ξένους. Καταλαβαίνει ότι έχει έρθει η ώρα της (αυτο-)θυσίας και της προσωπικής και κοινωνικής του κάθαρσης. Να θαφτεί μαζί με τον πρωτότοκο γιο του, όπως το θέλει η φυσική νομοτέλεια. Μια σφαίρα στο κεφάλι του και η ομολογία του ότι ήταν κι αυτοί παιδιά του, ήταν όλοι τους παιδιά του! Εξαιρετική και τρομερά εσωτερική η ερμηνεία του ηθοποιού.

Η Ανν δεν αντέχει την απώλεια του αγαπημένου της. Είναι αποφασισμένη για τα πάντα και πρέπει να κάνει την Κέητ, να καταλάβει ότι ο γιος της έχει πια πεθάνει. Αναλαμβάνει τον ρόλο του αγγέλου των αρχαίων τραγωδιών, που φέρνει απ’ έξω τον πόνο και την δυστυχία στο δράμα.

Της αποκαλύπτει το τελευταίο γράμμα του: ο Λάρρυ δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει την ντροπή από τις κατηγορίες εις βάρος του πατέρα του και αποφάσισε να βάλει τέλος στην ζωή του, καταρρίπτοντας το αεροσκάφος που κυβερνούσε. Το σοκ για την οικογένεια είναι δυσβάστακτο και φέρνει στον νου το παλιό ρητό «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα». Υπαίτιος όλων ο πατέρας και οι λάθος, ανήθικές επιλογές του.

Η κοινωνία εμπεριέχει τον άνθρωπο και ο άνθρωπος την κοινωνία. Οτιδήποτε κάνει ένας άνθρωπος , είτε καλό είτε κακό, έχει αντίκτυπο στην κοινωνία, στο σύνολο. Τίποτα δεν μπορεί να περιοριστεί στο εγώ.

Ο Τζο Κέλερ, κεντρικός ήρωας του « Ήταν όλοι τους παιδιά μου» λαμβάνει αργά το μάθημά του. Έχει χοντρούς τρόπους, είναι αυτοδημιούργητος και περηφανεύεται για αυτό. Τον ενδιαφέρει να έχει μια καλή εικόνα στον κόσμο και λατρεύει τα παιδιά του. Την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο βιομήχανος Κέλερ πούλησε στην αμερικανική αεροπορία ελαττωματικά ανταλλακτικά, προκαλώντας έτσι τον θάνατο είκοσι ενός πιλότων. Αποσιωπώντας την εμπλοκή του, αφήνει τον συνέταιρό του να μπει στη φυλακή ως μόνος υπαίτιος.

Τρία χρόνια μετά ανακινείται το θέμα με την καταλυτική επίσκεψη της Αν, κόρης του φυλακισμένου συνεταίρου και μνηστή του γιου των Κέλερ, του Λάρι, που θεωρείται αγνοούμενος και είναι πιθανότατα νεκρός. Τώρα η Αν έχει μια ευγενική σχέση με τον αδελφό του Λάρυ τον Κρις.

Ό, τι έκανε ο Τζο το έκανε για να στηρίξει την οικογένειά του. Έβλεπε την μικροκλίμακά του και παρέβλεψε το μεγάλο τοπίο, αντίθετα με τον ιδεαλιστή γιο του που βλέπει πρωτίστως το συμφέρον του συνόλου και δεν μπορεί να συγχωρέσει την εγκληματική επιλογή του πατέρα του, ούτε να δεχτεί να ευτυχεί πάνω στον θάνατο άλλων συνανθρώπων του. Για εκείνον είναι σαν ο πατέρας του να σκότωσε τους ανθρώπους αυτούς με το χέρι του έναν έναν.

Όπως τα άλλα παιδιά έτσι και ο Λάρυ είναι θύμα του Τζο. Το καταλαβαίνει στο σπαρακτικό τέλος «Ναι, βέβαια, ο Λάρυ ήταν γιος μου. Αλλά […] στα δικά του μάτια ήταν όλοι τους παιδιά μου. Και νομίζω πως πράγματι ήταν, νομίζω πως πράγματι ήταν».

Όλοι όμως κάπως βολεύονται και ο Κρις είχε την υποψία ότι μπορεί να εμπλεκόταν σε κάτι σκοτεινό και ανήθικο ο πατέρας του, ειδικά όταν ο συνέταιρός του πήγε φυλακή και όταν όλη η γειτονιά τον κατηγορούσε. Έβλεπε αυτό το σούσουρο, αλλά χωρίς να το συνειδητοποιεί, αυθόρμητα, το παρέβλεπε. Έτσι τον συνέφερε.

***

 

Ο Τζο Κέλερ (Μάκης Αρβανιτάκης) έχει εμβαθύνει στο ρόλο και έχει αναλύσει αυτή την ιδιαίτερη προσωπικότητα που επικεντρωνόταν στα του οίκου του μόνο με κίνδυνο να αναλάβει το τίμημα της Φιλαυτίας του.

