Του Παναγιώτη Μήλα
Σίγουρα, θα ‘χει τύχει αρκετές φορές να πρέπει να ταξιδέψετε και ασφαλώς θα έχετε περάσει από πολλά αεροδρόμια και αίθουσες αναμονής, αδημονώντας να πετάξετε σε νέους προορισμούς.
Αν καθίσετε σε μια γωνιά και παρατηρήσετε τον κόσμο θα δείτε ανθρώπους από όλες τις φυλές, από ποικίλες κοινωνικές τάξεις. Άλλοι με κοστούμι, άλλοι ντυμένοι απλά. Κάποιοι τρέχουν και φωνάζουν. Κάποιοι άλλοι είναι ήρεμοι με έναν καφέ στο ένα χέρι και έναν δεύτερο στο άλλο. Τα μάτια τους, όταν δεν κλείνουν, τα έχουν πάντα στις αποσκευές τους.
Περιμένουν να δουν τους δικούς τους, αποχαιρετούν τους αγαπημένους τους, διαπληκτίζονται, χαίρονται, δακρύζουν, απομονώνονται κάτω από τα ακουστικά τους, οπωσδήποτε βρίσκονται σε εγρήγορση, ακόμη κι εκείνοι που παίρνουν έναν υπνάκο περιμένοντας την πτήση τους. Όλοι είναι μέρος ενός πολύχρωμου και πολύβουου παζλ…
Κανείς όμως δεν ροχαλίζει ακριβώς όπως ο απολαυστικός Βίκτωρ, καμία δεν… τσιρίζει στο τηλέφωνο ακριβώς όπως η χαριτωμένη Μίκι, σίγουρα κανένας δεν έχει στα μπαγκάζια του τόσα μυστικά όσα έχει ο συμπαθέστατος Μαρτίν…
***
Βρισκόμαστε στο Αεροδρόμιο Ναρίτα, στο Τόκιο. Στην αίθουσα αναμονής. Ένας προβληματισμένος 50χρονος, μια πανέμορφη 20χρονη και ένας 25χρονος που …κοιμάται. Προορισμός τους το Σαπόρο. Η πτήση έχει μεγάλη καθυστέρηση λόγω χιονοθύελλας.
Κάθονται, κοιμούνται (οι δύο) και περιμένουν, κάθονται, κοιμούνται (οι δύο) και περιμένουν, κάθονται, κοιμούνται (οι δύο) και περιμένουν… κλπ. κλπ.
Μπορεί να γίνει θεατρικό έργο κάτω από αυτές τις συνθήκες;
Ούτε γι’ αστείο. Ούτε ανέκδοτο δεν μπορεί να γίνει με έναν Μεξικανό, μια Γιαπωνέζα και έναν Έλληνα, τη στιγμή μάλιστα που βρίσκονται καθισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον στο Narita Airoport με την ελπίδα να ακούσουν την ανακοίνωση για να πάνε στην πύλη εξόδου για το αεροσκάφος τους…
Ο συγγραφέας Ramiro Torres de Miguel προσπάθησε να κάνει θεατρικό έργο αυτή τη συγκατοίκηση. Για να μεταφέρει τη …μηδενική δράση από το χαρτί στη σκηνή τον βοήθησε ο Luis Gómezbeck. Εκεί στη σκηνή, ο Gómezbeck κατάφερε να μην κοιμηθεί όπως έκανε με ευκολία ο Χάρης Χιώτης και η Ναταλί Τσάβεζ…
Όμως την ώρα που ο πύργος ελέγχου κρατούσε επί της γης τα αεροπλάνα στο Narita, αυτοί οι τέσσερις κατάφεραν να απογειώσουν ένα έργο (φαινομενικά) στατικό. Έβαλαν μπροστά τις ερμηνευτικές τους τουρμπίνες και πέτυχαν το ακατόρθωτο. Αναζήτησαν, ανακάλυψαν και κινητοποίησαν όλο το συναίσθημα που ήταν καλά φυλαγμένο στα χειρόγραφα του Ramiro Torres de Miguel και παρουσίασαν ένα μοντέρνο, εντυπωσιακό, υπερσύγχρονο και αεικίνητο έργο που σε κάνει να παρακαλάς να μη γίνει ποτέ αυτή η πολυαναμενόμενη πτήση για το Σαπόρο έτσι ώστε να απολαμβάνεις αυτή τη ιδιότυπη δράση των τριών πρωταγωνιστών που είναι σχεδόν καρφωμένοι στο κοινό κάθισμά τους στην αίθουσα αναμονής.
