Μήπως είναι ένας ένθερμος αδέσποτος Αθηναίος διαδηλωτής μεταξύ αγανακτισμένων πολιτών; Μήπως είναι η σιωπηρή απεχθής κατάθλιψη όπως την περιέγραφε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ; Μήπως είναι κάποιο ανδαλουσιανό αριστούργημα του Μπουνιουέλ; Όχι, το… θηρίο είναι η φωτεινή, αισιόδοξη κι εμπνευσμένη παράσταση τεσσάρων νέων και ταλαντούχων ηθοποιών αλλά και τριών μουσικών για την οποία πολύ σύντομα θα ακούσετε. Η ομάδα αυτή των καινοτόμων καλλιτεχνών καταπιάνεται απρόσμενα μ’ ένα παλιό είδος, το καμπαρέ. Και το αποτέλεσμα; Μια άμεση και αναπάντεχη, διαφορετική και διασκεδαστική, ονειρική και απολαυστική παράσταση. Η ομάδα Demonius παρουσιάζει το σύγχρονο cabaret «Ο μαύρος σκύλος» (“Le chien noir”) από τη Δευτέρα 5 Μαρτίου και κάθε Δευτέρα έως τις 2 Απριλίου στις 9.30 μ.μ. στην υπέροχη σκηνή του “Faust” στο κέντρο της Αθήνας. «Όλα λοιπόν αναλώθηκαν;», ρωτάει ο κομπέρ Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος. «Πολύ καλά. Ας αρχίσουμε τότε να ζούμε!». Βωβός κινηματογράφος, charleston, fox-trot, swing, tango βάζουν ξανά, και με νέο τρόπο, φωτιά στη σκηνή του cabaret! Γιατί το cabaret αυτό που έρχεται στο “Faust” είναι αλλιώτικο κι ο θεατής δεν αρκείται μόνο στη θέαση. Ξέφρενη διάθεση για τραγούδι, χορό, έρωτα, ποίηση και χιούμορ σε μια εποχή εσωστρέφειας. Ο Cole Porter συναντά τον Κώστα Γιαννίδη και τον τον Eduardo Bianco και ο Κurt Weill τον Αττίκ και την Peggy Lee. Γνωστά αλλά και σπάνια τραγούδια συνυπάρχουν με πρωτότυπα κείμενα σε μια παράσταση με μελωδίες και ατμόσφαιρα Μεσοπολέμου. Προσοχή! Ο μαύρος σκύλος παραμονεύει για να δίνει ρυθμό στη νύχτα μας. Οι τέσσερις ηθοποιοί της παράστασης, Μαριάνθη Κυρίου, Μαρία Πανίδου, Χριστέλα Γκιζέλη και ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, που επωμίζεται και τη σκηνοθετική ευθύνη, μιλούν στο www.catisart.gr για την ευφάνταστη δημιουργία τους και προβλέπουν μιας νύχτας καμπαρέ τα μελλούμενα.
Διαβάστε τη συζήτησή μας.
Κωνσταντίνε, συμμετέχεις σε δύο θεατρικές παραστάσεις, παίζεις σε παράσταση καμπαρέ, γράφεις κείμενα, σκηνοθετείς, τραγουδάς και γενικά είσαι ένας πολύ δραστήριος άνθρωπος και καλλιτέχνης. Νιώθεις κάπως σαν αθλητής;
* Αυτήν την περίοδο ναι! Είχα παλιά κάποιους συμμαθητές μου, που έκαναν πρωταθλητισμό. Ε, κάπως έτσι μου μοιάζω. Όμως μ’ αρέσει. Και πάντα ο χρόνος δεν φτάνει. Πάντα λες “να ‘χα λίγο χρόνο παραπάνω να δουλέψω αυτό… ή εκείνο”. Όμως το καταλαβαίνω κι εγώ. Δύο παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο και η προετοιμασία μιας τρίτης που είναι και αρκετά απαιτητική όπως είναι το cabaret ως είδος, είναι πολλά. Ευτυχώς έχω δίπλα μου καλούς συνεργάτες και φίλους που με βοηθούν.
Ο «Κώδικας Χαμουραμπί», η παράσταση καμπαρέ στην οποία πρωταγωνιστούσες πέρυσι, έτυχε θερμής υποδοχής από το κοινό και μάλιστα πραγματοποίησε περιοδεία στην περιφέρεια.
* Ναι, αυτό δεν το περίμενε κανείς. Ήταν σαν ένα παιχνίδι. Είχαμε και ελάχιστο χρόνο να το προετοιμάσουμε και φυσικά δεν περιμέναμε τέτοια ανταπόκριση. Εμείς όμως το διασκεδάσαμε πολύ και στις πρόβες και στις παραστάσεις. Είδαμε πόση δύναμη μπορεί να έχει αυτό το είδος θεάτρου και πόσο μεγάλη ήταν η ανάγκη του κόσμου να τραγουδήσει, να γελάσει αλλά και να αφεθεί σε σκέψεις που τον βάζουν αντιμέτωπο με τη συνείδησή του και ως πολιτικό ον αλλά και ως άνθρωπο. Παρόλο που το τελευταίο είναι δύσκολο επιτυγχάνεται καμιά φορά – εξαρτάται και από τον τρόπο.
Τι ομοιότητες και τι διαφορές έχει η φετινή παράσταση;
* Αυτά τα στοιχεία υπάρχουν ασφαλώς και στην καινούργια παράσταση. Δηλαδή το τραγούδι, το χιούμορ αλλά και το πολιτικό σχόλιο. Όμως υπάρχουν και κάποια άλλα που είναι εντελώς καινούργια. Το σημαντικότερο απ’ αυτά είναι το γεγονός ότι δεν ασχολούμαστε καθόλου με την τρέχουσα επικαιρότητα και την εφήμερη ειδησεογραφία αφού, κατά τη γνώμη μου, όλα πια έχουν αναλωθεί. Η ταχύτητα της πληροφορίας αλλά και ο όγκος της είναι τέτοιος που σε πνίγουν και δεν θες να μάθεις τίποτ’ άλλο. Άλλωστε δεν σου δίνουν λύσεις επί της ουσίας σ’ αυτά που σε απασχολούν. Έτσι αποφασίσαμε φέτος να ενσκήψουμε στα βασικά. Αυτά που είναι πάντα επίκαιρα. Αφήνουμε περισσότερο χώρο έτσι στην κρίση και τη φαντασία του θεατή. Είναι επικίνδυνο αφού έχουμε ξεχάσει ακόμη και να φανταζόμαστε αλλά νομίζω αξίζει τον κόπο. Επίσης φέτος έχουμε πιο ευδιάκριτους χαρακτήρες, στις τρεις γυναίκες του καμπαρέ που λειτουργούν σχεδόν ως σύμβολα -και μπορεί ν’ αναγνωρίσει κανείς σ’ αυτές συμπεριφορές αρκετά «παράλογες» κι ίσως γι’ αυτό αρκετά οικείες. Άλλη διαφορά στη φετινή παράσταση είναι ότι υπάρχουν ενότητες θεμάτων, όπως π.χ. αυτή της φτώχειας. Όχι μόνο σήμερα. Όχι επειδή έτυχε τώρα να φτωχύνουμε ξαφνικά. Άλλωστε υπάρχει κι άλλη φτώχεια εκτός απ’ αυτή που ορίζεται με το χρήμα.
Δηλαδή, στην παράστασή σας πώς προσεγγίζετε το μεγάλο θέμα της εποχής, την οικονομική κρίση;
* Αντιστεκόμενοι σ’ αυτά που ανέφερα προηγουμένως. Με ψυχραιμία και κουράγιο κυρίως. Κι όπως λέει και ο Πλάτωνας, «το κουράγιο είναι ένα είδος σωτηρίας».
Ο δικός σου ρόλος, ο ρόλος του κομπέρ, ποιες απαιτήσεις και ποιες δυσκολίες έχει;
* Έχει πολλές! Αλλά από την άλλη έχει κάτι το διονυσιακό! Είσαι θεός και δαίμονας. Μπορείς να έχεις τρομακτική ελευθερία. Είσαι οικοδεσπότης. Μπορείς να συνομιλείς με τον κόσμο -αυτό είναι καταπληκτικό. Αλλά είσαι και μάγος. Πρέπει να τους σαγηνέψεις ρυθμίζοντας παράλληλα τη θερμοκρασία της παράστασης. Όλες οι αισθήσεις στο μάξιμουμ.
