Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Εκπροσωπεί μια γενιά πλούσια σε ευαισθησίες, ανησυχίες και γνώσεις. Τη νέα γενιά των πρωταγωνιστών που θαυμάζουμε στη σκηνή. Τη γενιά που τα εμπόδια που συναντά σήμερα στο διάβα της καθιστούν ακόμα πιο σπουδαίο τον άθλο της.
Το περσινό καλοκαίρι μας ξεδίπλωσε το ταλέντο του στην ορχήστρα της Επιδαύρου, την καλλιέργειά του, το ήθος του και το υψηλό του επίπεδο, ως Ορέστης στις “Ευμενίδες” (“Ορέστεια” του Αισχύλου) σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη. Μια ερμηνεία που χαράχτηκε στη μνήμη μας για τη ζωντάνια της και τη συνθετότητα της απλότητάς της.
Ο Νίκος Μάνεσης, αντλώντας έμπνευση από το περιβάλλον, την τέχνη του, την προσωπική του πραγματικότητα, τη διαίσθησή του και το κίνημα #supportartworkers, γράφει στο catisart.gr για τους αγώνες του κλάδου, για τις “αυτοκρατορίες” και τα “τσιφλίκια” και κυρίως για τη διχόνοια, το μεγάλο εχθρό.
«Η διχόνοια ήταν, είναι και θα είναι το καλύτερο όπλο διάσπασης. Ελπίζω σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, να μη χωριστούμε σε αυτούς που δουλεύουν και στους άλλους που δεν δουλεύουν, σε αυτούς που “ευνοούνται”, σε αυτούς που δεν “ευνοούνται” κ.λπ. κ.λπ. Θα είναι μεγάλη ήττα να θεωρήσουμε ότι μόνο κάποιοι μπορούν να μιλήσουν και να διεκδικήσουν, ενώ κάποιοι άλλοι όχι.
Ας διεκδικήσουμε όλοι μας όσα περισσότερα μπορούμε για όλους!
Ας βρεθούμε όλοι μαζί, και ας επωφεληθούμε από τη συνάντηση», υπογραμμίζει.
Διαβάστε τον!
***
* Νοηματοδοτεί τον πλούτο τους.
Αυτό είναι η τέχνη, ανέκαθεν!..
Τώρα, τι κάνουμε εμείς μέσα σε αυτό… Ας πούμε ότι με τη σειρά μας νοηματοδοτούμε κάπως την ύπαρξή μας, και έτσι έχουμε την ευκαιρία να τη βγάζουμε πιο ανώδυνα σε αντίθεση με τους υπόλοιπους. Όλα τα άλλα είναι φούμαρα και λόγια όμορφα που τα λέμε έτσι, για να τα λέμε.
* Ναι, supportartworkers!
Είναι αισιόδοξο να υπάρχουν μαζικές κινητοποιήσεις – Είναι ευκαιρία για διάλογο – Ευκαιρία για κάτι καλύτερο. Όλοι ξέρουμε, (όχι και τόσο βαθιά μέσα μας) πως τίποτα ουσιαστικό δεν θα συμβεί. Εντάξει, χεσμ**ους μας έχουν! Κυρίως όμως επειδή έχουμε χεσμ**ους οι ίδιοι τους εαυτούς μας, και τους γύρω μας. Με την ελάχιστη εμπειρία μου, δεν μπορώ να πω ότι είδα ποτέ στον χώρο μας να υπερτερούν η αλληλεγγύη, η ισότητα, η γενναιοδωρία. Στο επαγγελματικό πεδίο είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν μας διακατέχουν αυτές οι αρετές (ως επί το πλείστον τουλάχιστον).
Φυσικά και σε καμία περίπτωση δεν συμφωνώ με το χιλιοειπωμένο “καλά τώρα το θυμηθήκατε” – “τόσα χρόνια τι κάνατε” κ.λπ. Ναι! Τώρα το θυμηθήκαμε.
Και ειλικρινά θέλω να πιστεύω ότι αυτή η ένωση, έστω και ετεροχρονισμένα, θα φέρει κάτι. Μπορεί να είναι κάτι πολύ πολύ μικρό, κάτι ελάχιστο, αλλά κάτι θα φέρει. Δεν μπορεί!
Αλλά ρε παιδί μου, ακόμα και τώρα. Ακόμα και αυτή τη στιγμή που υπάρχει μπροστά μας αυτή η ευκαιρία της ένωσης, διαβάζω σε συνεντεύξεις (στις πάντα “ανεξάρτητες” και “αντικειμενικές” φυλλάδες) να πετάει λάσπη ο ένας στον άλλον. Να γίνονται όλα αυτά… Και εμείς να μιλάμε για “δικιά σου αυτοκρατορία” και “δικό μου τσιφλίκι”. Ε, είναι θλιβερό. Είναι για γέλια. Είναι πρώτα απ’ όλα επικίνδυνο, η λάσπη και ο κομπλεξισμός, να προμοτάρεται ως μαγκιά, ειλικρίνεια, και “έξω από τα δόντια”, και δεύτερον, είναι υποκρισία να μη μιλάει ποτέ κανείς μας για τους πραγματικούς βισματίες και τους γλείφτες αυτού του χώρου, που λειτουργούν εις βάρος των περισσότερων.