Τελικά ο καιρός φτιάχνει, οι πτήσεις αρχίζουν και σε λίγο θα υπάρξει ανακοίνωση για την αναχώρηση του αεροπλάνου προς το Σαπόρο…
Τότε τα αναμενόμενα γίνονται απρόσμενα και οι τρεις ηθοποιοί με αξιοπρόσεκτη δεινότητα υπηρετούν τις αναταράξεις από τα «κενά αέρος» που δημιουργεί στο μυαλό, στην ψυχή και στην καρδιά τους ο ευφάνταστος συγγραφέας.
***
Στο Narita Airport βοήθησαν κι άλλοι ώστε να είναι ευχάριστη και άκρως διασκεδαστική η παραμονή στην αίθουσα αναμονής: Η βοηθός σκηνοθεσίας Βιργινία Μιχαήλ ανάμεσα σε Μεξικανούς και Έλληνες σήκωσε το βαρύ φορτίο και ασφαλώς πρόσφερε στην παράσταση ένα εξαιρετικό δώρο με τον υπερτιτλισμό στα ισπανικά. Η ενδυματολογική απόδοση των τριών πρωταγωνιστών από την Ελένη Εξάρχου, ήταν ένα τέταρτος ρόλος στο έργο. Επιτυχής από κάθε άποψη και ρεαλιστικός όπου το απαιτούσαν οι γραφές ήταν ο σχεδιασμός ήχου από τον Yair López.
Ο Luis Gómezbeck -με τα άψογα ελληνικά του – μας έδειξε και την άλλη πλευρά του ταλέντου του αποδίδοντας με ιδιαίτερη ευαισθησία τον απαιτητικό ρόλο του Μαρτίν.
Η Ναταλί Τσάβεζ, ως Μίκι, κυριολεκτικά μας απογείωσε και ως Γιαπωνέζα, και ως Ρωσίδα, αλλά κυρίως ως Ελληνίδα. Με χιούμορ και δυναμισμό…
Ο Χάρης Χιώτης, ως Βίκτωρ, μας θύμισε τη συνταγή των παλιών καλών μας κωμικών οι οποίοι κέρδιζαν το γέλιο του κοινού χωρίς να το εκβιάζουν και χωρίς να το διεκδικούν με κάθε λογής τερτίπια.
Ο συγγραφέας Ramiro Torres de Miguel και ο Luis Gómezbeck κέρδισαν το στοίχημα και μεταμόρφωσαν ένα τρυφερό κείμενο σε μια αξιοζήλευτη παράσταση με ξεχωριστά κοινωνικά μηνύματα που – χωρίς να έχουν αυτή την πρόθεση – βοηθούν τους θεατές στη διαμόρφωση σύγχρονων χαρακτήρων.
***
Στα υπερ-θετικά του Narita Airport είναι και ο υπερτιτλισμός στα ισπανικά που δίνει μια άλλη, ευρύτερη, διάσταση στο έργο.
***
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
«Narita Airport»
Του Ramiro Torres de Miguel
Με υπέρτιτλους στα ισπανικά
στο Θέατρο 104
***
Κείμενο: Ramiro Torres de Miguel
Μετάφραση: Luis Gómezbeck
Σκηνοθεσία: Ramiro Torres de Miguel και Luis Gómezbeck
*
Ερμηνεία
Χάρης Χιώτης (Βίκτωρ)
Ναταλί Τσάβεζ (Μίκι)
Luis Gómezbeck (Μαρτίν)
*
Βοηθός σκηνοθεσίας: Βιργινία Μιχαήλ
Ενδυματολογία: Ελένη Εξάρχου
Ειδικές προβολές: DaHouse
Φωτογραφίες: Σωτηρία Ψαρού
Υπερτιτλισμός: Βιργινία Μιχαήλ
Φιλολογική επιμέλεια: Βίλη Ντουχάνη
Σχεδιασμός εικόνας: DaHouse
Σχεδιασμός ήχου: Yair López
Γραφιστικά: Rodrigo Cortés
Εκτυπώσεις: Volcano Graphic
Με την υποστήριξη των Fondation Déméter και του Πολιτιστικού Συλλόγου «Αρδηττός»
***
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15
Πρεμιέρα: Παρασκευή 3 Μαΐου 2019
Παραστάσεις έως 31 Μαΐου
Διάρκεια: 70 λεπτά
*
Θέατρο 104
Ευμολπιδών 41
Αθήνα 118 54
Μετρό σταθμός «Κεραμεικός»
Τηλέφωνο: 210-34.55.020
*
Τιμές εισιτηρίων:
12 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (μειωμένο), 5 ευρώ (ατέλειες)
ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΑΣ ΕΔΩ ΜΕ ΕΝΑ “ΚΛΙΚ”
***
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ NARITA ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ…
***
