Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Συζήτηση με την Μαρία Τσαρούχα [*]
ΕΧΑΣΑ ΚΕΡΔΙΣΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ…
Τρία ρήματα που εμπεριέχουν μέσα τους προσδοκία. Έχω βάλει φρένο στις προσδοκίες. Αυτό είναι επίτευγμα. Ζω την στιγμή. Είναι θαυμάσια έκπληξη τα όσα συμβαίνουν όταν δεν έχεις προσδοκίες και επίσης είναι ο τρόπος να μην πληγώνεσαι ή αν θέλεις να ξεπερνάς όλα όσα σε πληγώνουν στιγμιαία και να πορεύεσαι με περισσότερη σοφία. Θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι γνωρίζουμε πλέον ότι το μόνο που έχουμε είναι το τώρα.
Έριξα λοιπόν πίσω στη λήθη ένα κομμάτι του εαυτού όπως είναι διαμορφωμένος μέχρι σήμερα και κέρδισα χώρο να αποκαλύπτονται κομμάτια του εαυτού θαμμένα, γνήσια και δικά μου. Πήρε χρόνια και πολύ προσωπική δουλειά που δεν σταματά ποτέ.
Όταν χάνει κάτι ο κόσμος όλος όμως, χάνω και εγώ μαζί. Αν ο κόσμος, ας πούμε «χάσει το μυαλό του», χάνω και εγώ κομμάτι του κόσμου που μπορώ να επικοινωνώ μαζί του. Με ποιον τρόπο κάνεις μια συζήτηση με κόσμο που δεν χρησιμοποιεί το μυαλό; Πως να ενθουσιαστώ, να ακούσω κάτι ενδιαφέρον, να προχωρήσω κι εγώ ένα βήμα; Πως να προβληματιστώ αν κάτι είναι καλό για τον άλλον, εμένα, την ανθρωπότητα όταν αναπαράγουν οι άνθρωποι αυτά που ακούνε στις ειδήσεις; Συνηθίζουμε να μην εμπιστευόμαστε τον δικό μας άνθρωπο και εμπιστευόμαστε με ευκολία την μαζική εγκεφαλική παράλυση. Ζούμε σε ένα κόσμο σαν αυτόν στην ταινία «Κουρδιστό Πορτοκάλι», του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Όσοι έχουμε πάρει χαμπάρι το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας μπορούμε μόνο να σπείρουμε μικρά κομμάτια εύφορης γης, μας ακολουθεί κοινό υποψιασμένο και έτσι δημιουργούμε κάτι ελπιδοφόρο. Αυτό το κοινό είναι μικρό γιατί είναι μικρό το υποψιασμένο κοινό.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο γόνιμο, πιο ερωτικό από τον άνθρωπο που ακούει και εμπιστεύεται την φωνή μέσα του και μετά σκέφτεται και αποφασίζει. Αυτή την ικανότητα την έχουμε όλοι αλλά την πιθανότητα να συνδεθούμε με τη φωνή μέσα μας που γνωρίζει τι είναι στα αλήθεια καλό, την αναζητούμε οι λίγοι. Ο κόσμος έπαψε να ακούει την καρδιά και η ευφυΐα πηγάζει από την καρδιά και όχι το μυαλό. Αυτό έπεται.
