Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Τη Μιχαέλα Αντωνίου τη γνώρισα στην πολύ επιτυχημένη παρουσίαση του «Ολονύκτιου Αφιερώματος στη Χρύσα Σπηλιώτη», σε επιμέλεια Ναταλίας Κατσού, στο Θέατρο Σταθμός, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αναλόγιο, που διεξάγεται εδώ και δέκα χρόνια υπό την καλλιτεχνική και επιστημονική εποπτεία της Σίσσυς Παπαθανασίου.
Σκηνοθέτησε και παρουσίασε το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη “Πόρτες” με τρεις αξιόλογους νέους ηθοποιούς, τον Λίνο Αρσένη, τον Άγγελο Παππά και την Αγγελική Στρατάκη. Η παράσταση έκλεισε την οκτάωρη εκδήλωση του Αφιερώματος της 21ης Σεπτεμβρίου 2019 αποσπώντας ενθουσιώδεις αντιδράσεις και ιδιαίτερα ευμενή σχόλια.
Με μεγάλη μου χαρά πληροφορήθηκα πως ήδη παίζεται για μερικές ακόμα παραστάσεις κάθε Σάββατο και Κυριακή του Οκτωβρίου 2019 στις 21:00, στο θέατρο Σταθμός.
Παιγνιώδης, υπαινικτική, πολυδιάστατη, η παράσταση “Πόρτες” σπάει εξαρχής την όποια σοβαροφάνεια, με την επιδέξια, σύγχρονη, υψηλού επιπέδου σκηνοθεσία της. Δημιουργεί παράλληλα ένα θέατρο κρυπτικό και, κυρίως, έντονα οντολογικό και υπαρξιακό, επιχειρώντας να δώσει τη δική της εξήγηση σε μερικά από τα ερωτήματα της ζωής.
Έργο μεγάλων απαιτήσεων που με τον εξαιρετικό συνδυασμό σκηνικών ευρημάτων και αφαιρετικού, σωματικού θεάτρου, την τρυφερότητα και την ευαισθησία του κερδίζει τον θεατή καθώς ξετυλίγεται η κρυμμένη του αλήθεια. Το γέλιο και το δάκρυ εναλλάσσονται με την απέραντη ηρεμία του χρόνου που θαρρείς πως έχει σταματήσει καθώς οι τρεις ηθοποιοί μπερδεύουν αρμονικά τις ικανότητές τους και ερμηνεύουν με αφάνταστη χάρη τις προσωπικότητες των τριών ηρώων. Ταυτόχρονα, μια μεταφυσική αχλή μπλέκεται με την υπόθεση, τα σώματα και, τελικά, την ανθρώπινη κατάσταση.
Η Μιχαέλα Αντωνίου είναι ένας εξαιρετικά χαρισματικός άνθρωπος, κι αυτό το καταλαβαίνεις αμέσως από το καθαρό, γεμάτο λάμψη, έντονο βλέμμα της.
Είναι ένας άνθρωπος με πάθος για την τέχνη, η οποία έχει μέσα της τον σπόρο της αυτογνωσίας. Κι αυτό εγκιβωτίζεται στο έργο της, είτε μιλάει, είτε γράφει, είτε διδάσκει, είτε σκηνοθετεί. Δίχως ίχνος διδακτισμού, έπαρσης και παντογνωσίας, τα λόγια της είναι καθαρά, ακριβώς σαν το βλέμμα της. Επιμένω, είναι ένας εξαιρετικά χαρισματικός άνθρωπος και αξίζει να τη γνωρίσουμε.
*Γεννήθηκα στο Πασαλιμάνι, εξαιρετικά περήφανη που έστω και μόνο από καθαρή σύμπτωση μπορώ να ονομάζομαι Πειραιώτισσα, αλλά μεγάλωσα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Η παιδική μου ηλικία ήταν όμορφη, γεμάτη αγάπη, πλούσιες εικόνες και πολύ θέατρο. Θυμάμαι Σαββατοκύριακα στα καμαρίνια και τη σκηνή, καλοκαιρινές περιοδείες σε όλη την Ελλάδα, να παρακολουθώ πρόβες όταν οι γονείς μου δεν είχαν πού να με αφήσουν. Η πρώτη μου ανάμνηση, ως μωρό παιδί όμως, είναι το χαμογελαστό πρόσωπο της μητέρας μου που με πήγαινε βόλτα στη Φωκίωνος Νέγρη στην Κυψέλη.
