Του Παναγιώτη Μήλα
[email protected]
«Τα όνειρά σας, απαιτούν ένα γερό χάρτινο καραβάκι. Μην αφήσετε κανένα να σας το τσαλακώσει. Καλό σας ταξίδι».
Τις μέρες με τον καύσωνα φορώντας ένα πολύ δροσερό πουκάμισο βρήκα στο τσεπάκι του την παραπάνω φράση γραμμένη σε ένα τσαλακωμένο χαρτί. Θέλησα λοιπόν να ακολουθήσω την ευχή για καλό ταξίδι και μια και δυο ξεκίνησα για θέατρο. Αναζήτησα κάτι ανάλαφρο, μιας και τις φεστιβαλικές παραστάσεις τις είχα τιμήσει δεόντως. Το ανάλαφρο όμως πολλές φορές είναι και επικίνδυνο. Οι επιλογές στο κέντρο της Αθήνας περιορισμένες, δυστυχώς, στα δάχτυλα του ενός χεριού. Οπότε, αφού το αποφάσισα, έπρεπε και να πάω. Επιλέγω μια γνωστή γειτονιά. Στην Πατησίων αμέσως μετά το κτήριο της Ανωτάτης Εμπορικής (πρώην ΑΣΟΕΕ, νυν Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), στον πρώτο δρόμο δεξιά, στην οδό Δεριγνύ, βρίσκεται το θέατρο «Αθηνά». Κλειστό όμως, όχι θερινό! Κάηκα, ειδικά τώρα με τον καύσωνα. Ας είναι. Τώρα ήρθα! Δεν αλλάζει το πρόγραμμα. Πολύχρωμες εντυπωσιακές αφίσες στην είσοδο: «Δεν θα με τρελάνεις εσύ εμένα» ο τίτλος του έργου. Παναγιώτης Καποδίστριας και Αργύρης Γιαμάλογλου, το συγγραφικό δίδυμο. Παίρνω βαθιά ανάσα και μπαίνω…
Κύμα δροσιάς από την οροφή
Με το που μπήκα στην αίθουσα ένα κύμα δροσιάς με συνέφερε. Ήταν από την ανοιχτή οροφή του θεάτρου. Καύσωνας έξω, δροσιά μέσα. Παλιά κατασκευή, από αυτές που δεν έλιωναν με τις πρώτες ζέστες. Κατασκευή που προστάτευε τους ενοίκους. Δροσιά λοιπόν και καλή η πρώτη εντύπωση.
Από την εποχή του Φέρτη και της Ντενίση
Μέχρι να χτυπήσει το τρίτο κουδούνι, θυμήθηκα πως εδώ είχα δει το «Αμαντέους», του Πήτερ Σάφφερ, με τον Γιάννη Φέρτη και τη Μιμή Ντενίση, την εποχή του μεγάλου τους έρωτα. Σκηνοθέτης τότε ήταν ο Ρότζερ Γουίλιαμς. Έπαιζαν ακόμη ο Δάνης Κατρανίδης, ο Τρύφων Καρατζάς και ο Μάκης Ρευματάς.