Δεν χάνω την πίστη μου, όμως. Αναγνωρίζω ότι θέλει άλμα συνειδητότητας και είμαι αφοσιωμένη σε αυτό τον σκοπό, αν και διακρίνω ότι είναι εξαιρετικά επίμονη η εξουσία να κυριεύσει τις συνειδήσεις, τα σώματα, τις ζωές όλων, να μας μεταλλάξει σε μηχανανθρώπους. Μας φορέσανε μια ανόητη πεποίθηση που έχει ως αποτέλεσμα ανόητες συμπεριφορές. Ο κάθε ένας κρίνει τον κάθε ένα για τις αποφάσεις του με πρόσχημα ότι είναι για «το καλό όλων». «Το καλό όλων» με βρίσκει σύμφωνη. Αλλά για πες μου, ποιος γνωρίζει στα αλήθεια τι είναι για το καλό όλων; Έχει δώσει δείγματα γραφής μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα ότι κάνει κάτι για το καλό όλων; Είναι ο κόσμος αυτός ειρηνικός, χαρούμενος, υγιής πνευματικά, ψυχικά, σωματικά για να προσδιορίζομαι από τις αποφάσεις που παίρνουν οι άλλοι για εμένα για το καλό όλων; Το καλό όλων βρίσκεται μέσα στα σοφά κείμενα σπουδαίων συγγραφέων και μεγαλοφυών ανθρώπων, το καλό όλων βρίσκεται μέσα σε απλές, καλοσυνάτες σκέψεις, λέξεις, πράξεις και αγνές προθέσεις. Το καλό όλων δεν προσδιορίζεται μέσα από τον ατομικισμό, την εγωπάθεια, το βόλεμα, τον φόβο για θάνατο. Το καλό όλων σημαίνει καλό ΟΛΩΝ. Ο ανθρωπομορφισμός και ανθρωποκεντρισμός δεν το λαμβάνει υπόψη αυτό. Δεν λαμβάνει υπόψη την φύση, το ζωικό βασίλειο, τις ενέργειες, τις βαθύτερες αλήθειες, τελικά δεν λαμβάνει υπόψη τον άνθρωπο. Του φαίνονται γραφικά. Ωχαδερφισμός. Διασπασμένες συνειδήσεις.
Εύχομαι ειλικρινά να κρασάρει το ίντερνετ, να θυμηθούμε τι είναι ζωή. Γελάω και απογοητεύομαι με όλη την παρωδία της απατηλής πραγματικότητας, της ανασφάλειας, του συναγωνισμού, ποιος είναι πιο ευτυχισμένος, πιο θυμωμένος, πιο όμορφος, πιο τυχερός και πιο ευφυής, ποιος περνάει καλύτερα και που, ποιος κάνει καλύτερη δουλειά και γιατί. Μα τι μας νοιάζει στο κάτω κάτω; Ο κάθε ένας από εμάς γνωρίζει για τον ίδιο ποια η αλήθεια του. Ατομική βόμβα στην κυριολεξία όλη αυτή την παρωδία. Σκάει μέσα μας και μας αποσυνθέτει. Άντε να μαζέψεις τα κομμάτια σου, άντε να μαζέψεις το μυαλό σου. Κι όταν δεν σκέφτεσαι ορθά, δεν αισθάνεσαι ορθά. Και οι περισσότεροι δυστυχούν βαθιά και δεν ξέρουν γιατί.
Ποια προσδοκία εξυπηρετεί η μόδα των social media; Να μιλήσω για αυτά που γνωρίζω, να προσφέρω πεδίο γνώσης με σεβασμό και αποδοχή της γνώμης των άλλων ακόμα κι αν διαφωνώ, χωρίς να κρίνω, ναι. Να γίνω follower μιας παραμορφωμένης εικόνας που εξυπηρετεί την αρχέγονη κατάσταση του σεξουαλικού μου ενστίκτου; Να αυνανίζομαι ηδονοβλεπτικά συνεχόμενα; Να με εκπαιδεύει η εξουσία του διαδικτύου για να αποδεικνύω πόσο θελκτική είμαι μέσα από φιλτραρισμένες εικόνες ενός ανθρώπου που δεν υπάρχει; Γιατί εγώ δεν είμαι αυτή και αυτή δεν είμαι εγώ. Να με εκπαιδεύει σε μια μη υπάρχουσα αναζήτηση αγάπης και αποδοχής; Δεν αγαπιέται και δεν αγαπάει έτσι ο άνθρωπος. Ποια είμαι εγώ τελικά; Και μετά να πέφτω στο κρεβάτι μου για άλλο ένα βράδυ μιας κενής ημέρας, αγχωμένη, κενή κι εγώ σαν την ημέρα μου. Για τέτοια χασίματα μιλάω. Η σωστή διαχείριση των social media είναι χρήσιμη. Καλύτερα όμως να ανοίξουμε πάλι τα βιβλία.
Όταν προσπαθείς για κάτι πολύ, κάτι δεν πάει καλά. Προσπάθησε να κάτσεις σε μια καρέκλα. Θα είσαι μετέωρος. Ή κάθεσαι ή είσαι όρθιος. Τα αληθινά όλα συμβαίνουν αβίαστα. Και οι γενναίες αποφάσεις θέλουν κότσια, θέλουν ρίσκο. Η κάθεσαι, η είσαι όρθιος. Ποτέ μετέωρος υπό το πέπλο οποιαδήποτε εξουσίας για το καλό όλων.
Φέτος κέρδισα πέντε γερές φιλίες. Πέντε ε; μοιάζει ουτοπικό. Αλλά είναι αλήθεια. Ζω κάποια χρόνια τώρα στην Νέα Υόρκη. Με τους Αμερικανούς συνδέομαι άμεσα και γνήσια. Χωρίς δεύτερες σκέψεις και αναλύσεις πολλές. Είσαι ή δεν είσαι. Σου κάνει κάποιος η δεν σου κάνει. Είναι από την πρώτη στιγμή με κάποιο τρόπο αναγνωρίσιμα. Μεγαλώνοντας διακρίνεις πολύ καλύτερα «ποια είναι η φυλή σου», που ανήκεις, ποιος χώρος σε εμπνέει. Πέντε γερές παιδικές φιλίες στην Ελλάδα, πέντε στην Αμερική χωράνε δύο παλάμες. Έχω πολύ καλούς φίλους και τους αγαπώ. Είμαι ευλογημένη.
Θέλω να αναφερθώ σε κάτι που απασχολεί άπαντες. Τα συναισθήματα. Μοιάζει παράξενο όταν το πρωτοδιαβάσει κανείς ειδικά από έναν άνθρωπο του θεάτρου. Αλλά ένας ηθοποιός είναι από τους καταλληλότερους να μιλήσει, γιατί εξασκείται στο πως να «μπαίνει και να βγαίνει» από συναίσθημα σε συναίσθημα, πως να το ελέγχει. Αλλά και πάλι στο θέατρο έμαθα την τεχνική, μόνο. Τα συναισθήματα! Που τόσο μας κυριεύουν την ζωή. Είναι σύννεφα στον ουρανό που πάνε κι έρχονται, αλλάζουν σχήματα, καμμιά φορά προκαλούν βροχές κι άλλη φορά εξαφανίζονται. Δεν είμαστε τα σύννεφα, είμαστε ο ουρανός. Τα συναισθήματα δεν μ’ απασχολούν, ούτε με κυριεύουν, ούτε αλλοιώνουν τον μεγαλύτερο σκοπό της ζωής μου. Ζω με μια διαλογιστική προσέγγιση της ύπαρξης, του εαυτού, του κόσμου γύρω μου. Αυτή η κατάκτηση είναι ανακουφιστική. Ότι βλέπω, ζω, ακούω το παίρνω όσο γίνεται αφιλτράριστο, όπως δηλαδή συμβαίνει, δρώ ανάλογα της οπτικής και συνειδητότητας που έχω μέχρι σήμερα και προλαμβάνω το συναίσθημα πριν εξαπλωθεί μέσα στα κύτταρά μου για να παίξει τα παιχνίδια του. Έχω πάθει και πολλά, όπως όλοι άλλωστε, αλλά εξελίχθηκα, δεν θέλω να παίζω παιχνίδια, θέλω αλήθειες. Απολαμβάνω και ζω μέσα από τις αισθήσεις. Πιάνω τις ενέργειες κι αν η ενέργεια είναι χαμηλής δόνησης, απομακρύνομαι. Ακόμα και ως μάνα σε εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζω, κατάφερα να αποστασιοποιούμαι. Τα παιδιά είναι πέρα από τα συναισθήματα, η σύνδεση συμβαίνει σε ανώτερες δονήσεις από αυτές που δονούμαστε. Έτσι προστατεύω τον εαυτό και τα παιδιά μου, τη σχέση μας. Έτσι τα αγαπώ και μ’ αγαπάνε, με εμπιστοσύνη, πίστη και ασφάλεια. Έτσι δεν καταρρέουμε σε αυτές τις παράξενες εποχές που δεν ξέρει κανείς τι του ξημερώνει.
