Logout: Η τέχνη είναι από τους ελάχιστους τομείς όπου μεταστροφές και αλλαγές ύφους επιτρέπονται

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Όσοι τον έχουν ακούσει, θα τον έχουν αγαπήσει ήδη, όπως και τους προηγούμενους τρεις δίσκους του. Ίσως και περισσότερο. Για το αν θα σπάσει όλα τα ρεκόρ, που ήδη το κάνει, δεν έχει καμία σημασία. Ο Logout επέστρεψε και αντάμειψε το κοινό με ένα δίσκο γεμάτο ελληνικούς στίχους και συγκίνηση. Και σίγουρα αυτό δεν είναι λίγο.

Από τους πιο διακεκριμένους πειραματικούς συνθέτες στην Ευρώπη, ένας ανήσυχος πνευματικός άνθρωπος, που μας ωθεί στην κοινωνική ευαισθητοποίηση και στην προσωπική αναζήτηση, που μοιράζεται μαζί μας μουσικές και μυστικά καλά φυλαγμένα στην ψυχή του κι εμείς, προσηλωμένοι, εκεί, προσεκτικά τον ακούμε, περισσότερο γιατί πετυχαίνει τα όσα μας λέει να τα ‘χουμε κάποιες φορές κι οι ίδιοι σκεφτεί και να μας εκφράζουν.

Ο αιφνιδιαστικός “Καταρράκτης”, η φωτεινή “Πλατεία”, το απροσδόκητα απολαυστικό “Αερικό”, η βελούδινη “Φίλη”, τα απόκοσμα “Κύματα”, το λυτρωτικό “Κώστας”, το μαγνητικό “Γκρι”, τα αισθαντικά και ατμοσφαιρικά “Παράθυρα”, το όλο φρεσκάδα “Τρίτες” είναι τα εννέα διαμάντια του ΕΔΩ/ΕΚΕΙ. Τα τραγούδια που σε λίγα χρόνια θα έχουν μια θέση μόνιμη στο συρτάρι της μνήμης της, δίπλα απ’ αυτά που έχουν ήδη γράψει ιστορία, γιατί τα όμορφα πράγματα, όπως τις ιδιαίτερες, πολύτιμες, με αναμφίβολα εξαιρετική ενορχήστρωση συνθέσεις του Logout, οφείλουμε να τα προστατεύουμε.

Ο στοχασμός και η αμφισβήτηση, η δημιουργική έμπνευση, η καλλιτεχνική έκρηξη και η αρμονική συνύπαρξη και συνεργασία με τις υπέροχες Nalyssa Green, Καλλιόπη Μητροπούλου και η σύμπραξη με τον ταλαντούχο Ορέστη Πετράκη είμαι σίγουρη πως θα σας κερδίσουν.

Το άλμπουμ αυτό, άκρως ερωτικό, μυστηριώδες, νοσταλγικό και ποιητικό, ρυθμικό, μεταξένιο, με γλαφυρές εικόνες, μας παρασύρει σ’ ένα ατέλειωτο όνειρο με κινηματογραφική διάσταση.

Ο Logout δίνει μια γενναιόδωρη συνέντευξη στο catisart.gr, μιλώντας μας για την τραγουδοποιία, τους συνεργάτες του, τις δικές του μουσικές προτιμήσεις και για το καλλιτεχνικό του προφίλ. “Για μένα η ελευθερία για πειραματισμό και αλλαγές είναι κομβικό στοιχείο και είναι καλό που το όνομα είναι εκεί σαν διαρκής υπενθύμιση για συνεχές ανακάτεμα της δημιουργικής «τράπουλας». Έχει πλάκα που σ’ αυτόν τον τομέα μπορείς να πηγαίνεις γυρεύοντας”, δηλώνει για το καλλιτεχνικό του όνομα. Άλλωστε, όπως μας λέει: “Η τέχνη είναι ένας από τους ελάχιστους τομείς όπου ίσως μεταστροφές και αλλαγές ύφους να επιτρέπονται, αν και όχι πάντα (βλ. τις εμβληματικές μεταστροφές του Dylan ή των Radiohead και τις αρνητικές αντιδράσεις που δημιούργησαν αρχικά)“.