Εκπληκτική η Κέητ, η μάνα (Όλγα Τσαρσιταλίδη) στους χειρισμούς, της στο να αποτρέψει τον γάμο του Κρις με την Ανν, αλλά και σπαρακτική στον θρήνο της για τον γιο της, που και εκείνη αρνείται να τον θεωρήσει νεκρό. Τον περιμένει αδιάλειπτα, αρνείται ότι έχει πεθάνει. Έχει πείσει τον εαυτό της ότι αυτός ζει. Όλοι ζουν με ψευδαισθήσεις.

Ο Κρις (Κώστας Ρίσκας) υποπτεύεται ότι κάτι δεν πάει, αλλά από φόβο δεν έρχεται αντιμέτωπος με αυτό παρά μόνο όταν εξωθούνται οι καταστάσεις. Ωραία η ερμηνεία του ηθοποιού.

Εξαιρετική η Ανν (Άννυ Ευαγγέλου), ωραία κίνηση, μια νέα γυναίκα που δικαιούται να κάνει όνειρα για τη ζωή της και να απεμπλακεί από τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Ο γείτονας, ο Φρανκ (Σπύρος Μασούρης) λειτουργεί σαν καταλύτης, στον διάλογό του με τον Τζο. Αυτός και η γυναίκα του, η Λύντια (Κυριακή Δάρα), δείχνουν να αγαπούν τη ζωή και να θέλουν να ξεφύγουν από τις τροχοπέδες του παρελθόντος. Είναι οι δυο τους η φωτεινή ζώνη της χαράς σε αυτό το σκοτεινό και κατά τα άλλα στενάχωρο έργο.

Ο Τζωρτζ, ο αδελφός της Ανν (Στέφανος Παϊζης), ένας …οδοστρωτήρας. Έρχεται να ζητήσει το δίκιο του και δεν ενδιαφέρεται για τις παράπλευρες απώλειες.

Σημαντική η παρουσία του γιατρού γείτονα Τζιμ, (Βλάσης Ζαφείρης) και της φιλόδοξης και καταπιεστικής, κουτσομπόλας γυναίκας του Σου (Βασιλική Μπερτσιά). Εκείνος έχει τη διάθεση να ξεφεύγει από τον κλοιό της γυναίκας του, ενώ εκείνη είναι ελεγκτική και έχει ένα λόγο για καθετί.

Υπέροχος ο μικρός Mπερτ (Bασίλης Κελέσης), που ανταποκρίνεται στο παιχνίδι με την μπάλα, τονίζοντας την παιδική αφέλεια, που ξεπερνά όλα τα εμπόδια και προσηλώνεται μόνο στη χαρά του παιχνιδιού. Μια διαφορετική νότα σε ένα κατά τα άλλα θλιβερό έργο.

Η σκηνοθεσία του Τάκη Τσαρσιταλίδη είχε μέτρο και ρυθμό. Εκπαίδευσε υπέροχα τους ηθοποιούς έτσι που ταίριαξε αρμονικά τους ερασιτέχνες με τους επαγγελματίες ηθοποιούς και παράλληλα αποκάλυψε το βάθος του έργου του Μίλερ. Όλα ήταν ξεκάθαρα και πράγματι ο θεατής απόλαυσε ένα υπέροχο έργο, που καθήλωσε το κοινό.

Η μουσική και οι μουσικές επιλογές του Δημήτρη Κελέση «έπεφταν» στη σωστή στιγμή και δημιούργησαν το κατάλληλο συναίσθημα και ατμόσφαιρα για την ανάδειξη του έργου.

***

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

«Ήταν όλοι τους παιδιά μου»
Του Άρθουρ Μίλερ
Σκηνοθεσία: Τάκης Τσαρσιταλίδης

Μουσική: Δημήτρης Κελέσης
Σκηνικά: Xαράλαμπος Χαραλαμπίδης.
Κοστούμια: Έλενα Μολασιώτη
Trailer: Νικήτας Χάσκας
Μουσική trailer: Adagio for Strings by Samuel Barber
Παίζουν με την σειρά που εμφανίζονται οι ηθοποιοί:
TZO KEΛΕP: Μάκης Αρβανιτάκης
KPIΣ KEΛΕP, ΓIOΣ TOY: Κώστας Ρίσκας
MHTEPA: Όλγα Τσαρσιταλίδη
ANN: Άννυ Ευαγγέλου
TZΩPTZ, AΔEΛΦOΣ THΣ ANNY: Στέφανος Παΐζης
ΦPANK, ΓEITONAΣ: Σπύρος Μασούρης
ΛYNTIA ΓYNAIKA TOY ΦPANK: Κυριακή Δάρα
TZIM ΓEITONAΣ: Βλάσης Ζαφείρης
ΣOY ΓYNAIKA TOY TZIM: Βασιλική Μπερτσιά
και ο μικρός MΠEPT: Bασίλης Κελέσης

***
Το έργο παρουσιάστηκε από το «Θέατρο σε Φόρμα», το Σαββατοκύριακο 20 και 21 Απριλίου 2024, στο Αλεξάνδρειο Συνεδριακό Κέντρο στο Λουτράκι.
Και την Κυριακή 28 Ιουλίου 2024 στο Loutraki Festival 2024.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -