Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει η Μαριτίνα Πάσσαρη
Έχασα / κέρδισα / ελπίζω (όλοι μαζί)…
Το καράβι της επιστροφής από διακοπές πριν το μεγάλο κύμα, ήταν γεμάτο κόσμο. Παρά τις εξαγγελίες, τα πρωτόκολλα, τις ανακοινώσεις στην πραγματικότητα είναι αδύνατος ο έλεγχος.
Μπαϊλντισμένοι από τον ήλιο λιμενικοί τσεπώνουν τις δηλώσεις τύπου ό,τι –μου –καπνίσει χωρίς να ζητάνε αποδείξεις. Το ελληνικό καλοκαίρι προελαύνει – όπως πάντα – κουραστικό, καυτό και υπέροχο. Δεν έχει χάσει τίποτα από την ορμή του. Μόνο κάτι πανάκια /μάσκες κρύβουν λίγο από το μαύρισμα των ταξιδιωτών. Τους παρατηρώ. Ίσως έχουν χάσει κάπως τα κέφι τους, σκέφτομαι. Όμως έχουν κερδίσει οικογένειες και παιδιά. Μωρά λίγων μηνών εμφανίζονται παντού! Η γενιά της καραντίνας είναι ήδη ανάμεσά μας, τα μωρά δεν μας τραβάνε πια τα μαλλιά ή τα γυαλιά, παίζουν με τις μάσκες μας. Ακόμα και όσοι είχαν αμφιβολίες για μόνιμες σχέσεις και οικογένεια, σπεύδουν να επανορθώσουν. Γάμοι παντού, στα νησιά και στην ενδοχώρα τα γλέντια διαδέχονται το ένα το άλλο. Ελπίζουμε, τα γλέντια μας θα συνεχίσουν. Του χρόνου θα έχουμε βαφτίσια!
ΚΕΡΔΙΣΑ…
…Πόσο τυχερή είμαι που πέρασα κι εγώ μέσα από αυτή την πανανθρώπινη εμπειρία, την πανδημία, την καραντίνα, χωρίς μεγάλα και αθεράπευτα τραύματα με πολλούς γάμους και λίγες κηδείες. Που παρακολούθησα (με ανάμικτα συναισθήματα) αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και στο μικρόκοσμό μας. Που είδα προκαταλήψεις και δεδομένα να τσακίζονται, ελπίζω για τα καλά.
ΕΧΑΣΑ…
…Έχασα το μέτρο. Ίσως ήταν όλα θέμα χρόνου, ίσως η πανδημία έδωσε μόνο το έναυσμα Η αναγκαστική απομόνωση μεγεθύνει ή μικραίνει τα γεγονότα. Δεν μπορώ να προβλέψω αν θα επικρατήσουν ιδέες κα απόψεις που δοκιμάστηκαν πρόσφατα, αν όλα θα γίνονται πλέον διαδικτυακά…
Έχασα δουλειές, χρήματα, κυρίως την αίσθηση της συνέχειας που για μένα είναι άπιαστη και σε κανονικές συνθήκες.
Έχασα φιλίες (ελπίζω όχι για πάντα) και τη ζωντανή σχέση με τα πράγματα.
Έχασα δημιουργικό χρόνο κάνοντας πάρα πολλές προτάσεις για να μην τρελαθώ, γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες ήταν ελάχιστες. (Εδώ δεν έχει αλλάξει τίποτα: συνεχόμενες απορρίψεις όπως συνεχόμενοι πνιγμοί)
(Ξ)έχασα να παίζω.
Ή είναι σαν το ποδήλατο;
Κέρδισα
Επιμονή και υπομονή. Δανείστηκα χρόνο για να σκεφτώ και να ονειρευτώ απραγματοποίητα ή δύσκολα πραγματοποιήσιμα σχέδια και διαφορετικές μορφές τους.
Κέρδισα μια απατηλή αλλά καλοδεχούμενη αίσθηση επανεκκίνησης.
Έγραψα πιο πολύ από όσο φανταζόμουν ότι αντέχω.
Είδα πιο πολλές ταινίες και παραστάσεις «ον λάιν» από όσες γνώριζα ότι μπορώ να δω.
Σκέφτηκα, ξανασκέφτηκα και μετά τα ξέχασα όλα.
Κέρδισα διαδικτυακούς φίλους με μεγαλύτερη ευκολία.
Κέρδισα δυο τρεις εγκρίσεις σχεδίων που μου έδωσαν μεγάλη χαρά.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ..
Απαντήσεις για μερικές προτάσεις ακόμα.
Να πάω στο θέατρο, στο σινεμά, σε πάρτι με πραγματική επιθυμία.
Λίγες μέρες καλοκαίρι σε νησί.
Όλα τα καλά να επικρατήσουν.
Να μην είμαστε μόνοι…
***
[Αυτό τον καιρό μέσα στη ζέστη, συνεχίζω να γράφω, ετοιμάζω μια μικρού μήκους που εγκρίθηκε στο ειδικό πρόγραμμα Κόβιντ του Υπουργείου Πολιτισμού (ξαναμπήκα δηλαδή εκεί που δεν το περίμενα στην περιπέτεια του σινεμά) και μια παράσταση (του έργου «Σφαγή», της πρωτοεμφανιζόμενης στην Ελλάδα σπουδαίας Καταλανής συγγραφέως Λιουίζα Κουνιγιέ) που έχει επιχορηγηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού και έχει αναβληθεί δυο φορές λόγω πανδημίας].
***
Η μία φωτογραφία με το παλτό είναι από την παράσταση «Κομμώτριες/Η σιωπή δεν ταιριάζει στα κομμωτήρια» του 2019, η άλλη καλοκαιρινή …χωρίς φλας.