Υπάρχει μια μνήμη που θα έλεγες ότι σε καθόρισε ως άνθρωπο;
*Δεν υπάρχει κάποια μοναδική μνήμη που να μπορώ να πω ότι μου άλλαξε τη ζωή. Ήμουν μεγαλωμένη με πολλή αγάπη και, ακόμα κι αν υπήρχαν αντιξοότητες, ένιωθα πάντα προστατευμένη από το δίχτυ της οικογένειάς μου. Όμως υπάρχουν αναμνήσεις από την καλοσύνη και την κακία των ανθρώπων. Τώρα που τις σκέφτομαι μου προκαλούν αισθήματα αγαλλίασης, αλλά και θυμού. Ίσως μια από τις πιο έντονες ήταν η σκληρότητα με την οποία ένα παιδί της γειτονιάς μου φερόταν στα γατάκια: τα έδενε, τα χτύπαγε, και εγώ και η παρέα μου τον κυνηγούσαμε και προσπαθούσαμε να τα προστατεύσουμε. Θυμάμαι ότι ξέραμε ότι η οικογένειά του του φερόταν σκληρά, σχεδόν απάνθρωπα.
Ποια ήταν τα αναγνώσματα της παιδικής σου ηλικίας;
*Ξεκίνησα να διαβάζω μόνη μου, να παίρνω δηλαδή ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη και να βυθίζομαι, γύρω στα εννιά μου χρόνια. Νομίζω ότι το πρώτο μου ήταν Το ψέμα της Ζωρζ Σαρρή. Διάβαζα Άλκη Ζέη, Πηνελόπη Δέλτα, αλλά και Ιούλιο Βερν, Αλέξανδρο Δουμά, ΈνιντΜπλάιτον. Από μικρή μου άρεσε να ξετυλίγω ιστορίες, περιπέτειες με σασπένς και δράση, που τα διάφορα στοιχεία που προσφέρουν σιγά σιγά να οδηγούν στην κορύφωση της δράσης και τη λύση. Αυτή η εμμονή μου στη σταδιακή αποκάλυψη των γεγονότων, είτε στη σκηνή είτε στο χαρτί, είναι που με κάνει να θέλω να γράφω, να θέλω να σκηνοθετώ.
Με γονείς ηθοποιούς ήταν σχεδόν μονόδρομος να ασχοληθείς με το θέατρο;
*Δεν είμαι σίγουρη γι’ αυτή την απάντηση. Ξέρω κι άλλους γόνους ηθοποιών που δεν έχουν ασχοληθεί με το θέατρο. Πάντως, είναι ένας τρόπος ζωής το θέατρο, μέσα του μεγάλωσα και που μου αρέσει να συνεχίζω να ζω εκεί.
Πώς θυμάσαι τη Χρύσα Σπηλιώτη;
*Θυμάμαι να συναντιόμαστε σε στούντιο και θέατρα, να είναι πάντα με το χαμόγελο, γλυκιά και όμορφη. Θυμάμαι όταν, ως φοιτήτρια του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, έκανα μια εργασία για το συγγραφικό της έργο – είχε γράψει τότε την Αμερική, το Σκωτσέζικο ντους και το Αγκασφί και φί – την είχα επισκεφθεί σε ένα σπίτι που νοίκιαζε στο Ψυχικό. Είχαμε πιει καφέ, είχαμε μιλήσει για τη δουλειά της, είχαμε μιλήσει για αγόρια και είχαμε γελάσει πολύ.
Ήταν μια πρόκληση να ασχοληθείς με ένα από τα έργα της;
*Πρόκληση, οπωσδήποτε, και τιμή μεγάλη.
Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που σου κεντρίζουν περισσότερο το ενδιαφέρον στο έργο “Πόρτες”;
*Δεν είναι μονάχα η θεματική που αγγίζει ζητήματα ευαίσθητα και που οπωσδήποτε με αφορούν. Η οικογένεια και οι δυσλειτουργίες της δημιουργούν τραύματα που δύσκολα ξεπερνιούνται. Κυρίως, οφείλω να ομολογήσω, ότι το πιο γοητευτικό στοιχείο του έργου είναι ο τρόπος με τον οποίο δομεί το κείμενό της. Οι τρεις ηθοποιοί που παίζουν όλους τους ρόλους είναι πρόκληση τόσο για τους υποκριτές όσο και για τον σκηνοθέτη. Τα άλματα χρόνου και χώρου αποζητούν την καθαρή ανάγνωση για την εύκολη κατανόηση από τον θεατή. Το έργο και κατ’ επέκταση η παράσταση βρίσκονται σε αυτό το μεταίχμιο ανάμεσα στη μνήμη και τη συνειδητοποίηση της στιγμής, του συμβάντος.
Η πόρτα ως σύμβολο στο συγκεκριμένο έργο της Χρύσας Σπηλιώτη τι σηματοδοτεί;
*Το πέρασμα. Το μεταίχμιο. Το θάρρος. Την πληγή αλλά και το γιατρικό.
Τι σου έμαθε η μελέτη αυτού του έργου;
*Μου έμαθε και πάλι τη μαγεία της θεατρικής πράξης. Είναι ένα βαθιά θεατρικό έργο. Γραμμένο από μια ηθοποιό για να παίζεται από ηθοποιούς. Η Σπηλιώτη γνώριζε τη σκηνή, τα τερτίπια της, την ομορφιά της. Έγραψε ένα έργο με θεατρικότητα, ένα έργο που στηρίζεται στην ουσία του θεάτρου, στην παράσταση και την αναπαράσταση, στην αλήθεια των συναισθημάτων και την σκηνική παρουσίασή τους. Νομίζω ότι είναι ένα σπουδαίο έργο.
Τι θα ήθελες να γνωρίζουμε για τη θεατρική ομάδα «οι σημείο Ψ.»;
«οι σημείο Ψ.» γεννήθηκαν στους κόλπους του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ με αφορμή την παράσταση Πόρτες που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αναλόγιο της Σίσσυς Παπαθανασίου και το «Ολονύκτιο Αφιέρωμα για τη Χρύσα Σπηλιώτη» που επιμελήθηκε η Ναταλία Κατσού. Το Ψ. σηματοδοτεί την ψυχή, όπως το παρουσιάζει ο Βιζυηνός στο διήγημά του Αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας, τον άγνωστο ψ στην εξίσωση, το προτελευταίο γράμμα της αλφαβήτου. Είναι και αυτό ένα μεταίχμιο, ένα σύμβολο όπως και οι πόρτες. Αποτελούνται, εκτός από εμένα και τους ηθοποιούς της παράστασης, και από την εξαιρετική, εύστροφη, ακούραστη και πανταχού παρούσα βοηθό μου, Ίλια Γιακουμάκη.
Θα ήθελες να κάνεις ένα μικρό σχόλιο για τους ηθοποιούς της παράστασης “Πόρτες”;
*Λίνος Αρσένης: Ευαισθησία και σκηνική ετοιμότητα, ένας εξαιρετικός συνεργάτης.
*Άγγελος Παππάς: Νέος, με ορμή και γεμάτος όνειρα. Κρύβει έναν θησαυρό.
*Αγγελική Στρατάκη: Ένα ποτάμι ταλέντο, ελπίζω να ρέει για πολλά χρόνια.
Αν ο σκηνοθέτης ή ο ηθοποιός αλλάξει τις κινήσεις στην παράσταση, αλλάζουν και τα συναισθήματα;
*Μα φυσικά. Οι κινήσεις είναι οργανικές, πηγάζουν από το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή, εκφράζουν συναισθήματα. Εκτός από τις κινήσεις που οριοθετούν την κάθε μεμονωμένη σκηνή και οι οποίες είναι δομημένες με τέτοιον τρόπο ώστε να προετοιμάζουν τη δράση, οι υπόλοιπες κινήσεις είναι συναίσθημα.