Να δώσω εδώ ένα προσωπικό παράδειγμα για τα συναισθήματα. Γυρνώντας αρχές Ιουνίου από την Αμερική για να περάσω το καλοκαίρι μου στην Ελλάδα, με πληροφόρησαν φίλοι για ένα άρθρο της κ. Φωτεινής Λαμπρίδη, όπου κάνει αντιστοιχία της δουλειάς μου με την ψυχολόγο της Καρολάιν. Δεν γνώριζα μέχρι να προσγειωθώ στην Ελληνική πραγματικότητα ποια είναι η ιστορία της Καρολάιν. Το άρθρο είναι αναπαραγωγή από τριών ετών παλαιό άρθρο. Οι ενασχολήσεις και η έρευνά μου για τα Ελληνικά δεδομένα είναι να το πω ευγενικά «τολμηρή» και αφορά πεδία γνώσης άγνωστα εδώ. Ότι άγνωστο το φοβούνται οι άνθρωποι. Επίσης κάποια λεγόμενα μου σε συνέντευξη στην τηλεόραση που τα χρησιμοποιούν εναντίον μου. Με ρώτησε συνεργάτης μου τι θα κάνω. Τι να κάνω; Δεν τρέφω απολύτως κανένα συναίσθημα. Αφού δεν μ’ αγγίζει; Αντιθέτως, σκέφτηκα. Θυμήθηκα πάλι αυτά που σκεφτόμουν τρία χρόνια πριν. Οι άνθρωποι δεν μελετούν, δεν ερευνούν, απλά πληροφορούνται. Έχοντας παντελή έλλειψη γνώσης για το ποιος είναι ο συνάνθρωπος, στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάω για τον εαυτό μου και το έργο μου, παραπληροφορούν τον κόσμο, παίρνουν θέση και βουτάνε στην παρερμηνεία. Έτσι συμβαίνει με όλα. Ζούμε στο βασίλειο της παρερμηνείας. Ξέρεις, στο θέατρο δεν παίζουμε συναισθήματα, παίζουμε ενεργητικά «θέλω». Όλοι πάντα κάτι θέλουμε σε αυτή τη ζωή. Το πρωί θέλω να πιώ τον καφέ μου, θέλω να με αγκαλιάσουν, θέλω να με αναγνωρίζει ο κόσμος, θέλω να κατακτήσω την επικαιρότητα, θέλω να έχω χρήματα για να θρέψω τα παιδιά μου, θέλω, θέλω πάντα κάτι θέλω. Τα θέλω εξυπηρετούν βαθύτερες ανάγκες. Ας εξετάσει ο καθένας μας τις ανάγκες του και τις προτεραιότητες των θέλω του. Αν θέλουμε να κάνουμε κακό, κάνουμε κακό, αν θέλουμε να κάνουμε καλό, κάνουμε καλό. Δεν είναι τόσο απλό βέβαια αλλά τελικά είναι και απλό. Οι πράξεις των ανθρώπων προσδιορίζονται από τις επιλογές τους. Είναι σαν τις πράξεις ενός έργου. Για να φανερωθεί στο τέλος η αλήθεια, να έρθει η κάθαρση. Αυτό εννοώ «άμυαλοι» άνθρωποι που βολεμένα επιβιώνουν παρασύροντας βολεμένους μαζανθρώπους.
«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» είπε ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος. Ο Κρισναμούρτι στις «Σημειώσεις» έχει γράψει «Η ταπεινοφροσύνη είναι η ουσία της αρετής. Δεν καλλιεργείται, ούτε είναι αρετή. Η ηθική που θεωρείται αξιοσέβαστη σε κάθε κοινωνία, είναι απλώς προσαρμογή στα μοντέλα που έχει φτιάξει η κοινωνία, δεν είναι αρετή. Η κατανόηση της θλίψης και το τέλος της θλίψης είναι αρετή που φέρνει τάξη. Η βαθύτερη ουσία της ταπεινοφροσύνης είναι η μάθηση, μάθηση από οτιδήποτε και από οποιονδήποτε. Δεν υπάρχει ιεραρχία στη μάθηση». Εγώ κάτι έμαθα από το παράδειγμα της κυρίας Λαμπρίδη. Η ικανοποίηση ή η δυσαρέσκεια για ότι γράφεται για εμένα έχει μέσα τον σπόρο του εκφυλισμού και έχω θέσει τα όρια μου. Δεν εκφυλίζομαι. Αυτό είναι αποτέλεσμα σκέψης, όχι συναισθήματος.