Ένα τρυφερό μπουλβάρ
Το τρίτο κουδούνι χτυπάει, τα φώτα σβήνουν, τα φώτα ανάβουν, η παράσταση αρχίζει. Το σκηνικό, το κλασικό των τρυφερών μπουλβάρ. Σαλόνι μεσοαστικού σπιτιού της δεκαετίας του ’60 με πολλές πόρτες. Πάρα πολλές. Η γνωστή συνταγή φαντάστηκα. Κάθε φορά που ανοίγει και κλείνει η πόρτα, έρχεται η μια έκπληξη και φεύγει η προηγούμενη. Αν εξαιρέσεις τη στρογγυλή πολυθρόνα, σαν μεγάλη μπάλα ποδοσφαίρου, που μου έκοβε το οπτικό πεδίο, κατά τα άλλα το σκηνικό (Ντίνος Πετράτος) ήταν προσεγμένο και κάλυπτε απόλυτα τις ανάγκες της κωμωδίας της οποίας οι ρυθμοί λεπτό το λεπτό ανέβαιναν με μεγάλη ταχύτητα. Αν και οι ρυθμοί ήταν καταιγιστικοί, πρόλαβα να απολαύσω τα κοστούμια (Αλεξάνδρα Κατσαΐτη) που είχαν αρκετές φορές και μια τολμηρή νότα, πάντα στο πλαίσιο των ηθών της δεκαετίας του ’60. Πρωταγωνιστής μας είναι ο Παύλος (Σπύρος Σπαντίδας), ένας καρδιοκατακτητής γυναικάς που βρίσκεται ξαφνικά μπλεγμένος με τέσσερις γυναίκες που τον διεκδικούν. Μια Γαλλίδα, μια Ισπανίδα, μια Ρωσίδα και μια Ελληνίδα. Ποια θα νικήσει; Πρόκειται για τη Ρενέ, μία ελαφρόμυαλη γοητευτική κοκέτα (Πηνελόπη Πλάκα), την Κάρμεν, μία ζηλιάρα αυταρχική νεαρή (Νίκη Λάμη), την Αννούσκα, μία αυστηρή παθιασμένη γυναίκα (Ευτυχία Φαναριώτη) και την Ντόρα (Ευτυχία Σίδερη) που είναι και η επίσημη σχέση του (γι’ αυτό το μήνα).
Ο Παύλος, που δεν έχει αντιληφθεί πώς έγινε όλο αυτό μπέρδεμα, προσπαθεί να ξεμπλέξει χωρίς να μάθει η μία για την άλλη. Σύμμαχοί του, ο πιστός γκέι υπηρέτης του, ο Ιούλιος (Σπύρος Πούλης) και ο Βαγγέλης, ο ντροπαλός ξάδερφός του με το αλλόκοτο επώνυμο “Μπουφές” (Κώστας Αποστολάκης), ο οποίος έρχεται από το χωριό στην Αθήνα, προκειμένου να βρει μια καλή κοπέλα να παντρευτεί.
Τα μπερδέματα ξεκινάνε και ενώ ο Παύλος, που τρέμει στην ιδέα του γάμου, προσπαθεί να τις ξεφορτωθεί, εκείνες αντιστέκονται και φαίνονται αποφασισμένες να τον διεκδικήσουν, μέχρι τελικής πτώσεως. Τίποτα όμως δεν είναι όπως φαίνεται.
Το παιχνίδι είναι δύσκολο και οι αντίπαλοι τα δίνουν όλα μέχρι τελικής νίκης. Ο αγώνας είναι απρόβλεπτος και οι εξελίξεις ραγδαίες. Πάντα βέβαια με τους κανόνες του μπουλβάρ. Οι επτά ηθοποιοί κινούνται με φοβερή άνεση. Δυστυχώς δεν τους είχα ξαναδεί στο θέατρο. Κάποιους τους είχα δει στην τηλεόραση. Έδειχναν όμως εκπληκτική άνεση στο θεατρικό σανίδι και αυτό το εισέπρατταν κάθε στιγμή. Το κοινό ανταποκρινόταν με χειροκροτήματα και γέλια σε κάθε σκηνή. Κάτι όχι και τόσο εύκολο. Να κερδίσεις την πλατεία «άμα τη εμφανίσει». Όλα κύλησαν –ειλικρινά– όχι όπως το περίμενα. Πολύ γέλιο, τέλειο κείμενο, γρήγορος ρυθμός και μοντέρνες ερμηνείες, όχι τηλεοπτικές θα τόνιζα. Τι άλλο θέλει ένα θεατής για να διασκεδάσει; Μάλλον, για να ψυχαγωγηθεί… Η ομάδα του θεάτρου «Αθηνά» ξέρει και να παίζει και να κερδίζει.