Το γεγονός ότι εκτός από πτυχιούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, είσαι και αριστούχος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ και επιπλέον έχεις κάνει μεταπτυχιακές σπουδές με υποτροφία του ΙΚΥ στο Goldsmiths, University of London έχει σχέση με το γεγονός ότι είσαι τόσο καλή σκηνοθέτιδα;
*Καταρχάς, σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Φαντάζομαι ότι όσο πιο πλούσιος είσαι από γνώσεις, εμπειρίες και συναισθήματα τόσο πιο άξιες είναι οι δουλειές που κάνεις. Όλα αυτά πυροδοτούν την έμπνευση, που δεν είναι κάτι που σου έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις. Την έμπνευση την προετοιμάζεις, την προστατεύεις, την καλλιεργείς.
Η σκηνοθεσία έχει λιγότερη φήμη και προβολή, διότι ο σκηνοθέτης είναι πίσω από τα φώτα. Σε ενοχλεί αυτό ή το επέλεξες;
*Μου αρέσει να αφηγούμαι ιστορίες. Με τη σκηνοθεσία, όπως και με τη συγγραφή, μπορείς να πεις μια ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος. Άλλωστε ποτέ δε μου άρεσαν ιδιαίτερα τα φώτα, οι φωτογραφίες. Μου αρέσει να έχω και την ησυχία μου.
Όσον αφορά τη συμπεριφορά προς τους ηθοποιούς, είσαι αυστηρή;
*Αυστηρή, ναι, αγενής, προσβλητική, παρεμβατική ή απαξιωτική, όχι. Πιστεύω στην πειθαρχία και στην αγάπη γι’ αυτό που κάνεις. Η μητέρα μου, η Ειρήνη Χατζηκωνσταντή, είναι σκυλί στη δουλειά της, μου έμαθε να αφοσιώνομαι. Ο πατέρας μου, ο Αντώνης Αντωνίου, είναι σκηνοθέτης ευγενικός, που σέβεται τους ηθοποιούς του. Δεν κερδίζεις τίποτα με τις φωνές και τις προσβολές. Ο ηθοποιός πρέπει να ξεκλειδώσει. Αν του επιτίθεσαι κλείνεται στο καβούκι του.
Το εικαστικό πόσο σημαντικό κομμάτι μιας παράστασης είναι;
*Πιστεύω ότι είναι άρρηκτα δεμένο με τη σκηνοθεσία. Το οπτικό κομμάτι της παράστασης ολοκληρώνεται με την εικαστική άποψη. Ήμουν τυχερή που συνεργάστηκα με την Αφροδίτη Αναστοπούλου στα σκηνικά που είχε μια καθαρή ματιά και όρεξη για συνεργασία.
Την ελληνική θεατρική σκηνή πώς τη βλέπεις, εξελίσσεται;
*Νομίζω ότι ναι, εξελίσσεται. Οι πολλές παραστάσεις που παίζονται, βέβαια, δεν είναι όλες καλές, όμως ανάμεσά τους υπάρχουν διαμάντια. Γεννιούνται νέοι ηθοποιοί και νέοι σκηνοθέτες, νέοι συγγραφείς. Έχουμε ανάγκη αυτό το νέο αίμα να τρέχει στο ελληνικό θέατρο.
Από όλες τις παραστάσεις που έχεις δει στη ζωή σου ποια έχεις αγαπήσει πιο πολύ;
*Τις Τρωάδες σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Βουτσινά στην Επίδαυρο – γιατί ήταν το πρώτο έργο που είδα στο αρχαίο θέατρο και, όπως ξέρουμε, ό,τι και να δεις την πρώτη φορά στην Επίδαυρο σε συγκλονίζει, συν του ότι ήταν μια πολύ ωραία παράσταση. Το τελευταίο καραβανσεράι από το Θέατρο του Ήλιου της Αριάν Μνουσκίν – αυτή η σκηνοθέτις και αυτός ο θίασος είναι όλο το θέατρο.
Ως δασκάλα, τι θα συμβούλευες κάποιον που κάνει τα πρώτα του βήματα στον χώρο;
*Να ακούει πολύ, να παρατηρεί, να αισθάνεται και να μιλάει λίγο. Να έχει τύχη και υπομονή.
Τι θα έλεγες πως είναι ευλογία για έναν καλλιτέχνη;
*Το ταλέντο και η λογική. Όταν έχεις αυτά τα δύο σίγουρα είσαι ευλογημένος.