Αφού αναφέρθηκα στην ιστορία της Καρολάιν να πω κάτι που το σκέφτομαι σήμερα που γράφω αυτή την συνέντευξη. Ακούω στις ειδήσεις και στις εκπομπές με πόση ευκολία βγάζουν συμπεράσματα για το ποιος είναι τελικά ο συζυγοκτόνος και οι κρυφές προθέσεις του. Στην εκπομπή του ο Ευαγγελάτος κάποια στιγμή ανέλυσε «το υποσυνείδητο» όχι του συζυγοκτόνου, αλλά μιας γυναίκας που έχει ζήσει την δολοφονία της μητέρας της και πως αυτό επηρέασε την ζωή της. Πως έγραψε στο υποσυνείδητο της. Να αναφέρω ότι όλη η εργασία μου χρόνια τώρα αφορά στο υποσυνείδητο, το γνωρίζω όσο είναι δυνατό. Είμαστε Έλληνες και επιθυμούμε να συνδεόμαστε με τους Αρχαίους Έλληνες. Μέσα από τους αρχαίους τραγωδούς γνωρίσαμε την Μήδεια που σκότωσε τα παιδιά της, τον Οιδίποδα που σκότωσε τον πατέρα του και την μάνα του, την Κλυταιμνήστρα που σκότωσε τον Αγαμέμνονα και αμέτρητους άλλους τραγικούς ήρωες. Οι αρχαίοι τραγωδοί γράφουν για τις υποσυνείδητες πράξεις και τα πολυδιάστατα σενάρια ζωής που ώθησαν τους ήρωες να αφαιρέσουν την ζωή ενός ή περισσοτέρων δικών τους ανθρώπων. Σχετιζόμαστε μαζί τους, τους συμπονούμε, μας αγγίζει το παράδοξο της ανθρώπινης φύσης, η άβυσσος της ανθρώπινης ψυχής. Ύστερα ξεχνάμε… απλοϊκά βάζουμε στην άκρη τις μεγαλύτερες αρετές του ανθρώπου, απλοϊκά τον χαρακτηρίζουμε και βέβαια δεν κατανοούμε ότι το υποσυνείδητο είναι μεγάλο κομμάτι της αυτοματοποιημένης καθημερινότητα μας από το πως οδηγούμε, πως πίνουμε τον καφέ μας, πως μιλάμε στον σύντροφό μας, στο παιδί μας, τι αποφάσεις παίρνουμε μέχρι την αφαίρεση μιας ζωής. Μελετάμε, πλάθουμε σενάρια για το πως φτάνει ο άνθρωπος σε αυτό το σημείο και καλά κάνουμε. Με ενοχλεί που μένουμε στο προκείμενο. Και αγνοούμε τα κρυμμένα κείμενα. Που στιγματίζουμε, που σταυρώνουμε. Που αγνοούμε ότι στην απειρότητα των πιθανοτήτων μπορεί να βρεθούμε κι εμείς σε αυτή τη θέση. Πως να εξηγήσεις στον εαυτό σου και στους ανθρώπους, τι σε ώθησε στην πιο ακραία πράξη; Ότι και να πεις ή να πούνε είναι εκλογικευμένα σενάρια. Το υποσυνείδητο γνωρίζει καλύτερα. Κάνουμε μεγάλες προσπάθειες να εξηγήσουμε τις πράξεις αναλύοντας τα σενάρια, βάζοντάς τες σε κουτιά. Ο άνθρωπος είναι σημαντικότερος από τα κουτιά που τον βάζουμε μέσα. Με ενοχλεί που υποσυνείδητα νοιώθουμε ικανοποίηση. Γιατί; Γιατί σχεδόν πάντα είμαστε μακριά από την αλήθεια. Δεν παίρνω θέση, παρατηρώ τα γεγονότα και σκέφτομαι. Θα διαβάσει κάποιος αυτά που γράφω και θα θυμώσει γιατί που είναι μέσα σε αυτά η Καρολάιν; πόσο τραγικός ήρωας είναι το παιδί τους; Οι δύο μανάδες; Οι συγγενείς; Έχω γιό και έχω σκεφτεί πως θα κατέρρεε ο κόσμος μου, αν ο γιός μου δολοφονούσε την μητέρα του παιδιού του. Έχω κόρη και έχω σκεφτεί πως θα κατέρρεε ο κόσμος μου αν δολοφονούνταν από τον άνθρωπο της. Αν σκεφτεί κανείς πέρα από τα σενάρια, όλοι τραγικοί ήρωες είναι και είμαστε. Το υποσυνείδητο για τον καθένα σε αυτή την ιστορία έπαιξε το ρόλο του για να συμβεί αυτή η αποτρόπαια πράξη τέλους με την πιο τραγική ειρωνεία, το βρέφος επάνω στο σώμα της νεκρής μητέρας του.