Γιατί διάλεξες το καλλιτεχνικό όνομα Logout;

*Είχα προτείνει αυτό το όνομα όταν ψάχναμε όνομα μπάντας για τους The Place Within. Το κράτησα τελικά για μένα. Τότε ήταν εποχές my space, το internet κυριαρχούσε πολύ λιγότερο την καθημερινότητά μας, αλλά θεώρησα μάλλον ότι έχει μια ποιητικότητα αυτή η αποσύνδεση.
Έχει πολλές πτυχές σαν όνομα. Δεν το σκέφτομαι τόσο με την κυριολεκτική ιντερνετική του έννοια, παρόλο που είναι όλο και πιο σημαντικό να θυμόμαστε να αποσυνδεόμαστε που και που κι απ’ αυτό.
Ο αγαπημένος μου στιχουργός, ο Conor Oberst, λέει σχεδόν σε όλες του τις συνεντεύξεις ότι στα τραγούδια του δεν έχει σημασία αν λέει «εγώ, αυτός, εσύ» γιατί κατά βάση ούτως ή άλλως προσπαθεί να περιγράψει την ανθρώπινη κατάσταση πέραν των στενών προσωπικών του ορίων. Είναι πολλές οι φιλοσοφίες και οι θρησκείες που υπογραμμίζουν την ανάγκη υπέρβασης του στενού «εγώ» και θεώρησης της ζωής από μια διαφορετική σκοπιά ή και από τη σκοπιά του αιώνιου. Τα πράγματα αποκτούν πολύ διαφορετική υπόσταση έτσι. Φυσικά η σημερινή εποχή μας καλλιεργεί τον ατομισμό – καθώς υπάρχει ευθεία σχέση του με τον καταναλωτισμό. Οπότε ίσως είναι λίγο λάθος για την εποχή το όνομα αλλά δεν πειράζει.
Το άλλο πρόβλημα με το όνομα είναι ότι ίσως το παίρνω πολύ κυριολεκτικά και προσπαθώ να ελαχιστοποιώ τα βιογραφικά στοιχεία – αν και αυτά καμιά φορά δίνουν προοπτική και πλαισιώνουν το έργο κάποιου. Αλλά τι να κάνουμε, είναι μέρος του στοιχήματος του πρότζεκτ – στέκεται κάτι με αυτή τη συνθήκη το 2020 άραγε;
Και για να δώσω και μια τελευταία πτυχή που ίσως είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο καλλιτεχνικά: Δυστυχώς ή ευτυχώς στη ζωή χτίζουμε ένα συγκεκριμένο προφίλ, επαγγελματικό και κοινωνικό, και από ένα σημείο και μετά το υπηρετούμε χωρίς να είναι εύκολες οι μεγάλες μεταστροφές. Η τέχνη είναι ένας από τους ελάχιστους τομείς όπου ίσως μεταστροφές και αλλαγές ύφους να επιτρέπονται, αν και όχι πάντα (βλ. τις εμβληματικές μεταστροφές του Dylan ή των Radiohead και τις αρνητικές αντιδράσεις που δημιούργησαν αρχικά). Για μένα η ελευθερία για πειραματισμό και αλλαγές είναι κομβικό στοιχείο και είναι καλό που το όνομα είναι εκεί σαν διαρκής υπενθύμιση για συνεχές ανακάτεμα της δημιουργικής «τράπουλας». Έχει πλάκα που σ’ αυτόν τον τομέα μπορείς να πηγαίνεις γυρεύοντας.

Ξεκίνησες να γράφεις κομμάτια κάπου στην αρχή του 2000, με αγγλικούς στίχους μέχρι τώρα. Γιατί αποφάσισες το τέταρτο άλμπουμ σου να έχει αποκλειστικά ελληνικό στίχο;

*Κομμάτια με ελληνικό στίχο έβγαιναν παράλληλα με τα αγγλικά, απλά πολύ πιο σπάνια. Παίζονταν στα live σχεδόν από την αρχή του πρότζεκτ και ήταν πάντα μια ερώτηση που δεχόμουν, «πότε θα κυκλοφορήσουν». Όταν συμπληρώθηκε αυτή η ομάδα τραγουδιών θεώρησα ότι πρέπει πλέον να ηχογραφηθούν κι αυτά.