Ως γνωστόν είσαι και συγγραφέας. Έχεις ήδη εκδώσει δύο βιβλία, τα “Η Μαργαρίτα και τα Ηλιοτρόπια” και “Η Μαργαρίτα και η θάλασσα”. Πιστεύεις στη συν-εργατικότητα των δύο τεχνών; Ποια προηγείται και ποια έπεται για σένα;
*Δεν υπάρχει κάτι που να μου αρέσει περισσότερο από το να γράφω. Η συγγραφή είναι εικόνες στο χαρτί και η σκηνοθεσία εικόνες στη σκηνή. Το ενδιαφέρον με τη σκηνοθεσία, εφόσον ανεβάζεις το έργο κάποιου και δεν κάνεις devised, είναι ότι πρέπει να αναγνώσεις, να αναλύσεις και να δώσεις σάρκα στο έργο κάποιου άλλου. Άρα νομίζω ότι μάλλον θεωρώ ότι προηγείται η συγγραφή, αλλά δεν είμαι και απολύτως σίγουρη. Η σκηνοθεσία είναι μία εκ νέου συγγραφή. Δεν ξέρω. Η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα;
Υπήρξε κάποιος ξεχωριστός συγγραφέας ή και καλλιτέχνης που έπαιξε καθοριστικό στη θεατρική και λογοτεχνική σου πορεία;
*Δεν μπορώ να μιλήσω για κάποιον συγκεκριμένα. Πολλοί. Και ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλοι. Η τέχνη εξελίσσεται μόνο όταν υπάρχει αλληλεπίδραση. Τίποτα δεν είναι καινούργιο και τίποτα δεν είναι παλιό. Διαβάζω πολύ και βλέπω πολύ θέατρο. Ενδεικτικά λατρεύω την Τζέιν Ώστεν, τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, τον Γκυ ντε Μωπασάν, τους τραγικούς, τον Σαίξπηρ. Δε θα μιλήσω για σκηνοθέτες και ηθοποιούς, είναι αναρίθμητοι.
Πες μας λίγα λόγια για τα βιβλία σου… Πώς γεννήθηκε η ιδέα, ο τίτλος, η υπόθεση για το καθένα;
*Ποια αλήθεια είμαι εγώ και γιατί γράφω παραφράζω το αγαπημένο τραγούδι, επειδή δεν υπάρχει για μένα τίποτα πιο δύσκολο από το να μιλήσω για τη Μαργαρίτα μου. Λατρεύω την ηρωίδα των αστυνομικών μου μυθιστορημάτων, αλλά, μιλώντας για το πρώτο βιβλίο της σειράς, δεν θυμάμαι τι μου ήρθε πρώτο στο μυαλό, η ηρωίδα του μυθιστορήματος ή η πλοκή. Όμως, ανεξαρτήτου της αδυναμίας μου να θυμηθώ, η ιδέα για την περίεργη οικογένεια με τις τρεις κόρες, την πολύγαμη μαμά και την αυταρχική γιαγιά ξεκίνησε από ένα σπίτι που προσπερνούσα κάθε μέρα στην επιστροφή για το «χωριό μου» στην άκρη της Αττικής. Μέσα σε μια μεγάλη αυλή ήταν χτισμένα στα δύο άκρα του οικοπέδου δύο οικήματα, που φαίνονταν να συζητούν μεταξύ τους, να τσακώνονται, να χαμογελάνε, να έχουν μια ζωή δικιά τους. Ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι εκεί μέσα κρυβόταν μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Μια ιστορία που ήθελα να διηγηθώ.Η Μαργαρίτα, βέβαια, είναι ένα πλάσμα που μεγάλωνε μαζί μου. Διαβάζοντας τη Μαρία Νεφέλη του Ελύτη κι ελπίζοντας να γίνει μια «πραγματική απειλή του μέλλοντος». Έτσι άρχισα να αφηγούμαι τις περιπέτειες της Μαργαρίτας Τριάντη και έπεται συνέχεια.