Τι περιμένω; Τίποτα δεν περιμένω. Ζω και απολαμβάνω κάθε στιγμή και ότι φέρει είναι ευλογία. Μαθαίνω.
Σε ευχαριστώ Ειρήνη για την συνέντευξη. Αφέθηκα να γράψω σκέψεις χωρίς να τις φιλτράρω, να μιλήσω από την θέση ενός ανθρώπου που κάθε ημέρα αυτοπροσδιορίζεται. Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα αλλά φτάνει. Κι αν κάποια πράγματα δεν αρέσουν ή αρέσουν, ας αναλογιστεί ο αναγνώστης αν τον ενδιαφέρουν οι προσεγγίσεις μου ή όχι. Και στις δύο περιπτώσεις θα ήταν χρήσιμο να γνωρίσει από που προέρχονται και μετά να τις δεχτεί ή να τις απορρίψει. Παρακινώ τον αναγνώστη να σκεφτεί μαζί μου, μόνος του και όχι να δεχτεί τα όσα λέω. Στο κάτω κάτω ένα μοίρασμα είναι.
***
Τέλος πληροφοριακά για τους ενδιαφερόμενους, η ζωή μου στην Αμερική άνοιξε όλες τις πόρτες που εδώ είναι κλειστές, με αναγνώριση και αποδοχή του έργου μου, με προοπτική έρευνας περαιτέρω, με σημαντικές προσωπικότητες να στηρίζουν την προέκταση της σκέψης μου. Το βιβλίο μου «Supraconscious, The Genius within you» κυκλοφορεί στο Amazon και έφτασε στο Νο 36 στα 100 best seller στο theater and production μέχρι σήμερα. Δίνω εργαστήρια, master classes και διαλέξεις για τον «Υπερσυνείδητο Άνθρωπο» σε συνεργασία με πανεπιστήμια και εκπαιδεύω εκπαιδευτές σε οργανισμούς. Είναι δρομολογημένα πολλά ωραία και σημαντικές εκπλήξεις αυτή την χρονιά που έρχεται αλλά ο κόσμος θα τα μάθει όταν είναι η ώρα να κοινοποιηθούν. Όσοι είναι ανοιχτοί για εξέλιξη και τους ενδιαφέρει να απελευθερωθούν από μαθημένες συμπεριφορές, συναισθήματα που τους κυριεύουν και ριζωμένες λαθεμένες πεποιθήσεις που τους κρατούν ακινητοποιημένους, όσοι θέλουν να νικήσουν φόβους βαθύτερους που σηματοδοτούν κάθε ενέργεια τους, είναι ανοιχτοί σε νέα και καινοτόμα γνώση και αλλαγή στάσης ζωής, θα ήθελα πολύ να τους γνωρίσω. Κάτι θα δώσω, κάτι θα πάρω, κάτι θα υπάρχει γνήσιο να μοιραστούμε. Είναι σημαντικοί για εμένα.
Σημείωση: τον όρο «Υπερσυνείδητος» τον δανείστηκα από τον μεγάλο δάσκαλο του θεάτρου Konstantin Stanislavski. Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του ερευνούσε την συνειδητότητα και είπε «ο άνθρωπος αν δεν βουτήξει στον χώρο της συνειδητότητας κανένα Σύστημα δεν είναι επαρκές».
*
Ειρήνη, με αγάπη και εκτίμηση προς τους αναγνώστες σου.
***
[*] Η Μαρία Τσαρούχα είναι ηθοποιός, σκηνοθέτις, ερμηνεύτρια, συγγραφέας, δημιουργός της Perceptual Acting and Directing Θεωρίας και Μεθόδου.
