-Οι παρακάτω σκέψεις, με αφορμή το μνημόσυνο (Κυριακή 15 Ιουλίου 2018, ώρα 9.30 π.μ. στο Ιερό Ναό Αγίας Τριάδας Λυγουριού) για τον ένα χρόνο από τον θάνατο του Λεωνίδα Λιακόπουλου.
Του Παναγιώτη Μήλα
«Στο καφενεδάκι του Λεωνίδα Λιακόπουλου, στο Λυγουριό, οι ηθοποιοί και όλοι οι συντελεστές έρχονταν από το 1954 για έναν καφέ και ένα ποτήρι δροσερό νερό.
-Όμως η Κατίνα Παξινού είχε άλλη γνώμη. Μπήκε στο μικρό κουζινάκι, έφτιαξε την πρώτη χωριάτικη σαλάτα, πατάτες τηγανιτές και αβγά μάτια. Συνέχισε με μπιφτέκια στην αυτοσχέδια ψησταριά.
Με τις συμβουλές της, το μικρό καφενεδάκι έγινε στέκι και, από τότε μέχρι σήμερα, οι ηθοποιοί βρίσκουν εδώ την ψυχική ηρεμία που τους χρειάζεται, απολαμβάνοντας τις συνταγές της Κάκιας μου», μας λέει ο κ. Λεωνίδας.
-Στο χώρο αυτό, που θυμίζει μουσείο, τον συναντήσαμε με αφορμή τα 55χρονα του Φεστιβάλ, θαυμάσαμε το φωτογραφικό του αρχείο και ακούσαμε τις ιστορίες του. Ιστορίες αληθινές, που τις απολαμβάναμε σαν παραμύθι…
***
Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από τη συνέντευξη που μου έδωσε ο Λεωνίδας Λιακόπουλος και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ναυτεμπορική» το 2010.
Αν διαβάσει κανείς αυτή τη συνέντευξη θα βγάλει αμέσως το συμπέρασμα ότι ο «Λεωνίδας» έχει ήδη ανακηρυχθεί διατηρητέο ιστορικό μνημείο εδώ και χρόνια. Δεν έχει ανάγκη κάποια υπουργική απόφαση. Δεν έχει ανάγκη από σφραγίδες, πρωτόκολλα και κοινοποιήσεις στους αρμόδιους φορείς.
-Ο «Λεωνίδας» ζει και θα ζει στις καρδιές και των καλλιτεχνών, από τότε που η Κατίνα Παξινού φόρεσε την ποδιά και άρχισε να μαγειρεύει στο κουζινάκι του μικρού καφενείου.
-Ο «Λεωνίδας» ζει και θα ζει στις καρδιές και των καλλιτεχνών, από τότε που η κυρία Κάκια άρχισε να μαγειρεύει τα απίθανα γεμιστά, το μοναδικό μπριάμ, το «αχτύπητο» νουά και τη «χωρίς αντίπαλο» τυρόπιττα.
-Ο «Λεωνίδας» ζει και θα ζει στις καρδιές και των καλλιτεχνών, από τότε που στην ομάδα του παππού Λεωνίδα μπήκαν και τα παιδιά του, και τα εγγόνια του. Από τότε που πολλαπλασιάστηκαν οι αγκαλιές και τα χαμόγελα στο ιστορικό στέκι.
Η κυρία Κάκια και όλη η ομάδα της, συνεχίζει ήδη το έργο του Λεωνίδα, όχι σύμφωνα με κάποιο νόμο ή με κάποια παράγραφο. Οι «Λιακοπουλαίοι» (Νίκος, Γιώργος, Σοφία, Λεωνίδας, Γιώργος, Λεωνίδας, Νίκος) δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους επειδή αυτό το έχουν στο οικογενειακό και πολιτιστικό τους DNA. Από την εποχή που οι παππούδες, οι πατεράδες, οι μανάδες, οι θείοι και οι θείες έσκαβαν με τα δάχτυλα και με τα νύχια για να βγάλουν στο φως το Θέατρο του Πολυκλείτου. Από τότε έχουν μάθει να προσφέρουν. Αυτό κληροδότησαν, αυτό κληρονόμησαν…
Επομένως με τον δικό τους κόπο, με τον δικό τους ιδρώτα, με τις δικές τους χιλιάδες ώρες προσφοράς έχουν κάνει διατηρητέο ιστορικό μνημείο τον «Λεωνίδα» τους. Δεν χρειάζονται αποφάσεις από υψηλά ιστάμενους οι οποίοι έρχονται και παρέρχονται.
-Οι λίγες αυτές σκέψεις, γράφτηκαν με αφορμή το μνημόσυνο (Κυριακή 20 Αυγούστου 2017, ώρα 9 π.μ. στο Ιερό Ναό Αγίας Τριάδας Λυγουριού) για τις 40 ημέρες από τον θάνατο του Λεωνίδα Λιακόπουλου.
-Καταθέτω επίσης αυτές οι σκέψεις, με αφορμή την εκφρασθείσα πρόθεση από την υπουργό Πολιτισμού κυρία Λυδία Κονιόρδου, για ανακήρυξη του «Λεωνίδα» σε διατηρητέο ιστορικό μνημείο. Καλή η πρόθεση αλλά καλύτερο θα ήταν – και οπωσδήποτε πιο σημαντικό – αν βοηθούσε το Υπουργείο να γίνει η ψηφιοποίηση του σπάνιου φωτογραφικού υλικού που βρίσκεται στου «Λεωνίδα». Αυτό θα ήταν το πρώτο απαραίτητο βήμα και θα μπορούσε να αποτελέσει την πρώτη ύλη και την κινητήρια δύναμη για την ίδρυση του Μουσείου Φεστιβάλ Επιδαύρου.
Μακάρι να γίνει έτσι η αρχή για αυτό το Μουσείο, με την υπογραφή της, ώστε όλοι τότε να της πουν: Μπράβο Κονιόρδου…
