Στο πλαίσιο του Προγράμματος «Ημέρες Κινηματογράφου» η Ομάδα Πολιτισμού της Δ.Κ. Δροσιάς του Δ. Διονύσου με την υποστήριξη της Ισπανικής Πρεσβείας και του Ινστιτούτου Θερβάντες θα προβάλει το ρομαντικό δράμα «10.000 km» του Carlos Marques Marcet, καθώς και το «Sicixia» του Ignasio Vilar.
Κάνοντας αφιέρωμα στη Φρίντα Λιάππα θα προβάλει τη βραβευμένη ταινία της «Οι Δρόμοι της Αγάπης είναι Νυχτερινοί». Θα παρευρεθούν ο σκηνοθέτης και παραγωγός Κυριάκος Αγγελάκος, καθώς και ο γνωστός δημοσιογράφος και κριτικός του Κινηματογράφου Γιώργος Μπράμος.
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Κώστας Μαντάς
Επιμέλεια και ανάλυση ταινιών: Καίτη Λεκάκου
***
«Ημέρες Κινηματογράφου», Πρόγραμμα Απριλίου 2019
Δευτέρα 1η Απριλίου 2019
“10.000 km” του Carlos Marques Marcet.
Μια διεισδυτική, έντονα συναισθηματική ερωτική σχέση στα χρόνια της τεχνολογίας.
Η ταινία έχει κερδίσει πολλά Βραβεία και Διακρίσεις.
Ισπανία /2014/ 100’ /Αισθηματικό δράμα
Δευτέρα 8 Απριλίου 2019
«Οι Δρόμοι της Αγάπης είναι Νυχτερινοί» της Φρίντα Λιάππα.
Δύο μοναχικές αδελφές ζουν σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα απομονωμένες από τον έξω κόσμο. Η στιγμή όμως της σύγκρουσης δεν θα αργήσει, με αφορμή την επιστροφή του ζωγράφου ξαδέλφου τους από το Παρίσι.
Η ταινία απέσπασε πέντε Βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1981
Ελλάδα/1981 /90’/ Ψυχολογικό Δράμα
Σενάριο: Φρίντα Λιάππα – Διεύθυνση φωτογραφίας: Νίκος Σμαραγδής – Μουσική: Γιώργος Παπαδάκης – Ηθοποιοί: Γρηγόρης Ευαγγελάτος, Μαρία Σκούντζου, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Σταμάτης Φασουλής – Παραγωγή: ΕΚΚ – Electra Film Proctuctions – Διάρκεια:90
Δευτέρα 15 Απριλίου 2019
«Sicixia» (Συζυγία) του Ignasio Vilar.
Είναι μια μοναδική ιστορία αγάπης, όπου τα αγαπημένα αντικείμενα, μια γυναίκα και μια θάλασσα, συγκλίνουν και συναντώνται σε έναν τόπο, που για τους αρχαίους περιπατητές ήταν το τέλος του κόσμου.
Ισπανία/ 2016/ 98’ /Ρομαντικό Δράμα
Οι προβολές γίνονται στις 20.00’ στο Πολιτιστικό Κέντρο Δροσιάς, Γρ. Λαμπράκη 19.
Είσοδος ελεύθερη
***
Οι δρόμοι της αγάπης είναι νυχτερινοί (1981)
Μια είδηση από το αστυνομικό δελτίο των εφημερίδων, που αφορούσε τη διπλή αυτοκτονία δύο γυναικών, αδελφών, τη δεκαετία του ’30, αποτέλεσε και την αφετηρία για την ταινία: Η λεπτή ισορροπία δύο μεσήλικων αδελφών, που ζουν προσκολλημένες η μία στην άλλη και στην οικογένεια που δεν υπάρχει πλέον, ανατρέπεται όταν ο Στέφανος, ο εξάδελφος και μοναδικός συγγενής, με τον οποίο είναι ερωτευμένες και οι δύο, επιστρέφει στην Αθήνα από το Παρίσι. Το οικογενειακό σπίτι στο χωριό, οι διαρκείς ανακλήσεις του παρελθόντος, με τα τραύματα του Εμφυλίου και των χαμένων ερώτων, η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα -υμένας, Υμέναιος, μονολογεί στον καθρέφτη, κοιτάζοντας τη φωτογραφία του πατέρα, η Ειρήνη, η μεγάλη αδελφή- δημιουργούν έναν περίκλειστο χώρο από τον οποίο καμιά από τις δύο δεν θα ξεφύγει. Η Ειρήνη αυτοκτονεί αλλά και η μικρή αδελφή, η Στέλλα, που θα φύγει με τον Στέφανο, μένει «εντός», αφού ποτέ τελικά δεν εγκαταλείπει την οικογένεια. Αντιστικτικά, η νεαρή κόρη της θυρωρού της πολυκατοικίας, της οποίας τη ζωή έχουμε παρακολουθήσει παράλληλα με αυτή των αδελφών, εναντιώνεται στις επιταγές και τις φοβίες της μητέρας της, και ακολουθεί τις δικές της επιθυμίες.