Αν σου ζητούσα να μου πεις ένα στίχο που σε αντιπροσωπεύει, ποιος θα ήταν αυτός;
«Όσο κι αν κανείς προσέχει / όσο κι αν το κυνηγά / πάντα θα είναι αργά / δεύτερη ζωή δεν έχει». Ακούγεται πολύ απαισιόδοξο, όμως για εμένα είναι τρομερά αισιόδοξο, σε βάζει στις επάλξεις, να μη χάνεις χρόνο, να προχωράς και να ζεις.
Τι σε κάνει να αισιοδοξείς και να ονειρεύεσαι…
*Ο έρωτας, η τέχνη, η όρεξη για δημιουργία, αλλά κυρίως τα μάτια της κόρης μου.
Ποιο θεατρικό ή λογοτεχνικό έργο ταυτίζεις με την εποχή μας;
*Με κάποια από τις πολιτικές τραγωδίες του Σαίξπηρ.
Τι παράδοξο θεωρείς ότι υπάρχει στην κοινωνία μας;
*Τον υπερπλουτισμό κάποιων και την ανέχεια κάποιων άλλων.
Πώς θα ήθελες να σε βρει η επόμενη δεκαετία;
*Δυνατή και γερή. Με ένα ακόμα βιβλίο στα ράφια και μια ακόμα παράσταση. Για να δούμε.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το άμεσο μέλλον;
*Να αφοσιωθώ στα μαθήματα του χειμερινού εξαμήνου και στην έρευνά μου. Ελπίζω σύντομα να έχω κάτι καλό για έκδοση.
Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στη σύγχρονη κοινωνία, τι θα ήταν αυτό;
*Τη στάση των ανθρώπων στο περιβάλλον και στους συνανθρώπους τους.
Πώς θα χαρακτήριζες τον τρόπο που φέρονται οι Έλληνες στα ζώα, και δη στα αδέσποτα;
*Αποκρουστικό. Φοβάμαι ότι είμαστε άνθρωποι που μας λείπει η παιδεία σε αυτά τα ζητήματα. Δυστυχώς.
Πώς είναι η δική σχέση σου με τα ζώα; Έχετε στο σπίτι κάποιο ζωάκι;
*Μεγάλωσα σε σπίτι με κήπο. Πάντα είχαμε ζώα, σκυλάκια, γατάκια. Τα αγαπώ και τα νοιάζομαι. Τώρα έχω σπίτι μια μικρή, πολυαγαπημένη γατούλα που τη μάζεψα από το δρόμο. Τη λένε Λούσι.
Ευχαριστώ πολύ!
*Κι εγώ!
∼•∼
- Φωτογραφίες: Ίλια Γιακουμάκη
∼•∼
Διαβάστε αναλυτικά για την παράσταση:
Οι “Πόρτες” της Χρύσας Σπηλιώτη σε σκηνοθεσία Μιχαέλας Αντωνίου παίζονται στο θέατρο “Σταθμός”
∼•∼
Η Μιχαέλα Αντωνίου γεννήθηκε στον Πειραιά και μεγάλωσε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Πτυχιούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και αριστούχος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.
Μεταπτυχιακές σπουδές με υποτροφία του ΙΚΥ στο Goldsmiths, University of London:
ΜΑ – Performance and Culture – The Théâtre du Soleil: a community’s establishment of a new theatrical language
PhD – Acting Tragedy in Twentieth-Century Greece: The Case of Electra by Sophocles.
Την περίοδο 2005-2006 δίδαξε το μάθημα Analytic Vocabularies στο Goldsmiths, University of London. Από το Σεπτέμβριο του 2011 έως το Μάιο του 2013 ήταν στο ερευνητικό πρόγραμμα Sociology of Theatre and Performance Research Group στο Goldsmiths, University of London, όπου δίδαξε σειρά σεμιναρίων στην ευρωπαϊκή σκηνοθεσία και υποκριτική. Τα ακαδημαϊκά έτη 2015-2016 και 2016-2017 ήταν αποσπασμένη στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ και συνεργάστηκε στα προπτυχιακά μαθήματα: Εισαγωγή στην Ιστορία της Υποκριτικής και της Σκηνοθεσίας Α΄ και Β΄, Εισαγωγή στη Θεατρική Αγωγή Α΄ και Β΄, Ένας Θίασος. Φτιάχνουμε ένα θίασο Α΄ και Β΄, και στα μεταπτυχιακά μαθήματα: Ανάλυση Παράστασης και Θεωρία Μετάφρασης.
