Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Κι ενώ η φύση τρέχει στις ανοιξιάτικες διαδρομές της, η γειτονιά μας, η οικογένειά μας, οι φίλοι μας, η πόλη μας, ο πολιτισμός μας όλος πάγωσαν εν κινήσει. Βρισκόμαστε σε έναν πόλεμο όπου το μέτωπο είναι παντού, όσο πιο κοντά τόσο πιο επικίνδυνο.
«Τι σας λείπει περισσότερο όσο καιρό είσαστε απομονωμένη στο σπίτι;», ρωτώ τη γνωστή κι αγαπημένη Όλια Λαζαρίδου. «Να ακουμπάω άφοβα με το χέρι μου ένα άλλο δέρμα», απαντά άμεσα, απλά αλλά με δέος και συγκίνηση η ηθοποιός με το πολυσύνθετο ταλέντο, την ευαίσθητη προσωπικότητα και τη θηλυκή ομορφιά. Η καλλιτέχνιδα που την κρίση της δεν τη θολώνει καμιά επιδημία, γι’ αυτό όταν ερωτάται για το αν πρέπει να παραμεριστούν οι ιδεολογικές διαφορές μας τον καιρό του Covid 19, απαντά δίχως δισταγμό: «Δεν πρέπει απλώς. Είναι απαραίτητο κι είναι πολύ απογοητευτικό όταν δεν συμβαίνει».
– Τι σας λείπει περισσότερο όσο καιρό είσαστε απομονωμένη στο σπίτι;
* Να ακουμπάω άφοβα με το χέρι μου ένα άλλο δέρμα.
– Έχετε αποκτήσει κάποια νέα συνήθεια τις ημέρες της καραντίνας;
* Συνομιλώ περισσότερο με τον εαυτό μου.
-Κάποιες ιδεολογικές διαφορές μας μήπως πρέπει να παραμερισθούν αυτό τον καιρό;
* Δεν πρέπει απλώς. Είναι απαραίτητο κι είναι πολύ απογοητευτικό όταν δεν συμβαίνει.
– Την ώρα του παγκόσμιου συναγερμού, όπου όλα κινδυνεύουν και όλα αναθεωρούνται, τι ρόλο παίζει το χιούμορ στη ζωή μας;
* Το χιούμορ πάντοτε βοηθάει. Σε βάζει στη σωστή απόσταση για να βλέπεις καθαρά.
– Τι κληρονομιά θεωρείτε ότι θα μας αφήσει όλο αυτό που ζούμε τώρα;
* Αυτό δεν το ξέρω ειλικρινά. Μόνο να εύχομαι μπορώ.
– Ποια είναι η ευχή σας;
* Σκέφτομαι συχνά τους μεγάλους ανθρώπους, που μπορεί να ζουν μοναχικά, χωρίς διεξόδους και με τον φόβο του ότι ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Εύχομαι να τους δίνει ο Θεός δύναμη.