Η ταινία βραβεύτηκε και συμμετείχε σε πολλά διεθνή φεστιβάλ, ενώ χαρακτηρίστηκε ως «αξιοσημείωτη εσωτερική θεώρηση της γυναικείας σεξουαλικότητας» από τον κριτικό Ian Christie.
Ιδιαίτερα με την τελευταία ταινία άνοιξε «ένας νέος κύκλος αναζήτησης στοιχείων μια νέας γυναικείας ταυτότητας, μέσα στα πλαίσια της προοδευτικής χειραφετητικής κουλτούρας» σύμφωνα με την Ιωάννα Αθανασάτου, «η οποία αναπτύχθηκε στην ελληνική κοινωνία κατά τελευταία χρόνια της δικτατορίας και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης» καθώς «η διερεύνηση των στοιχείων του προσωπικού σε σύνδεση με το κυρίαρχο πολιτικό υπήρξε το πεδίο ανταπόκρισης της Τέχνης στην πολιτική πρόταση του νεοφεμινιστικού κινήματος […] Το προσωπικό ήταν πολιτικό».
***
Η Φρίντα Λιάππα έχει πει για αυτήν την ταινία: «Αφετηρία μου στάθηκε ένα μικρό θέμα σε μια εφημερίδα που διάβασα… για τη διπλή αυτοκτονία δύο αδελφών στα τέλη της δεκαετίας του ’30. Τα πτώματά τους, που βρέθηκαν λίγο καιρό μετά, θάφτηκαν βιαστικά. Αυτό που με εντυπωσίασε σε αυτό το θέμα, ήταν η απίστευτη μοναξιά αυτών των γυναικών, όπως και η απόλυτη απομόνωσή τους από το κοινωνικό περιβάλλον». Όπως οι αδελφές Παπέν -στις οποίες αναφέρεται η Λιάππα και στις όποιες ο διάσημος Γάλλος ψυχαναλυτής Ζακ Λακάν έχει βασίσει τις θεωρίες του για την ψύχωση- έτσι και οι αδελφές στην ταινία έχουν μια παθολογική αγάπη η μία για την άλλη, σε σημείο απόλυτης ταύτισης. Με φόντο τον ελληνικό εξαστισμό των μεταπολιτευτικών χρόνων, οι αδελφές διαμένουν στην Αθήνα. Ο μόνος πραγματικός κρίκος με το παρελθόν αλλά και το κοινό αντικείμενο του πόθου τους είναι ο ξάδερφός τους, ο οποίος διαπρέπει στο Παρίσι ως ζωγράφος. Όταν εκείνος τις επισκέπτεται, μια αλυσίδα γεγονότων διαρρηγνύει τη μεταξύ τους ταύτιση με βίαιο τρόπο και τις οδηγεί στον απόλυτο διαχωρισμό. Η Λιάππα επιτυγχάνει να προσδώσει ρεαλισμό αλλά και ποιητικότητα στις ηρωίδες της και να κινηθεί με άνεση στα όρια του κόσμου της τυφλής επιθυμίας και της σκληρής πραγματικότητας.
Η Φρίντα Λιάππα (1948-1994) γεννήθηκε στη Μεσσήνη. O ιδιοκτήτης κινηματογράφου εκεί ήταν φίλος του πατέρα της, «ο πατέρας μου με άφηνε εκεί, έβλεπα κάθε ταινία δύο και τρεις φορές», είχε πει σε συνέντευξη. Σπουδάζει στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όταν, μετά το πραξικόπημα το 1967, περνά στην παράνομη δράση κι ένα χρόνο αργότερα συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, και το 1968 δικάζεται με τους συλληφθέντες του Ρήγα Φεραίου και καταδικάζεται με αναστολή. Το 1973, γυρίζει την πρώτη μικρού μήκους ταινία της «Μετά σαράντα μέρες», καταφέρνει να πάρει διαβατήριο, το οποίο της είχε αφαιρεθεί, και να φύγει για το Λονδίνο όπου φοιτά στο London Film School. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το 1974, ασχολείται με την κριτική, γίνεται μέλος της συντακτικής του περιοδικού «Σύγχρονος Κινηματογράφος», γράφει και δημοσιεύει ποιήματα και διηγήματα, παράλληλη δραστηριότητα σε όλη τη ζωή της, εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη σε ταινίες, όπως «Στο δρόμο του Λαμόρε» του Δημήτρη Μαυρίκιου, και ως σκηνοθέτις σε τηλεοπτικές εκπομπές, όπως το «Παρασκήνιο». Γυρίζει τη μεσαίου μήκους ταινία «Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις» (1977), τη μικρού μήκους «Απεταξάμην» (1980) και τρεις μεγάλου μήκους: «Οι δρόμοι της αγάπης είναι νυχτερινοί» (1981), «Ένας ήσυχος θάνατος» (1986), «Τα χρόνια της μεγάλης ζέστης» (1991).