Η διχόνοια ήταν, είναι και θα είναι το καλύτερο όπλο διάσπασης. Ελπίζω σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, να μη χωριστούμε σε αυτούς που δουλεύουν και στους άλλους που δεν δουλεύουν, σε αυτούς που “ευνοούνται”, σε αυτούς που δεν “ευνοούνται” κ.λπ. κ.λπ. Θα είναι μεγάλη ήττα να θεωρήσουμε ότι μόνο κάποιοι μπορούν να μιλήσουν και να διεκδικήσουν, ενώ κάποιοι άλλοι όχι.
Ας διεκδικήσουμε όλοι μας όσα περισσότερα μπορούμε για όλους!
Ας βρεθούμε όλοι μαζί, και ας επωφεληθούμε από τη συνάντηση.
*Χρειάζεται αντίσταση. Αντίσταση στη χαζομάρα που μας διακατέχει.
Ξέρεις αυτό με το ζεστό νερό και τον βάτραχο;
Λέει ότι, αν πετάξεις ένα βάτραχο σε μια κατσαρόλα με καυτό νερό, θα καεί και θα πεταχτεί έξω. Αν όμως τον βάλεις σε κρύο νερό, και σιγά σιγά ανεβάζεις τη θερμοκρασία θα αρχίζει να το συνηθίζει, και θα μείνει στην κατσαρόλα μέχρι να τον βράσεις.
Ε, κάπως έτσι και εμείς. Σαν τον βάτραχο που βράζει σιγά σιγά. Συνηθίσαμε τις απλήρωτες πρόβες, συνηθίσαμε τα μισά ή τα ανύπαρκτα ένσημα, συνηθίσαμε την απλήρωτη εργασία, συνηθίσαμε τα εξευτελιστικά ποσοστά, συνηθίσαμε τα μαύρα, συνηθίσαμε και τη μούγκα με τον φόβο ότι δεν θα ξαναβρούμε δουλειά.
Ας μην πούμε γιατί φτάσαμε αυτά να τα συνηθίζουμε και να τα θεωρούμε αυτονόητα και λογικά, διότι δεν μας συμφέρει για τώρα.
Ας πούμε απλά, φτάνει! Και ας δώσουμε ένα τέλος σε αυτές τις κακές τις συνήθειες.
Μονάχα αυτά να αλλάξουμε, θα είναι κέρδος μας.
Άλλωστε για πόσο καιρό ακόμα θα ήμαστε βατράχια;
* Έξω από τον μικρόκοσμο του κλάδου, τι να πω…
Σκοτάδι, Ξέρω γω…
Νομίζω πως δεν είναι ο κορονοϊός το θέμα. Αυτός είναι η αφορμή. Νιώθω ότι έρχεται τρομακτική δυστυχία. Ίσως να έρχεται η σκληρότερη όψη του καπιταλισμού. Εύχομαι απλά να ‘ρθει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Εύχομαι να δυστυχήσουν και να υποφέρουν όσο το δυνατόν λιγότερες γενιές.
Να σου πω όμως… Επειδή θεωρώ πως όλα τα πράγματα χρειάζονται μονάχα ένα “κλικ” έτσι ώστε να συμβούν, θέλω να πιστέψω ότι θα το τουμπάρουμε εμείς όλο αυτό, και κάπως με έναν πολύ φανταχτερό και ουάου τρόπο, θα γιορτάζουμε όλοι μαζί τη νίκη.
Αλλά ακόμα και αν αυτό δεν συμβεί, ελπίζω να έχουμε έστω το θάρρος και τη γενναιοδωρία να μπορέσουμε να πούμε στους επόμενους, ότι αυτό που ζήσαμε δεν ήταν όμορφο και “όλα καλά”. Ήταν σκατά και χάλια. Και ότι όλα τα άλλα ήταν μια πολύ πολύ όμορφη βιτρίνα που φτιάξαμε μόνο και μόνο για να την παλέψουμε.
Ίσως μια επόμενη γενιά με περισσότερο φως να τα καταφέρει καλύτερα.
Είναι μεγάλη βλακεία που προσκυνάμε το χρήμα. Και πώς αλλάζει αυτό;
Τέλος πάντων. Όλα αυτά, τα λες και θεωρίες, και μπούρδες τα λες. Και γενικά να ‘χαμε να λέγαμε!
Στα αλήθεια αλήθεια, μονάχα ένα πράγμα ξέρω σίγουρα.
Όπως και στην τέχνη του εφήμερου, είμαστε εφήμεροι, ακριβώς το ίδιο εφήμεροι είμαστε όλοι ανεξαρτήτως και στην “τέχνη” της ζωής.
Οπότε να σου πω κάτι…
…Για την ώρα τουλάχιστον να φιλιόμαστε!
Και να παίρνουμε σφιχτές αγκαλιές ο ένας τον άλλον.
Αγκαλιές από αυτές τις μεταδοτικές, που κολλάνε τα μικρόβια και οι ιώσεις.
Από αυτές τις πάρα πολύ πολύ σφιχτές!
Τις πλέον ανθυγιεινές, όπως μας λένε.
Και βλέπουμε. (;)
- Διαβάστε επίσης:
Νίκος Μάνεσης: “Η Επίδαυρος ήταν σαν να χόρευα ικαριώτικο στο fast forward”