Έχετε σταχυολογήσει μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια εποχής, πολύ αγαπημένα στον κόσμο. Γιατί, κατά τη γνώμη σου, το κοινό γοητεύεται τόσο πολύ από τραγούδια του παρελθόντος;
* Τα τραγούδια της περιόδου του Μεσοπολέμου τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη και τον κόσμο είναι φτιαγμένα ως επί το πλείστον για τη σκηνή. Αν δεν περνούσε απ’ τη δοκιμασία του μουσικού θεάτρου δεν έβγαινε εύκολα δίσκος. Άρα, αυτά τα κομμάτια είχαν πραγματική απήχηση στην εποχή τους αλλιώς δεν θα τα ξέραμε καν. Κι αν κάτι είναι με καλά υλικά φτιαγμένο θα έχει πάντα την αξία του. Κι αυτά ήταν. Ένα άλλο στοιχείο που έχουν είναι η χαρά που σου δημιουργούν ακόμα κι αν ο στίχος είναι δραματικός. Ίσως γιατί κρύβουν μέσα τους μια περηφάνια. Ακόμη και στη λύπη. Που λείπει πολύ σήμερα ή τουλάχιστον δεν προβάλλεται τόσο απ’ τους σημερινούς καλλιτέχνες.
Πόσο δύσκολο είδος είναι το καμπαρέ;
* Είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Τραγούδι, χορός, πρόζα, αυτοσχεδιασμός, σκηνική παρουσία, επικοινωνιακά χαρίσματα, διακριτικότητα. Ε, φτάνουν. Απάντησα ήδη.
Θα μπορούσε να είναι πιο εύκολη η καθημερινότητά μας με περισσότερη μουσική;
* Ασφαλώς. Με περισσότερη τέχνη γενικότερα.
Κάποια από τα τραγούδια που λέτε είναι από μόνα τους μια ολόκληρη ιστορία; Όπως…
* Ναι, τα περισσότερα είναι μικρές ιστορίες. Θα μπορούσαν να σταθούν και χωρίς τη μουσική. Τα διηγούμαστε και με καινούργιο τρόπο που προδίδεται έτσι και η θεατρική καταγωγή τους. Τέτοια κομμάτια είναι το «Αγκαλιά εγώ κι εσύ», ένα ελληνικό tango του 1929, στο οποίο δίνεται ρόλος μέχρι και στο αμπαζούρ! Επίσης έχουμε την «Κοκαΐνη», ένα τραγούδι του 1935 που τραγούδησε η Σοφία Βέμπο στο θέατρο και ήταν χρόνια απαγορευμένο λόγω του ιδιαίτερου στίχου του. Αλλά καλύτερα να μην τα πούμε όλα…
Λένε πως δίχως τραγούδι η ζωή είναι ένα τεράστιο λάθος. Πώς το σχολιάζετε;
* Μαριάνθη Κυρίου: Το τραγούδι δεν αποτελεί απλή υπόθεση! Ο στίχος, η μελωδία, ο ρυθμός που συνυπάρχουν στο τραγούδι, μας συνοδεύουν στην καθημερινότητά μας, από το κλάμα ενός μωρού και το νανούρισμα της μάνας, μέχρι τις συναυλίες, τις διαδηλώσεις, το μοιρολόι. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο μια μορφή ψυχαγωγίας, που επιλέγουμε ή όχι να τη βάλουμε στη ζωή μας. Το τραγούδι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζωή μας, ως ανάγκη, μορφή έκφρασης, ως τέχνη!
* Μαρία Πανίδου: Η ζωή χωρίς τραγούδι είναι σαν ταινία χωρίς soundtrack.
* Χριστέλα Γκιζέλη: Το τραγούδι είναι από μόνο του ένα έργο τέχνης το οποίο δημιουργείται και εκτελείται από τον άνθρωπο. Για να τραγουδήσεις όμως χρειάζεσαι απαραίτητα την ανάσα. Χωρίς αναπνοή δεν υπάρχει τραγούδι. Αλλά δεν υπάρχει ούτε ζωή..Από τη στιγμή που υπάρχει πνοή δηλαδή ζωή υπάρχει και τραγούδι.