Μέσα από όλη αυτή την ενασχόλησή σου με το τραγούδι ανακάλυψες κάτι που δεν το ήξερες για τον εαυτό σου;

*Αν και είναι αρκετά «ακούσια» πράξη η συγγραφή τραγουδιών έχει ενδιαφέρον να τα κοιτάς αναδρομικά και να σκέφτεσαι γιατί κινούνται σε αυτές τις θεματολογίες, τη διάθεση; O Leonard Cohen είπε την εξαιρετική φράση «poetry is just the evidence of life. Ιf your life is burning well, poetry is just the ash». Το ότι δε μένει μόνο στάχτη αλλά και στίχοι και ήχοι, το ότι κάθεσαι να γράψεις και να αναλύσεις κάτι, είναι απόδειξη ότι υπάρχουν θεματάκια να λυθούν και αναδρομικά έχει ενδιαφέρον να κοιτάς ποια ήταν τα κυριότερα και αν βρέθηκαν λύσεις. Η γρήγορη καταγραφή και κοινοποίηση δύσκολων θεμάτων και «λύσεων» που μπορεί να τα συνοδεύουν είναι μια απ’ τις σημαντικές λειτουργίες της τραγουδοποιίας.

Τι είναι εκείνο που σας έχει «δέσει» μουσικά με τη Nalyssa Green, την Καλλιόπη Μητροπούλου και τους άλλους συνεργάτες σου στο ΕΔΩ/ΕΚΕΙ;

*Με τον Ορέστη Πετράκη παίζουμε μαζί από τον καιρό που είχαμε το συγκρότημα The Place Within. Όποτε μπορούμε συνεργαζόμαστε και στα live και είναι πάντα καίριο το feedback που δίνει σε work-in-progress ηχογραφήσεις.
Mε τη Nalyssa Green και την Καλλιόπη Μητροπούλου πρέπει να γνωριστήκαμε γύρω στο 2010, όταν ξεκινούσαμε με τα πρώτα μας δισκογραφικά βήματα. Η Nalyssa τότε κυκλοφόρησε το Barock και η Καλλιόπη έπαιζε τότε με τους φοβερούς His Majesty the King of Spain. Αυτό το κοινό ξεκίνημα και οι σχετικά παράλληλες πορείες ήταν σημαντικά συνδετικά στοιχεία.

Ως ακροατής μουσικής, ποιες είναι οι προσωπικές σου προτιμήσεις, ποιο είδος μουσικής απολαμβάνεις περισσότερο;

*Τραγουδοποιοί όπως ο Thom Yorke, o Conor Oberst, o Elliott Smith, o Leonard Cohen, η Adrianne Lenker, ο Justin Vernon, o Sufjan Stevens, o Dylan έχουν γράψει κάποια απ’ τα πολύ αγαπημένα μου κομμάτια. Αλλά μου αρέσει πολύ να ακούω και μικρά ή και λίγο μεγαλύτερα passion projects όπως π.χ. τα διάφορα εγχώρια πρότζεκτ που έχω μαζέψει σε αυτή τη λίστα (https://open.spotify.com/playlist/0Lk0sgAmM1jH7sv7YwpyrD?si=YD4IkZl0Tt-2h2Bz401oaQ). Το θεωρώ τρομερά όμορφο ότι σε αυτά τα πρότζεκτ οι καλλιτέχνες αποτυπώνουν κάτι με μεράκι καθαρά για καλλιτεχνικούς λόγους παρά την ελάχιστη πιθανότητα ανταποδοτικότητας των εγχειρημάτων τους.

Πώς επηρέασε η διάδοση του Internet τη μουσική βιομηχανία και τους καλλιτέχνες τα τελευταία χρόνια; Είναι σύμμαχος ή εχθρός για τους νέους καλλιτέχνες;

*Τελευταία το σκέφτομαι ως εξής: Παλαιότερα οι ραδιοφωνικές εκπομπές ήταν η μόνη πηγή μέσα απ’ την οποία θα μπορούσε κανείς να ανακαλύψει καινούργια πράγματα. Τώρα ο καθένας είναι εν δυνάμει μια τέτοια πηγή και έτσι είναι σαν όλοι να είμαστε εν δυνάμει κάτι σαν μικροί πειρατικοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί. Για τις ανεξάρτητες παραγωγές αυτή η προώθηση από στόμα σε στόμα είναι πολύ σημαντική γιατί μόνον έτσι κάτι μπορεί να αποκτήσει μια κάποια ορμή.