Είναι μέλος της Θεατρικής Σκηνής, όπου συνεργάζεται ως ηθοποιός, δραματολόγος και βοηθός σκηνοθέτης.
Στο ελεύθερο θέατρο έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες Σπύρο Ευαγγελάτο, Γιώργο Μιχαηλίδη, Αντώνη Αντωνίου κ.ά. Έχει δουλέψει στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το ραδιόφωνο και έχει δώσει τη φωνή της σε μεταγλωττισμένες σειρές και σπικάζ.
Η μετάφρασή της, Το σπίτι μας, του Ντέιβιντ Στόρεϋ, παρουσιάστηκε κατά τη θεατρική περίοδο 2007-2008.
Το θεατρικό της έργο, Χωρίς τίτλο λόγω αμνησίας, ανέβηκε κατά τη θεατρική περίοδο 2009-2010 από το θίασο Ανέμη και το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας.
Έχει εκδώσει δύο μυθιστορήματα:
- Η Μαργαρίτα και τα Ηλιοτρόπια, Εκδόσεις mamaya, Αθήνα, 2015
- Η Μαργαρίτα και η θάλασσα, Εκδόσεις mamaya, Αθήνα, 2017
Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Επιστημονικές Δημοσιεύσεις
“Metaphoric theatricality, theatricality as a weapon for resistance” στο Theatricality and the Arts: Film, Art, Theatre, edited by Andrew Quick and Richard Rushton, Edinburgh University Press (υπόέκδοση)
“Aristophanes’ The Birds under the auspice of the Onassis Cultural Centre at the Epidaurus Festival, 2016”, New Theatre Quarterly, Cambridge University Press, vol. XXXIX, August 2018 (υπόέκδοση)
«Σκηνοθετώντας ηθοποιούς: η μέθοδος (;) του Λευτέρη Βογιατζή», Πρακτικά Διημερίδας για τον Λευτέρη Βογιατζή (υπό έκδοση)
“Mihail Marmarinos’s method as observed in his 1998 Electra in the ancient theatre of Epidaurus”, Proceedings of ARCNET Work in Progress Forum III (υπόέκδοση)
«Ο «άλλος» κόσμος στους Όρνιθες του Νίκου Καραθάνου», Πρακτικά ΣΤ’ Θεατρολογικού Συνεδρίου «Θέατρο και ετερότητα: θεωρία, δραματουργία και θεατρική πρακτική» (υπό έκδοση)
«Η προφορική ιστορία ως εργαλείο για τη θεατρολογική έρευνα», Πρακτικά Επετειακού Συνεδρίου για τα 20 χρόνια λειτουργίας του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών «Πηγές της έρευνας στη σύγχρονη ελληνική θεατρολογία» (υπό έκδοση)
«Η Ηλέκτρα του Σοφοκλή από το Εθνικό Θέατρο στην εκπνοή του εικοστού αιώνα», Παράβασις, Επιστημονικό Περιοδικό Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών, 15/2, Αθήνα 2017, σ. 127-142.
“Performing Ancient Greek Tragedy in Twentieth-Century Greece: Dimitris Rontiris and Karolos Koun”, New Theatre Quarterly,Cambridge University Press, February 2017, vol. XXXIII, σ. 31-46
“Time, space and acting tragedy in Greece: A relationship” στοEpidaurus Encounters: Greek Drama, Ancient Theatre and Modern Performances, (εκδ.) Conor Hanratty and Elefteria Ioannidou, Parodos Verlag, Berlin, 2011 σ. 75-82
Άλλες Δημοσιεύσεις
«George Orwell, 1984 – από το βιβλίο στην παράσταση», ΑΚΤ#3, Τεύχος 3, Αθήνα
«Οι φανταστικές περιπέτειες του Βαρόνου Μυνχάουζεν του Γκότφριντ Άουγκουστ Μπύρκερ στο Θέατρο Τέχνης – Το βιβλίο στην σκηνή», ΑΚΤ#2, Τεύχος 2, Αθήνα