Ο Σπύρος Πούλης, κλασικός κωμικός, με χαρακτηριστική άνεση και με λεπτές αποχρώσεις δημιούργησε τον πανούργο υπηρέτη. Ο Σπύρος Σπαντίδας χάρισε μοναδικές στιγμές με το μπρίο του χωρίς να εκβιάζει το γέλιο. Η Πηνελόπη Πλάκα «ζωγράφισε» με επιτυχία τη Γαλλίδα. Ο Κώστας Αποστολάκης είναι από τα μεγάλα «συν» της παράστασης. Με την εμπειρία του κέρδιζε το κοινό σε κάθε του εμφάνιση. Η Νίκη Λάμη, σπιρτόζα Ισπανίδα, μου θύμισε τις ενζενύ του παλιού καλού σινεμά. Η Ευτυχία Φαναριώτη, εξαιρετική Ρωσίδα, φοβερή καρατερίστα. Τέλος η Ευτυχία Σίδερη, η… Ελληνίδα του έργου, αν και με μικρό ρόλο, ήταν πράγματι το κερασάκι στην τούρτα.
Πού σας ξέρω; Πού σας ξέρω;
Αν ήξερα κάτι και για το σκηνοθέτη, θα σας έγραφα. Όμως δεν τον ξέρω. Είδα εκεί μια γνωστή φυσιογνωμία. Τον είχα δει και στην Επίδαυρο. Άλλος φανατικός θεατρόφιλος, σκέφτηκα. Γρήγορα βέβαια θυμήθηκα πού αλλού τον είχα δει. Στο σίριαλ «Πενήντα, πενήντα». Ήταν ο ιδιοκτήτης του τσιπουράδικου στο οποίο οι τρεις πρωταγωνιστές συναντιόντουσαν μία φορά την εβδομάδα. Ναι! Αυτός ήταν. Η πλάκα είναι πως μια μέρα σε κάποιο θέατρο μετά την παράσταση τον πλησίασε μια κυρία και του είπε:
– Κάτι μου θυμίζετε! Πού σας έχω δει; Πού σας έχω δει;
Εκείνος με άνεση της απάντησε: Στην εφορία…
Και η κυρία του είπε:
– Δίκιο έχετε! Ο εφοριακός είσαστε…
Και έφυγε με ένα παγωμένο χαμόγελο. Παρακολουθώντας τότε τη σκηνή, ξεκαρδίστηκα. Λέω, κοίτα τι της είπε της γυναίκας. Αντί να της πει ότι είναι ο ιδιοκτήτης του τσιπουράδικου, της είπε ότι είναι ο εφοριακός και εκείνη το έχαψε… Μεγάλο καλαμπούρι.
Την ώρα που τα σκέφτομαι αυτά, ακούω τη φίλη μου την Αγνή να μου λέει:
– Να σας συστήσω. Από εδώ ο σκηνοθέτης, ο κύριος Βασίλης Θωμόπουλος…
«Σοβαρά», λέω εγώ;
«Σοβαρότατα», απαντά εκείνος…
«Δεν θα με τρελάνεις εσύ εμένα»… Κάνεις μεγάλο λάθος, αγαπητέ μου, αν πιστεύεις κάτι τέτοιο, του είπα.
– Και όμως, εγώ είμαι. Χάρηκα για τη γνωριμία.