Ποια είναι τα σχέδιά σου για το χειμώνα που έρχεται; Ετοιμάζεις κάποιες εμφανίσεις με νέα projects;

*Είναι δύσκολες εποχές για ζωντανές εμφανίσεις οπότε δεν έχω εστιάσει σε αυτές ακόμα. Ίσως όταν φτιάξουν τα πράγματα. Κυρίως κάποιους επόμενους δίσκους προχωράω με σχετικά αργά βήματα.

Με τι ασχολείσαι όταν δεν ασχολείσαι με τη μουσική;

*Μια ταινία που σκέφτομαι πολύ συχνά είναι η ταινία Patterson του Jim Jarmusch. Είναι μια καταπληκτικά απλή απεικόνιση της σύνδεσης μεταξύ τέχνης και ζωής, του ότι δε σταματάει το ένα για να αρχίσει το άλλο, είναι και τα δύο είναι συνεχώς εκεί και δίνουν, αμφίδρομα, νόημα.

Αρκεί το ταλέντο για να κάνει κανείς σήμερα σταδιοδρομία στο τραγούδι και την τέχνη;

*Αρκετά κοινότοπο αυτό που θα πω, αλλά το να βιοποριστεί κανείς από την τέχνη είναι εξαιρετικά σπάνιο, ακόμα και ανάμεσα σε μεγάλα ταλέντα. Αν όμως το βγάλουμε, πολύ δυστυχώς και πολύ αδίκως, εκτός της εξίσωσης αυτό, τότε «σταδιοδρομία», δηλαδή μια εσωτερική διαδρομή μέσα στην τέχνη μπορείς να κάνεις και μόνο με ταλέντο, ίσως και χωρίς ταλέντο, απλά ακολουθώντας αυτήν την απροσδιόριστη «ανάγκη». Δεν είναι απαραίτητα καλό για όλους, καλύτερα είναι μάλλον να έχεις λιγότερες ανάγκες αν γίνεται. Στην πραγματικότητα βέβαια πάντα υπάρχουν ανάγκες κι η τέχνη δίνει μια κάποια δομή σε κάποιες θεμελιώδεις αναζητήσεις σχετικά με αυτές. Οπότε αυτή η εσωτερική «σταδιοδρομία» μπορεί και να βοηθάει.

Ποιους σύγχρονους καλλιτέχνες θεωρείς «συγγενείς» σου;

*Τη μεγαλύτερη συγγένεια νιώθω με την «ομάδα» της 29ης Δεκεμβρίου: τη Nalyssa Green και τη Δεσποινίς Τρίχρωμη, κυρίως γιατί θεωρώ ότι έχουμε παραπλήσιες καλλιτεχνικές αγωνίες, ξεκίνησαν και τα πρότζεκτ σε κοντινούς χρόνους και έτσι στο μυαλό μου έχουν συνδεθεί κάπως.

Ως λαός εκτιμάμε τη λαϊκή μας παράδοση στη μουσική ή την υποτιμάμε;

*Ίσως πολύ μικρό ποσοστό τη γνωρίζει σε βάθος αλλά αρκετά μεγάλο ποσοστό τη γνωρίζει ενστικτωδώς και υποσυνείδητα το οποίο δεν είναι κακό. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες η μουσική παράδοση έχει εξαφανιστεί σχεδόν ολοκληρωτικά από το μουσική καθημερινότητα των λαών, οπότε όπως και να ‘χει είναι όμορφο το ότι εδώ είναι σε κάποιο βαθμό ζωντανά κάποια από τα πολύ ενδιαφέροντα ηχοχρώματα της παράδοσης – και ότι μας επηρεάζουν με έναν ενδιαφέροντα πηγαίο τρόπο.

Επιστρέφοντας στο ΕΔΩ/ΕΚΕΙ, θα μου πεις ένα συναίσθημα, μια σκέψη για καθένα από τα κομμάτια του άλμπουμ;

*Καταρράκτης: Πολλές φορές σκέφτομαι ότι παραείναι σχεδόν αιφνιδιαστικά άμεσο σαν κομμάτι – αλλά το δεύτερο κουπλέ πάει το κομμάτι σε ένα πολύ διαφορετικό μέρος και έτσι του το «συγχωρώ». Δηλαδή παίζει λίγο με το να προκαλεί ένα χαμόγελο στην αρχή -που είναι κι αυτό σημαντικό- και στη συνέχεια εισάγει ένα λίγο πιο βαρύ context.