Γιατί ονομάσατε την παράστασή σας «Ο μαύρος σκύλος»; Και γιατί αυτός παραμονεύει;
* Μαριάνθη Κυρίου: Ο Μαύρος Σκύλος αντιπροσωπεύει κάθε φορά το αντίθετο από αυτό που λέγεται, από το προφανές, που είναι συνήθως το λευκό, ότι δηλαδή όλα είναι μια χαρά κτλ.! Είναι, επομένως, η άλλη όψη του νομίσματος, η σκοτεινή μας πλευρά! Και αυτή πάντα παραμονεύει. Ο Μαύρος Σκύλος είναι το πολιτικό σχόλιο της παράστασής μας!
* Χριστέλα Γκιζέλη: Η παράσταση ονομάστηκε «Μαύρος Σκύλος» σαν ένα λογοπαίγνιο με τη «Μαύρη Γάτα» (“Le Chat Noir”), το θρυλικό καμπαρέ της Μονμάρτης.
Γιατί ονομάσατε την ομάδα σας «Demonius»;
* Μαριάνθη Κυρίου: Το “Demonius” πήρε αρχικά το όνομά του από το “D”, που δηλώνει τον αριθμό 4, όσοι δηλαδή και οι ηθοποιοί που συμμετέχουν στην παράσταση, και από το δαιμόνιοι. Δηλαδή τέσσερις δαιμόνιοι χαρακτήρες – ρόλοι που συνυπάρχουν σε μια παράσταση καμπαρέ, με πολύ “Demonius” χιούμορ!
* Μαρία Πανίδου: Το όνομα της ομάδας προήλθε από το σκεπτικό ότι ήμασταν τέσσερα άτομα (από εκεί προέκυψε το αρχικό “D” που δηλώνει το τέταρτο γράμμα της αλφαβήτου), αλλά και διαφορετικές οντότητες-προσωπικότητες (από εκεί προέκυψε το “monius”). Όλο αυτό το λογοπαίγνιο μάς οδηγεί στη λέξη “Demonius”, που σημαίνει και δαιμονικός!
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, κείμενα – δραματουργική επεξεργασία: Ομάδα Demonius, επιμέλεια κίνησης: Κατερίνα Φωτιάδη, μουσική διδασκαλία: Μαρίνα Σάττι, κοστούμια: Σοφία Αλεξανιάν, διεύθυνση ορχήστρας και πιάνο: Μάνος Αθανασιάδης. Κλαρινέτο-σαξόφωνο-φλάουτο: Μαρίνος Γαλατσινός, βιολί: Αργύρης Παρασκευάς. Φωτογράφηση: Βασίλης Σελιμάς – Δημήτρης Μπόκας. Υπεύθυνη επικοινωνίας και προγράμματος: Όλγα Μαυροειδή. Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαριάνθη Κυρίου, Μαρία Πανίδου, Χριστέλα Γκιζέλη. Στο ρόλο του Κομπέρ ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος.
Πού και πότε
FAUST-bar-theatre-arts: Καλαμιώτου 11 και Αθηναΐδος 12. Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 3234095. Από τη Δευτέρα 5 Μαρτίου και κάθε Δευτέρα έως τις 2 Απριλίου στις 9.30 μ.μ.
Τραγούδια που ακούγονται
Lets Misbehave, Μ’ αρέσεις, My Baby Just Cares For Me (1930), Από μέσα πεθαμένος (Αττίκ), Cleo Brown – The Stuff Is Here (1935), Billie Holiday – Cheek To Cheek, Parlami d’ Amore Mariù, Η θεατρίνα, Die Zuhälterbande, Ντουέτο Μακίθ – Τζένη (σε ελληνικούς στίχους) από την “Όπερα της Πεντάρας” του Μπρεχτ, Θέλω μαμά έναν αντρούλη, Χτες το βράδυ, Happy Feet, Μπέμπα, Peggy Lee – Why don’t you do right, Ο άνθρωπός μου (Σοφία Βέμπο), Το αλκοόλ και η νικοτίνη, Gertrude Michael – Sweet Marihuana (1934), Κοκαΐνη (Σοφία Βέμπο), Αγκαλιά εγώ κι εσύ (Σοφία Βέμπο), Roberto Goyeneche – Malena, Peggy Lee – It’s A Good Day.