– Εγώ τότε χάρηκα διπλά. Και για τη γνωριμία αλλά κυρίως για τη διασκεδαστική βραδιά. Γέλασα πολύ. Όπως και όλοι οι θεατές. Κάτι που σήμερα είναι το ζητούμενο. Κάτι που δεν είναι και τόσο εύκολο να το πετύχεις. Κάτι που σε συνάρτηση με παρόμοιες δουλειές, εδώ στο κέντρο της πρωτεύουσας, έχει τη δύναμη να ξαναφέρει τον κόσμο στα θέατρα της περιοχής. Κάτι που μπορεί να λειτουργήσει σαν μαγιά ώστε το καλοκαιρινό θέατρο να βρει και πάλι το δρόμο του. Βέβαια –για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους – είχατε το κείμενο του Παναγιώτη Καποδίστρια και του Αργύρη Γιαμάλογλου, που σας βοήθησε να ξεδιπλώσετε τις αρετές σας, αλλά παράλληλα είχατε και τη μοναδική ομάδα των ηθοποιών σας που και όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά έβαλαν το πετραδάκι τους σε αυτή την παράσταση. Σίγουρα δουλειές σαν αυτή τιμούν όσους προηγήθηκαν. Εκείνους που έχτισαν αυτές τις θεατρικές πιάτσες και που τα ονόματά τους βρίσκονται τώρα μόνο στα θεατρικά λεξικά και στις κιτρινισμένες εφημερίδες. Και πάλι πολλά ευχαριστώ. Σας ευχαριστούμε, κύριε Θωμόπουλε.
Φωτογραφίες από την παράσταση
Στην πρώτη: Ο Σπύρος Σπαντίδας με την Πηνελόπη Πλάκα.
Στη δεύτερη: Πηνελόπη Πλάκα, Νίκη Λάμη, Σπύρος Σπαντίδας και Ευτυχία Σιδέρη.
Στην τρίτη: Ευτυχία Φαναριώτη, Κώστας Αποστολάκης, Πηνελόπη Πλάκα, Σπύρος Σπαντίδας, Νίκη Λάμη και Σπύρος Πούλης.
Τέλος, στην τέταρτη, ο σκηνοθέτης Βασίλης Θωμόπουλος.
Πληροφορίες – Συντελεστές
* «Δεν θα με τρελάνεις εσύ εμένα»…
Κείμενο: Παναγιώτης Καποδίστριας, Αργύρης Γιαμάλογλου
Σκηνοθεσία: Βασίλης Θωμόπουλος
Σκηνικά: Ντίνος Πετράτος
Κοστούμια: Αλεξάνδρα Κατσαΐτη
Φωτισμοί: Γιώργος Φωτόπουλος
Φωτογραφίες: Θωμάς Χρυσοχοϊδης
Πρωταγωνιστούν (με σειρά εμφάνισης):
Σπύρος Πούλης, Σπύρος Σπαντίδας, Πηνελόπη Πλάκα, Κώστας Αποστολάκης, Νίκη Λάμη, Ευτυχία Φαναριώτη, Ευτυχία Σίδερη.
* Η παραγωγή ανήκει στους Δημήτρη και Θοδωρή Μαροσούλη.
Ημέρες και ώρες Παραστάσεων
Πέμπτη 9.30 μ.μ.
Παρασκευή 9.30 μ.μ.
Σάββατο 7 μ.μ. και 9.30 μ.μ.
Κυριακή 9.30 μ.μ.
* Τιμές εισιτηρίων
18 ευρώ (γενική είσοδος), 16 ευρώ (απογευματινή), 12 ευρώ (φοιτητικό), 10 ευρώ (ανέργων)
Προπώληση
Ταμείο θεάτρου «Αθηνά»
Δεριγνύ 10 και Πατησίων, Πεδίον Άρεως
Tηλέφωνο: 210-823.73.30
Καθημερινά: 10:00 – 13:00 και 17:00 – 21:00
– Ηλεκτρονικά μέσω του www.tickethour.com
– Τηλεφωνικά στο 210 8938111
ΥΓ. Η εισαγωγική φράση του προλόγου ανήκει στον Παναγιώτη Καποδίστρια και είναι από την ιστοσελίδα του Εργαστηρίου Δημιουργικής Γραφής «Tabula Rasa», του οποίου είναι ιδρυτής. Να θυμίσω εδώ ότι ο Αργύρης Γιαμάλογλου, που συνυπογράφει το έργο, είναι αριστούχος απόφοιτος του «Tabula Rasa».