*Πλατεία: Είναι συγγενικό κομμάτι με τον Καταρράκτη και μαζί ξεκινάνε το δίσκο σχετικά φωτεινά. Ίσως είναι ένας μικρός «ύμνος» στην απλότητα της βασικής χαράς που όμως δύσκολα μεταφέρεται και στην καθημερινότητα για τους περισσότερους από εμάς.

*Φίλη: Το πρώτο κομμάτι του δίσκου που εισάγει πιο έντονα το θέμα της απόστασης από αγαπημένα πρόσωπα. Το μόνο κομμάτι του δίσκου με σχετικά επίμηκες outro που παραπέμπει λίγο στα κάπως ambient outro του προηγούμενου δίσκου. Σε αυτό το κομμάτι διατηρήθηκε το outro σαν αντανάκλαση της αγωνιστικής αγρυπνίας των στίχων.

*Αερικό: Παραδοσιακά το σκεφτόμουν σαν τραγούδι που θα μπορούσε να ‘χει γραφτεί το 1910 για ένα ζευγάρι που δεν τους επιτρέπει η κοινωνία να βρεθούν. Αλλά αυτές τις μέρες σκεφτόμουν και πόσο απευθείας θα μπορούσε να μεταφερθεί στην τρέχουσα «σιγαλιά» που ξαφνικά επέστρεψε στις πόλεις μας.

*Κύματα: Μάλλον η πιο περίεργη σύνθεση που έχει μπει σε δίσκο του πρότζεκτ ως τώρα, καθώς ακόμα δεν είμαι σίγουρος ακόμα πώς λειτουργεί η αρμονία στο κομμάτι. Είχε γραφτεί κάπως «ακούσια». Ο Elliott Smith χρησιμοποιούσε έντονα αυτή την τεχνική παίζοντας χωρίς να προσέχει τι πατάει ακριβώς μέχρι να βγει κάτι ενδιαφέρον.

*Κώστας: Ο Κώστας είναι ένα κομμάτι που χρησιμοποιεί τη δομή μιας μικρής ιστορίας και στα τρία του κουπλέ η νοητική σχέση μεταξύ των δύο ηρώων αλλάζει πολύ δραστικά, παρότι η εξέλιξη αυτή διαρκεί λίγα λεπτά. Ίσως αμφισβητώντας κάπως τις βεβαιότητές μας και δείχνοντας τις μεγάλες εσωτερικές διακυμάνσεις που μπορεί να έχουν φαινομενικά σταθερά οικεία μας πρόσωπα.

*Γκρι: Το Γκρι, είναι ένα πραγματικά σχετικά «γκρι» κομμάτι. Είναι από τα λίγα κομμάτια που δε δίνεται κάποια συγκεκριμένη «λύση» στο «θεματάκι» που παρουσιάζεται. Από την άλλη θεωρώ ότι είναι και χρέος των τραγουδιών να παρουσιάζουν και αυτή την πτυχή της ζωής, γιατί είναι η πτυχή που η κοινωνία δε μοιράζεται εύκολα, και είναι σε πλήρη αντίθεση με το κυρίαρχο, υπερβολικά ευδιάθετο, trend των διαφημίσεων και των influencer. O κυριότερος κίνδυνος με το να υπάρχει παντού μόνο ευδιαθεσία, είναι ότι τότε, όταν κάποιος δε νιώθει τέλεια, νιώθει ότι μόνο αυτός είναι περίεργος και αποτυχημένος που νιώθει έτσι. Γι’ αυτό καλό είναι να βγαίνουν και γκρι κομμάτια, βοηθάνε πιστεύω.

*Παράθυρα: Λίγο παραπλήσιο κομμάτι με τον Κώστα, καθώς κι αυτό λέει μια μικρή ιστορία «μεταστροφής» ανάμεσα στα δύο του κουπλέ. Και τα τρία τελευταία κομμάτια αυτά ουσιαστικά παίζουν με τις «βεβαιότητές» μας, που πολλές φορές στηρίζονται στο συναίσθημα, το οποίο με τη σειρά του πολλές φορές στηρίζεται σε συμπλέγματα και δε λειτουργεί πάντα προς όφελός μας. Εδώ, η πραγματικότητα αλλάζει τελείως βλέποντας τη μέσα από το παράθυρο ενός σπιτιού που πλέον μοιάζει ξένο ή μετά την απόφαση της μεγάλης φυγής. Και έτσι παραμένει κάπως τραγική η αναζήτηση μιας οπτικής γωνίας απ’ όπου μπορούμε να δούμε τα πράγματα αντικειμενικά, χωρίς αντανακλάσεις και διαθλάσεις απ’ τα διάφορα παράθυρα. Μια κάποια λύση στο κομμάτι είναι στο να αρκείται κανείς με τη μαγεία της ζωής αυτής καθ’ αυτής, να αγαπήσει κανείς τη ζωή πριν από το νόημά της που έλεγε κι ο Ντοστογιέβσκι. Έχει βέβαια ενδιαφέρον αν αυτό το «είναι αρκετά» το πιστεύει ή το λέει για να το πιστέψει ο αφηγητής στο κομμάτι.

*Τρίτες: Ίσως το πιο άμεσο κομμάτι – με τους στίχους να αναφέρονται πλέον ξεκάθαρα στα «ξένα». Στηρίζεται και σε ένα αρκετά κλασικό «ελληνικό» μοτίβο-ηχόχρωμα και έχει πλάκα το ότι στέκει κάπως σε ένα σχετικά indie πλαίσιο. Είναι πάντα επικίνδυνο να χρησιμοποιούνται τέτοιες κλασικά παραδοσιακές αναφορές, αλλά από την άλλη είναι και κάτι που είναι μέρος του project από τον καιρό του πρώτου album (βλ. song of the selfless, an inside joke) και που επέστρεψε και στον προηγούμενο δίσκο με κομμάτια σαν το N91 και το Bayorsai.

• ΒΡΕΙΤΕ ΤΟ ΔΙΣΚΟ ΕΔΩ

***

Τον ξέρουμε από το 2012 τότε που ο Logout από την Ολλανδία βρέθηκε στην Αθήνα και στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων για να παίξει κομμάτια από την πρώτη του συλλογή «Paper Plane Flight Recorder» και να παρουσιάσει για πρώτη φορά το επερχόμενο album του «Little Things buried in Concrete», με τη βοήθεια loop station και τη συμμετοχή guest.

Δείτε τι έγραφαν τότε οι ειδικές στήλες του Τύπου γι’ αυτόν:

“Ο αινιγματικός Logout είναι η ελληνική απάντηση στην ακουστική παρεΐστικη americana. Ή μάλλον είναι η επιτομή της greekana. Ή ίσως αυτού του στυλ που θα έπρεπε να ακούγεται ως greekana…”. (Μάρκος Φράγκος / Jumping Fish).

“Το αριστουργηματικό του άλμπουμ ξεκινάει με μια αναγγελία πτήσης, πριν χτίσει με μία μόνο κλασική, ακουστική κιθάρα και τη φωνή του έναν πύργο από λούπες που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές της αμερικανικής φολκ και τον αγαπημένο του Κόνορ”. (Φώτης Βαλλάτος / Lifo).

“Μια απολύτως προσωπική κατάθεση. Ο Logout γράφει, παίζει, τραγουδάει, ηχογραφεί και κάνει παραγωγή σε ένα λιτό άλμπουμ. Αφηγείται ιστορίες με μελαγχολικό mood, με μια κιθάρα που ζωγραφίζει ελλειπτικές μελωδίες, με μια φωνή που τσακίζει κάτω απ’ το βάρος των συναισθημάτων και με ερμηνεία που δίνει πειστικά τον προσωπικό τόνο. Η αναφορά στον Elliott Smith μόνο τυχαία δεν είναι”. (Μάκης Μηλάτος / Athens Voice).

***

Τα κομμάτια του ΕΔΩ/ΕΚΕΙ πραγματεύονται τα συναισθήματα που προκαλούνται από διάφορα «εδώ» αλλά και της ανάμνησης ή της προσμονής για διάφορα «εκεί».

• ΕΔΩ/ΕΚΕΙ: Το τέταρτο άλμπουμ του Logout είναι και το πρώτο του με ελληνικούς στίχους